เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 249

ตอนที่249 ที่แท้ก็แย่งอาหารหมา

เฉิงเฉิงมองบน พยักหน้าอย่างเย็นชา “ได้ รอนายเปลี่ยนเป็นหมาในวันนั้น”

“โฮ่ง! เป่หมิงซิเฉิง นายด่าฉันเป็นหมาก็เท่ากับด่าตัวนายเอง!” หยางหยางทำปากจู๋ ปีนลงจากเตียง พลางฮัมเพลงที่ผ่านไปแล้วหลายปีของวังลี่หงเสียงเพี้ยน “รักคุณก็เท่ากับรักตัวเอง โอ้โอ เย้เย......ด่าฉันก็เท่ากับด่าตัวนายเอง โอ้โอ เย้เย......”

จากนั้นก็เดินไปถึงประตู เปิดประตู ร่างเล็กๆหนีออกไป......

*

ห้องโถงบ้านตระกูลเป่หมิง

เมื่อสิ้นสุดมื้ออาหารที่น่าหวั่นเกรงอันยาวนาน นายกเทศมนตรีเป่ยพาเป่ยใต้เอ๋อที่ตาบวมแดงจากการร้องไห้ ออกจากบ้านตระกูลเป่หมิงไปอย่างตื่นตระหนก

เป่หมิงเฟยหย่วนสามีภรรยายิ้มเบิกบาน

ก่อนจะเอ่ยลา ยี่เฟิงยืนอยู่หน้าลานบ้าน มองไปที่กู้ฮอนรอบหนึ่ง

แววตาเขามีท่าทางโศกเศร้า ยิ่งกว่าปีนั้นมาก!

“ลาก่อนนะ ฮอน......”

เขาเอ่ยเบาๆ อ่อนโยนเหมือนเคย

ในที่สุดกู้ฮอนก็เข้าใจ ยี่เฟิงที่มีบิดามารดาแบบนั้น ถูกลิขิตให้เศร้าโศก......

ลำคอเธอแหบแห้ง พยักศีรษะ พบว่าตัวเองไม่สามารถเอ่ยพูดว่า ‘ยี่เฟิง ขอให้นายมีความสุข’ ออกมาได้อย่างกะทันหัน......

ภาพข้างหลังของยี่เฟิงที่ทิ้งไว้ให้เธอนั้น ยังคงโดดเดี่ยวเดียวดาย......

“ตัดใจได้แล้ว”

เสียงเย็นของเป่หมิงโม่ดังขึ้นมาจากข้างหลังเธอ

เธอหันกลับไปมอง

มองผู้ชายคนนี้อย่างลึกซึ้ง เข้าใจได้ทะลุปรุโปร่งว่าทำไมเขาถึงถามแบบนี้ เพียงแต่ว่าเธอคาดไม่ถึง เพื่อมาเจอหยางหยางที่บ้านตระกูลเป่หมิง กลับต้องสังเวยด้วยความสุขทั้งชีวิตนี้ของยี่เฟิง เธอถอนหายใจอย่างเงียบๆ “ใช่แล้ว ตัดใจได้แล้ว

ภายในใจพูดอยู่เงียบๆ : ใช่แล้ว เป่หมิงโม่ ตัดใจจากคุณได้แล้ว

เขาโอบหัวไหล่เล็กบางของเธอ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง ระหว่างหน้าผากปล่อยความอ่อนโยนที่สัมผัสไม่ได้บ่อยๆออกมา——

“ฮอนฮอน ตั้งแต่ตอนที่ผมตัดสินใจให้คุณเป็นผู้หญิงของผม คุณก็ควรจะเข้าใจ ผมต้องการทั้งหมดของคุณ! ผมต้องการให้คุณตัดใจจากเป่หมิงยี่เฟิงได้อย่างเด็ดขาด ผมต้องการให้แสงจันทร์สีขาวที่อยู่ลึกๆในใจของคุณจากนี้ไปเป็นเพียงแค่คนที่ไม่สำคัญอะไร”

คำพูดเย็นเยียบของเขา แฝงไปด้วยความเผด็จการไม่ยินยอมให้เธอปฏิเสธ

“......” เธอนิ่งเงียบ ปิดตาลง

เขากอดเธอเงียบๆอย่างนี้ คิ้วขมวดลึก คิดว่าเธอรู้สึกเสียใจเพื่อยี่เฟิง “ฮอนฮอน คืนวันนี้ ผมจะยอมอดทนให้คุณเสียใจเพื่อเขาอีกครั้ง หลังจากค่ำคืนนี้ ผมไม่อนุญาตให้คุณเสียน้ำตาเพื่อแสงจันทร์สีขาวของคุณอีกแม้แต่หยดเดียว”

ทั้งสองคนนิ่งเงียบอยู่หน้าลานบ้านเป็นเวลานาน เธอไม่ต่อต้านสักประโยคหนึ่ง อาจเป็นเพราะว่าไม่รู้ว่าตัวเองยังจะสามารถพูดอะไรได้อีก

น้ำตาเอ่อคลอรอบดวงตา เธอซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา เพิ่งจะพบว่า เจ็บปวดหัวใจ เพราะตัวเองหลงรักผู้ชายที่โหดเหี้ยมไร้ความรู้สึกโดยไม่รู้ตัวคนนี้......

ทันใดนั้น——

กริ๊งกริ๊ง เสียงกระดิ่งดังขึ้น ทำลายความเงียบที่ลานหน้าบ้าน

ลูกสุนัขตัวหนึ่งที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยย่นวิ่งตึงๆๆจากสวนหลังบ้านเข้ามา กระดิ่งบนคอสุนัขโบกสะบัด

ตึงตังตึงตัง เสียงฝีเท้าเล็กๆตามมาอย่างกระชั้นชิด “หยุดนะ! เชี่ย เจ้าหมาสมควรตาย ส่งไส้กรอกมาให้ฉัน——”

กู้ฮอนที่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความเสียใจอย่างนิ่งเงียบ ก็ตกตะลึงหลังจากได้ยินเสียงอ่อนนุ่มของเด็กคนนี้

ปฏิกิริยาของเธอคือต้องการดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของเป่หมิงโม่ แต่กลับพบว่าเท้าถูกร่างของบางสิ่งที่นุ่มนิ่มชนเข้าให้

ตึง~

เบลล่าหัวโหม่งเข้ากับท้องน่องของกู้ฮอน

“อาฮูว......” มันร้องออกมาอย่างน่าสงสาร ในปากคาบไส้กรอกที่ทั้งใหญ่และหอมอยู่หนึ่งอัน

“อา——” กู้ฮอนร้องตกใจ รีบกระโดดหนี หลุบตามองลูกสุนัขผิวหนังย่นที่อยู่ข้างเท้าตัวนี้

“โฮ่งโฮ่ง!” เบลล่าคาบไส้กรอก ส่งเสียงร้องราวกับจะประจบกู้ฮอน

“ดีอะไรล่ะ ถ้ายังวิ่งอีกจะจับนายมากิน——” ร่างเล็กของหยางหยางวิ่งมาจนถึงพ่อนกขี้งกสมควรตายในตอนนั้น ก็เบรกอย่างรวดเร็ว ยืนนิ่งๆอยู่เบื้องหน้ากู้ฮอนและเป่หมิงโม่!

“อาฮูว!” เบลล่าก็แสนรู้ คล้ายกับรับรู้ได้ว่ากู้ฮอนเป็นมารดาของหยางหยาง เขยิบก้น หนีไปแอบด้านข้างขาของกู้ฮอน หงุบหงับหงุบหงับ เคี้ยวไส้กรอกในปากอย่างรวดเร็ว......อาฮูว นั่นคืออาหารที่มันมีทั้งหมดในคืนนี้แล้ว......

“เอ่อ......” เขาตื่นเต้นขึ้นมากะทันหัน อาหารสุนัขในที่มือเล็กนั่นแทบจะไม่มีที่ให้วาง

เป่หมิงโม่มองแค่แวบเดียวก็รู้ว่าลูกชายของตัวเองสร้างเรื่องอะไรมาอีก!

ตาเขาหรี่ลง “เป่หมิงซิเฉิง ลูกสมควรตาย ที่แท้ก็แย่งอาหารกับสุนัขกิน!”

ผลลัพธ์หลังจากให้เจ้าเด็กนี้ปิดประตูทบทวนความผิดของตัวเอง ไม่อนุญาตให้ลงไปทานข้าวข้างล่างคือ เขากลับไปแย่งอาหารสุนัขกิน!

ใบหน้าของเป่หมิงโม่ดำทะมึน เข้มยิ่งกว่าสีของน้ำหมึก!

ร่างเล็กของหยางหยางสั่นสะท้าน สัมผัสได้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติ ก็รีบทิ้งอาหารสุนัขในมือไป เกือบจะเหมือนกับเบลล่า วิ่งเกียร์หมาไปอยู่ข้างขากู้ฮอนด้วยความรวดเร็ว กอดต้นขามารดาตัวเองอย่างใจเสาะ “อาฮูว พี่สาวช่วยด้วย——”

กู้ฮอนยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ได้ยินเพียงแต่เสียงเย็นของเป่หมิงโม่ลอยเข้ามาในแก้วหูของสองแม่ลูก——

“เป่หมิงโม่ ไม่ใช่ว่าเฉิงเฉิงใกล้จะเดินทางไปต่างประเทศแล้วหรือ อย่างไรก็ตาม ฉันก็ชื่นชอบเด็กคนนี้ ไม่สู้ให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนเขาล่ะ” กู้ฮอนพยายามต่อสู้ด้วยเหตุผล จากนั้นก็สูดจมูกอย่างน่าสงสาร “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ฉันก็เป็นเด็กกำพร้าแล้ว คุณจะสงสารฉันหน่อยไม่ได้เลยหรือ”

ดวงตาลุ่มลึกของเขามองลึกไปในดวงตาใสสะอาดของกู้ฮอน นึกถึงสภาพของเธอที่ร้องไห้ท่ามกลางพายุฝนในคืนนั้น นึกถึงตอนที่เธอออกมาจากเรือนจำ แววตาที่เศร้าโศกและโดดเดี่ยว ใจของเขาก็อ่อนไม่รู้ตัว พยักศีรษะโดยไม่รู้ตัว......

หยางหยางโห่ร้องทันที “โอ้เย! เยี่ยมไปเลย! พี่สาวได้นอนเป็นเพื่อนกับผมแล้ว!”

*

ดังนั้น ภายใต้การยอมรับของเป่หมิงโม่ กู้ฮอนอุ้มหยางหยางเข้าไปห้องเฉิงเฉิงที่ชั้นสองอย่างเปิดเผยรวดเร็ว

จากนั้น กลับไม่เจอแม้แต่ร่องรอยของเฉิงเฉิง เธอวางหยางหยางลง

ลูกคนนี้เปลี่ยนเป็นลูกลิงน้อยวิ่งไปทั่วห้องในทันที ตะโกนอย่างตื่นเต้นดีใจ “เป่หมิงซิเฉิง ฮัลโหล นายไปหลบอยู่ที่ไหน คุณแม่มาแล้วนะ!”

ทันใดนั้น มุมหนึ่งของผ้าม่านก็มีเสียงดังขึ้นมาเล็กน้อย

หยางหยางรีบวิ่งไป ยื่นมือไปดึง เมื่อเขาเห็นวิกผมที่ยุ่งเหยิงอยู่บนศีรษะเล็กของเฉิงเฉิง ท่าทางตลกตอนที่กระโปรงยาวยังถูกเหยียบอยู่ใต้เท้าไม่ทันได้สวมใส่นั้น “เป่หมิงซิเฉิง นายตลกมาก ฮ่าๆๆ......”

เมื่อเฉิงเฉิงได้เห็นคุณแม่ของเขา ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะสั่น หน่วยตาแดงขึ้นมาในทันที

“ลูกรัก——” กู้ฮอนเอ่ยเสียงตะลึง รีบก้าวเข้าไป ไม่เอ่ยพูดอะไรอุ้มเฉิงเฉิงขึ้นมา

“......” กระซิบเสียงเบา เฉิงเฉิงน้ำตาเอ่อล้นดวงตา

“ไอ้หยา เป่หมิงซิเฉิง ที่แท้นายก็มีน้ำตาด้วย......” หยางหยางเงยศีรษะ ราวกับค้นพบแผ่นดินแห่งใหม่อย่างไรอย่างนั้น จ้องมองไปที่เฉิงเฉิงหัวเราะแหะๆไม่หยุด

เฉิงเฉิงถลึงตาใส่หยางหยาง แล้วก็ซุกเข้าไปในอ้อมแขนของคุณแม่ เอ่ยเรียกเสียงกระซิบ “คุณแม่......”

ณ เวลานี้ กู้ฮอนหัวใจแตกสลายแล้ว ดวงตาก็แดงตามไปด้วย

“เฉิงเฉิงไม่ร้องนะ ไม่ใช่ว่าแม่ก็มาแล้วหรือ” เธอเข้าใจถึงความน้อยใจและความโศกเศร้าของเฉิงเฉิง เธอรู้ว่าเฉิงเฉิงอาลัยอาวรณ์บ้านตระกูลเป่หมิง อาลัยอาวรณ์ในตัวคุณพ่อเขา และอาลัยอาวรณ์ในตัวของเธอและหยางหยางยิ่งกว่า แต่ว่าเป่หมิงโม่ยืนยันที่จะส่งเขาไปต่างประเทศ ราวกับว่ารังเกียจที่เขาอาศัยอยู่ที่นี่ เด็กคนนี้จะไม่เสียใจได้อย่างไร

“ฮือ......คุณแม่ ในที่สุดคุณแม่ก็มา......” ในที่สุดอารมณ์ความรู้สึกที่เฉิงเฉิงอดทนเก็บไว้มาหลายวันก็ระเบิดออกมาในตอนที่อยู่ในอ้อมแขนของมารดาตอนนี้ “คุณแม่ กอดผมหน่อย......”

กู้ฮอนคิดถึงข้อความที่เฉิงเฉิงส่งให้เธอทางโทรศัพท์ เขียนว่า ：ผมจะรอคุณแม่ไปตลอด รอคุณแม่กลับมากอดผมอีกครั้ง

ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ น้ำตาก็เอ่อล้นดวงตาเธอ

“ไม่ร้อง เด็กโง่ ไม่ใช่ว่าแม่ก็อุ้มเราอยู่หรือ” เธอตบเบาๆที่หลังของเฉิงเฉิง หยิบเอาวิกผมที่อยู่บนศีรษะเขาลงมา เผยให้เห็นผมละเอียดนุ่มนิ่มของเด็กน้อย “แม่รู้ว่าเฉิงเฉิงไม่อยากไปต่างประเทศ แต่เฉิงเฉิงไม่ต้องกลัวนะ......เพราะว่าแม่จะพาหยางหยางไปหาลูก!”

“อา” เฉิงเฉิงเงยศีรษะขึ้นมา มองไปที่คุณแม่อย่างประหลาดใจ ดวงตาเบิกโตอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณแม่พูดว่า จะไปหาผมที่ต่างประเทศกับหยางหยาง”

กู้ฮอนพยักหน้าอ่อนโยน “ใช่ แม่ตัดสินใจไปใช้ชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ กับหยางหยาง และเฉิงเฉิงด้วยกัน”

“......” เฉิงเฉิงน้ำตาร่วงเป็นสาย