เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 245

ตอนที่245 ที่แท้คุณก็มีสาวด้วย

กู้ฮอนยืนอยู่หน้าประตูลานบ้านตระกูลเป่หมิง ชะเง้อคอยาว ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความคาดหวัง รอคอยลูกน้อยทั้งสองคนของเธอในครั้งแรก

อย่างไรก็ตาม เฉิงเฉิงยังไม่ทันจะมา ครอบครัวเป่หมิงเฟยหย่วนก็มาถึงก่อนแล้ว

ตอนที่ยี่เฟิงพบว่ากู้ฮอนก็อยู่ที่ตระกูลเป่หมิงนั้น ตาของเขาทอประกายตกตะลึงชั่วครู่ แล้วก็รู้สึกตัวในทันที ราวกับว่าคาดเดาได้ถึงอะไรบางสิ่ง

ยี่เฟิงเดินไปถึงหน้ากู้ฮอน ไล่คนรับใช้ที่ดูแลอยู่ข้างกายเธอออกไป เอ่ยทักเสียงอ่อนโยนเช่นเคย

“ฮอน ไม่เจอกันนานเลยนะ......”

กู้ฮอนมองยี่เฟิงอย่างพินิจพิเคราะห์

ระยะห่างหลังจากที่แยกจากกับยี่เฟิงที่บ้านตระกูลเป่หมิงครั้งนั้นจนถึงตอนนี้ ก็เกือบจะหนึ่งเดือนแล้วที่ไม่ได้พบเจอเขา ราวกับว่าเขาซูบผอมไปไม่น้อย

“อืม ยี่เฟิง เธอสบายดีไหม” เธอจงใจใช้น้ำเสียงค่อนข้างสุภาพ ยิ้มให้เขาอย่างมีมารยาท

แววตายี่เฟิงมีร่องรอยเจ็บปวดอย่างชัดเจน “ผมไม่โอเค......ฮอน ผมไม่โอเค......”

เธอสภาพจิตใจตึงเครียด มองไปทางใบหน้าหล่อเหลาขาวซีดของยี่เฟิง มีเพียงความเศร้าโศก จู่ๆก็รู้สึกทนไม่ได้

“ยี่เฟิง อย่าทำแบบนี้”

“ฮอน เธอไม่ใช่ลูกสาวของกู้เซิงเทียนจริงหรือ” ลักษณะท่าทางของยี่เฟิงมีความทุกข์ทรมานที่เธอมองแล้วไม่เข้าใจ

“กู้อันขีบอกคุณใช่ไหม” เธอยิ้มขมขื่น ด้านหนึ่งก็รู้สึกดีใจที่ตัวเองไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลกู้อีก อีกด้านหนึ่งก็เกลียดชังตัวเองที่ถูกตระกูลกู้หลอกลวง ใช้ประโยชน์ ใส่ร้าย!

ยี่เฟิงส่ายศีรษะ “กู้อันขีบอกจุนฮาวว่า จริงๆแล้วคุณไม่ใช่ลูกสาวของกู้เซิงเทียน ดังนั้นคุณถึงให้ลุงรองยกเลิกสิทธิ์ของบริษัทกู้ซื่อ เพราะว่าคุณเกลียดตระกูลกู้ ต้องการแก้แค้นตระกูลกู้”

“ใช่ ฉันไม่ปฏิเสธ” เธอพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นกู้อันขีเคยพูดไหมว่า เธอใส่ร้ายฉันอย่างไรไหม”

เห็นได้ชัดว่ายี่เฟิงไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์นี้ “ใส่ร้าย เธอใส่ร้ายอะไรคุณหรือ”

กู้ฮอนเงียบไปชั่วชณะ สุดท้ายก็ส่ายศีรษะ “ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก ยี่เฟิง ตอนนี้คุณยังอยู่ที่บริษัทกู้ซื่อไหม”

เอ่ยถึงเรื่องนี้ แววตาของยี่เฟิงมีประกายขมขื่น “จริงๆแล้วบริษัทกู้ซื่อเหลือเพียงแค่เปลือกนอกตั้งนานแล้ว จู่ๆลุงรองก็ยกเลิกสิทธิ์ของบริษัทกู้ซื่อ เชื่อว่าไม่ต้องใช้เวลานาน บริษัทกู้ซื่อจะต้องล้มละลาย ส่วนวันนี้จู่ๆบริษัทกู้ซื่อก็มีตำรวจมาหาถึงประตู ไต่สวนกู้เซิงเทียนบิดากับลูกสาว ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น......ฮอน คุณรู้ไหม ผมเคยคิดว่าบริษัทกู้ซื่อมีความสำคัญกับคุณมาก ดังนั้นผมจึงอยากแย่งชิงมันกลับมาให้คุณ ผมเลยส่งจุนฮาวเข้ามาตั้งฐานทัพที่บริษัทกู้ซื่อ เดิมพันด้วยเงินทั้งหมดที่ผมสะสมมาหลายปีนี้ แม้แต่เงินทุนที่คุณปู่ให้ผมเพื่อเริ่มต้นธุรกิจก็ยังลงทุนไป......”

น้ำเสียงกู้ฮอนตะลึง “ยี่เฟิง คุณ......”

“เหอะๆ ผมมันโง่มากใช่หรือไม่ เดิมผมคิดว่ายืมเปลือกของบริษัทกู้ซื่อ เมื่อได้ครอบครองโครงการ ’หยิง’ ก็จะสามารถเงยหน้าอ้าปาก ประสบความสำเร็จในโลกธุรกิจ แล้วก็รวบบริษัทกู้ซื่อได้ในครั้งเดียว สร้างอาณาจักรที่เป็นของตัวเอง แข่งขันกับลุงรองว่าใครจะเป็นผู้ชนะ.....แต่ที่คิดไม่ถึงคือ ดูเหมือนว่าผมจะเดิมพันผิดข้าง เมื่อบริษัทกู้ซื่อล้มละลาย เงินทุนของผมราวกับเติมเข้าไปในหลุมลึกไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ต้องพูดว่าจะต่อสู้กับลุงรองเลย น่ากลัวว่าแม้แต่คุณสมบัติที่จะแข่งกับเขาสักครั้งก็ไม่มีแล้ว......”

“......ยี่เฟิง ฉันทำให้คุณเดือดร้อนใช่หรือไม่” เธอคิดไม่ถึงเลยว่า ขณะเดียวกันกับที่แก้แค้นตระกูลกู้ ก็เพียงพอที่จะทำให้ยี่เฟิงแพ้ทั้งกระดาน

“ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ......” ยี่เฟิงส่ายศีรษะ “เพียงแค่ผมไม่คิดมาก่อนว่า ที่แท้คุณก็ไม่ใช่ลูกสาวของกู้เซิงเทียน ดังนั้น บริษัทกู้ซื่อไม่มีความสำคัญอะไรกับคุณเลย......แท้จริงแล้วตลอดมาล้วนเป็นผมที่คิดไปเองฝ่ายเดียวใช่ไหม ฮอน”

กู้ฮอนสีหน้าซีดขาว มองใบหน้าระทมทุกข์ของยี่เฟิง เธอพบว่าลำคอของเธอตีบตัน ประโยคปลอบใจหนึ่งประโยคก็พูดไม่ออก

อย่างไรเธอก็คาดไม่ถึงว่า เพื่อเธอแล้ว ยี่เฟิง......ลงเดิมพันที่หนักมากแบบนี้

นัยน์ตางดงามของยี่เฟิง มีท่าทางโศกเศร้า เอ่ยพูดกับตัวเองต่อไป “บางทีในปีนั้น ตอนที่กู้อันขีแทรกเข้ามาระหว่างพวกเรา เมื่อสองคนเปลี่ยนเป็นสามคนแล้ว ตอนที่คุณเลือกถอยออกไปอย่างเงียบๆ ผมก็ควรจะเข้าใจแล้วว่า ถ้าหากคุณรักผมจริงๆ คุณจะไม่ปล่อยมืออย่างง่ายดาย......”

เธอมองเขานิ่ง มองเข้าไปในนัยน์ตาลึกล้ำของเขา ราวกับมองเข้าไปถึงจิตวิญญาณอันโศกเศร้าของเขา เด็กหนุ่มผู้ที่เคยมอบแสงสว่างให้กับเธอ เด็กหนุ่มผู้ที่เคยผ่านเข้ามาในช่วงวัยเยาว์ของเธอ ในฉับพลันที่มองกลับมา เพิ่งจะค้นพบว่า ที่แท้ก็เหลือเพียงแค่แสงจันทร์สีขาวที่เยียบเย็น.....

บางทีในตอนนั้น พวกเขาเยาว์วัยเกินไป ไม่เข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่ารัก

ดังนั้นจึงปล่อยมือได้อย่างง่ายดาย

จนกระทั่งหลายปีต่อมาหลังจากนั้น เมื่อคิดถึงแสงจันทร์สีขาวในก้นบึ้งของหัวใจ กลับทำได้เพียงแค่ถอนหายใจอย่างเศร้าหมอง

บางทีเป็นเพราะโชคชะตา ตั้งแต่ที่เธอพบกับเป่หมิงโม่ในตอนนั้น ก็เริ่มตีตัวออกห่างจากเส้นทางของยี่เฟิงแล้ว

ยิ่งเดินก็ยิ่งไกล

“ยี่เฟิง ขอโทษ......” สุดท้ายเธอก็กระซิบออกมาไม่กี่คำ

“เหอะ......คุณควรจะรู้ว่า ผมไม่ต้องการคำขอโทษของคุณ......”

ยี่เฟิงรู้สึกใจวูบโหวงกะทันหัน กู้ฮอนเป็นสิ่งที่เขาศรัทธามากที่สุด แต่หลายปีผ่านไปหลังจากนั้น สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นบาดแผลที่ไม่มีวันจางหาย......

ปริ๊นๆๆๆ

เสียงแตรรถดังขึ้นไม่กี่ครั้ง ทำลายบรรยากาศท้องฟ้าอันโพล้เพล้

รถพี่เลี้ยงเด็กคันหรูคันหนึ่งค่อยๆขับเข้ามาในบ้านตระกูลเป่หมิงหลังใหญ่

หัวใจกู้ฮอนบีบรัด

ยี่เฟิงมองตามไป

หลังจากรถพี่เลี้ยงเด็กจอดนิ่งแล้ว คนรับใช้รีบเปิดประตูรถ ตะโกนเอ่ย “คุณชายน้อยเฉิงเฉิงกลับมาแล้ว!”

เสียง โครม ดังขึ้น

ร่างเล็กเกือบจะใช้ท่าทางกลิ้งลงมาจากรถ กลิ้งเข้าไปในอ้อมแขนของคนรับใช้ “โอ้แม่เจ้า เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว......” เสียงอ่อนนุ่มของเด็ก อ่อนแรง เหนื่อยจนลิ้นเหยียดไม่ตรงแล้ว

น้ำเสียงไม่ดังไม่เบาดังเข้ามาในหูกู้ฮอน ปลายนิ้วเธอสั่น นั่นคือหยางหยาง!

เมื่อเธอเห็นอ้อมแขนของคนรับใช้อย่างชัดเจน เด็กชายที่แต่งตัวสะอาดคนนั้น กลับพูดจาด้วยสไตล์หยางหยาง เธอเดาได้ว่าหยางหยางแกล้งสวมรอยเป็นเฉิงเฉิงอีกแล้ว

เพียงแต่ว่า——