เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 248

ตอนที่248 ความเหี้ยมโหดของเป่หมิงโม่

ท่านปู่เป่หมิงและเจียงฮุ่ยซินที่เห็นเป่หมิงโม่แสดงความใกล้ชิดกับกู้ฮอนก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

นายกเทศมนตรีเป่ยและเป่ยใต้เอ๋อที่นั่งอยู่ด้านข้างโต๊ะก็มีสีหน้ายิ่งมองยิ่งแย่

คุณชายใหญ่เป่หมิง เป่หมิงเฟยหย่วน สามีภรรยานั่งทานอาหารกันเงียบๆ สองสามีภรรยาที่มีความกล้าอันน้อยนิดอยู่ภายใต้สถานการณ์ประเภทนี้ก็ไม่กล้าส่งเสียง

ยี่เฟิงทานข้าวสวยอย่างเดียว แต่กลับไม่ได้รสชาติของอาหาร......

คนทั้งโต๊ะล้วนรู้สึกได้ว่าบรรยากาศการทานอาหารมื้อค่ำในวันนี้ผิดปกติ

มีเพียงเป่หมิงยันที่ไม่ได้คิดอะไรมาก ทานอาหารเสียงหงุบหงับ ทั้งยังส่งเสียงชื่นชมออกมาด้วย “ว้าว ดีกว่าอาหารจานด่วนที่ทานในกองถ่ายมากเลย!”

เจียงฮุ่ยซินมองลูกชายตัวเอง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เมื่อไหร่ที่ยันยันของเธอจะก้าวหน้าบ้างนะ

“ฮอนฮอน กิน......” คำพูดของเป่หมิงโม่ยังไม่ทันเอ่ยจบ จู่ๆ——

ปัง!

ท่านปู่เป่หมิงตบโต๊ะเสียงดังสั่นสะเทือน ตัดบทเขา!

ตกใจจนคนที่อยู่ในสถานการณ์สั่นตามไปด้วย

“บังอาจ! คุณชายรองแกทำแบบนี้ มีพ่ออย่างฉันคนนี้อยู่ในสายตาบ้างไหม!” ท่านปู่เป่หมิงสุดที่จะทนแล้วจริงๆ คำรามออกมาต่อหน้าผู้คนอย่างโมโห “แกยังกล้าพาแฟนสาวของหลานชายกลับมาด้วย! งามหน้าจริงๆ! หรือว่าแกต้องการแสดงท่าทางยั่วยวนของแกสักหน่อย ตั้งใจจะทำให้ฉันโกรธตายใช่หรือไม่”

เป่หมิงโม่ชายตามองบิดาอย่างไม่แยแส วางตะเกียบไม่ช้าไม่เร็ว ดึงกระดาษทิชชู่เช็ดมุมปากด้วยความสง่างาม “คุณพ่อก็พูดเกินไป ข้อแรก ผมขอแนะนำอย่างเป็นทางการสักเล็กน้อย เธอไม่ใช่แฟนสาวของใคร แต่ว่า เป็นผู้หญิงของผม——กู้ฮอน”

เขาน้ำเสียงสงบ แต่ทว่าราวกับระเบิดลูกหนึ่งที่ระเบิดออกในหัวใจของทุกคน!

ท่านปู่เป่หมิงหน้าเขียว คิ้วของเจียงฮุ่ยซินขมวดโดยไม่รู้ตัว

หลังจากสองสามีภรรยาเป่หมิงเฟยหย่วนตะลึงไปเล็กน้อย ก็รู้สึกโล่งอก โชคดีไป พวกเขากลัวจริงๆว่ายี่เฟิงจะแต่งงานกับผู้หญิงที่มีที่มาที่ไปไม่ชัดเจนประเภทนี้

ยี่เฟิงสีหน้าซีดขาวตึง

พ่อลูกนายกเทศมนตรีเป่ยตัวแข็งชั่วขณะ ล้วนพูดอะไรไม่ออก

กู้ฮอนคิดไม่ถึงว่าเป่หมิงโม่จะแนะนำตัวเองแบบนี้ต่อหน้าคนภายในครอบครัว

แต่ว่า หลังจากที่เธอเข้าใจ ‘ผู้หญิงของผม’ ความหมายของคำไม่กี่คำนี้แล้ว เธอไม่มีความรู้สึกอยากกระโดดโลดเต้นเลยแม้แต่น้อย

กลับรู้สึกถึงไอเย็นที่ไล่ขึ้นมาตามไขสันหลัง เธอเหลือบมองสภาพอารมณ์ของยี่เฟิง หรือว่าเป่หมิงโม่อยากจะใช้วิธีการแบบนี้มาทำให้ยี่เฟิงตัดใจจากเธอให้ได้อย่างเด็ดขาด

“แคกๆๆ......” เป่หมิงยันรู้สึกตัวก่อน เกือบจะทำให้เขาสำลักแล้ว ไม่ง่ายเลยที่จะรู้สึกตัว มองไปทางเป่หมิงโม่แล้วหัวเราะเหอะๆ “โอ้โฮ เป่หมิงเอ้อ ไม่เลวเลย ที่แท้ก็ขุดไปถึงมุมกำแพงของหลานชายยี่เฟิงเลย! นี่ใช่เรื่องราวของจักรพรรดิถังหมิงแย่งชิงลูกสะใภ้ที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ฉบับปัจจุบันไหม เพียงแต่ว่านายแย่งชิงหลานสะใภ้”

“สารเลว!” ท่านปู่เป่หมิงจะมาเสียหน้าต่อหน้านายกเทศมนตรีเป่ยได้ที่ไหน ดุด่าเสียงเฉียบขาด

เป่หมิงโม่กวาดตามองคุณชายสามอย่างเย็นชา มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เอ่ยพูดต่อ “ข้อที่สอง คุณพ่อผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าหากว่าคุณจะถูกทำให้โมโหจนตายได้ง่ายๆล่ะก็ น่ากลัวว่าคุณชายสามคงทำให้คุณโมโหจนตายไปนานแล้ว”

“เป่หมิงเอ้อ!” เป่หมิงยันเหลือบตามองท่านปู่เป่หมิงอย่างระมัดระวังครั้งหนึ่ง “คืนวันนี้นายเรียกคนในครอบครัวกลับมาทานอาหารด้วยกัน ทำไมต้องดึงฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยอย่างไร้เหตุไร้ผล”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว กวาดตามองพ่อกับลูกสาวตระกูลเป่ยที่หน้าเขียว ก็ชะงักเล็กน้อยถึงจะเอ่ยพูด “ไหนๆทุกคนล้วนทานกันอิ่มพอประมาณแล้ว ตอนนี้มาพูดคุยเรื่องสำคัญกันเถอะ นายกเทศมนตรีเป่ย คุณตัดสินใจหรือยังว่าจะจัดงานแต่งงานในวันไหน”

ทุกคนล้วนตกตะลึง!

เมื่อสักครู่เป่หมิงโม่เพิ่งจะแสดงความอ่อนโยนใกล้ชิดโดยการคีบอาหารให้กู้ฮอน ทำไมตอนนี้ถึงได้พูดคุยเรื่องการแต่งงานกับเป่ยใต้เอ๋อขึ้นมาได้ ปัญหามันเกิดขึ้นจากตรงไหนกันแน่

นายกเทศมนตรีเป่ยนัยน์ตาตกตะลึง แต่ก็สงบนิ่งได้อย่างเร็ว รีบกลับมามีรอยยิ้ม แล้วพยักศีรษะ “ใช่ไหม โม่ คุณก็พูดให้เร็วหน่อย พวกเราทุกคนจะได้ไม่เข้าใจผิดใช่หรือไม่ เรื่องการแต่งงานของพวกคุณ แน่นอนว่าฉันหวังว่ายิ่งเร็วยิ่งดี ให้ดีก็รีบจัดก่อนการเลือกตั้งครั้งใหญ่ของฉัน เป็นการจัดงานมงคลเพื่อขจัดความโชคร้ายออกไป”

นายกเทศมนตรีเป่ยครุ่นคิด แล้วมองไปทางท่านปู่เป่หมิง “ก็จัดปลายเดือนนี้เลยก็แล้วกัน พี่เทียนคุณคิดว่าอย่างไร”

ท่านปู่เป่หมิงที่ได้ฟัง ก็พยักหน้าอนุญาตอย่างมีความสุข “ถูกต้อง ปลายเดือนนี้ก็แล้วกัน ฉันเห็นด้วย!”

ขณะที่ทุกคนล้วนคิดว่าในที่สุดเป่หมิงโม่ก็ยินยอมแต่งงานกับเป่ยใต้เอ๋อแล้ว กู้ฮอนกลับรู้สึกตกตะลึง......เพราะว่าไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่เชื่อว่า เป่หมิงโม่จะตอบรับการแต่งงานครั้งนี้! แม้กระทั่งเรื่องที่ซูยิ่งหวั่นก็ยังทำไม่ได้ เป่ยใต้เอ๋อจะทำได้หรือ

“โอ้โฮ! เป่หมิงเอ้อ อุบายนี้ของนายนี่ยอดเยี่ยมจริงๆเลย!” เป่หมิงยันมองไปที่กู้ฮอน แล้วก็มองไปที่ใบหน้าขวยเขินของเป่ยใต้เอ๋อ ประหลาดใจในเรื่องนี้ กะพริบตาใส่เป่หมิงโม่อย่างคลุมเครือ “นี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่าซ้ายขวาล้วนมีแต่สาวงามหรือ ยังมีภรรยานางสนมในอ้อมแขนจริงๆหรือ ความสัมพันธ์ใกล้ชิดจนไม่อาจแยกจากกันได้จนฟ้าสว่าง เป่หมิงเอ้อ ดูท่านายจะต้องบำรุงร่างกายสักหน่อยแล้วล่ะ”

“ยันยัน!” เจียงฮุ่ยซินเหลือบมองลูกชายอย่างเหยียดๆ “สำรวมให้ฉันหน่อย!”

หลังจากเป่หมิงโม่ฟังเป่หมิงยันพูดจบ มุมปากยกขึ้นเผยรอยยิ้มบางๆ——

“คุณชายสาม ท่าทางจะถ่ายละครเยอะบทพูดก็เยอะไปแล้ว คนก็เลยมีความสนใจในรสนิยมนี้ตามไปด้วย เพียงแต่ว่า มีจุดหนึ่งที่นายพูดผิด ฉันมีเพียงแต่นางสนม ไม่มีภรรยา คนที่จะแต่งภรรยาจริงๆนั้นก็คือ หลานชายยี่เฟิงที่นายพูดไปเมื่อครู่——”

“ห๊ะ”

“เห”

ทุกคนล้วนแล้วแต่ตกตะลึง! เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ราวกับเสียงฟ้าผ่าที่บ้านตระกูลเป่หมิงสองสามครั้ง!

กู้ฮอนนิ้วมือสั่น เพียงแค่เพราะว่าต้องการให้ยี่เฟิงตัดใจจากเธอได้อย่างเด็ดขาดเท่านั้น ยังต้องสังเวยความสุขของยี่เฟิงด้วยหรือ ครั้งนี้ เธอได้เปิดหูเปิดตากับความเหี้ยมโหดของเป่หมิงโม่แล้วจริงๆ

“สารเลว! คุณชายรองแกหมายความว่าอะไร!” ท่านปู่เป่หมิงไม่สงบแล้ว

“เป่หมิงโม่! คุณตั้งใจปั่นหัวผมเล่น!” นายกเทศมนตรีเป่ยสีหน้าบิดเบี้ยว

“เป่หมิงโม่! คุณจะเอาอย่างไรกันแน่!” นายกเทศมนตรีเป่ยอับอายจนกลายเป็นเกิดโทสะ หยิบข้อมูลขึ้นมาฉีกด้วยความโกรธ “คุณมีความอุตสาหะ ลำบากลำบนทำเรื่องราวมากมายนี้ เพียงเพื่อที่จะให้ลูกสาวของผมแต่งให้กับหลานชายคุณ! ได้ ผมให้เธอแต่ง!”

“คุณพ่อ!” เป่ยใต้เอ๋อมองบิดาตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“จุ๊ๆ นายกเทศมนตรีเป่ยอย่าพูดอย่างกับว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมขนาดนี้ ดีร้ายอย่างไรหลานชายของผมตระกูลเป่หมิง ก็เป็นครอบครัวแสนล้านนะ แต่งกับบุตรีของนายกเทศมนตรีเป่ย ไม่ถือว่าอาจเอื้อม” เป่หมิงโม่ยิ้มเยาะเย้ย

กู้ฮอนรู้สึกว่าตัวเองเย็นวาบตั้งแต่ศีรษะไปจนถึงปลายเท้า

บนโต๊ะอาหารนี้ เธอได้เห็นบิดามารดาที่น่าเกลียดที่สุดอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดแทนยี่เฟิง หรือทอดถอนใจเพื่อเป่ยใต้เอ๋อ

อย่างไรก็ตาม เธอกลับทำได้แค่นั่งมองเป่หมิงโม่ทำแบบนี้ มองดูเขาสังเวยความสุขของคนอื่นคนแล้วคนเล่า......เข้าใจขึ้นมาในทันที เขาพูดถูก การเอาอกเอาใจเธอของเขา เป็นสิ่งล้ำค่าที่ได้มาอย่างยากลำบาก......ทว่ากลับทำให้คนตื่นตระหนก เพราะว่าผู้ชายคนนี้เป็นปีศาจ เขาไม่มีหัวใจ......

ท่านปู่เป่หมิงถลึงตาหนวดกระดิก มองไปทางเป่หมิงโม่ หลังจากที่ได้ยินการรับปากจากบิดามารดาของยี่เฟิงและเป่ยใต้เอ๋อทั้งสองฝ่าย เขาก็ไม่สะดวกที่จะเอ่ยอะไร

เพียงแค่มองไปที่นายกเทศมนตรีเป่ย ส่ายศีรษะอย่างจนใจ “ท่านเป่ย ผมขอโทษคุณด้วย......”

จากนั้น ชายชราก็มองไปทางสีหน้าหมดอาลัยตายอยากของยี่เฟิง “เด็กน้อย ปู่อยากบอกว่า หลายปีมานี้ปู่ทำให้เราได้รับความไม่เป็นธรรมแล้ว......”

ดังนั้น การแต่งงานของตระกูลเป่หมิงกั ตระกูลเป่ยก็เคาะโต๊ะตัดสินจบแบบนี้

มื้ออาหารที่ดีๆมื้อหนึ่ง ราวกับกลายเป็นงานศพอย่างไรอย่างนั้น ใบหน้าทุกคนล้วนหน้านิ่วคิ้วขมวด

นอกจากเป่หมิงโม่คนหนึ่งที่อารมณ์ล่องลอยเบิกบานมีความสุข......

*

ชั้นบน ห้องเฉิงเฉิง

“หิวอะ หิวอะ หิวอะ หิวอะ หิวอะ หิวอะ.....”

หยางหยางแผ่อยู่บนเตียง กุมท้องกลิ้งไปมาอย่างไร้เรี่ยวแรง ปากพึมพำราวกับตั้งเส็งสวดมนต์ ตะโกนว่าหิวไม่หยุด

เฉิงเฉิงถอดเครื่องแต่งกายเยอะแยะที่ใช้ปลอมตัวจนเหนื่อย หลังจากอาบน้ำสะอาดแล้ว ก็นั่งอยู่ด้านข้างเตียง อ่านหนังสือไปอย่างเงียบๆ

เพียงแต่ว่า หยางหยางคล้ายราวกับมดตัวหนึ่ง ส่งเสียงหวี่ๆๆอยู่ข้างๆหูเขา ทำให้คนรู้สึกเหลือทน เขาเหลือบมองหยางหยางรอบหนึ่ง “หิวก็ไปเล่นกับเบลล่าไป อย่ามาพูดฉอดๆตรงนี้ ตะโกนจนฉันก็หิวแล้ว......”

“เย้! ใช่เลย!” หยางหยางพลิกตัวลุกพรึบขึ้นจากเตียง ดวงตาทอประกายวาบวับ “ฉันลืมไปได้อย่างไร ‘เชี่ย’ ล่ะ ฉันจะไปหามัน!”

เฉิงเฉิงเหลือบก็ไม่เหลือบตามองหยางหยางสักนิด ยังคงอ่านหนังสือ คิ้วขมวด “ออกไปก็อย่างวิ่งวุ่นวาย แล้วก็พาเบลล่ามาที่นี่ด้วย ฉันต้องให้มันฝึกฝนว่าจะในถุงสัมภาระอย่างไรสักหน่อย”

“ว้าว เป่หมิงซิเฉิง นายจะพาเบลล่าเดินทางไปต่างประเทศกับนายด้วยกันหรือ” หยางหยางที่ได้ฟัง แววตาก็ส่องประกาย “ถ้าอย่างนั้นจะสามารถห่อฉันใส่กระเป๋าเดินทางไปด้วยได้ไหม ฉันอยากกิน กุ้งมังกรออสเตรเลียะ......”