เดชราชาพิโรธ นิยาย บท 41

เจียงเซิ่งหนานมองชายสวมหมวกด้วยสายตาที่ขยะแขยง เตะเขาอีกครั้ง แล้วเดินขึ้นไปจับใส่กุญแจมือผูกไว้กับเสาไฟฟ้า

เจียงเซิ่งหนานโทรให้ตำรวจ ให้ตำรวจที่อยู่ในพื้นที่นั้นมารับตัวชายสวมหมวกกลับไป

เจ้าหมอนี่แค่ดูก็รู้ว่าเป็นนักโทษที่ทำผิดเป็นประจำ บางทีอาจจะขุดคุ้ยอะไรบางอย่างได้อีก

“ไม่ว่ายังไง ก็ขอขอบคุณนะ”

เจียงเซิ่งหนานพูดธรรมดาสบายๆ และพูดไปตามความเป็นจริง หากไม่มีเซียวหยาง บางทีชายสวมหมวกอาจหนีไปแล้วก็ได้

เธอเป็นคนที่แยกแยะระหว่างเรื่องส่วนรวมและส่วนตัว คำขอบคุณนี้ถือว่าพูดจากใจจริงและจริงจัง

“ไม่มีอะไร ทุกคนก็สมควรทำ” เซียวหยางพูดด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้ ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาหลายคนได้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ถ่ายรูปฉากนี้ไว้

ในเมื่อ เดี๋ยวนี้คนที่กล้าหาญและมีคุณธรรมไม่ค่อยมีแล้ว ดังนั้นการโพสต์ในออนไลน์เพื่อกระจายพลังด้านบวก ก็เป็นเรื่องที่มีความหมายเช่นกัน

เมื่อกี้ผู้หญิงที่ถูกขโมยกระเป๋าในที่สุดก็วิ่งตาลีตาเหลือกมาถึง มองชายสวมหมวก แล้วกระทืบเท้าใส่อย่างแรง

ชายสวมหมวกเกือบจะร้องไห้ เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นที่เกลียดชังและน่าขยะแขยงคนอื่น ใครๆก็มาซ้ำเติม แม่งเอ้ย โจรก็มีสิทธิมนุษยชนด้วยเข้าใจไหม

“ขอบคุณมาก ขอบคุณพวกคุณมากจริงๆ……”

ผู้หญิงคนนั้นพูดขอบคุณแล้วขอบคุณอีก จับมือที่ขาวนุ่มนวลของเจียงเซิ่งหนานและพูดอย่างตื่นเต้น

“คุณน้า ถ้าจะขอบคุณก็ขอบคุณเขาเถอะ ถ้าไม่ใช่เขา ก็คงจับหัวขโมยไม่ได้”

เซียวหยางเลิกคิ้ว ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเจียงเซิ่งหนานเป็นผู้หญิงที่ใจแกร่งชอบเอาชนะไม่เคยยอมแพ้ใคร

แต่ดูจากตอนนี้ รู้สึกว่าเขาจะเข้าใจเจียงเซิ่งหนานผิดไป

ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกซาบซึ้งใจและพูดว่า “ฉันไม่รู้จะขอบพวกคุณยังไงจริงๆ ในกระเป๋าฉันยังมีเอกสารสำคัญอยู่ ถ้าทำมันหาย ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว"

“เฮ้ย หนุ่มสาวคู่รักอย่างพวกคุณช่างมีน้ำใจและกระตือรือร้นจริงๆ ทุกคนดูนะ นี่เป็นตัวอย่างที่ควรปฏิบัติตาม”

เซียวหยางอดยิ้มไม่ได้ ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิด แต่เซียวหยางก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะอธิบายอะไร

น้ยครั้งที่จะได้เห็นเจียงเซิ่งหนานแสดงความเขินอาย และรีบอธิบาย “คุณน้า คุณเข้าใจผิดแล้ว พวกเราไม่ใช่คู่รัก พวกเราแค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้น”

ดวงตาของผู้หญิงเป็นประกาย “จริงเหรอ แต่พวกคุณดูแล้วเหมาะสมกันมากเลยนะ”

“แต่ฉันว่านะ ดูจากหน้าตาพวกคุณเหมือนเป็นสามีภรรยากัน กระตือรือร้นมีน้ำใจ ถ้าหากยังโสด สามารถพิจารณาอยู่ด้วยกันได้นะ”

การจับคู่แบบนี้ ทำให้ทั้งสองคนอึดอัดใจเล็กน้อย แต่ว่าคุณน้าก็มีเจตนาหวังดี

เจียงเซิ่งหนานพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง และพูดด้วยรอยยิ้มที่เขินอาย”คุณน้า ทางที่ดีท่านควรดูก่อนว่ามีอะไรหายมั้ย ถ้าไม่มีอะไรหายก็รีบกลับบ้านเถอะ อย่าให้คนที่บ้านต้องเป็นห่วง”

“ไม่ได้ พวกคุณต้องฝากเบอร์โทรไว้ให้ฉัน ฉันจะให้ลูกชายของฉันขอบคุณพวกคุณ” น้าพูดอย่างดื้อดึง

“คุณน้า ไม่จำเป็น ท่านเกรงใจมากไปแล้ว นี่คือสิ่งที่พวกเราควรทำ”เซียวหยางโบกมือแล้วพูด

คุณน้ามองดูเซียวหยางด้วยความชื่นชม ทั้งหล่อทั้งสุภาพ เป็นเด็กดีจริงๆ

“ไม่ได้ ถ้าพวกคุณไม่ให้เบอร์ไว้ ฉันก็ไม่กลับไป”

คุณน้ายิ่งมองสองคนนี้ก็ยิ่งชอบใจ ก็เลยดื้อดึงไม่ยอมจบ

สุดท้ายทั้งสองเถียงสู้เธอไม่ได้ จึงจำต้องให้เบอร์โทรไว้

“จุ๊จุ๊ เหมาะสมกันจริงๆ กิ่งทองใบหยก วันหลังฉันจะต้องจับคู่เขาสองคนให้ได้”

“คุณน้าพูดไปเดินไป ทำเอาทั้งสองพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง

ครู่เดียว ตำรวจก็ได้พาชายสวมหมวกไป

เซียวหยางและเจียงเซิ่งหนานกลับไปที่แผงขายอาหารเช้า เอาอาหารเช้า ขณะที่เซียวหยางกำลังจะจากไป แล้วเห็นเจียงเซิ่งหนานก็กำลังจะจากไป แล้วถาม

“ตอนนี้คุณจะไปไหน"

“Rose Garden (บ้านของเจียงเซิ่งหนาน)

เจียงเซิ่งหนานพูดโดยไม่รู้ตัว หลังจากพูดจบก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ทำไมต้องบอกที่อยู่ของตนเองให้เขา