เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 565

ตอนที่ 565 ไม่เหมือนกัน

“ท่านพ่อวางใจเถิด หากท่านพ่อไม่อยู่บ้าน ข้ากับพวกน้องๆ จะคุ้มกันตระกูลหลินเราอย่างดี” หลิงเฉิงจื้อลุกขึ้นพูด

“อืม”

หลินป๋อเหิงพยักหน้าอย่างปลื้มใจ ลูกชายพวกนี้เกิดจากท้องเดียวกัน ทุกคนรักใคร่กลมเกลียว ไม่เข่นฆ่าชิงดีชิงเด่นกันเหมือนตระกูลอื่น และเพราะมีผู้อาวุโสเช่นพวกเขาเป็นแบบอย่างที่ดี พวกลูกหลานเบื้องล่างแต่ละคนจึงประพฤติตัวเหมาะสม ชื่อเสียงตระกูลหลินในเมืองซานเจียงถึงได้ดีเช่นนี้

อีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วที่กลับถึงโรงเตี๊ยมให้เหลิ่งซวงไปอาบน้ำเสียหน่อย จากนั้นค่อยมาพันแผลใหม่ และตรวจให้แน่ใจว่าบาดแผลไม่เป็นอะไร ถึงจะให้นางไปพักผ่อน

ด้านนอก เซวียนหยวนโม่เจ๋อนั่งอยู่ตรงโต๊ะ ครั้นเห็นนางออกมาก็รินเหล้าให้ เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำด้วยท่าทางเหมือนไม่สนใจ “เจ้าใส่ใจคนข้างกายเช่นนี้เสมอหรือ?”

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหลือบมองเขา “คนอื่นปฏิบัติกับข้าอย่างจริงใจ แน่นอนว่าข้าย่อมปฏิบัติกับเขาอย่างจริงใจเช่นกัน มีอะไรน่าสงสัย?” เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาสองคนแม้ติดตามข้างกายเธอมาไม่นาน แต่เชื่อว่าหากเธอมีอันตราย พวกเขาสองคนจะไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเองแน่นอน

หากบอกว่าทั้งสองเห็นเธอเป็นเจ้านาย ไม่สู้บอกว่าเห็นเป็นครอบครัว เห็นเป็นคนสำคัญ เธอรู้สึกได้ถึงการปฏิบัติอย่างจริงใจจากพวกเขา จึงเป็นธรรมดาที่จะปฏิบัติกับพวกเขาด้วยความจริงใจเช่นกัน

ได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาดำขลับลึกล้ำของเซวียนหยวนโม่เจ๋อก็ฉายประกาย “พูดถึงเพียงนั้น ข้ายังทำได้ดีไม่พอ?”

เฟิ่งจิ่วกลอกตา “นี่มันไม่เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนกันอย่างไร?”

เฟิ่งจิ่วทำพียงชายตามองเขา สายตาลึกซึ้ง แต่กลับไม่เอ่ยปากพูดต่อ แค่บอกว่า “ข้ากลับไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้จะไปบ้านตระกูลหลินแต่เช้า” กล่าวจบก็หมุนตัวกลับห้องไป

เห็นนางเข้าห้องไปแล้ว แม้แต่ประตูยังลงกลอน นิ้วมือเขาเคาะๆ หน้าโต๊ะอย่างใจลอย ถามขึ้นว่า “ทำไมไม่เหมือนกัน?” สายตากวาดมองไปทางอิ่งอีข้างๆ ที่เป็นเช่นมนุษย์ล่องหน “เจ้ารู้หรือไม่?”

อิ่งอีถูกสายตานายท่านกวาดมอง จึงฝืนใจเดินเข้าไป ชะงักไปนิดและเอ่ยว่า “ข้าน้อยมีความเห็นข้อหนึ่ง หากพูดผิดไป หวังว่านายท่านจะไม่ถือสา”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อชำเลืองมองเขา “ว่ามา”

“ขอรับ”

อิ่งอีขานรับ กล่าวว่า “ข้าน้อยไม่รู้ว่า ‘ไม่เหมือนกัน’ ที่คุณชายจิ่วว่าคืออะไร แต่ข้าน้อยมั่นใจได้ว่าคุณชายจิ่วปฏิบัติกับนายท่านต่างจากคนอื่น”

“โอ้?” แววตาเขาวูบไหวเล็กน้อย “ว่าต่อสิ”

“คนอื่นไม่อาจเข้าใกล้ตัวคุณชายจิ่ว แต่นายท่านทำได้ นี่คือสิ่งที่แตกต่างขอรับ”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อได้ยินดังนั้นก็คล้ายขบคิดอะไรบางอย่าง ตนเองเป็นคนในสถานการณ์จึงหลงทาง ไม่รู้สึกแตกต่างอะไรจริงๆ แต่อิ่งอีเอ่ยถึงเพียงนี้ ดูเหมือนจะเป็นเช่นนี้จริงๆ

เขาเก็บอารมณ์ มองไปทางอิ่งอีที่ก้มหัวลงน้อยๆ “เจ้ามีประสบการณ์ด้านนี้มาก แต่ทำไมข้าถึงไม่เคยเห็นเจ้าเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนเลย?”

ได้ยินคำพูดนี้ อิ่งอีแข็งทื่อโดยฉับพลัน ไม่รู้จะตอบอย่างไร โชคดีที่นายท่านไม่ได้รอคำตอบ หลังจากจิบเหล้าก็ลุกขึ้นกลับห้อง เห็นเจ้านายเข้าห้องไปแล้วถึงจะลอบถอนหายใจ

แอบคิดว่าไม่รู้ว่าเจ้าฮุยหลางหนีไปไหนแล้ว หากเจ้านั่นอยู่ตรงนี้ คำถามเช่นนี้อย่างไรก็ไม่พ้นต้องให้เขามาตอบ

เช้าตรู่วันต่อมา เฟิ่งจิ่วในชุดสีแดงเดินออกจากห้องอย่างง่วงงุนเล็กน้อย เห็นเซวียนหยวนโม่เจ๋อนั่งอยู่ตรงหน้าต่าง จึงหาวหวอดๆ พลางเดินเข้าไป