เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 177

ตอนที่177 คุยดีบนโต๊ะ ใต้โต๊ะตีกัน2

“คุณกู้อยากไต่เต้าโดยการแต่งงานกับเป่หมิงยี่เฟิงนับว่าเป็นทางเลือกที่ไม่เลว แต่น่ากลัวว่า เขาคงจะทำให้คุณอิ่มท้องไม่ได้--”

ไต่เต้า? อิ่มท้อง?

ไต่เต้า? อิ่มท้อง?

คำพูดเย็นชาพวกนี้ เสียดแทงใจกู้ฮอนจนเจ็บปวด! นี่หมายความว่ากำลังด่าเธอว่าเป็นโสเภณีที่มักมากน่ะสิ!

เธอโกรธจนฟันกระทบกัน!

“ก็ต้องขอบคุณที่อาสองช่วยย้ำเตือนจริง ๆ ค่ะ!”

ขณะที่เธอพูดจบ ก็ยกเท้าใต้โต๊ะขึ้น เตะไปทีหนึ่งทางเป่หมิงโม่สุดแรงเกิด--

“อึ้ก……” เพียงได้ยินเสียงเขาอดกลั้น ใบหน้ายังเรียบเฉย คิ้วขมวดเพียงเล็กน้อย ทว่ายังคงสงบนิ่งราวภูเขาไท่ซาน! 

แถมยังถึงขั้นโต้ตอบกลับราวราดน้ำมันลงบนกองไฟ “คุณกู้ฮอนไม่ต้องขอบคุณหรอก สำหรับผู้หญิง……”

คำว่า ‘มากรัก’ ยังไม่ทันจะได้ออกจากปาก กระดูกหน้าแข้งก็ถูกจู่โจมอย่างรุนแรงอีกครั้ง ‘อึก……’

สีหน้าเขาซีดลง กลั้นความเจ็บปวดอีกเสียงเอาไว้ได้!

ครั้งนี้ สายตาของเขาเพ่งจ้องตรงยังผู้หญิงที่นั่งฝั่งตรงข้าม ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือไง!

ขาข้างนี้เขาเคยได้รับบาดเจ็บ ยังมีตะปูเหล็กฝังอยู่ข้างใน! เธอกลับเตะแรงจนทำให้เขาเจ็บเจียนตายโดยไม่เห็นใจกันสักนิด!

กู้ฮอนกำลังคลั่ง โกรธจนบ้าคลั่ง! คนสารเลวนี่ แน่จริงก็ลองพูดคำว่า ‘ผู้หญิงมากรัก’ ออกมาดูสิ!

“อาสอง เอาเป็นว่าเรื่องแต่งงานของยี่เฟิงไม่รบกวนให้คุณมาช่วยคิดหรอกค่ะ คุณสนใจตัวเองไปดีกว่า!”

ยี่เฟิงหันไปมองกู้ฮอนอย่างซาบซึ้ง กระซิบบอกเธอข้างหู “ขอบคุณนะ ฮวน”

ปลายนิ้วของกู้ฮอนสั่นเทา อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ ความจริงเธอไม่ได้ทำเพื่อยี่เฟิง เธอแค่โกรธเป่หมิงโม่เท่านั้น……

กระดูกขาของเป่หมิงโม่ยังคงเจ็บจาง ๆ บาดแผลยังไม่ทันจะหายสนิท มาถูกกู้ฮอนเตะเข้าสองทีแบบนี้ เขาปวดจนเหงื่อไหลซึมบนหน้าผาก ทว่าไม่เอ่ยเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อย

โธ่เว้ย!

“พอที!” ท่านปู่เป่หมิงเอ่ยเสียงเยียบเย็น! ทิ้งตะเกียบลงบนโต๊ะทันที “มื้อนี้กินกันต่อไม่ได้แล้ว!”

“เจิ้งเทียน เด็ก ๆ ก็แค่เล่นวุ่นวายกันเท่านั้นน่า……” เจียงฮุ่ยซินรีบร้อนเอ่ยปลอบ 

“รวม ๆ กันก็จะร้อยปีแล้ว ยังจะเล่นกันอีกเหรอ?” ท่านปู่สบถอย่างไม่สบอารมณ์ กวาดตามอง “ใต้เอ๋อ ฉันจะให้คนขับรถไปส่งเธอแล้วกัน เรื่องคืนนี้เธออย่าเอาไปใส่ใจล่ะ คำพูดของเจ้าสองทำเป็นว่าไม่ได้ยินไปซะ แค่ล้อเธอเล่นเท่านั้น”

จากนั้น ท่านปู่ก็ลุกขึ้นยืน ปราดสายตามายังลูก ๆ ทิ้งท้ายคำพูดไว้ “เจ้าใหญ่ เจ้ารอง ยี่เฟิง พวกแกสามคนมาห้องทำงานฉัน!”

จากนั้นท่านปูก็สะบัดแขนเสื้อ ออกจากห้องอาหารไป……

เป่หมิงยันถอนหายใจยาวออกมา พึมพำเบา ๆ “ให้ตาย อาหารมื้อนี้กินแล้วหัวใจน้อย ๆ ของฉันสั่นระรัวเลย…… โชคดีนะไม่ต้องไปห้องทำงาน…...” เขาพึมพำพลางกระซิบไปยังข้างหูเจียงฮุ่ยซิน “เอ่อ แม่ พ่อเรียกพวกเขาสามคนไปห้องทำงานทำไมน่ะ?”

ยี่เฟิงพยักหน้าทันที หันไปมองกู้ฮอนอย่างอ่อนโยน “รอฉันนะ แล้วฉันจะอธิบายให้เธอฟัง”

กู้ฮอนพยักหน้า เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันในคืนนี้ ช่างน่าตกอกตกใจจริง ๆ เธอต้องฟังคำอธิบายของยี่เฟิงแน่!

แววตาาของเป่หมิงโม่หม่นลึก สีหน้าเคร่งขรึม ตรงไปยังห้องทำงาน……

ห้องทำงานคฤหาสน์เป่หมิง

สีท้องฟ้ายามค่ำคืนชวนให้หลงใหล ทว่าภายในห้องทำงานกลับหม่นครึ้มอึมครึม

ท่านปู่เป่หมิงนั่งลงบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่ สีหน้าเคร่งเครียด คิ้วขมวดขึง

เป่หมิงเฟยหย่วนและหลานคนโตเป่หมิงยี่เฟิงแยกกันนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามคุณท่าน เป่หมิงเฟยหย่วนเหงื่อตกจนชิน ทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับท่านพ่อผู้เข้มงวดจึงฉุดความกลัวไว้ไม่อยู่

ยี่เฟิงสงบนิ่งไม่ไหวติง ตอนนี้ เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ยังไม่เติบโตพอเมื่อตอนนั้นอีกแล้ว

เป่หมิงโม่นั่งเอนหลังพิงโซฟาตัวใหญ่อย่างสบายอารมณ์ ตรงจุดที่ไกลจากคุณท่านมากที่สุดเหมือนทุกที สีหน้ามองไม่ออกว่ากำลังพอใจหรือโศกเศร้าแค้นเคือง เยือกเย็นราวกับรูปปั้นแกะสลัก ไร้ซึ่งชีวิตชีวา

บรรยากาศขุ่นมัวขึ้นมาเล็กน้อย!

ท่านปู่กระแอมไอ ทำลายความเงียบงัน “ยี่เฟิง ปู่ดีใจที่หลานกลับมาคืนนี้ ปู่เองก็รู้ว่าที่หลานทำแบบนี้ เพื่อช่วยพ่อของหลาน แต่ว่าเรื่องเดิมพันของปู่กับอาสอง……”

“ปู่ยังตัดสินว่า อาสองเดิมพันชนะ ใช่ไหมครับ?” ยี่เฟิงตัดบทท่านปู่อย่างสงบ วางมือลงบนขา ทว่ากลับกำหมัดไว้ “ผมรู้ ว่าเดิมพันนั้น ขอเพียงฮอนขึ้นไปบนเตียงของอาสอง ก็ถือว่าอาสองชนะ”