เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 19

ในตอนที่เซียวหยางกลับมาถึงบ้าน เขาพบว่าเย่หยุนซูกลับมาเรียบร้อยแล้ว

เห็นเซียวหยางเข้าประตูมากแล้ว เย่หยุนซูกระโดดโหยงเหยงขึ้นมาทันที เธอนึกว่าเซียวหยางจะไม่กลับมาแล้วเสียอีก

ทว่าไม่นานนักก็สัมผัสได้ว่าตนเองเสียอาการเล็กน้อย ก่อนกุลีกุจอทำทีเป็นสงบนิ่งทันที หลังจากนั้นก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้าเซียวหยาง

“เซียวหยาง ถ้าคุณรู้สึกไม่ถึงความไม่เป็นธรรมละก็ สามารถพูดกับฉันได้นะคะ”

เซียวหยางไม่เข้าใจ “ความไม่เป็นธรรมอะไรครับ?”

เย่หยุนซูขมวดคิ้วแน่นในทันที ยังจะแสร้งเป็นแบบนี้อีก ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าคุณปู่ไปหาคุณเพื่อนนำเรื่องราวทุกอย่างบอกกับคุณไปทั้งหมดแล้ว ยังจะมาแสร้งมีท่าทางเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ทำไม

“เรื่องของน้องสาวฉัน...ที่ทุกคนใส่ความคุณไป หรือว่าคุณไม่รู้สึกไม่เป็นธรรมสักนิดเลยหรือคะ”

เซียวหยางหัวร่ออย่างไม่สนใจ “เดิมทีผมก็ไม่แคร์เรื่องเล็กน้อยแค่นี้อยู่แล้วครับ”

เดิมภายในหัวใจของเย่หยุนซูยังคงรู้สึกผิดต่อเขาอยู่ ทว่ามองเห็นท่าทางไม่แยแสเสียเต็มประดาของเขาเช่นนี้แล้ว ทันใดนั้นความรู้สึกผิดภายในหัวใจเล็กน้อยนั่นก็มลายหายไปในทันที

“คุณไม่แคร์ แต่ฉันแคร์ค่ะ!”

“ฉันติดค้างคุณอยู่หนึ่งฝ่ามือ ถ้าคุณต้องการก็สามารถมาเอาคืนได้เสมอนะคะ” เย่หยุนซูยกใบหน้างดงามหมดจรดขึ้น มันแฝงความหมายไม่ยอมแพ้เอาไว้อยู่เล็ก ๆ

เซียวหยางชะงักไปเล็กน้อย “คุณจะคืนหนึ่งฝ่ามือให้ผมอย่างนั้นหรือ?”

“ฉันไม่ต้องการที่จะติดค้างอะไรกับคุณทั้งนั้น ตอนนี้คุณสามารถตบฉันได้แล้วค่ะ ตบฉันเสร็จแล้วก็ไสหัวเข้าไปทำอาหารในห้องครัว”

เซียวหยางหมดคำจะกล่าวไปครู่หนึ่ง “ผมจะไม่ตบคุณหรอกนะครับ ถ้าคุณหิวแล้ว ผมจะไปต้มน้ำแกงไก่มาให้คุณเดี๋ยวนี้”

“ยังจะดื่มน้ำแกงไก่อยู่อีกหรือคะ?”

“เซียวหยาง หรือว่าคุณไม่อยากทำอย่างอื่นสักหน่อยเลยหรือคะ?”

ตอนนี้เย่หยุนซูเพียงแค่ได้ยินว่าน้ำแกงไก่ก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาแล้ว

“ทำอย่างอื่นได้ครับ แต่น้ำแกงไก่อย่างไรก็ต้องดื่ม”

สีหน้าของเย่หยุนซูง้ำงอขึ้นมาในทันที เป็นสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์อย่างหนึ่ง

มองเห็นใบหน้างดงามของเย่หยุนซูที่ง้ำงอแล้วนั้น เซียวหยางพลันรู้สึกขบขันขึ้นมาในทันที

เย่หยุนซูยังไม่ทราบว่าตนเองถูกหมายตาจากนักฆ่าเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เซียวหยางเองก็จะไม่บอกเธอเหมือนกัน

เขายอมที่จะให้เย่หยุนซูเป็นผู้หญิงที่อยู่อย่างสบายใจคนหนึ่ง ส่วนภัยอันตรายนั้น ให้เขาเป็นคนขวางมันเอาไว้เองเถอะ

...

เช้าวันที่สอง เย่หยุนซูอาบน้ำอาบล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะลงมาแล้วพบว่าบนโต๊ะถูกเสิร์ฟไปด้วยมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว

ไข่ไก่ที่ต้มจนกลายเป็นสีเหลืองทองทั้งสองด้าน เปาะเปี๊ยะหลานชิ้น ทั้งยังมีโจ๊กไข่เยี่ยวม้าอีกหนึ่งถ้วย

“เจ้าหมอนี่ ทำไมถึงตื่นเช้ามากขนาดนี้กันนะ จะตื่นเช้าไปทำไมก็ไม่รู้”

เย่หยุนซูทราบว่าเซียวหยางติดนิสัยตื่นเช้า ในตอนที่เธอยังคงนอนหลับอุตุอยู่นั้น เซียวหยางได้ออกไปทำมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

มีอยู่หนหนึ่งที่เธอเห็นเซียวหยางนั่งสมาธิอยู่ที่สวนหลังบ้าน จึงเกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก นั่นทำให้เธอสงสัยว่าเซียวหยางจะเป็นคนประสาทคนหนึ่งหรือเปล่า

หลังจากรับประทานข้าวเช่าแล้ว ในตอนที่เธอมาถึงโรงรถนั้นเอง เธอพบว่าเซียวหยางกำลังนั่งไขว่ห้างรอมาหลายชั่วโมงแล้ว

เห็นเย่หยุนซูเดินมาแล้ว เซียวหยางจึงเข้าไปเปิดประตูรถ ก่อนจะทำมือเป็นสัญลักษณ์เชื้อเชิญหนึ่งหน

“ประธานเย่ นับตั้งแต่วันนี้ไป ผมจะเป็นสารถีให้คุณโดยเฉพาะเองครับ”

เย่หยุนซูเลิกคิ้ว “ใครใช้ให้คุณเป็นคนขับรถของฉันกันคะ ขี่มอเตอร์ไซต์ของคุณไปเลย”

เซียวหยางหยักไหล่ขึ้นลงอยู่ครู่หนึ่ง “นี่เป็นความคิดของคุณปู่ของคุณเชียวนะครับ ถ้าไม่เชื่อคุณสามารถไปถามตาแก่เย่ได้”

เย่หยุนซูต่อสายโทรศัพท์หาเย่ว่านเหนียนทันที การควบคุมดูแลของคุณปู่กว้างเกินไปแล้ว ทั้งยังให้หมอนี่มาเป็นคนขับรถของตนเองอีก

ไม่นานนัก เธอก็ตัดสายโทรศัพท์ไปอย่างหมดอารมณ์

มันเป็นความคิดของคุณปู่จริง ๆ

“เซียวหยาง ฉันรู้ค่ะว่าคุณปู่ดีต่อคุณเป็นอย่างมากมาโดยตลอด แต่ถ้าอยากให้คนอื่น ๆ ให้เกียรติคุณ คุณก็ต้องแสดงความสามารถจริง ๆ ออกมาเสียหน่อย เป็นคนขับรถคนหนึ่งมันจะมีอนาคตอะไรกัน”

พูดไป เย่หยุนซูก็นั่งลงที่เบาะนั่งทางด้านหลังแล้ว เธอเป็นคนที่เป็นโรครักความสะอาดคนหนึ่ง ที่นั่งในตัวรถยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนนั่งมาก่อนเลยนะ

“เร็วสิคะ จะสายแล้วนะคะ ถ้าก่อนเก้าโมงยังขับไม่ถึงบริษัทละก็ ฉันก็จะหักเงินเดินของคุณ”

พูดมาจนถึงตรงนี้แล้ว เซียวหยางยกยิ้ม ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากโรงรถ

“เปิดเพลงให้ฟังหน่อยค่ะ”

เป็นครั้งแรกที่เย่หยุนซูกับเซียวหยางอยู่ด้วยกันตามลำพังในสถานที่แคบเล็กเช่นนี้ ดังนั้นจึงรู้สึกไม่เป็นตัวเองนิดหน่อย

เขตถนนสายนี้จำกัดความเร็วอยู่แปดสิบไมล์ เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเซียวหยางเกินความเร็วเป็นอย่างมากเป็นเรียบร้อยแล้ว

“เซียวหยาง คุณจะทำอะไรกันแน่ รีบจอดรถเร็วเข้า”

เย่หยุนซูเหวออกมาหนึ่งเสียง คิดอยากที่จะหยุดยั้งการกระทำบ้าคลั่งของเซียวหยาง

สีหน้าของเซียวหยางเย็นยะเยือก ดวงตาเย็นชาราวกับน้ำแข็งปรายตามองไปทางด้านหลัง ก่อนจะเอ่ยพูดอย่างเย็นยะเยือกเป็นอย่างมากว่า “ไม่ต้องพูดแล้วครับ นั่งเรียบร้อยอยู่ด้านหลังนั่นแหละ!”

ในตัวรถยังคงมี เพลงแห่งความตาย เพลงของลิซท์ดังกระหึ่มอยู่ ดังนั้นจึงมีความรู้สึกน่าหวาดเสียวบางอย่าง

เย่หยุนซูรู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรมเป็นอย่างมาก นับตั้งแต่แต่งงานจนมาถึงตอนนี้ เซียวหยางไม่เคยตะคอกตนเองมาก่อนเลยนะ

วันนี้เขาเป็นอะไรไปนะ อ๊ะ...

ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ เธอก็ร้องอย่างตกใจออกมาหนึ่งเสียง เซียวหยางหมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ร่างสะโอดสะองทั้งร่างของเธอจึงล้มไปทางซ้าย

เป็นในตอนที่รถกำลังส่ายไปส่ายมาอยู่ไม่หยุดนั้นเอง เสียงปังดังขึ้นหนึ่งเสียง กระสุนลูกหนึ่งทะลุผ่านเข้ามาในตัวรถแล้ว

เสียงไม่ดังมาก อันที่จริงแล้วภายใต้การกลบเกลื่อนของเสียงดนตรี หากไม่ตั้งใจฟังเดิมทีก็ไม่ได้ยิน

ทว่าเซียวหยางกลับขมวดคิ้วแน่น เพราะกระสุนมาจากด้านบนของรถ

ในกระจกมองหลัง เขตเล็กเขตหนึ่งที่พึ่งจะทำการก่อสร้างเสร็จ มันสะท้อนอยู่ในดวงตาของเซียวหยาง

ปัง...

เป็นเสียงปืนที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง ในหนนี้ เซียวหยางแทบจะจับจังหวะการยิงของฝั่งตรงข้ามได้เรียบร้อยแล้ว เมื่อกระสุนพึ่งจะออกมาจากรัง เซียวหยางก็แปรเปลี่ยนความเร็วของรถก่อนล่วงหน้าแล้ว

“หลังซ้ายห่างไปห้าร้อยเมตร ความเร็วลมสาม รัศมีการยิ่งหนึ่งพันห้าร้อยหลา สไนเปอร์ซุ่มยิง M24 ผลิตใหม่โดยประเทศเมกา”

ในสมองของเซียวหยางมีข้อมูลปรากฏอยู่เป็นกระบุง

หลังจากที่ในใจมีข้อมูลแล้ว เซียวหยางสะบัดหางหนึ่งครั้ง ก่อนจะลงเข้าไปในอุโมงค์ลอดแม่น้ำจากทางแยก

เย่หยุนซูที่อยู่ในอาการตื่นตะลึงมาโดยตลอด ในตอนนี้จึงมีปฏิกิริยาตอบกลับมาแล้ว

ตะกี้นี้เจ้าหมอนี่กลับดุตนเองอย่างนั้นหรือ ถือดีอะไร?

ถือดีอะไรถึงได้วางท่าถือดีต่อหน้าตนเอง

“เซียวหยาง จะเล่นซิ่งรถคุณเล่นไปด้วยตัวเองเลย จะลากฉันมาด้วยทำไม คุณรู้ไหมว่ามันอันตรายมากแค่ไหน คุณทำให้ฉันผิดหวังมากเกินไปแล้วนะคะ...”