เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 177

ตอนที่177 คุยดีบนโต๊ะ ใต้โต๊ะตีกัน2

“คุณกู้อยากไต่เต้าโดยการแต่งงานกับเป่หมิงยี่เฟิงนับว่าเป็นทางเลือกที่ไม่เลว แต่น่ากลัวว่า เขาคงจะทำให้คุณอิ่มท้องไม่ได้--”

ไต่เต้า? อิ่มท้อง?

ไต่เต้า? อิ่มท้อง?

คำพูดเย็นชาพวกนี้ เสียดแทงใจกู้ฮอนจนเจ็บปวด! นี่หมายความว่ากำลังด่าเธอว่าเป็นโสเภณีที่มักมากน่ะสิ!

เธอโกรธจนฟันกระทบกัน!

“ก็ต้องขอบคุณที่อาสองช่วยย้ำเตือนจริง ๆ ค่ะ!”

ขณะที่เธอพูดจบ ก็ยกเท้าใต้โต๊ะขึ้น เตะไปทีหนึ่งทางเป่หมิงโม่สุดแรงเกิด--

“อึ้ก……” เพียงได้ยินเสียงเขาอดกลั้น ใบหน้ายังเรียบเฉย คิ้วขมวดเพียงเล็กน้อย ทว่ายังคงสงบนิ่งราวภูเขาไท่ซาน! 

แถมยังถึงขั้นโต้ตอบกลับราวราดน้ำมันลงบนกองไฟ “คุณกู้ฮอนไม่ต้องขอบคุณหรอก สำหรับผู้หญิง……”

คำว่า ‘มากรัก’ ยังไม่ทันจะได้ออกจากปาก กระดูกหน้าแข้งก็ถูกจู่โจมอย่างรุนแรงอีกครั้ง ‘อึก……’

สีหน้าเขาซีดลง กลั้นความเจ็บปวดอีกเสียงเอาไว้ได้!

ครั้งนี้ สายตาของเขาเพ่งจ้องตรงยังผู้หญิงที่นั่งฝั่งตรงข้าม ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือไง!

ขาข้างนี้เขาเคยได้รับบาดเจ็บ ยังมีตะปูเหล็กฝังอยู่ข้างใน! เธอกลับเตะแรงจนทำให้เขาเจ็บเจียนตายโดยไม่เห็นใจกันสักนิด!

กู้ฮอนกำลังคลั่ง โกรธจนบ้าคลั่ง! คนสารเลวนี่ แน่จริงก็ลองพูดคำว่า ‘ผู้หญิงมากรัก’ ออกมาดูสิ!

“อาสอง เอาเป็นว่าเรื่องแต่งงานของยี่เฟิงไม่รบกวนให้คุณมาช่วยคิดหรอกค่ะ คุณสนใจตัวเองไปดีกว่า!”

ยี่เฟิงหันไปมองกู้ฮอนอย่างซาบซึ้ง กระซิบบอกเธอข้างหู “ขอบคุณนะ ฮวน”

ปลายนิ้วของกู้ฮอนสั่นเทา อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ ความจริงเธอไม่ได้ทำเพื่อยี่เฟิง เธอแค่โกรธเป่หมิงโม่เท่านั้น……

กระดูกขาของเป่หมิงโม่ยังคงเจ็บจาง ๆ บาดแผลยังไม่ทันจะหายสนิท มาถูกกู้ฮอนเตะเข้าสองทีแบบนี้ เขาปวดจนเหงื่อไหลซึมบนหน้าผาก ทว่าไม่เอ่ยเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อย

โธ่เว้ย!

“พอที!” ท่านปู่เป่หมิงเอ่ยเสียงเยียบเย็น! ทิ้งตะเกียบลงบนโต๊ะทันที “มื้อนี้กินกันต่อไม่ได้แล้ว!”

“เจิ้งเทียน เด็ก ๆ ก็แค่เล่นวุ่นวายกันเท่านั้นน่า……” เจียงฮุ่ยซินรีบร้อนเอ่ยปลอบ 

“รวม ๆ กันก็จะร้อยปีแล้ว ยังจะเล่นกันอีกเหรอ?” ท่านปู่สบถอย่างไม่สบอารมณ์ กวาดตามอง “ใต้เอ๋อ ฉันจะให้คนขับรถไปส่งเธอแล้วกัน เรื่องคืนนี้เธออย่าเอาไปใส่ใจล่ะ คำพูดของเจ้าสองทำเป็นว่าไม่ได้ยินไปซะ แค่ล้อเธอเล่นเท่านั้น”

จากนั้น ท่านปู่ก็ลุกขึ้นยืน ปราดสายตามายังลูก ๆ ทิ้งท้ายคำพูดไว้ “เจ้าใหญ่ เจ้ารอง ยี่เฟิง พวกแกสามคนมาห้องทำงานฉัน!”

จากนั้นท่านปูก็สะบัดแขนเสื้อ ออกจากห้องอาหารไป……

เป่หมิงยันถอนหายใจยาวออกมา พึมพำเบา ๆ “ให้ตาย อาหารมื้อนี้กินแล้วหัวใจน้อย ๆ ของฉันสั่นระรัวเลย…… โชคดีนะไม่ต้องไปห้องทำงาน…...” เขาพึมพำพลางกระซิบไปยังข้างหูเจียงฮุ่ยซิน “เอ่อ แม่ พ่อเรียกพวกเขาสามคนไปห้องทำงานทำไมน่ะ?”