เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 15

เพื่อความปลอดภัยในการพบเห็น เซียวหยางจึงอ้อมจากทางด้านข้างไป ทว่าในตอนที่เขากระโดดลงมาจากกำแพงทางด้านบนนั้นกลับชะงักนิ่งไปครู่หนึ่งเสียแล้ว

“หยุนซู?”

เขามองเห็นเย่หยุนซูกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องรับแขกจากที่ไกล ๆ ทว่าดูเหมือนจะใจลอยนิดหน่อยคล้ายกับมีเรื่องอยู่ในใจ

อันที่จริงแล้วเย่หยุนซูไม่ได้กลับบ้าน แต่มาที่บ้านของน้องสาว สองสามวันมานี้เธอวุ่นวายเป็นอย่างมาก วุ่นวายมาก ๆ จริง ๆ คนในตระกูลเองก็ยุยงให้เธอดำเนินการหย่าอยู่ตลอดเวลา

ทว่าในทุกครั้งที่เธอนึกถึงสีหน้านั้นของเซียวหยางที่ไม่มีพิษมีภัยต่อคนอื่น กลับมีความรู้สึกทำใจไม่ได้เล็กหน่อยเสมอ

ดังนั้นแล้วจึงมาหาเย่เสี่ยวหว่านเพื่อพูดคุยสัพเพเหระกัน ทว่าเย่เสี่ยวหว่านกลับไม่อยู่ตลอด

เซียวหยางเห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ทั้งก็ไม่ได้มุ่งตรงเข้าไปหาในทันที

ตอนนี้เสื้อผ้าของเย่เสี่ยวหว่านไม่เรียบร้อย ไม่ให้เธอพบจะเป็นการดีกว่า ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว ถึงตอนนั้นก็อาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ก็เป็นได้

เซียวหยางกระโดดจากหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน

นี่เป็นห้องนอนที่เต็มไปด้วยกลิ่นกายของเด็กสาว ด้านในตกแต่งด้วยกำแพงสีชมพู บนเตียงยังมีตุ๊ดตาวางเอาไว้อยู่จำนวนไม่น้อยอีกด้วย

เซียวหยางวางเย่เสี่ยวหว่านลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา แต่ก็ไม่ได้รบกวนเช่นเดียวกัน ก่อนจะกระโจนแซงออกจากหน้าต่างไปในทันที ไม่นานนักก็หายไปไม่เห็นแล้ว

ไม่รู้ว่าผ่ามานานเท่าไหร่แล้ว สุดท้ายเย่เสี่ยวหว่านลืมตาขึ้นมาแล้ว

ความรู้สึกแรกของเธอนั้นคือรู้สึกอ่อนแรงเป็นอย่างมาก และตามต่อมาด้วยการเข้าสู่สภาวะตกตะลึงในทันที!

ทำอย่างไรดี เสื้อผ้าของตัวเองถูกฉีกทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว!

ความหวาดกลัวอย่างฉับพลันทำให้เธอยากที่จะรับมือกับตนเอง ทั่วทั้งสรรพางค์เหลือเพียงชั้นในเพียงแค่ตัวเดียวเท่านั้น เธอเริ่มหวนนึกถึงความเป็นไปอย่างตื่นตระหนกในทันที

เดิมทีแล้วในค่ำวันนี้ เธอปฏิเสธการรุกจีบของคุณชายจอมเสเพลเฉิงจวินคนหนึ่งเข้า แต่แล้วยังถูกเขาราวีไม่เลิกรา หลังจากนั้นก็สลบไปอย่างน่าประหลาด

ทำอย่างไรดี ตัวเองจะต้องถูกหยามเกียรติแล้วแน่ ๆ!

เมื่อคิดได้แล้วว่าตกอยู่ในมือเฉิงจวินคนพรรค์นี้เสียแล้ว ใครจะไม่ทราบบ้างว่าเขาเป็นคุณชายจอมเสเพลที่มีชื่อเสียงมากขนาดไหน ชีวิตในยามปกติก็ชมชอบที่จะย่ำยีเด็กสาวเพื่อค้นหาความตื่นเต้นอยู่เสมอ

หากถูกเขากระทำจริง ๆ แล้วละก็ ใจคิดอยากจะตายของเย่เสี่ยวหว่านก็ล้วนมี!

จริงสิ ยังมีเซียวหยางอีกคนด้วย!

เป็นในตอนนั้นเอง ในสมองของเธอมีใบหน้าของเซียวหยางลอยขึ้นมา ในตอนนั้นดูเหมือนจะตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลืออยู่หนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่?

ดูเหมือนว่าเขาก็กำลังกดทับบนร่างของตัวเองอยู่ด้วยเหมือนกัน หรือว่าเขาเองก็เข้าร่วมกับเหตุการณ์ในครั้งนี้ด้วยเหมือนกันหรือ?

สกปรก ไร้ยางอาย!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหวนนึกถึงในตอนที่อีกฝ่ายหายใจถี่เร็วขึ้นมานิดหน่อย หรือว่าในตอนนั้นเขาทำเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว?

นี่จึงทำให้เย่เสี่ยวหว่านระเบิดโทสะระคนรังเกียจออกมาเป็นยกใหญ่

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพี่เขยของตนเองด้วยเช่นเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นคนขี้ขลาดคนหนึ่ง แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่ากระทั่งเขาเองก็มาหยามเกียรติของตนเองด้วยเช่นเดียวกัน!

จะต้องเป็นเพราะว่าตัวเองขัดขวางไม่ให้พี่สาวกับเขาอยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน เขาถึงคอยจ้องหาโอกาสแก้แค้น! จะต้องเป็นแบบนี้อย่างแน่นอน!

เย่เสี่ยวหว่านอดทนไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงร้องไห้ออกมาด้วยใจที่เจ็บปวด

ทว่าในตอนนั้นเอง เธอกลับงุนงงอีกครั้งหนึ่งเสียแล้ว

ที่เธอรู้สึกได้ในตอนก่อนหน้านี้ก็คืออยู่ข้างนอก คงอยู่ที่บาร์กระมัง หลังจากนั้นก็กลับบ้านมาอย่างน่าพิศวงเสียแล้ว

แล้วพี่สาว (ลูกพี่ลูกน้องหญิง) อย่างเย่หยุนซูกลับบอกว่ากำลังรอตนเองอยู่ที่บ้านมาโดยตลอด แต่เธอกลับไม่รู้ว่าตนเองกลับบ้านมาแล้วเช่นเดียวกัน

แต่ก็คุ้มค่าที่จะเฉลิมฉลองที่ตนเองนั้นยังไม่ได้เกิดเรื่องอะไรด้วยเหมือนกัน

คิดมาจนถึงขั้นนี้แล้ว เธอพลันคลี่คลายความสงสัยลงในทันที ก่อนจะนั่งลงพลางเอ่ยว่า “พี่คะ พี่มาหาฉันได้อย่างไรกันคะ?”

“ฉันอยากคุยเรื่องเซียวหยางกับเธอเสียหน่อย ฉันรู้สึกว่าเรื่องหย่าควรที่จะชะลอไปก่อนไหม เพราะระยะนี้เขามักจะทำให้ฉันเซอร์ไพรส์นิดหน่อยอยู่ตลอดเวลาเลย”

“อะไรนะคะ พี่คะ พี่อย่าใจอ่อนสิคะ พี่กับเซียวหยางจำเป็นที่จะต้องหย่ากันค่ะ! นี่เป็นสิ่งที่ตระกูลของพวกเราหารือกันเรียบร้อยแล้วนะคะ”

เอาเถอะ เย่หยุนซูทราบดีว่าน้องสาวจะต้องกล่าวเช่นนี้

จู่ ๆ เย่เสี่ยวหว่านก็หวนนึกถึงเรื่องราวในตอนก่อนหน้านี้ขึ้นมา ดังนั้นจึงเอ่ยว่า “จริงสิ พี่คะ วันนี้ฉันเห็นเซียวหยางด้วย”

“หา? เขาอยู่ที่ไหน เขาไม่ได้กลับบ้านหรือ?”

เอ่ยถึงเซียวหยาง จู่ ๆ เย่หยุนซูก็รู้สึกกลุ้มใจขึ้นมาเล็กน้อยในทันที ก่อนหน้านี้ตนเองล้วนกลับบ้านตรงเวลามาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่ข้างนอกจนดึกมากเช่นนี้

แต่สิ่งที่ทำให้เธอหมดคำจะกล่าวนั้น คือเซียวหยางกลับไม่แม้แต่จะต่อสายโทรศัพท์มาหาเลยสักสาย หรือไม่กลัวว่าตนเองจะเกิดเรื่องเลยหรือ?

“เอ่อ ฉันเองก็ไม่ได้สังเกตเหมือนกันค่ะ ในตอนนั้นเห็นเขาอยู่บนถนนแค่แป๊บหนึ่ง”

เย่เสี่ยวหว่านรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเสื้อผ้าของตนเองไม่เรียบร้อย แถมในตอนนั้นเซียวหยางยังกดทับอยู่บนร่างของเธออีกด้วย?

อีกอย่างหนึ่ง เธอยังไม่เข้าใจให้กระจ่างเลยว่าสุดท้ายแล้วที่มันคือเหตุการณ์อะไรกันแน่!