เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 246

ตอนที่246 การทะเลาะกันระหว่างพ่อกับลูก

“ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ผมมีเด็กสาวตัวน้อยเรื่องนี้มีอะไรน่าตลกหรือไง”

หยางหยางเชิดจมูกขึ้นหน้า（เหยียบจมูกขึ้นหน้า เป็นการเปรียบเปรยว่า ฝ่ายหนึ่งให้เกียรติอีกฝ่ายหนึ่ง ไม่คิดเล็กคิดน้อยต่อการกระทำล้ำเส้นบางอย่างของอีกฝ่าย）กล่าวย้ำเข้าไป ดิ้นรนสองสามครั้งลงมาจากอ้อมแขนของคนรับใช้ ลากเฉิงเฉิงมาด้านหลังเพื่อปกป้อง ส่วนตัวเองยืนอยู่ด้านหน้ายี่เฟิง สองมือเท้าสะเอว ร่างเล็กเตี้ยที่ยืนอยู่หน้ายี่เฟิงในตอนนี้มองแล้วน่าตลกจริงๆ

อย่างไรก็ตาม เจ้าหนูน้อยแพ้คนแต่อำนาจไม่อาจแพ้ได้ เงยศีรษะขึ้นเอ่ยเสียงดังก้อง——

“คุณคิดว่าตัวเองมีหน้าตาเป็นหนุ่มใบหน้าขาว（เป็นคำด่าคือ ไก่อ่อน อ่อนต่อโลก）แล้วสามารถมีผู้หญิงได้ ส่วนผมนั้นมีไม่ได้หรืออย่างไร ผมจะบอกคุณนะ ใบหน้าของผมนะขาวมากกว่าคุณอีก ผมต่างหากที่เป็นหนุ่มใบหน้าขาวไร้คู่ต่อสู้ที่สุด!”

เสียงหัวเราะพรืด ดังขึ้น

ไม่รู้ว่าเสียงหัวเราะดังออกมาจากปากคนรับใช้คนไหน

กู้ฮอนกระตุก พยายามที่จะส่งสายตาเป็นนัยกับหยางหยาง แต่เจ้าเด็กนี่คล้ายกับว่ากำลังงัดข้อกับยี่เฟิง!

เฉิงเฉิงรู้สึกเพียงแค่ว่าเบื้องหน้าคือผืนเมฆดำ อยากจะขาอ่อนแรงแล้วเป็นลมสลบไปจริงๆ พระเจ้า หยางหยางนั้น......ช่างน่าขายหน้าจริงๆ

ปัญหาคือ หน้าที่เจ้าหมอนี่ทำให้ขายหน้าในตอนนี้คือหน้าของเขา เป่หมิงซิเฉิง น่ะสิ!!

ยี่เฟิงมองไปที่เด็กชายตัวน้อยที่เย่อหยิ่งก้าวร้าวที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างตกตะลึง อยากจะหัวเราะแต่ทว่าก็ต้องอดกลั้นไว้สุดชีวิต ยากที่เขาจะยิ้มยิงฟัน “เหอๆ น้องชายเฉิงเฉิง......เธอช่าง......อืม น่ารักมากจริงๆ!”

“น่ารักอะไรล่ะ! คุณน่ะสิน่ารัก! ทั้งบ้านคุณล้วนน่ารัก!” หยางหยางมองบน เพิ่มเติมอีกประโยค “น่าสงสารที่ไม่มีใครรัก!”

เฉิงเฉิงยืนที่อยู่ด้านหลังของหยางหยาง ทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ได้แต่ดึงปกคอเสื้อของหยางหยางเงียบๆ บอกใบ้เจ้าหมอนี่ว่าควรจะจากไปได้แล้ว

กู้ฮอนแอบปาดเหงื่อ แทบจะทนไม่ไหวก้าวขึ้นไปจับเจ้าเด็กหยางหยางนี่มาฟาดสักรอบ!

นี่มันเวลาไหนแล้ว ลูกชายที่น่าเป็นห่วงคนนี้ยังมีเวลามาวางก้ามอีก!

ตอนที่หยางหยางนึกว่าตัวกำลังอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดเตรียมชักดาบเข้าห้ำหั่นกับยี่เฟิง ตอนที่เฉิงเฉิงที่ยืนอยู่ด้านหลังก็มองบน รู้สึกวิตกกังวล และตอนที่กู้ฮอนที่อยู่ด้านข้างปิดปากลูกชายไม่ได้นั้น

จู่ๆก็มีน้ำเสียงทุ้มเย็นมีพลัง เจือร่องรอยความโกรธดังมาจากประตูทางเข้าของบ้านตระกูลเป่หมิง——

“เป่หมิงซิเฉิง ลูกกำลังทำอะไร”

แววตากู้ฮอนตกใจ!

เฉิงเฉิงประสาทตึงเครียด!

ยี่เฟิงตะลึงเล็กน้อย

มีเพียงแค่หยางหยาง ราวกับเด็กโง่ตัวน้อย แม้ว่ามองก็ไม่มองไปที่คนสักครั้ง เชิดศีรษะขึ้นจ้องมองไปที่ยี่เฟิงไม่ไปไหน ยังเท้าสะเอวอ้าปากเอ่ยตอบเสียงนั้นอย่างหงุดหงิดมากไปหนึ่งประโยค “ผมกำลังปกป้องผู้หญิงของผม คุณยุ่งอะไรด้วยล่ะ!”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ช่างดุดันไร้เทียมทาน ไม่มีใครจะกล้าต่อสู้ด้วย!

แม้กระทั่งคนรับใช้ที่ฟังอยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะวิตกกังวลแทน

อาอาอาอา คุณชายน้อยเฉิงเฉิงรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอยู่กับใคร

คุณชายรองเลยนะ! คุณชายรองตระกูลเป่หมิง เป่หมิงโม่ ผู้ที่ไม่เพียงแต่เย็นชาเคร่งขรึม ทั้งยังโหดเหี้ยมไร้ความรู้สึกด้วย!

แน่นอนว่า หนวดของเสือถูกกระตุกดึง ถุงน้ำดีอวบอ้วนเกินไปแล้ว（ มีความกล้ามาก มักใช้กับเด็กที่ไม่เชื่อฟังการสั่งสอน）

มองเห็นเพียงแค่นัยน์ตาลึกราวกับเหวของเป่หมิงโม่หรี่ลง กวาดมองคนทั้งหมดที่อยู่ในสถานที่เกิดเหตุอย่างเย็นชา แล้วก้าวทีละก้าว ทีละก้าวเข้าไปใกล้หยางหยาง......

“ลูกพูดว่าอะไรนะ ถ้ามีความกล้าก็พูดมันอีกครั้งหนึ่งสิ!” น้ำเสียงเป่หมิงโม่ทรงพลังราวกับเชลโล เอ่ยเบาๆนุ่มๆ ฟังแล้วราวกับเมฆลอยเอื่อยเฉื่อย ลมพัดเบาบาง......

กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

เฉิงเฉิงกล้าเกินไปแล้ว

คนที่เข้าใจเป่หมิงโม่สักเล็กน้อย ล้วนรู้ดีว่าคุณชายรองที่ดูเย็นเยือกคนนี้ ประโยคที่ฟังแล้วอ่อนโยนสุภาพนั้น คือช่วงก่อนเกิดเหตุการณ์พายุฝนแน่ๆ

แต่ว่าหยางหยางเป็นใครที่ไหน คนโง่นะคนโง่! ยังชี้นิ้วไปที่จมูกยี่เฟิงอย่างพึ่งพาไม่ได้ “ทำไมจะไม่กล้า ผมก็พูดว่า ผมไม่อนุญาตให้คนเลวทรามต่ำช้านี่แตะต้องผู้หญิงของผม!”

ใบหน้าเย็นชาของเป่หมิงโม่กระตุก “ประโยคข้างหลัง!”

“คุณยุ่งอะไรด้วยล่ะ!”

คุณชายรองเป่หมิงผู้ที่ยืนอยู่เหนือผู้อื่นมาตลอด ไม่มีใครกล้าท้าทายในอำนาจของคุณชายรองเป่หมิง และก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าลูกชายของตัวเองจะท้าทายอำนาจของเขาต่อหน้าผู้คนมากมายครั้งแล้วครั้งเล่า——

เป็นอย่างที่คิดไว้ ประโยคที่ว่า ‘คุณยุ่งอะไรด้วยล่ะ’ ทำให้สีหน้าของเป่หมิงโม่เปลี่ยนไปในชั่วพริบตา!

“ดีมาก!” แววตาเป่หมิงโม่ส่องประกายดุร้าย “เป่หมิงซิเฉิง ตัวก็ยังไม่ทันเริ่มจะสูง ปีกก็แข็งกล้าแล้ว!”

หยางหยางเพิ่งจะเหลือบมองเป่หมิงโม่ที่เดินเข้ามา จู่ๆก็คิดถึงพ่อนกขี้งกสมควรควรตายในคืนนั้น ด่าเขาที่แกล้งปลอมตัวเป็นผู้หญิง น้องสาวดำ คำนี้ก็เป็นพ่อนกขี้งกสมควรตายให้ตั้งให้เขา!!

ประจวบเหมาะพอดี แค้นใหม่แค้นเก่า หยางหยางไม่สนใจว่าผิดหรือถูก สถานการณ์วิกฤตอะไร อ้าปากตอบกลับ “ปีกกล้าขาแข็งแล้วจะทำไม! ยังไม่กล้าแกร่งเท่านกของคุณ......”

เสียงหัวเราะพรืด

ไม่รู้ว่าคนรับใช้คนไหนที่ไม่มีตาอดกลั้นไม่ไหวหัวเราะออกมาอย่างเงียบๆอีก

ใบหน้าเป่หมิงโม่เย็นยะเยือกในทันที “เป่หมิง ซิ เฉิง! ลูกกำลังพูดอะไร!”

กู้ฮอนรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเป็นบ้าแล้ว ถูกหยางหยางลูกชายไม่มีสมองคนนี้ ถูกเป่หมิงโม่ ผู้ชายที่ใช้สมองมากเกินไปคนนี้กดดันให้บ้า......

“คุณหูหนวกหรือ ผมพูดอะไรคุณล้วนไม่ได้ยินหรือ ผู้ อา วุ โส!” หยางหยางยังคงแกว่งเท้าหาเสี้ยนตอบกลับไปอีกหนึ่งประโยค!

หน้าผากเฉิงเฉิงปรากฏรอยเส้นสีดำสามเส้น......เอาเถอะ อย่างไรตอนนี้หน้าผากของเขาก็ดำมืดอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงรอยย่นสีดำสามเส้น รอยย่นสีดำ 30 เส้น หยางหยาง เจ้าหมอนี่ก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น!