เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 553

ตอนที่ 553 ในใจมีเจ้า

ซู่ซีมองคนที่มุดหัวซ่อนในผ้าห่มแล้วกลิ้งไปบนพื้น ตกใจไปชั่วขณะหนึ่ง นึกว่าตื่นมาแล้วเขาจะโกรธ ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายกลับซ่อนตัวในผ้าห่มแล้วกลิ้งออกไป ละอายใจที่จะพบหน้าใครยิ่งกว่านางที่เสียตัวครั้งแรกเสียอีก?

ยามมองคนที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่ม ใจนางหวั่นไหวเล็กน้อย และนึกถึงท่าทางที่เขาหลีกหนีความจริง ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว หากไม่เติมไฟเข้าไปอีก เดาว่าเขาคงได้หดหัวกลับไป ดังนั้นนางจึงฝืนทำหน้ายิ้ม ไม่ไปเรียกเขา เพียงนั่งมองบนเตียงเงียบๆ

ผู้เฒ่าเฟิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มอับอายเสียจนอยากจะหารูเข้าไปหลบ นึก…นึกไม่ถึงว่าเขาจะทำให้ซู่ ซู่ซี…

นึกถึงรอยแดงบนร่างนางยามที่ไร้อาภรณ์ รวมถึงภาพวาบหวามเมื่อคืนในหัวที่เขาคิดว่าเป็นความฝันอันงดงาม เขาที่อยู่ใต้ผ้าห่มรู้สึกเพียงว่าตรงจมูกเริ่มมีเลือดกำเดาไหลอีกแล้ว

เขาฝึกบำเพ็ญตนอบรมนิสัยมาหลายปีเพียงนี้ ตั้งแต่ภรรยาเขาจากไปก็ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงอีก ยะ ยามนี้กะ กลับ…

เสียคนตอนแก่ เสียคนตอนแก่เสียแล้ว!

หากลูกชายเขาหรือแม่หนูเฟิ่งรู้เข้า ได้ขายขี้หน้าแก่ๆ นี้ตาย

ตะ แต่เขานอนกับนางไปแล้ว อย่างไรก็ต้องให้คำอธิบายใช่หรือไม่? นึกถึงตรงนี้ หัวใจเขาเต้นตึกตักขึ้นมาอย่างน่าผิดหวัง เพียงรู้สึกว่ามันเต้นโครมครามเหมือนกลับไปตอนยังหนุ่ม เมื่อความรู้สึกเช่นนี้ปรากฏ ทันใดนั้นก็ทำให้เขาละอายใจเกินจะรับ

นะ นี่จะดีได้เช่นไร? หือ? ทำไมถึงเงียบไป? ไม่ได้ยินเสียงนางเลย?

ในใจเขานึกสงสัย กระวนกระวายไม่สงบใจ จึงดึงผ้าห่มออกอย่างระมัดระวัง แล้วโผล่หัวออกมาจากข้างในมองไปทางบนเตียง เห็นแต่นางนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยเบ้าตาแดงเล็กน้อย ยกแขนเสื้อขึ้นร่ำไห้เบาๆ

เห็นเช่นนี้ จู่ๆ หัวใจเขาก็บีบรัดขึ้นมา ขานเรียกอย่างขาดความมั่นใจและขลาดกลัวว่า “ซะ ซู่ซี?”

ซู่ซีวางแขนเสื้อลง มองไปทางเขาทั้งเบ้าตาแดงเรื่อ กัดปากเบาๆ พลางมองเขาอย่างลึกซึ้ง “พี่ซานหยวน หญิงบริสุทธิ์ผุดผ่องเช่นข้ามอบกายให้ท่านแล้ว จะไม่ยอมรับหรือ? หากท่านไม่อยากแต่งกับข้าจริง เช่นนั้นตอนนี้ข้าจะบอกพี่ใหญ่ให้เตรียมคนส่งท่านกลับไป จากนี้ข้าจะไม่ตามตื๊อท่านอีกแล้ว” พูดจบนางก็ลุกขึ้นเดินออกไป

“ไม่ใช่ ซู่ซี เจ้าอย่าเข้าใจผิด ขะ ข้า…”

มือข้างหนึ่งรีบร้อนดึงนางไว้ อีกมือกอดผ้าห่มปิดร่างพลางลุกขึ้นยืน เห็นนางที่เบ้าตาแดงก่ำ เขาก็ทอดถอนใจอยู่ในใจ บอกไปอย่างสัตย์จริงว่า “ขะ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น”

“ไม่ได้หมายความเช่นนั้น? ไม่เคยคิดจะแต่งกับข้าใช่หรือไม่? ข้ารู้ รู้ว่าในใจท่านไม่มีข้า ดังนั้นถึงปล่อยให้ข้ารอท่านมาตลอด รอมาหลายสิบปีท่านก็ไม่มีทีท่าอะไร ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตอนนี้ข้าจะให้พี่ใหญ่ส่งท่านกลับไปหาลูกชายกับหลานสาวที่ใจท่านคิดถึงเสมอมา”

“ไม่ๆๆ ในใจข้ามีเจ้า มีเจ้าอยู่ เสียแต่ขะ ข้า…”

ผู้เฒ่าเฟิ่งร้อนใจจนไม่รู้จะเอ่ยปากเช่นไร และไม่รู้ต้องพูดอย่างไรถึงจะดี เขานึกไม่ถึงว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้ ดื่มเหล้าแล้วเสียเรื่องดังคาด หากไม่เมาเรื่องคงไม่มาถึงขั้นจัดการไม่ได้เช่นนี้

“ทำไมพวกเจ้ามาเฝ้านอกเรือน แล้วซานหยวนตื่นหรือยัง?”