เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 615

ตอนที่ 615 เร็วเกินไปที่จะดีใจ

ผู้เฒ่ากับซู่ซีมองหน้ากัน ใบหน้าทั้งสองต่างมีรอยยิ้ม หลังดื่มชาจากเฟิ่งเซียว ซู่ซีก็มอบของขวัญให้เขา

จากนั้นเฟิ่งจิ่วยกน้ำชาให้ทั้งสอง และรับของขวัญที่ซู่ซีเตรียมไว้ให้เธอเช่นกัน

พวกเขาคุยกันในตำหนักสักพัก เฟิ่งเซียวก็ออกไปก่อน เพราะวันนี้พวกผู้ครองแต่ละแคว้นจะกลับไปแล้ว เขาจึงต้องจัดการไปส่ง

ส่วนเฟิ่งจิ่วหลังจากอยู่คุยกันพักหนึ่งก็ตามออกไปบ้าง เพราะงานแต่งท่านปู่ผ่านไปแล้ว เธอคิดจะไปเก็บตัวฝึกบำเพ็ญที่เวิ้งสวนท้อ เพื่อรอถึงวันที่สำนักศึกษาหกดาราจะรับสมัครนักเรียน

“วันนี้พวกพี่ใหญ่จะกลับไปแล้ว พวกเราก็ไปส่งพวกเขาสักหน่อยเถอะ!” ซู่ซีเอ่ยพลางมองคนข้างกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข เฝ้ารอมาหลายปี ในที่สุดก็เห็นผล ใจจึงเต็มไปด้วยความยินดีเป็นธรรมดา

“ได้สิ” ผู้เฒ่าเฟิ่งขานรับ แล้วออกไปส่งเป็นเพื่อนนาง

ก่อนหน้างานแต่งของทั้งสอง สมาชิกแต่ละฝ่ายต่างมากันจนครึกครื้น หลังงานแต่งต่างคนต่างกลับไป แม้แต่กวนสีหลิ่นยังตามกองทหารรับจ้างตลาดมืดออกไปฝึกวิชาอีกครั้ง…

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวก็ผ่านไปสามเดือนแล้ว

ภายในเวิ้งสวนท้อ ชายชราที่กวาดพื้นได้ยินเสียงเตาระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง จึงเงยหน้ามองไปทางห้องปรุงยาเซียนทันที นี่เป็นครั้งที่สี่สิบสองของเดือนนี้แล้วที่เตาระเบิด ช่วงนี้คนทางตลาดมืดก็ขยันมากันบ่อย ต่างวุ่นอยู่กับการส่งเตากลั่นยาเซียนมาให้นาง

“แค่กๆ”

เฟิ่งจิ่วตัวดำสนิท แม้แต่เส้นผมยังโดนเปลวไฟที่ลุกขึ้นมาจากเตากลั่นที่ระเบิดเสียหายเผาไหม้ ม้วนขึ้นมาเล็กน้อยและส่งกลิ่นเหม็นไหม้ หน้ากระดำกระด่างราวกับหมาป่าที่ขนยุ่งอย่างยิ่ง

เธอปิดปากปิดจมูกวิ่งออกจากห้องยามาสูดหายใจเข้าลึกๆ ยังลานบ้าน คิ้วขมวดกันแน่นขณะพูดกับตนเองว่า “ไม่ถูกต้องเลย! ชัดเจนว่าเราควบคุมไฟได้ดีมากแท้ๆ ทำไมยังระเบิดอีกล่ะ? ผิดพลาดตรงไหนกัน?”

“หรือว่าปริมาณหญ้าร้อยแห้งจะมากไป?” พอนึกได้เธอก็วิ่งเข้าห้องยาไปอีกครั้ง หยิบเตากลั่นใบใหม่ออกมาจากห้วงมิติ แล้วเริ่มทดลองใหม่อีกเตา

ทว่าผ่านไปสองชั่วยาม เสียงระเบิดก็ดังสนั่นขึ้นอีก รอบนี้เตากลั่นไม่เสียหาย แต่ภายในเตาพลันมีกระแสลมพุ่งออกมา ยาทิพย์ในเตากลั่นเสียไปทั้งหมด และเป็นอีกครั้งที่ล้มเหลว

“ครั้งนี้เตาไม่ระเบิด ปริมาณหญ้าร้อยแห้งไม่ได้มากเกิน เช่นนั้นก็เหลือแค่คุณสมบัติยาขัดกัน…”

เธอนั่งขัดสมาธิหน้าเตากลั่น เนื้อตัวมอมแมม ขมวดคิ้วครุ่นคิดทั้งในดวงตาเต็มไปด้วยความบากบั่น สามเดือนมานี้นอกจากปรุงยาให้ตลาดมืดไปประมูลขายเธอก็ศึกษาด้านยาเซียน

แต่นึกไม่ถึงเลย ยาทิพย์ที่ดึงดูดสายฟ้าเธอยังปรุงออกมาได้ แต่ยาเพิ่มอายุขัยขั้นสามกลับทำอย่างไรก็ปรุงไม่สำเร็จ ทำให้เธออดสงสัยไม่ได้ ยาอายุวัฒนะที่ปรุงออกมาครั้งนั้นแค่โชคดีจริงๆ หรือ?

“ข้าไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ!” ดวงตาเธอเผยความแน่วแน่ ก่อนจะดำเนินการทดลองอีกครั้ง

ใต้ต้นดอกท้อในลานบ้าน ชายชรานั่งอยู่เงียบๆ มองที่ตั้งห้องปรุงยานั้น เมื่อผ่านไปสองชั่วยามยังไม่ได้ยินเสียงเตาระเบิดดังออกมาจากเรือนนั้นอีกเขาก็ค่อยๆ หลับตาลง และนั่งไปอย่างเงียบเชียบราวกับนักบวชเฒ่านั่งสมาธิ

กระทั่งผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยาม เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะร่าของสาวน้อยคนนั้นลอยมาจากในเรือน เขาถึงจะลืมตา ลุกขึ้นหันตัวจากไปอย่างช้าๆ

ภายในห้องยา เฟิ่งจิ่วกำลังหัวเราะลั่นด้วยความยินดีที่ความล้มเหลวหลายสิบครั้ง ในที่สุดก็ปรุงยาเพิ่มอายุขัยสำเร็จ!

“ในที่สุดก็สำเร็จ! ยาเพิ่มอายุขัยขึ้นสาม เป็นยาเพิ่มอายุขัยที่ผ่านการปรับปรุงมาแล้ว ยาเพิ่มอายุขัยขั้นสามเม็ดหนึ่งสามารถต่ออายุขัยได้สามปี ในที่สุดข้าก็ปรุงออกมาได้!”

ในดวงตาเปล่งประกายระรื่น เธอรีบจดบันทึกวิธีปรุงกลั่นลงไป หลังจากเก็บยาเพิ่มอายุขัยสองเม็ดนั้นขึ้นมาถึงจะสาวก้าวเดินออกจากห้องปรุงยา ขณะที่คิดจะกลับเรือนไปทำความสะอาดเสื้อผ้าที่ไม่ได้เปลี่ยนซักมาเนิ่นนาน ก็เห็นชายชราคนนั้นกวาดใบไม้อยู่ไม่ไกล แววตาสั่นไหวเล็กน้อย ฝีเท้าเลี้ยวเดินไปทางเขา

เมื่อมาถึงเบื้องหน้าเขา เธอหยิบขวดใบหนึ่งมาจากห้วงมิติ “นี่เป็นยาเพิ่มอายุขัยที่ข้าปรุงกลั่นออกมา ข้าให้ท่าน” ระหว่างพูดก็ยัดขวดใส่มือเขาก่อนจะเดินไป

แววตาชายชราที่หลุบลงสั่นไหวเล็กน้อย มองขวดใบนั้นในมือ แล้วเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองตามร่างมอมแมมที่หันกายจากไป ริมฝีปากเม้มขึ้นมาเบาๆ เพียงยื่นอยู่เงียบๆ ตรงนั้น เทยาอายุวัฒนะในขวดออกมาพร้อมทั้งครุ่นคิดเสียเนิ่นนาน

เฟิ่งจิ่วกลับไปจัดการตนเองเสียใหม่ เพราะมาเก็บตัวฝึกบำเพ็ญที่นี่ แม้แต่เหลิ่งซวงยังไม่พามาด้วยกัน ด้วยเหตุนี้เรื่องพวกนี้จึงต้องลงมือทำด้วยตนเอง

หลังจากอาบน้ำ เมื่อเห็นเส้นผมสีหมึกที่ไหม้เกรียมซ้ำยังยาวออกมาในกระจก ก็ส่ายหน้าพลางส่งเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างอดไม่ได้ “ยาอายุวัฒนะสองเม็ดทำให้ตัวเองกลายเป็นเช่นนี้ ช่างน่าอายจริงๆ”

“ยาอายุวัฒนะเทียบไม่ได้กับยาทั่วไปดังที่คาดไว้ สรรพคุณยาโดดเด่นเกิดคาด เริ่มปรุงขึ้นมากลับไม่ง่ายดายเช่นนั้น!” เธอถอนใจเบาๆ หลังจากตัดแต่งเส้นผมก็ดื่มยาหนึ่งขวดแล้วขึ้นเตียงนอน

ครั้งนี้เธอหลับไปสองวันสองคืนเต็มๆ สุดท้ายด้วยความหิวโหยถึงจะลุกขึ้นมา

เมื่อเธอเดินออกจากเรือนมายังห้องครัวและเห็นว่าไม่มีอะไรกิน ก็เห็นชายชราคนนั้นกำลังนั่งกำลังกินอาหารอยู่ที่โต๊ะหินนอกห้องครัว

………………………………………………….