เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 563

ตอนที่ 563 คนที่ฆ่าเจ้านามว่าเหลิ่งซวง

“แคว่ก!”

เสียงเสื้อผ้าฉีกขาดดังมาจากด้านใน ผู้ฝึกตนสองคนด้านนอกมองหน้ากันแล้วยิ้มขึ้นมา

ทว่าภายในห้อง ชายคนนั้นกำเศษผ้าที่ฉีกมาจากบนร่างเหลิ่งซวง ถือไว้ตรงจมูกพลางสูดดมลึกๆ สายตาจับจ้องผิวขาวราวหิมะที่เผยออกมา สีหน้าลุ่มหลง “เสื้อผ้าที่คนงามใส่ก็หอมนัก”

เหลิ่งซวงใบหน้าไร้อารมณ์ ท่าทางไม่สะทกสะท้าน เสื้อผ้าบนร่างถูกเปลี่ยน ไม่มีแม้แต่อาวุธให้ใช้ มิเช่นนั้นเมื่อครู่คงไม่แค่ฟันคอ แต่จะเอาชีวิตเขาเสีย!

ทว่าหากเปลี่ยนเป็นนายท่าน เชื่อว่าแค่ลงมือคนผู้นี้ก็ตายแล้ว นายท่านสังหารคนได้โดยไม่ต้องใช้อาวุธ ดูท่านางยังต้องเรียนรู้วิธีสังหารคนจากนายท่านอีกมาก

“คนงาม มาเล่นด้วยกันอีก ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะใจเย็นเช่นนี้ไปได้ตลอด” ชายคนนั้นพูดจบก็จู่โจมเหลิ่งซวงอีกครั้ง นางหยิบแจกันข้างตัวขึ้นมาโยนออกไปทันที ชายคนนั้นหลบออกไป แจกันตกแตกบนพื้น

เหลิ่งซวงเข้าไปเผชิญหน้าโดยไม่หลบเลี่ยง สองคนสู้กันไม่กี่กระบวนท่า เสื้อตรงไหล่ซ้ายของนางก็โดนฉีกขาดอีกครั้ง เสื้อบนร่างคล้ายถูกชายคนนั้นฉีกดึงลง เผยให้เห็นผิวขาวราวหิมะผืนใหญ่ แม้แต่เนินอกยังวับๆ แวมๆ ร่างกายยืนได้ไม่มั่นคงจึงล้มลงไปตรงเศษแจกัน แขนถูกเศษแจกันบนพื้นบาดจนเลือดไหล

“ดูเจ้าสิ ทำไมถึงไม่ระวังเช่นนี้ บาดเจ็บแล้วล่ะสิ?” ชายคนนั้นขมวดคิ้ว เห็นผิวขาวเนียนโดนบาดจนเลือดออกก็มีสีหน้าทุกข์ใจโดยพลัน แต่แววตากลับจ้องภาพงดงามที่เนินอก กลืนน้ำลาย อีกทั้งหายใจแรงขึ้นหลายส่วน

เหลิ่งซวงเงยหน้าขึ้นเห็นเขาเดินมา เวลาต่อมา ร่างพลันกระโดดขึ้นและพุ่งไปทางชายคนนั้น เขาหัวเราะเบาๆ คล้ายไม่สนใจ ยื่นมือออกไปกอดนางไว้โดยไม่หลบหลีก ทว่าในเวลานี้เอง ร่างกายเขากลับแข็งทื่อ เบิกตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากตรงลำคอ เส้นเลือดโดนตัดขาด ชายคนนั้นใช้มือกุมไว้ แต่ก็หยุดเลือดที่ทะลักออกมาราวน้ำพุไม่ได้ เขาปล่อยเหลิ่งซวงไปพลางโงนเงนถอยหลัง ถลึงตาโตชี้ไปทางนาง

เหลิ่งซวงโยนเศษแจกันเปื้อนเลือดในมือทิ้ง มองชายคนนั้นอย่างเย็นชา พลางกระชับเสื้อผ้าบนร่างให้เรียบร้อย “จำไว้ คนที่ฆ่าเจ้ามีนามว่าเหลิ่งซวง”

“ตุบ!”

ร่างชายคนนั้นล้มลงไป จนกระทั่งตายก็ไม่อาจตายตาหลับ อย่างไรเขาก็ไม่นึกว่าผู้ฝึกพลังเร้นลับตัวเล็กๆ ที่ตนไม่เคยเห็นอยู่ในสายตาจะสังหารผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังผู้สง่างามเช่นเขาได้

เขาจะรู้ได้อย่างไร สิ่งที่เหลิ่งซวงเรียนจากเฟิ่งจิ่วคือวิธีฆ่าคนอย่างไรโดยไม่มีอาวุธติดมือ ขอแค่มีของมีคม ก็สามารถคร่าชีวิตคนได้ทุกเมื่อ!

เหลิ่งซวงคว้าถุงฟ้าดินมาจากชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นค้นหาถุงฟ้าดินของตัวเองด้านใน และคว้ากริชออกมา เวลานี้เอง ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังด้านนอกรู้สึกผิดแปลกจึงผลักเปิดประตูเข้ามา

เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดในห้อง และยังเห็นชายคนนั้นที่ล้มอยู่กลางห้องด้านนอก ม่านตาของผู้ฝึกตนทั้งสองหดลง พลันโจมตีไปทางเหลิ่งซวง

เหลิ่งซวงปลิดชีพผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังคนนั้น และสบโอกาสที่ศัตรูไม่ทันระวัง ใช้ความไขว้เขวเป็นโอกาสในการฆ่า แต่สองผู้ฝึกตนกลับเข้าสู้ซึ่งหน้า นางไม่อาจต้านทานจิตสังหารที่โหดเหี้ยมในทุกกระบวนท่าของพวกเขาได้

“ตุบ!”

นางถูกหนึ่งคนในนั้นโจมตี ร่างกายเหมือนจะเสียสมดุลและกระเด็นออกไปนอกห้อง เดิมทีนึกว่าจะตกลงบนพื้น ไม่นึกเลยว่าจะมีคนรับไว้

………………………………………………….

ตอนที่ 564 แสงไฟยามวิกาล

บ้านตระกูลหลิน

“ทำไมทางตะวันตกของเมืองถึงมีไฟไหม้ รู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น?” ผู้นำตระกูลหลินสอบถามกลุ่มคนที่นั่งด้านล่าง

“เรือนหลังนั้นเป็นที่พำนักของลูกหลานสายตรงของตระกูลจงคนหนึ่งที่พฤติกรรมค่อนข้างเหลวไหล ใช้สำหรับซ่อนผู้หญิงโดยเฉพาะ เดาว่าคงไปล่วงเกินใครเข้าถึงถูกวางเพลิง ส่วนที่ว่าใครเป็นคนทำนั้นยังไม่ทราบ ที่นั่นไม่มีใครเหลือรอดสักคน” หลินเฉิงจื้อแจ้งข่าวที่ได้รับมาให้ทุกคนทราบ

“บุตรชายตระกูลจงคนนั้นไม่ได้เป็นเช่นนี้แค่ปีสองปี คนในเมืองซานเจียงต่างไม่ไปต่อกรกับเขา เดาว่าคงเป็นคนจากต่างถิ่นถึงกล้าลงมือเช่นนี้อย่างไม่เกรงกลัว” หลินป๋อเหิงเอ่ยขึ้น ให้สัญญาณว่า “เรื่องไม่เกี่ยวกับพวกเราก็อย่าไปสนใจเลย ดูแลตระกูลตัวเองให้ดีพอ”

“ขอรับ” ทุกคนเบื้องล่างขานรับ

“พูดเรื่องชาวบ้านจบแล้ว เช่นนั้นก็มาพูดเรื่องจริงจังกัน” หลินป๋อเหิงมองเหล่าบุตรชายที่นั่งอยู่เบื้องล่าง กล่าวว่า “เรื่องงานแต่งของท่านน้าพวกเจ้าถือว่าตกลงแล้ว แม้ยังไม่จัดพิธีหมั้นหมาย แต่หลังจากพวกเจ้าแต่ละคนกลับไปก็ควรเตรียมตัวเสียหน่อย เตรียมของขวัญให้ท่านน้าพวกเจ้าดีๆ”

“ท่านพ่อ เรื่องนี้พวกเราต่างรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร ท่านไม่ต้องเป็นห่วง” หลินเฉิงจื้อพูดยิ้มๆ แล้วมองไปทางพวกน้องชาย

“จริงด้วยท่านพ่อ เรื่องนี้ท่านวางใจเถอะ! พวกเราจะเตรียมการอย่างดี” คนตรงลำดับที่สองก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม สำหรับเรื่องที่ท่านน้าจะแต่งงาน พวกเขาล้วนยินดีจากก้นบึ้งหัวใจ

หลินป๋อเหิงพยักหน้าอย่างพอใจ “อืม ในเมื่อรู้แล้วข้าจะไม่พูดมาก อีกสองสามวันข้าจะส่งซานหยวนกลับไปด้วยตัวเอง ถึงเวลานั้นตระกูลหลินจะให้ผู้อาวุโสดูแลแทน”

………………………………………………….