เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 507

ตอนที่ 507 ป้ายประจำตลาดมืดออกโรง!

เฟิ่งจิ่วมองทั้งสองคน บอกว่า “ข้ามาหาผู้ดูแลพวกเจ้า” ระหว่างพูดก็ยื่นแผ่นป้ายไป

เมื่อทหารอารักขาเห็นแผ่นป้ายนั้น แววตาหดลง รีบร้อนใช้สองมือรับไปแล้วเอ่ยด้วยความเคารพ “เชิญคุณชายขอรับ ข้าน้อยจะไปรายงานผู้ดูแลเดี๋ยวนี้”

คนหนึ่งถือแผ่นป้ายไปรายงานผู้ดูแลอย่างรวดเร็ว อีกคนก็พาพวกเขาเข้าไป หลังจากส่งต่อให้คนด้านในทหารอารักขาก็ถอยออกไป คนด้านในพาพวกเขามายังห้องโถงวางเปล่า แล้วยกน้ำชากับขนมอบมาต้อนรับ

หลังจากผู้ดูแลที่กำลังพูดคุยกับชายวัยกลางคนสองคนในห้องปีกอีกห้องได้ยินเสียงเคาะประตู ก็สบถด่าโดยฉับพลัน “เจ้าพวกไร้มารยาท! ไม่รู้หรือว่าข้ากำลังรับรองแขกผู้มีเกียรติ?”

เสียงเคาะประตูด้านนอกชะงักไปพักหนึ่ง ทหารอารักขาลังเลสักพัก ยังคงรายงานว่า “ท่านผู้ดูแล มีคนถือป้ายประจำตลาดมืดมาขอพบท่านขอรับ”

ได้ยินเช่นนี้ผู้ดูแลด้านในแปลกใจเล็กน้อย มองสองคนที่เหลือเห็นพวกเขาพยักหน้า ถึงจะบอกว่า “เข้ามาสิ!”

ทหารอารักขาเข้ามาไม่กล้ามองสะเปะสะปะ เพียงยื่นป้ายประจำตลาดมืดในมือไปด้วยความยำเกรง “ท่านผู้ดูแล นี่คือป้ายประจำตลาดมืดพวกเรา ข้าน้อยไม่กล้าปล่อยปละละเลย จึงให้คนพาพวกเขาไปยังห้องโถงใหญ่แล้วขอรับ”

ผู้ดูแลรับมาดู เห็นเป็นแผ่นป้ายตลาดมืดพวกเขาที่แทนตัวแขกผู้มีเกียรติจึงแปลกใจอย่างอดไม่ได้ แล้วยื่นแผ่นป้ายนั้นให้สองคนที่นั่งข้างๆ ขณะเดียวกันก็ถามว่า “ผู้ที่ถือป้ายประจำตลาดมืดนี้มาเป็นคนเช่นไรหรือ?”

“เป็นคุณชายชุดแดงที่หน้าตางดงามมาก ท่าทางแค่อายุสิบห้าสิบหก ข้างกายมีเพียงผู้ติดตามชายหญิงสองคนขอรับ” ทหารอารักขาคนนั้นรายงาน

“อืม เจ้าออกไปก่อนเถอะ!” เขาโบกๆ มือให้สัญญาณเขาถอยไป

“ขอรับ”

ทหารอารักขาถอยไปและปิดประตูห้อง ยามนี้สามคนในห้องก็มีเสียงพูดคุยดังขึ้นอีกครั้ง

“ป้ายประจำตลาดมืดนี้เป็นของพวกเราจริงๆ ทุกคนที่ส่งมอบไปจะต้องลงบันทึกไว้ หนำซ้ำคนทั่วไปอยากจะได้ป้ายประจำตลาดมืดนี้ก็ยากเย็น เด็กหนุ่มที่อายุยังน้อย เหตุใดจึงมีป้ายประจำตลาดมืดเช่นนี้ได้?”

“ไม่ว่าเขาได้มายังไง ยามนี้ถือป้ายประจำตลาดมืดมาข้าต้องไปพบสักครั้ง” ผู้ดูแลกล่าว เมื่อจะหยิบแผ่นป้ายคืนกลับเห็นมือชายวัยกลางคนที่กำแผ่นป้ายไว้เคลื่อนหลบออก เขาตกใจเล็กน้อย ก่อนจะมองเขาอย่างไม่รู้เจตนา

“แผ่นป้ายนี้ไม่มีเจ้าของ” เขามองผู้ดูแลพลางเอ่ยคำพูดเช่นนั้นออกมาทันที

ผู้ดูแลกับชายวัยกลางคนข้างๆ ต่างตกใจ และชะงักไปทันใด ผ่านไปเนิ่นนานผู้ดูแลก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย บอกว่า “เช่นนี้เกรงว่าไม่ดีเท่าไหร่ พวกเราล้วนทำงานในตลาดมืดควรรู้กฎระเบียบ หนำซ้ำหนุ่มน้อยคนนั้นได้แผ่นป้ายมา ฐานะเขาเกรงว่าคงไม่ธรรมดา หากเบื้องบนรู้เข้าผลที่ตามมาไม่ใช่สิ่งที่พวกเราจะรับผอดชอบไหว”

“ข้าจะลองไปดูด้วยกันกับท่านแล้วกัน! ข้าก็อยากรู้ว่าหนุ่มน้อยคนนี้มีที่มาที่ไปเช่นไรกันแน่? นึกไม่ถึงว่าจะมีป้ายประจำตลาดมืดได้?” ชายวัยกลางคนผู้นั้นลุกยืนขึ้น มองๆ แผ่นป้ายในมือ บอกว่า “ไม่แน่แผ่นป้ายนี้อาจไม่ใช่ของเขา”

คนข้างๆ กันอยากแนะนำอะไรบ้าง เพียงขยับริมฝีปากสุดท้ายก็ไม่พูดอะไร แต่ลุกยืนขึ้นหมายความว่าคิดจะลองไปดูว่าผู้มาเยือนเป็นคนเช่นไร

ผู้ดูแลรู้ความคิดพวกเขา จึงถอนใจเบาๆ บอกว่า “แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อน อีกฝ่ายได้รับป้ายประจำตลาดมืดมา เป็นแขกผู้สูงศักดิ์ของตลาดมืดเรา พวกท่านจะก่อเรื่องไม่ได้”

ตั้งแต่เขาเข้ามาเฟิ่งจิ่วก็รู้สึกถึงสายตาที่พวกเขาพินิจมอง และไม่ไปสนใจ ยามนี้หลังจากจิบน้ำชาถึงจะเงยหน้ามองไปทางพวกเขา

แววตามองผ่านสองคนด้านหลังผู้ดูแลหวง และจับจ้องบนร่างผู้ดูแลหวงทันที กวาดมองคร่าวๆ ก็มองออกว่าเขาเป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง ใช่แล้ว ยิ่งเป็นตลาดมืดในแคว้นระดับสูง กำลังผู้ดูแลยิ่งสูงตาม เธอจึงไม่แปลกใจที่เขามีระดับพลังเช่นนี้

ส่วนสองคนด้านหลังนั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังเช่นกัน วรยุทธ์ล้วนอยู่ขั้นกลาง แต่สายตาคนหนึ่งในนั้นที่มองมา ทำไมเธอถึงไม่ชอบใจเท่าไหร่?

“ไม่ทราบว่าผู้ดูแลหวงจะมารับแขก? หรือมาพบข้า?” เธอหลุบตาลง มือหนึ่งถือถ้วยชาอีกมือใช้ฝาเกลี่ยน้ำชาเบาๆ พลางเอ่ยถามอย่างไม่สนใจใยดี

ได้ยินคำพูดนี้แววตาผู้ดูแลหวงก็ฉายแววเล็กน้อย ถึงจะเอ่ยยิ้มๆ ว่า “เหอะๆ ขอแนะนำให้แขกผู้มีเกียรติรู้จัก สองท่านนี้คือผู้รับใช้ตลาดมืดแคว้นมหาสันติ อันที่จริงครั้งนี้เข้ามาเพื่อปรึกษาเรื่องบางอย่างกับข้า พอดีได้ยินว่ามีคนถือป้ายประจำตลาดมืดมา ตอนแรกสงสัยจึงเข้ามาด้วยกัน หวังว่าท่านจะไม่ถือสา”

“โอ้? ที่แท้ก็เป็นคนของตลาดมืด” เธอถึงจะหยักหน้า วางถ้วยชาลงลุกยืนขึ้น สายตาหยุดลงบนร่างสองคนนั้น บอกว่า “ข้ามีธุระจะคุยกับผู้ดูแลเหิงเสียหน่อย สองท่านควรจะกลับไปก่อนใช่หรือไม่?”

“อันที่จริงข้าก็มีเรื่องจะคุยกับคุณชายพอดี ขอรบกวนเวลาคุณชายสักเดี๋ยวเถอะ” ชายวัยกลางคนพูดจบ สายตาก็จับจ้องบนร่างเฟิ่งจิ่วและไม่คิดจะกลับไป

ได้ยินเช่นนี้เฟิ่งจิ่วก็เลิกคิ้วขึ้น มองชายวัยกลางคนที่ใช้สายตาพินิจมองตั้งแต่เข้ามาเมื่อครู่ทำให้เธอไม่ชอบใจยิ่งนัก สะบัดเสื้อคลุมกลับไปนั่งบนเก้าอี้อีกรอบ เอนพิงพนักเก้าอี้พลางเอ่ยถามอย่างมีความสนใจบางส่วน “จะคุยกับข้าเรื่องอะไร? ลองว่ามาซิ”

“ไม่ทราบว่าป้ายประจำตลาดมืดนี้เป็นของคุณชาย? หรือพ่อท่าน?” ชายวัยกลางคนเอ่ยปากทันควัน

กล่าวไปเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วดวงตาฉายแวว รอยยิ้มตรงริมฝีปากยิ่งลึกขึ้น “แล้วมันต่างกันหรือ?”