เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 249

ตอนที่249 ที่แท้ก็แย่งอาหารหมา

เฉิงเฉิงมองบน พยักหน้าอย่างเย็นชา “ได้ รอนายเปลี่ยนเป็นหมาในวันนั้น”

“โฮ่ง! เป่หมิงซิเฉิง นายด่าฉันเป็นหมาก็เท่ากับด่าตัวนายเอง!” หยางหยางทำปากจู๋ ปีนลงจากเตียง พลางฮัมเพลงที่ผ่านไปแล้วหลายปีของวังลี่หงเสียงเพี้ยน “รักคุณก็เท่ากับรักตัวเอง โอ้โอ เย้เย......ด่าฉันก็เท่ากับด่าตัวนายเอง โอ้โอ เย้เย......”

จากนั้นก็เดินไปถึงประตู เปิดประตู ร่างเล็กๆหนีออกไป......

*

ห้องโถงบ้านตระกูลเป่หมิง

เมื่อสิ้นสุดมื้ออาหารที่น่าหวั่นเกรงอันยาวนาน นายกเทศมนตรีเป่ยพาเป่ยใต้เอ๋อที่ตาบวมแดงจากการร้องไห้ ออกจากบ้านตระกูลเป่หมิงไปอย่างตื่นตระหนก

เป่หมิงเฟยหย่วนสามีภรรยายิ้มเบิกบาน

ก่อนจะเอ่ยลา ยี่เฟิงยืนอยู่หน้าลานบ้าน มองไปที่กู้ฮอนรอบหนึ่ง

แววตาเขามีท่าทางโศกเศร้า ยิ่งกว่าปีนั้นมาก!

“ลาก่อนนะ ฮอน......”

เขาเอ่ยเบาๆ อ่อนโยนเหมือนเคย

ในที่สุดกู้ฮอนก็เข้าใจ ยี่เฟิงที่มีบิดามารดาแบบนั้น ถูกลิขิตให้เศร้าโศก......

ลำคอเธอแหบแห้ง พยักศีรษะ พบว่าตัวเองไม่สามารถเอ่ยพูดว่า ‘ยี่เฟิง ขอให้นายมีความสุข’ ออกมาได้อย่างกะทันหัน......

ภาพข้างหลังของยี่เฟิงที่ทิ้งไว้ให้เธอนั้น ยังคงโดดเดี่ยวเดียวดาย......

“ตัดใจได้แล้ว”

เสียงเย็นของเป่หมิงโม่ดังขึ้นมาจากข้างหลังเธอ

เธอหันกลับไปมอง

มองผู้ชายคนนี้อย่างลึกซึ้ง เข้าใจได้ทะลุปรุโปร่งว่าทำไมเขาถึงถามแบบนี้ เพียงแต่ว่าเธอคาดไม่ถึง เพื่อมาเจอหยางหยางที่บ้านตระกูลเป่หมิง กลับต้องสังเวยด้วยความสุขทั้งชีวิตนี้ของยี่เฟิง เธอถอนหายใจอย่างเงียบๆ “ใช่แล้ว ตัดใจได้แล้ว

ภายในใจพูดอยู่เงียบๆ : ใช่แล้ว เป่หมิงโม่ ตัดใจจากคุณได้แล้ว

เขาโอบหัวไหล่เล็กบางของเธอ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง ระหว่างหน้าผากปล่อยความอ่อนโยนที่สัมผัสไม่ได้บ่อยๆออกมา——

“ฮอนฮอน ตั้งแต่ตอนที่ผมตัดสินใจให้คุณเป็นผู้หญิงของผม คุณก็ควรจะเข้าใจ ผมต้องการทั้งหมดของคุณ! ผมต้องการให้คุณตัดใจจากเป่หมิงยี่เฟิงได้อย่างเด็ดขาด ผมต้องการให้แสงจันทร์สีขาวที่อยู่ลึกๆในใจของคุณจากนี้ไปเป็นเพียงแค่คนที่ไม่สำคัญอะไร”

คำพูดเย็นเยียบของเขา แฝงไปด้วยความเผด็จการไม่ยินยอมให้เธอปฏิเสธ

“......” เธอนิ่งเงียบ ปิดตาลง

เขากอดเธอเงียบๆอย่างนี้ คิ้วขมวดลึก คิดว่าเธอรู้สึกเสียใจเพื่อยี่เฟิง “ฮอนฮอน คืนวันนี้ ผมจะยอมอดทนให้คุณเสียใจเพื่อเขาอีกครั้ง หลังจากค่ำคืนนี้ ผมไม่อนุญาตให้คุณเสียน้ำตาเพื่อแสงจันทร์สีขาวของคุณอีกแม้แต่หยดเดียว”

ทั้งสองคนนิ่งเงียบอยู่หน้าลานบ้านเป็นเวลานาน เธอไม่ต่อต้านสักประโยคหนึ่ง อาจเป็นเพราะว่าไม่รู้ว่าตัวเองยังจะสามารถพูดอะไรได้อีก

น้ำตาเอ่อคลอรอบดวงตา เธอซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา เพิ่งจะพบว่า เจ็บปวดหัวใจ เพราะตัวเองหลงรักผู้ชายที่โหดเหี้ยมไร้ความรู้สึกโดยไม่รู้ตัวคนนี้......

ทันใดนั้น——

กริ๊งกริ๊ง เสียงกระดิ่งดังขึ้น ทำลายความเงียบที่ลานหน้าบ้าน

ลูกสุนัขตัวหนึ่งที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยย่นวิ่งตึงๆๆจากสวนหลังบ้านเข้ามา กระดิ่งบนคอสุนัขโบกสะบัด

ตึงตังตึงตัง เสียงฝีเท้าเล็กๆตามมาอย่างกระชั้นชิด “หยุดนะ! เชี่ย เจ้าหมาสมควรตาย ส่งไส้กรอกมาให้ฉัน——”

กู้ฮอนที่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความเสียใจอย่างนิ่งเงียบ ก็ตกตะลึงหลังจากได้ยินเสียงอ่อนนุ่มของเด็กคนนี้

ปฏิกิริยาของเธอคือต้องการดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของเป่หมิงโม่ แต่กลับพบว่าเท้าถูกร่างของบางสิ่งที่นุ่มนิ่มชนเข้าให้

ตึง~

เบลล่าหัวโหม่งเข้ากับท้องน่องของกู้ฮอน

“อาฮูว......” มันร้องออกมาอย่างน่าสงสาร ในปากคาบไส้กรอกที่ทั้งใหญ่และหอมอยู่หนึ่งอัน

“อา——” กู้ฮอนร้องตกใจ รีบกระโดดหนี หลุบตามองลูกสุนัขผิวหนังย่นที่อยู่ข้างเท้าตัวนี้

“โฮ่งโฮ่ง!” เบลล่าคาบไส้กรอก ส่งเสียงร้องราวกับจะประจบกู้ฮอน

“ดีอะไรล่ะ ถ้ายังวิ่งอีกจะจับนายมากิน——” ร่างเล็กของหยางหยางวิ่งมาจนถึงพ่อนกขี้งกสมควรตายในตอนนั้น ก็เบรกอย่างรวดเร็ว ยืนนิ่งๆอยู่เบื้องหน้ากู้ฮอนและเป่หมิงโม่!

“อาฮูว!” เบลล่าก็แสนรู้ คล้ายกับรับรู้ได้ว่ากู้ฮอนเป็นมารดาของหยางหยาง เขยิบก้น หนีไปแอบด้านข้างขาของกู้ฮอน หงุบหงับหงุบหงับ เคี้ยวไส้กรอกในปากอย่างรวดเร็ว......อาฮูว นั่นคืออาหารที่มันมีทั้งหมดในคืนนี้แล้ว......

“เอ่อ......” เขาตื่นเต้นขึ้นมากะทันหัน อาหารสุนัขในที่มือเล็กนั่นแทบจะไม่มีที่ให้วาง

เป่หมิงโม่มองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าลูกชายของตัวเองสร้างเรื่องอะไรมาอีก!

ตาเขาหรี่ลง “เป่หมิงซิเฉิง ลูกสมควรตาย ที่แท้ก็แย่งอาหารกับสุนัขกิน!”

ผลลัพธ์หลังจากให้เจ้าเด็กนี้ปิดประตูทบทวนความผิดของตัวเอง ไม่อนุญาตให้ลงไปทานข้าวข้างล่างคือ เขากลับไปแย่งอาหารสุนัขกิน!

ใบหน้าของเป่หมิงโม่ดำทะมึน เข้มยิ่งกว่าสีของน้ำหมึก!

ร่างเล็กของหยางหยางสั่นสะท้าน สัมผัสได้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติ ก็รีบทิ้งอาหารสุนัขในมือไป เกือบจะเหมือนกับเบลล่า วิ่งเกียร์หมาไปอยู่ข้างขากู้ฮอนด้วยความรวดเร็ว กอดต้นขามารดาตัวเองอย่างใจเสาะ “อาฮูว พี่สาวช่วยด้วย——”

กู้ฮอนยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ได้ยินเพียงแต่เสียงเย็นของเป่หมิงโม่ลอยเข้ามาในแก้วหูของสองแม่ลูก——