เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า นิยาย บท 705

ตอนที่​ 705 ท่าน​กลายเป็น​บรรพชน​นักรบ​แล้ว​?

รอง​เจ้าสำนัก​ได้ยิน​ก็​ลูบ​ๆ เครา​หรี่ตา​ลง​ “หาก​เป็น​เช่นนี้​จริง​ เช่นนั้น​ก็ดี​”

เขา​เผย​รอยยิ้ม​ออกมา​ “สำนัก​ยา​เซียน​ของ​หมอก​ดารา​เรา​ใกล้​จะถูก​ลืม​แล้ว​ โดยเฉพาะ​การแข่งขัน​แลกเปลี่ยน​เชื่อม​สัมพันธ์​กับ​พวก​สำนักศึกษา​ระดับ​หก​ขึ้นไป​ พวกเรา​ถึงกับ​ไม่มีแม้แต่​นักเรียน​ที่​เข้า​แข่ง​ได้​ หาก​เขา​ชำนาญ​ด้าน​กลั่น​ยา​เซียน​จริง​ ต่อให้​อนาคต​ไม่มีทาง​สร้าง​รากฐาน​ได้​ แต่​ถ้าประสบความสำเร็จ​ด้าน​ยา​เซียน​คง​ไม่โดน​ใคร​ดูถูก​”

เช้าตรู่​วัน​ต่อมา​ ขณะที่​เฟิ่งจิ่ว​ยัง​นอน​ตื่น​สาย​ ด้านนอก​อาศรม​ก็​มีเสียง​กวน​สีห​ลิ่น​แว่ว​มา

“เสี่ยว​จิ่ว?​ เสี่ยว​จิ่ว?”​

เขา​สวม​ชุดนักเรียน​สีน้ำเงิน​ของ​สำนัก​พลัง​เร้นลับ​ รูปร่าง​สูงโปร่ง​บึกบึน​ ท่าทาง​ฮึกเหิม​องอาจ​ ท่ามกลาง​ความ​เฉียบแหลม​ใน​ดวงตา​ยัง​ซ้อน​เร้น​คม​มีด​ไว้​ ทั่ว​ร่าง​แผ่​กลิ่นอาย​เช่น​ผู้​แข็งแกร่ง​

ใช่แล้ว​ ใน​ช่วงเวลา​สั้น​ๆ ไม่ถึงสามเดือน​ เขา​ผ่าน​หอคอย​พลัง​เร้นลับ​ชั้น​เก้า​แล้ว​ ศักยภาพ​เพิ่มพูน​ขึ้น​ ยาม​นี้​เป็น​ผู้ฝึก​ตน​ระดับ​บรรพชน​นักรบ​ พลัง​เช่นนี้​ใน​หมู่​นักเรียน​สำนัก​พลัง​เร้นลับ​มีน้อย​คน​นัก​จะเทียบ​ได้​

หลัง​ออกจาก​หอคอย​พลัง​เร้นลับ​ ไม่ถึงหนึ่ง​วัน​ชื่อเสียง​ของ​กวน​สีห​ลิ่น​ก็​กระจาย​ไป​ทั่ว​สำนัก​พลัง​เร้นลับ​ เพราะ​เขา​ที่​เป็น​นักเรียน​ใหม่​แทบจะ​กลายเป็น​อันดับ​หนึ่ง​ของ​สำนัก​พลัง​เร้นลับ​ภายใน​เวลา​ไม่กี่​เดือน​

เรียก​ไป​สอง​สามครั้ง​ยัง​ไม่ได้ยิน​ความเคลื่อนไหว​ คิด​ว่า​หลับสนิท​ เขา​จึงยิ้ม​ๆ แล้ว​นั่งลง​ใต้​ต้นไม้​ มอง​ไป​ยัง​หมี​ดำ​ตัว​ใหญ่​ที่​เฝ้าอยู่​ข้าง​อาศรม​ ยิ้ม​เอ่ย​ด้วยว่า​ “เจ้าเป็น​อสูร​ศักดิ์สิทธิ์​ตัว​ที่​เสี่ยว​จิ่ว​พา​กลับ​มาจาก​เทือกเขา​หมื่น​อสูร​สินะ​? นึกไม่ถึง​ว่า​ตัว​ใหญ่​เพียงนี้​นาง​ก็​ยัง​เก็บ​ไว้​”

“กรร​!”

โดน​เขม่น​เข้า​แล้ว​ เสี่ยว​เฮย​คำราม​แต่​ไม่ได้​โจมตี​เขา​ เพียง​หมอบ​จ้องมอง​อย่าง​ระวังตัว​

“ไม่ต้อง​คำราม​เลย​ เจ้าขู่​ข้า​ไม่ได้​หรอก​ ข้า​เป็น​พี่ชาย​ของ​นาย​เจ้า เข้าใจ​หรือไม่​?” กวน​สีห​ลิ่น​กล่าว​ยิ้ม​ๆ สายตา​เหลือบมอง​ไป​โดยไม่ตั้งใจ​ ก็​เห็น​เหล่า​ไป๋​โผล่​ออก​มาจาก​พงหญ้า​ไม่ไกล​

“ฮี่! กวน​กวน​ เจ้ามาแล้ว​!”

เหล่า​ไป๋​เห็น​กวน​สีห​ลิ่น​ก็​ทักทาย​ด้วย​ความตื่นเต้น​ดีใจ​อย่า​งอด​ไม่ได้​ พลาง​ส่าย​สะบัด​หาง​ย่าง​กีบ​ม้าเดิน​เข้ามา​ ทั้ง​ภูมิใจและ​เย่อหยิ่ง​ “กวน​กวน​ ข้า​เหล่า​ไป๋​พูด​ได้​แล้ว​ ตกใจ​หรือไม่​? ฮ่าๆๆๆๆ!”

ครั้น​ได้ยิน​เหล่า​ไป๋​เอ่ยปาก​พูด​ภาษามนุษย์​ ซ้ำยัง​หัวเราะ​ฮี่ๆ และ​เรียก​เขา​ว่า​กวน​กวน​อะไร​นั่น​ กวน​สีห​ลิ่น​เพียง​รู้สึก​ว่า​หน่าย​ใจ สีหน้า​ยัง​แปลก​ๆ ขึ้น​มา เห็น​มัน​เดิน​เข้ามา​ใกล้​ก็​พินิจ​มอง​จาก​หัว​จรด​เท้า​ ถามว่า​ “เหล่า​ไป๋​ เจ้าก็​ยัง​เป็น​เช่นนั้น​ ไม่ใช่สัตว์​เท​วะ​ แล้​วจะ​พูด​ได้​อย่างไร​?”

“ทำไม​จะพูด​ไม่ได้​? เดิมที​ข้า​เหล่า​ไป๋​ไม่ใช่ม้าทั่วไป​ อีก​ทั้ง​ยังมี​นาย​ท่าน​ที่​ไม่ธรรมดา​ จะพูด​ภาษามนุษย์​ก็​เป็นเรื่อง​ที่​ไม่ช้าก็เร็ว​”

น้ำเสียง​ของ​มัน​มีความ​อวดดี​ที่​ยาก​จะปกปิด​ หาก​เปล่ง​จาก​ปาก​คน​ก็​ไม่แปลก​อะไร​นัก​ แต่​ดัน​มาจาก​ปากม้า​ตัว​นี้​ พอ​เข้าคู่​กับ​สายตา​แสน​ย่ามใจ​ มอง​อย่างไร​ก็​ทำให้​มุมปาก​กระตุก​ รู้สึก​แต่ว่า​น่า​เหลือเชื่อ​

“พี่​สีห​ลิ่น​? ท่าน​ออก​มาจาก​หอคอย​พลัง​เร้นลับ​แล้ว​หรือ​”