เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 176

ตอนที่176คุยดีบนโต๊ะ ใต้โต๊ะตีกัน1

      "ไอ้บ้า! ฉันจะเล่าให้หลานฟังไม่ได้หรือไง? เขายังไม่โตสักหน่อย!" ท่านปู่เป่หมิงจ้องยังลูกสาม ตัดบทของเขาไป

เป่หมิงยันทำอะไรไม่ได้นอกจากกลอกตาอีกครั้ง "ครับ ๆ ๆ เชิญพูดต่อไปเลย เดี๋ยวพอเฉิงเฉิงโตแล้ว ก็เล่าให้ลูกเฉิงเฉิงฟังอีก……" 

ขณะที่นั่งกันอยู่นั้น ท่านปู่เป่หมิงก็เล่าประวัติอันโชกโชนของตัวเองเมื่อในอดีตต่อไปไม่หยุด…... 

      กู้ฮอนเคี้ยวเป๋าฮื้อเงียบ ๆ เป๋าฮื้อที่ลูกชายคีบให้หอมอร่อย แต่ว่าคนเฮงซวยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนั้นยิ่งดูก็ยิ่งโมโห! 

ยี่เฟิงดูเหมือนจะไม่ติดใจอะไรกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ จึงคีบอาหารให้กู้ฮอนต่อไป "ฮอน ดูเธอสิหลายปีมานี้ ผอมลงไปไม่น้อยเลย เกินเนื้อเข้าไปเสริมเยอะ ๆ" 

      สายตาที่ยี่เฟิงมองกู้ฮอนและคำพูดอันแฝงด้วยความอ่อนโยนและสนิทสนมในทุกท่วงท่านั้น ล้วนไม่ได้เสแสร้ง

กู้ฮอนรู้ดี ในใจยังมีคำถามมากมายอยากถามยี่เฟิง แต่รู้ยิ่งไปกว่านั้นว่าไม่ควรถามตอนนี้

"อื้อ เธอเองก็กินเยอะ ๆ นะ" ใช่ว่าเธอไม่ได้เห็นแววหม่นในดวงตา วันคืนที่ผ่านไปหลายปีมานี้เขาเองก็คงไม่มีความสุขนักใช่ไหม? 

ภาพที่กู้ฮอนกับยี่เฟิงคีบอาหารให้กัน เมื่อมองจากสายตาคนนอกแล้ว ทั้งสองต่างรักใคร่กันอย่างอบอุ่น

ทว่าแววตาเยียบเย็นของเป่หมิงโม่ กลับมีดวงไฟคุกรุ่นขึ้นมา

      เป่ยใต้เอ๋อแอบมองสถานการณ์​อยู่เงียบ ๆ ยิ่งยี่เฟิงกระตือรือร้นต่อกู้ฮอนมากเท่าไหร่ มุมปากของเธอก็เผยรอยยิ้มลึกขึ้นเท่านั้น ด้วยเหตุนั้น เธอจึงเป็นฝ่ายเริ่มคีบอาหารส่งให้เป่หมิงโม่อย่างรักใครบ้าง “โม่ เอ้า คุณก็กินบ้างสิ

โดยไม่คาดฝัน เป่หมิงโม่กลับนิ่งลงทันใด คนคลั่งความสะอาดอย่างเขา จ้องมองอาหารในชามข้าว ด้วยสีหน้าขุ่นเครียด

เป่ยใต้เอ๋อราวกับสัมผัสท่าทีเย็นชาจากเขา หดร่างลงเล็กน้อย ลนลานเปลี่ยนเรื่อง “ฮิ ๆ ยี่เฟิง พวกเธอตั้งใจจะแต่งงานกันเมื่อไหร่เหรอ?”

คำพูดนี้ที่ออกมาจากปากเป่ยใต้เอ๋อ ทำให้คนในครอบครัวเป่หมิงเลื่อนสายตากลับมายังยี่เฟิงอีกครั้งทันที

ทว่าเรื่องราวกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่เป่ยใต้เอ๋อหวัง--

เสียงแรกที่ดังขึ้นมาก่อนคือท่านปู่เป่หมิง “ยี่เฟิงอายุยังน้อย เรื่องแต่งงานยังเร็วเกินไป เป่ยใต้เอ๋อ เธอกับเจ้าสองต่างหาก พวกเธอไม่รีบแต่ฉันรีบนะ”

เป่หมิงเฟยหย่วนรีบร้อนเสริมคำ “ใช่แล้ว ฉันเองก็รู้สึกว่ายี่เฟิงอายุยังน้อย ตอนนี้จะมาพูดเรื่องแต่งงานยังเร็วเกินไป!”

ความจริงแล้ว เรื่องยี่เฟิงอายุน้อยหรือไม่ไม่ใช่ปัญหา แต่ว่ากู้ฮอนที่อยู่ข้างกายเขานั้นไม่ใช่ตัวเลือกที่อยู่ในใจของท่านปู่เป่หมิงและเป่หมิงเฟยหย่วนต่างหาก!

ล้อเล่นหรือเปล่า หญิงสาวที่เอามาเป็นของเดิมพัน ใครจะโง่พอไปจริงจังด้วย?

สีหน้าของยี่เฟิงหม่นลง

กู้ฮอนเองก็แอบถอนหายใจเงียบเชียบ

เห็นได้ชัดว่า เป่ยใต้เอ๋อผู้ไม่รู้สาเหตุนี้ ได้แต่ตกใจอยู่ภายใน คิดสงสัยว่าบางทีสถานะของกู้ฮอนคงต่ำต้อยเกินไป ท่านปู่เป่หมิงจึงไม่เห็นคุณค่าของเธอ

“หึ ๆ ดูท่านลุงเป่หมิงพูดสิคะ เรื่องแต่งงานของหนูกับโม่…...เรื่องนี้ให้ท่านกับพ่อของหนูเป็นคนจัดการสิ!” พอพูดถึงเป่หมิงโม่ ความขุ่นเคืองในใจของเป่ยใต้เอ๋อก็ค่อยคลายลง 

      โดยไม่รอฟังคำตอบของท่านปู่เป่หมิง เป่หมิงโม่กลับเอ่ยปากโพล่งขึ้นมา--

“ในเมื่อเป่หมิงยี่เฟิงกลับมาแล้ว ในฐานะหลานคนโตตระกูลเป่หมิง การแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ธุรกิจอันเป็นภารกิจอันใหญ่หลวงก็ให้เป่หมิงยี่เฟิงรับผิดชอบไปสิ!”

เมื่อน้ำเสียงแข็งแกร่งเฉียบคมของเป่หมิงโม่เงียบลง บรรยากาศก็พลันขุ่นมัว!

 สีหน้าของเป่ยใต้เอ๋อซีดขาว “โม่ คุณหมายความว่ายังไงน่ะ?”

ใบหน้าของท่านปู่เป่หมิงแดงก่ำ ดวงตาเขียวปั้ด!

ยี่เฟิงขมวดคิ้วเข้ม ลอบกำหมัดแน่น

“ไม่ ไม่ได้!” ฝ่ายที่เอ่ยปากคัดค้านออกมาคือหลันเนี่ยนแม่ของยี่เฟิง เธอพูดขึ้นมาอย่างสั่น ๆ ด้วยความกล้าหาญ “แหะ ๆ ความหมายของฉันคือ ภารกิจใหญ่หลวงอย่างการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเป่หมิงและเป่ย เกรงว่ายี่เฟิงของพวกเราจะไม่คู่ควร อีกทั้งคุณเป่ยก็มาจากตระกูลโด่งดัง กิริยามารยาทก็อ่อนโยน……”

“งั้นก็ยิ่งเหมาะสมเข้าไปใหญ่!” เป่หมิงโม่ตัดบทหลันเนี่ยนอย่างเย็นชา “พี่สะใภ้เลี้ยงดูมาอย่างดี ข้อเรียกร้องของตระกูลเป่ยเองก็เพียงต้องการงานแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลเป่หมิง ดังนั้นจะแต่งกับคนไหน ก็ไม่ต่างกัน”

คู่สามีภรรยาเป่หมิงเฟยหย่วนกับหลันเนี่ยนตกใจกันจนหน้าซีดเผือด 

ยี่เฟิงอยู่ในตระกูลเป่หมิงนับว่าไม่มีอำนาจใด ๆ หากแต่งงานกับเป่ยใต้เอ๋อก็เหมือนกับแต่งเข้าบ้านตระกูลเป่ย เป่หมิงโม่จะได้ถีบเขาออกไปให้ไกลยิ่งขึ้น!

การกระทำเช่นนี้ของเป่หมิงโม่จะต่างจาก ‘แม่นางเจาจวินลี้เขตแดน’ อย่างไรกัน?

กู้ฮอนได้ยินก็เข้าใจได้ คนสารเลวคนนี้เพียงคิดอยากโยนเผือกร้อนเป่ยใต้เอ๋อไปให้กับยี่เฟิงเท่านั้น!

เธอนึกถึงภาพวันนั้น ที่เป่ยใต้เอ๋อฆ่าตัวตายจนต้องเข้าโรงพยาบาล ร้องห่มร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ คนอย่างเขา เป่หมิงโม่ กลับทิ้งไว้เพียงคำพูดอันเย็นชาว่า ‘ไม่รักก็ไม่แต่ง!’

แล้วตอนนี้ เขามีสิทธิ์อะไรมายัดเยียดให้กับยี่เฟิง? ทำลายความสุขของยี่เฟิงลง?

เลวทราม ต่ำช้า หน้าไม่อาย!

เธอไม่มีทางยอมให้แผนการของคนสารเลวนี้สมดังใจ!

ดังนั้น เธอจึงลูบปอยผมบนหน้าผาก เหยียดมุมปากเยาะเย้ยพูดขึ้น--

“อ้าว แล้วทำเหมือนกับว่าฉัน แฟนสาวอย่างเป็นทางการของยี่เฟิง ตายไปแล้วเนี่ยนะ? ต่อให้เขาจะแต่งงานก็ต้องแต่งกับฉันค่ะ! ไม่เคยได้ยินที่เขาว่า อะไรที่ไม่ต้องการก็อย่าไปให้คนอื่น เหรอคะ? อา สอง?!”

เธอจงใจเน้นหนักคำว่าอาสอง สองคำนั้น

สีหน้าของเป่หมิงโม่ถมึงทึงขึ้นมาทันควัน!

กู้ฮอนไม่สนใจสายตาของคนอื่น ส่งสายตามีดบินไปยังเป่หมิงโม่ แล้วพูดต่อ “ยิ่งคุณเป่ยมีสถานะสูงส่ง ทั้งปักใจรักแต่อาสองแล้ว แบบนี้ถึงจะหาคนที่รู้จักรู้ใจมาเสียบแทนไม่ได้ อาสองก็เก็บไว้กับตัวเองดีกว่าค่ะ! ขืนส่งมาให้ยี่เฟิงของเรา พอเรื่องแพร่ออกไปจะไม่ทำให้คนนอกเขาหัวเราะเยาะตระกูลเป่หมิงกันเหรอ?”

คำว่า ‘ยี่เฟิงของเรา’ ที่เธอจงใจเน้น ทำให้เขาขมวดคิ้วเข้มยิ่งขึ้นไปอีก!

กู้ฮอนพูดออกมาอย่างนี้ คนในตระกูลเป่หมิงต่างลอบถอนหายใจไปตาม ๆ กัน

ในเมื่อคุณอาคนนี้ไม่ต้องการผู้หญิง หากให้หลานแต่งแทน จะไม่ทำให้ตระกูลเป่ยอับอายหรอกหรือ?

เป่หมิงยันลอบส่งนิ้วโป้งไปทางกู้ฮอน สายตานั้นราวกับจะชื่นชมในความใจกล้าของกู้ฮอน!

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเป่หมิงโม่ปรากฏเส้นเอ็นปูดโปนขึ้นจาง ๆ เอ่ยเสียงเยียบเย็นแหบต่ำ--