เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 250

ตอนที่250 ค่ำคืนโรแมนติกที่ชายหาด

“ว้าว! คุณแม่ก็จะพาหยางหยางไปต่างประเทศด้วยใช่ไหม เยี่ยมไปเลย เยี่ยมไปเลย! ในที่สุดก็จะได้กินกุ้งมังกรอาหารมื้อใหญ่แล้ว ลาลาลา......” หยางหยางกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความดีอกดีใจ พอคิดถึงอาหารอร่อย ท้องก็ร้องจ๊อกจ๊อก “ไอ้หยา หิวอีกแล้ว......”

กู้ฮอนยื่นมือที่ว่างออกมาข้างหนึ่ง ลูบศีรษะเล็กของหยางหยางด้วยอารมณ์ที่ทั้งโมโหทั้งขบขัน “หยางหยาง สารภาพความจริงมา เมื่อสักครู่แอบไปแย่งกินอาหารสุนัขมาเท่าไร”

“อาหารสุนัข” เฉิงเฉิงตาเบิกโต มองหยางหยางราวกับเห็นสัตว์ประหลาด ดูท่าเมื่อสักครู่มีแปดส่วนที่ไปแย่งเบลล่ากิน เจ้าหมอนี่หิวจนไร้ศีลธรรมแล้วจริงๆ!

หยางหยางมุ่ยปาก พึมพำออกมาประโยคหนึ่ง “ก็......นิดหน่อย นิดหน่อยเอง......”

เฉิงเฉิงถอนหายใจโล่งอก “คุณแม่วางใจได้ อาหารสุนัขของเบลล่าทั้งหมดนั้นคนสามารถทานได้”

“......” ::-_-::

คืนวันนี้ กู้ฮอนแอบลงไปที่ห้องครัว หลังจากหาอาหารเล็กน้อยมาป้อนให้กับเด็กทั้งสองจนอิ่ม

ก็อาบน้ำอุ่นหอมฟุ้งให้เด็กๆ

จากนั้นก็หยิบหนังสือสำหรับเด็ก (แกะตัวน้อยกับหมาป่าสีเทา) ที่อยู่ตรงหัวเตียงเล่มนั้น มาอ่านนิทานให้พวกเขาฟัง

สุดท้าย สามคนแม่ลูกก็หลับสนิทไป ลมยามค่ำคืนพัดผ่านผ้าม่าน แสงจันทร์ส่องแสงสุกสกาวเข้ามาภายในห้อง มอบความอบอุ่นให้กับห้อง......

*

รุ่งเช้า แสงแรกทะลุผ่านความมืดมิดในค่ำคืน สาดส่องพื้นห้อง ส่องสว่างเป็นประกายเจิดจ้า

สามคนแม่ลูกตื่นนอนตั้งแต่เช้า แต่งตัวให้หยางหยางใหม่อีกครั้ง ในกระจก น้องสาวดำที่มีผิวดำคล้ำกลับมาอีกครั้ง

หยางหยางพองแก้ม “ไหนๆก็จะต้องไปต่างประเทศ ทำไมคุณแม่ต้องพาผมกลับไปด้วยล่ะ ผมไม่อยากจะเป็นน้องสาวดำน่าเกลียดอะไรนี่อีกอะ!”

เฉิงเฉิงที่นั่งอยู่ด้านข้าง ท่าทางนิ่งสงบมาก เอ่ยอธิบายแทนคุณแม่ “เพราะว่านายช่างหาเรื่อง ทิ้งนายไว้ที่บ้านตระกูลเป่หมิง ไม่ช้าก็เร็วจะถูกเปิดโปงแน่”

“ใช่แล้ว” กู้ฮอนยิ้มกริ่มมองไปที่เฉิงเฉิง เด็กคนนี้รู้ใจเธอจริงๆ “เพื่อที่จะสามารถไปต่างประเทศได้อย่างราบรื่น แม่ไม่สามารถที่จะเสี่ยงกับเรื่องนี้ได้” ดังนั้นยังคงต้องพกหยางหยางไว้ข้างกาย ดูแลให้ดีถึงจะโอเค

เพียงเท่านี้ กู้ฮอนจูงมือเล็กๆของหยางหยาง ผ่านหูตาของคนรับใช้บ้านตระกูลเป่หมิงไปอย่างเปิดเผย

หยางหยางสะพายกระเป๋าใบเล็ก สวมผ้าปิดปาก นั่งรถยนต์คันหนึ่งของตระกูลเป่หมิง ภายใต้การจัดการของเฉิงเฉิง ภายใต้ช่วงเวลาฟ้าสาง หยางหยางแม่ลูกก็ออกจากบ้านตระกูลเป่หมิงไปเงียบๆโดยที่ไม่มีใครรับรู้......

*

กู้ฮอนที่อุ้มหยางหยาง เพิ่งจะกลับมาถึงห้องพักที่ตัวเองเช่าไว้

อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย กระเป๋าเดินทางก็เก็บได้แค่ครึ่งเดียว จู่ๆ——

ปังปังปัง

ประตูถูกคนเคาะดัง

เมื่อกู้ฮอนที่เปิดประตู เห็นเงาคนที่ยืนอยู่ด้านนอกประตู ก็ทำท่าจะปิดประตูในทันที

“เฮ้ๆๆ! อย่าเย็นชาแบบนี้สิ ฮอนฮอน......” หยินปู้ฝันตาไวมือไว ยิ้มหน้าเป็นเบียดเข้ามา

“นายมาทำอะไรอีก” กู้ฮอนอารมณ์ไม่ดีถลึงตามองหยินปู้ฝันรอบหนึ่ง เจ้าหมอนี่ตามเป็นวิญญาณตามติดไม่เลิกราจริงๆ

เมื่อหยินปู้ฝันเข้ามาในห้อง สองตาที่เป็นเหมือนเรดาร์ก็ตรวจจับการเคลื่อนไหวทั้งหมดภายในห้อง ตอนที่เขาเห็นกระเป๋าเดินทางวางอยู่ในห้องรับแขก “ว้าว นี่เธอกำลังเตรียมตัวพาลูกหลบหนีหรือ”

กู้ฮอนสีหน้าตะลึง ชำเลืองมองหยินปู้ฝันในทันที “ไม่เข้าใจว่านายกำลังพูดอะไร!”

“ไอ้หยา ทุกคนล้วนสนิทกันขนาดนี้ อย่ามาแกล้งโง่กับฉันเลย” หยินปู้ฝันหัวเราะชั่วร้าย “ฮอนฮอนอะ จะว่าไปลูกฝาแฝดของเธอคู่นั้นน่ารักจนทำให้คนหลังรักจริงๆ......”

กู้ฮอนดวงตาสั่นไหว

“ไม่ต้องเครียดไป ไม่ต้องเครียดไป! วันนั้นเธอไม่อยู่ ฉันก็แค่บังเอิญพบเห็นลูกชายทั้งสองคนของเธอในเวลาเดียวกันเท่านั้นเอง......” หยินปู้ฝันยิ้มกว้างเห็นฟัน “ที่แท้ลูกน้อยของเธอ คนหนึ่งแซ่เป่หมิง คนหนึ่งแซ่กู้นี่เอง อื้อหือ ไม่ใช่บอกว่าเป่หมิงโม่บีบบังคับให้เธอทำแท้งหรอกหรือ ทำไมข้างกายเขายังมีคนหนึ่งล่ะ......”

หยินปู่ฝันคิ้วขมวด ท่าทางราวกับว่า ‘ผมคือนักสืบโคนัน’ พิจารณากู้ฮอน

ร่างเล็กของหยางหยางวิ่งออกมาจากในห้อง ยิ้มระรื่นราวกับจะเสนอสิ่งแปลกใหม่ตอบ “ลุงปู้ฝัน ผมกับคุณแม่จะไปต่างประเทศแล้วนะ......”

กู้ฮอนคิ้วขมวดแน่น ถลึงตามองลูกชายไปสองที ลูกคนนี้เก็บคำพูดอะไรไว้ไม่อยู่เลยจริงๆ

หยินปู้ฝันแม้จะคาดเดาได้ แต่ก็ยังคงตกตะลึงอยู่บ้าง “ที่แท้ก็จะหลบหนีจริงๆสินะ.......”

กู้ฮอนมองไปที่หยินปู้ฝันรอบหนึ่ง ทำได้เพียงยักไหล่ เอ่ยถามอย่างทุ่มสุดตัว “พูดมาสิ ต้องทำอย่างไร นายถึงจะยอมปิดปากของตัวเอง รักษาความลับนี้ไว้”

หยินปู้ฝันหัวเราะชั่วร้ายเสียงหนึ่ง “ตรงไปตรงมาดี! ไปต่างประเทศแล้วต้องรักษาการติดต่อกับผมตลอด ผมคิดถึงลูกคุณขึ้นมา จำเป็นต้องส่งรูปภาพมาให้ผมอย่างเร็วที่สุด นอกจากนี้แล้ว ห้องนี้ผมจะเป็นคนดูแลรักษาแทนคุณเอง เผื่อว่าคุณจะถูกผู้อื่นจับกลับมา ดีร้ายอย่างไรผมก็ยังเหลือสถานที่อาศัยไว้ให้กับคุณ.......”

กู้ฮอนถลึงตาใส่หยินปู้ฝันหนึ่งรอบ “ปากเสีย!”

“ยังมี——”

“ยังมี”

“อืม ผมอยากจะเป็นคุณพ่อลับๆของลูกคุณ”

“หยินปู้ฝัน! นายอยากมีลูกไม่รู้จักหาผู้หญิงด้วยตัวเองหรือ”

“ไอ้หยา ให้ลูกชายของเป่หมิงโม่เรียกผมว่าคุณพ่อ ฟังแล้วก็รู้สึกดี! ฮ่าๆ!”

“บ้าไปแล้ว!”

“เป็นอย่างไร เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย”

“......อืม”

......

*

ในที่สุดก็ถึงคืนก่อนวันเดินทางไปต่างประเทศ

เขาเลิกคิ้วอย่างหยิ่งยโสเช่นเคย “ใครบอกคุณว่าคนที่เกลียดความสกปรกจะไม่สามารถเปลือยเท้าได้”

พูดจบ เขาหยิบรีโมตออกมา เสียงเพลงดังมาจากออกมาจากภายในรถอย่างช้าๆ จากนั้นเขาโอบที่เอวเธอ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน เอ่ยเสียงต่ำ “เต้นรำเป็นเพื่อนผมสักเพลง ฮอนฮอน”

กู้ฮอนตกตะลึง เป่หมิงโม่กลับไม่ได้ให้สิทธิ์ในการปฏิเสธกับเธอ กอดเธอเต้นรำไปบนชายหาดอย่างช้าๆ......

ความนุ่มนวลไพเราะของเพลงชาติตะวันตก ตามด้วยแสงสว่างของเปลวเทียนเล็กๆ กู้ฮอนแอบอิงไปกับอกของเขา เต้นไปตามจังหวะการเต้นของเขา

ทั้งสองคนเต้นรำกันอยู่นาน

ในที่สุด เธอก็ทนไม่ไหวเอ่ยถาม “เป่หมิงโม่....คุณเป็นอะไรไปหรือ”

น้ำเสียงอู้อี้ของเธอลอยมาจากด้านหน้าบริเวณอกของเขา รู้สึกเพียงแค่ว่า ค่ำคืนนี้เป่หมิงโม่อ่อนโยนจนน่ากลัว!

เขากอดเธอ ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย คางวางอยู่บนศีรษะของเธอ เอ่ยออกมาอย่างใจเย็น “ฮอนฮอน สุขสันต์วันเกิดให้กับตัวผมเอง”

วันเกิด เธอตะลึง “ที่แท้คืนนี้ก็เป็นวันเกิดของคุณหรือ บอกให้เร็วกว่านี้สิ ไม่อย่างนั้นจะได้ให้ไข่ไก่สีแดงกับคุณ 1 ใบแล้ว”

หยางหยางชื่นชอบการกินไข่ไก่สีแดงในวันเกิดมากที่สุดแล้ว

หว่างคิ้วเขาขมวดเล็กน้อย ถอดถอนใจ “อย่าทำลายบรรยากาศผม ต่อให้ต้องให้ของขวัญวันเกิดกับผม ผมยินยอมที่จะเอาจูบหนึ่งที หรือไม่ก็——” เขาหลุบตาลึกเงียบมองเข้าไปในนัยน์ตาเธอ “คุณจะเอาตัวเองเป็นของขวัญส่งมาให้ผมก็ได้”

เธอกำมือทุบไปที่หน้าอกเขา “ไปให้พ้น อย่ามาเล่นไม้นี้!”

ผลักเขาออกอย่างรุนแรง กู้ฮอนมองบนไปรอบหนึ่ง สมองของผู้ชายคนนี้มีเพียงแต่สิ่งเหล่านี้หรือไงกัน

“จะให้ฉันเป็นของขวัญนั่นมันเป็นไปไม่ได้! คุณแค่คิดก็ไม่ต้องคิด!” เธอพลางพูด พลางเดินข้ามไป ประคองแก้วเทียนขึ้นมาหนึ่งใบ จากนั้นค่อยๆยื่นมาตรงหน้าเขา “อ้อ ถือซะว่านี่เป็นเทียนวันเกิด คุณรีบปิดตาแล้วก็ขอพร จากนั้นก็เป่ามันดับ”

เขามองเธอ จากนั้นก็พยักศีรษะ ปิดตาลง ทำท่าทางประนมมือเข้าหากัน ปากก็เอ่ยพูดพึมพำ “หวังว่าชั่วชีวิตนี้ของผู้หญิงของผมกู้ฮอนจะหนีไม่พ้นเงื้อมมือของผม!”

จากนั้นก็ลืมตา เสียง “ฟู่” ดังขึ้น เขาเป่าแสงเทียนในที่อยู่มือเธอดับไป

กู้ฮอนกลายเป็นหินในชั่วขณะ

เขาชำเลืองมองเธอ มุมปากยกขึ้นเหมือนจะยิ้ม เหมือนจะไม่ยิ้ม “โง่แล้ว”

“......” เธอกลืนน้ำลาย คิดไม่ถึงโดยสิ้นเชิงว่าความหวังในวันเกิดของเจ้าหมอนี่จะน่ากลัวเช่นนี้ เธอเบะปาก เป่หมิงโม่ อะไรที่เรียกว่าชั่วชีวิตนี้ของฉันจะหนีไม่พ้นเงื้อมมือของคุณ”

ไอ้ลูกหมา พรุ่งนี้เธอต้องพาลูกไปต่างประเทศแล้ว เจ้าหมอนี่ต้องการแช่งเธอหรือ ยังจะมีหน้ามาแช่งเธออีกว่า “ชั่วชีวิต!”

“ทำไม คุณคิดจะหนีหรือ” นัยน์ตาเขาสาดประกายเป็นนัยอย่างชาญฉลาด ไม่เอ่ยตอบแต่ถามกลับ

เธอใจฝ่อกะพริบตาปริบๆ เบิกตาพูดสุ่มสี่สุ่มห้าออกไป “ไปให้พ้น! อยู่ดีๆ ฉันจะหนีทำไม ฉันไม่ได้ติดเงินคุณสักหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นก็จบแล้ว มีอะไรน่ากลัวอีก” เขายักไหล่ไม่ใส่ใจ

ใบหน้าเธอกลัดกลุ้ม ชำเลืองมองเขาไปรอบ จู่ๆก็ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ ถอนหายใจโล่งอก หลังจากนั้นยิ้มกริ่มเอ่ย “เป่หมิงโม่ ลืมบอกคุณไปว่า ความปรารถนาในวันเกิด ถ้าพูดออกมาก็จะไม่ได้ผลแล้ว......”

เป่หมิงโม่กลับไม่รู้สึกว่ามันถูกต้อง มุมปากโค้งขึ้น โอบเธอกลับไปในอ้อมแขนอีกครั้ง ถอนหายใจตอบ “รู้ไหม ความปรารถนาในวันเกิดถึงจะไม่พูดออกมา ไม่ได้ผลก็ยังคงไม่ได้ผล ก็เหมือนกับ......” เขาชะงักไป น้ำเสียงอึดอัดหนักใจกะทันหัน “ก็เหมือนกับเธอ แม้ว่าสัญญาว่าจะเฉลิมฉลองวันเกิดแทนฉันในทุกๆปี กลับผิดนัดไป 20 ปีเต็มๆ......”