เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 573

ตอนที่ 573 มีชีวิตชีวา

แม้เฟิ่งเซียวนายท่านของพวกเขาเป็นผู้ครองแคว้น และคุณหนูใหญ่มีศักดิ์เป็นองค์หญิง ทว่าคนพวกนี้ที่ติดตามข้างกายมาหลายปีก็ยังเรียกว่านายท่านกับคุณหนูใหญ่ด้วยความเคยชิน เพราะไม่ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปเช่นไร นายท่านยังคงเป็นนายท่าน และคุณหนูใหญ่ก็ยังเป็นคุณหนูใหญ่ของพวกเขา

ได้ยินคำพูดนี้ เฟิ่งเซียวลุกขึ้นยืนด้วยความประหลาดใจ แล้วเร่งฝีเท้าเดินออกไป “เจ้าบอกว่าเสี่ยวจิ่วกับท่านผู้เฒ่ากลับมากันแล้วหรือ”

“ขอรับ มาถึงหน้าประตูเมืองแล้ว ข้าน้อยได้รับข่าวจึงเข้ามารายงานทันที”

“ท่านผู้เฒ่าเป็นอย่างไรบ้าง สุขภาพเป็นอย่างไร ยังสบายดีหรือไม่” ใจเฟิ่งเซียวว้าวุ่นอยู่บ้าง แม้เสี่ยวจิ่วจะบอกตลอดว่าคนที่ลักพาตัวผู้เฒ่าไปคงไม่ใช่ศัตรู แต่ไม่เห็นบิดากลับมาอย่างปลอดภัย จึงยังคงไม่วางใจ

องครักษ์วัยกลางคนเอ่ยยิ้มๆ ว่า “นายท่านโปรดวางใจ ได้ยินคนเบื้องล่างบอกว่าท่านผู้เฒ่ามีชีวิตชีวา สภาพจิตใจดีเต็มร้อยขอรับ”

“ฮ่าๆๆๆ! ดีๆๆ กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดี กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว!” เขาก้าวยาวเดินออกไป คิดจะไปต้อนรับหน้าประตูวังด้วยตนเอง

ในขณะเดียวกันนี้ เฟิ่งจิ่วที่เปลี่ยนกลับเป็นชุดผู้หญิงสวมกระโปรงขาวกำลังประคองผู้เฒ่าเฟิ่งเดินเข้าประตูเมืองอวิ๋นเยวี่ย ด้านหลังมีเพียงเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาจูงเหล่าไป๋และอสูรกลืนเมฆาตามมาด้วย ส่วนเซวียนหยวนโม่เจ๋อกับฮุยหลางรวมถึงอิ่งอีสามคนก้าวเข้าพระราชวังไปก่อน

เธอจอดเรือเหาะไว้หน้าประตูวังตรงๆ แต่ลงจากเรือเหาะตั้งแต่นอกเมือง เพื่อจะเดินเข้าเมืองอวิ๋นเยวี่ยพร้อมๆ กับท่านปู่ และบอกทุกคนว่าท่านปู่กลับมาแล้ว!

หลังจากแต่ละตระกูลในเมืองได้ยินข่าวนี้ ก็ต่างพากันตกตะลึง

“อะไรนะ ผู้เฒ่าเฟิ่งกลับมาแล้ว?”

“ทำไมจู่ๆ ถึงกลับมา? ไม่ใช่ว่าหายตัวไปอย่างลึกลับหรือ”

“เขากลับมากับใคร? แล้วช่วงนี้ไปอยู่ไหนมา? โดนใครลักพาตัวไป?”

แต่ละคำถามดังออกมาจากแต่ละตระกูล ผู้เฒ่าเฟิ่งยามนี้เป็นจักรพรรดิหลวง[1]แห่งราชวงศ์เฟิ่งหวงแล้ว สิ่งที่ตระกูลเฟิ่งประสบพบเจอในช่วงนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเหลือเชื่อจริงๆ

เฟิ่งเซียวที่วินิจฉัยว่าจะหมดสติไม่ฟื้นจู่ๆ ก็ฟื้นขึ้นมา ซ้ำยังบรรลุขั้นกลายเป็นจักรพรรดินักรบ และกลายเป็นผู้ครองแคว้นแทนที่คนตระกูลมู่หรง ยามนี้นึกไม่ถึงว่าผู้เฒ่าเฟิ่งที่ไม่รู้แจ้งเบาะแสยังบอกว่ากลับมาแล้ว?

เรื่องแปลกใหม่เช่นนี้ แต่ละคนล้วนสงสัย รู้ว่าพวกเขากำลังเข้าประตูเมืองมา ดังนั้นจึงพากันรีบออกไปดูเสียหน่อย คนตระกูลเฟิ่งมีศักดิ์เป็นเชื้อพระวงศ์ ไม่ใช่ว่าคนจากตระกูลเช่นพวกเขาอยากจะเยี่ยมเยียนก็พบได้

“ท่านผู้เฒ่าเฟิ่ง ท่านกลับมาแล้ว!”

“ผู้เฒ่าเฟิ่งอะไร? ตอนนี้เป็นจักรพรรดิหลวงแล้ว”

ชาวบ้านในเมืองที่รู้จักเขาต่างพากันทักทายเขา เมื่อมีคนเอ่ยถึงฐานะเขาตอนนี้ที่ไม่เหมือนเดิมแล้ว ทุกคนจึงเปลี่ยนคำเรียกเป็นจักรพรรดิหลวงแทน

“เหอะๆ ข้ากลับมาแล้ว ทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วงเสียแล้ว” ผู้เฒ่ากล่าวทักทายชาวบ้านในเมืองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เห็นเหล่าคนท่าทางยินดีมีสุข รอยยิ้มบนหน้ายิ่งกว้างขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ท่านปู่ ทุกคนเห็นท่านกลับมาล้วนดีใจกันมากเลยเจ้าค่ะ!” เฟิ่งจิ่วพยุงเขาเดินไปทางประตูราชวัง ใบหน้ามีรอยยิ้มอิ่มเอมเช่นกัน

“จริงด้วย! ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาตั้งหลายปีเพียงนี้ ทุกคนต่างรู้จักกัน ต้องดีใจเป็นธรรมดา” เขาพยักหน้าอย่างทอดถอนใจ เห็นร่างที่คุ้นเคยมาทางด้านนี้จากไกลๆ เมื่อเห็นร่างนั้นดวงตาเขาพลันเป็นประกาย

“ตาเฒ่าเกิ่ง! ตาแก่อย่างเจ้าออกจากการเก็บตัวฝึกบำเพ็ญแล้วรึ ฮ่าๆๆ!” ผู้เฒ่าเฟิ่งเร่งฝีเท้าเดินไปข้างหน้า กอดกับผู้เฒ่าเกิ่งที่ออกมาต้อนรับพร้อมตบๆ บ่ากันและกัน