เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 251

ตอนที่251 เป่หมิงโม่เล่นหายสาบสูญไป

กู้ฮอนรู้สึกว่าเขาออกแรงในการกอดมากเกินไป มีความรู้สึกระทมทุกข์ที่ไม่สามารถบรรยายได้ลอยวกวนไปมา

เธอสะเทือนใจไประลอกหนึ่ง “ใช่คุณแม่ที่สูญเสียไปหรือเปล่า?” เธอจำได้ว่าเมื่อครั้งที่เธอและเขาอยู่บ่อนการพนันเป็นเวลา 7 วัน มีวันหนึ่งเป็นวันที่แม่ของเขาถึงแก่กรรม ซึ่งเขาก็ต้องทนทุกข์ทรมานดังเช่นขณะนี้เลย

กอดเอวของเขาโดยไม่รู้ตัว “เป่หมิงโม่ ความตายเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเลี่ยงได้ แม่ของคุณก็คงไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้หรอก ให้อภัยเธอนะ ได้ไหม?”

เขากอดเธอแน่นราวกับว่าต้องการฝังเธอไว้ในร่างกายของตัวเอง

“ฮอน ต่อไปนี้วันเกิดในทุกๆ ปี คุณต้องมาฉลองกับผมนะ ได้ไหม?”

เป่หมิงโม่ซุกอยู่ในซอกคอของเธอ ราวกับจะอ้อนนิดหน่อย ค่อยๆ เลื่อนไปส่วนหูและเป่าลมร้อนไปที่หูของเธอ “ไม่อนุญาตให้คุณปฏิเสธ”

เธอสั่นระริก ลมหายใจของเธอสับสนวุ่นวาย “อย่า หยุดก่อกวนได้แล้ว……เป่หมิงโม่……”

ต่อไปในทุกๆ ปี เขาต้องการจะขังเธอไว้ตลอดชีวิตหรือ?

นิ้วสากๆ ของเขาค่อยๆ สัมผัสไปทั่วหน้าท้องของเธอ ริมฝีปากของเขาก็เริ่มที่จะได้ไปที่ผิวหนังลำคอที่เปราะบางของเธอ เสียงพึมพำ “คุณคิดว่าผมเหมือนคนที่กำลังก่อกวนอยู่เหรอ? ”

“……เหมือน……” เธอหลบการโจมตีของเขา

แต่กลับถูกเขาพันธนาการไว้ในอ้อมกอดอย่างนุถนอม ขยับไม่ได้

ถอนหายใจต่ำ เขาก้มลงแล้วอุ้มเธอขึ้นมา และวางเธอไว้บนพรมเบาๆ ดวงตาอันลึกซึ้งผ่านดวงไฟแห่งความปรารถนา

“ฮอน ผมจริงจังนะ คุณคือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดสำหรับผม”

หลังจากพูดจบ ร่างของเขาก็ค่อยๆ ปกคลุมร่างของเธอ ริมฝีปากอันเคลิบเคลิ้มปกคลุมเธออย่างแนบชิด

ค่อยๆ กระตุ้นหัวใจของเธอทีละนิด ทำลายความตั้งใจของเธอทีละน้อย

ริมฝีปากอุ่นๆ อันบอบบาง มาถึงหน้าอกและปากของเธอ ประกบปาก กระหายที่จะอยากเป็นหนึ่งเดียวกันกับเธอ

“แต่……” เธอลังเล

“อย่ากลัว ฮอน ผมจะอ่อนโยนนะ” เขาแหบห้าว

เธอแน่นอก ระทมทุกข์อยู่ในใจ “เป่หมิงโม่ ทำไมเวลาผู้ชายต้องการมีอะไรด้วยถึงชอบพูดคำพูดที่หวานไพเราะหลอกลวงผู้หญิงล่ะ”

“เพราะมันแสดงถึงเขา” เขาเหล่ลึกและหัวเราะเบาๆ “อยากรักเธอ”

เธอตัวสั่น หัวใจเต้นแรง

เขาต้องการรักเธอ

แม้จะรู้ว่าสิ่งที่เขาเรียกว่าความรักมันจะแตกต่างจากความรักที่เธอต้องการอย่างสิ้นเชิง

แต่เธอต้องยอมรับว่าเป่หมิงโม่นั้นเป็นเซียนอ่อย

หลับตา สัมผัสลิ้นของเขา ทิ้งรอยจูบที่นุ่มนวลและผ่อนคลายไว้บนผิวของเธอ

สบายซะจนเคลิบเคลิ้ม ต่อให้รู้ว่าการหลงใหลในตัวเขานั้นเท่ากับตกนรก ก็ยังคงไม่มีทางที่จะหยุดการโจมตีอันอ่อนโยนของเขาได้

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายนิสัยเย็นชาแบบนี้ ถ้าได้อ่อนโยนขึ้นมา เกรงว่าคงจะมีผู้หญิงน้อยคนที่จะต้านทานเขาได้

“ได้ไหมครับฮอน?” เขาหยั่งเชิงถามความรู้สึกของเธอ

เธอถอนหายใจภายใต้จิตใจ อยากแยกจากผู้ชายคนนี้ในวันพรุ่งนี้ ตลอดชีวิตนี้คงยากที่จะได้พบกันอีกแล้วใช่ไหม? ภายใต้จิตใจของเธอผ่านความทุกข์ระทม ช่างเถอะ ถือซะว่าสนองความปรารถนาในวันเกิดของเขาก็แล้วกัน

เธอเริ่มมีอารมณ์ ทนไม่ไหวจึงกัดไปที่ไหล่ของเขา

เพลงอันไพเราะล่องลอยไปมาอยู่ในรถ เปลวเทียนระยิบระยับอยู่ข้างๆ ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่กว้างใหญ่เหนือทางช้างเผือก เกลียวคลื่นไหลเชี่ยวอยู่ข้างหู ราวกับความอ่อนโยนของเขาและลมหายใจของเธอผสานเข้าด้วยกันเป็นบทเพลงอันไพเราะ

อารมณ์ลึกซึ้ง ในที่สุดเธอก็พูดข้างหูเขาประโยคหนึ่งว่า

“สุขสันต์วันเกิดนะ เป่หมิงโม่”

สุขสันต์วันเกิด พ่อของลูกเธอ

แม้ว่าเขาจะเคยทำร้ายเธอมาก่อน กลับต้องขอบคุณที่เขาเคยมอบลูกๆ อันเป็นที่รักทั้ง 2 คนให้กับเธอ

ขอบคุณสำหรับความอ่อนโยนในคืนนี้

ขอบคุณที่เขาเคยช่วยเธอ

เพียงแต่ เป่หมิงโม่……ไม่ได้รักเธอ

แต่ความอ่อนโยนของเขาก็คือต้นฝิ่นอาบยาพิษ

เมื่อติดแล้วมันก็จะติดจนไม่มีวันฟื้นคืนได้

เช้าตรู่ เสียงของคลื่นทะเล

เธอตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขา สายตาอันเหนียมอายของเธอ

ไม่อยากเชื่อว่าความบ้าคลั่งบนชายหาดเมื่อคืน ไม่คิดว่าเขาจะกล้าขนาดนี้      

แก้วเทียนไขรูปทรงหัวใจได้มอดดับไปหมดแล้ว      

ลมทะเลพัดผ่าน ผสมกับกลิ่นเค็มของน้ำทะเลซึ่งเย็นสบายเป็นพิเศษ      

กู้ฮอนมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง เงียบผิดปกติ ราวกับว่าไม่มีคนอยู่ในบริเวณนี้นอกจากพวกเขา     

เธอไม่รู้เลยว่า จริงๆ ที่แห่งนี้เป็นชายหาดส่วนตัวของเป่หมิงโม่

ถ้าไม่ได้รับอนุญาต ไม่มีใครสามารถเข้าหรือออกจากที่นี่ได้ตามต้องการ

ดังนั้นเขาจึงสามารถที่จะแสดงความรักกับเธอบนชายหาดอย่างไร้ยางอาย      

“ตื่นแล้วเหรอ?” เขาพูดเสียงแหบห้าวผ่านหูของเธอ      

เธอเงยหน้าขึ้นและมองตาอันสะลึมสะลือของเขา

“ฉันต้องไปแล้ว” จากนั้นเธอจึงรีบลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้าอย่างหน้าแดงๆ

“บัดซบ! มีเจ้านายแบบไหนก็มีทาสแบบนั้น!” ท่านปู่เป่หมิงโกรธอย่างมหันต์ โกรธจนคว้าไม้เท้ากระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

เป่หมิงยันยืนอยู่ข้างๆ หน้าตาสะลึมสะลือราวกับยังไม่ตื่นนอน มองไปที่พ่อของตนเอง แขวะอย่างเยือกเย็นว่า “ใช่เลย มีพ่อแบบไหนก็มีลูกแบบนั้นแหละ”

“สารเลว วันๆ ไม่ยุให้พ่อแกโกรธไม่สบายใจใช่ไหม?”

“พอแล้วๆ” เจียงฮุ่ยซินขมวดคิ้ว รีบไปเตือน “คุณๆ ทั้งสองหยุดได้แล้ว”

“เชอะ!” ท่านปู่เป่หมิงจ้องและตะโกนไปที่เหล่าคนใช้ “ยังไม่รีบแยกย้ายกันไปตามหาอีก! แม้จะต้องหาทั่วเมืองก็ต้องหาตัวเจ้านั่นให้เจอ! ส่งลูกตัวเองไปต่างประเทศก็แล้ว ยังไม่คิดที่จะมาเลี้ยงส่งอีก”

“นั่นสิ เจ้าโม่ตกลงเป็นอะไรกันแน่ ไม่คิดที่จะมาส่งเฉิงเฉิงจริงเหรอ?” เจียงฮุ่ยซินใจร้อนมองดูนาฬิกา แต่ก็อดที่จะมองดูใบหน้าอันน่าเอ็นดูของเฉิงเฉิงได้ “เฉิงเฉิงก็ใกล้ที่จะต้องไปสนามบินแล้วเนี่ย”

“คุณย่าอย่ากังวลเลยครับ คุณพ่ออาจจะต้องการให้ผมไปคนเดียว ผมรู้ว่าเขาอยากให้ผมกล้าหาญกว่านี้” เฉิงเฉิงเงยหน้าขึ้นพูดอย่างอ่อนโยน ถึงแม้ในสายตาของเด็กจะไร้เดียงสาหรือมีอะไรขาดหายไปบ้าง แต่กลับแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก พ่อไม่มาส่งอาจจะดีก็ได้

“เฉิงเฉิงช่างรู้เรื่องจริงๆ” เจียงฮุ่ยซินสะอื้นเล็กน้อย ลูบศีรษะของเฉิงเฉิงด้วยความรัก “ไปอยู่ออสเตรเลียแล้วอย่าลืมโทรศัพท์หาย่าบ่อยๆ นะรู้ไหม ย่าจะคิดถึงเฉิงเฉิงนะครับ”

เวลานี้ คนใช้ได้ตะโกนมาจากนอกบ้าน

“คุณท่าน คุณหญิง ฉิงฮัวมาแล้วครับ”

ตามเสียงมาติดๆ ร่างอันสูงใหญ่ของฉิงฮัวก็ปรากฏตัวในคฤหาสน์เป่หมิงในที่สุด

เขาเดินไปต่อหน้าของท่านปู่เป่หมิงด้วยใบหน้าอันไร้อารมณ์ ก้มลงคำนับเล็กน้อย “คุณท่าน ขอโทษที่มาช้าครับ ผมจะไปส่งคุณหนูเฉิงเฉิงที่สนามบินเดี๋ยวนี้ครับ”

“คุณชายรองล่ะ?” ท่านปู่เป่หมิงมองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่ฉิงฮัวเดินมาแค่คนเดียว

“เจ้านายบอกว่าไปต่างประเทศไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณหนูเฉิงเฉิงเป็นลูกผู้ชายชาตรี ต้องเรียนรู้ที่จะเข้มแข็งด้วยตัวเอง ดังนั้นเจ้านายจึงไม่ได้มาส่งคุณหนูครับ คุณท่านกับคุณหญิงไม่ต้องกังวลนะครับ ทุกอย่างในต่างประเทศของคุณหนู เจ้านายได้ส่งคนไปจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว” ฉิงฮัวตอบ “อีกอย่าง วันนี้เป็นวันมงคลสมรสของคุณชายยี่เฟิง เจ้านายบอกว่าไม่มาร่วมเหมือนกัน แต่สั่งคนส่งของขวัญไปร่วมอวยพรแล้วครับ”

“อะไรนะ!” ท่านปู่เป่หมิงยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก “วันสำคัญขนาดนี้ ชายรองเล่นหายสาบสูญไปแบบนี้เลยเหรอ?”

“คุณท่านยับยั้งความโกรธก่อนครับ” วันนี้เจ้านายมีเรื่องที่สำคัญต้องทำ ดังนั้นจึงไปไหนไม่ได้

“มีเรื่องอะไรสำคัญกว่าเรื่องที่ลูกต้องไปต่างประเทศเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ที่ยี่เฟิงแต่งงานไม่ใช่เพราะไอ้ชายรองบีบบังคับหรอกเหรอ?” ไม้เท้าท่านปู่เป่หมิงกระแทกลงบนพื้นจนเกือบทะลุ

“เจิ้งเทียน หยุดโมโหได้แล้ว” เจียงฮุ่ยซินพยุงตัวท่านปู่ “โม่อาจจะกลัวว่าถ้าเฉิงเฉิงเจอเขาแล้วจะไม่อยากไป ดังนั้นจึงไม่มา ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เราก็ไม่ต้องรอโม่แล้วแหละ ทุกคนออกเดินทางเถอะ”

ครั้นแล้วเฉิงเฉิงก็ออกเดินทางไปพร้อมกับคนกลุ่มนี้

*

ฝั่งนี้ กู้ฮอนและหยางหยางก็เก็บกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ให้ผมไปส่งขึ้นเครื่องจริงๆ เหรอ?” หยินปู้ฝันมองกู้ฮอนด้วยใบหน้าอันทุกข์ระทม

“ไม่ต้อง” เธอยังคงปฏิเสธเขาไปอย่างยึดมั่น

หยางหยางหัวเราะชอบใจและตีขาหยินปู้ฝัน “พ่อปู้ฝันครับ ถึงแม้พ่อจะเริ่มจากเพื่อนพ้องจนเลื่อนขั้นมาเป็นพ่อ ผมก็ยังไม่ค่อยชินอยู่ดี แต่ก็วางใจเถอะ แม่จะดูแลผมได้ดีแน่ครับ พ่อไม่ต้องเป็นห่วง”

“ใครเป็นห่วงแก พ่อเป็นห่วงแม่แกที่จะไม่มีคนดูแลต่างหาก” หยินปู้ฝันมองตาหยางหยาง “แกก็ไม่ใช่ไม่รู้นี่ว่าแม่แกเลอะเลือนขนาดไหน ทำงานก็ไม่รู้จักหนักจักเบา ใจกล้าไม่กลัว จะแย่เอาตอนไหนก็ไม่รู้ตัว”

“เฮ้! หยินปู้ฝัน! คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง?” กู้ฮอนมองบนอย่างไม่พอใจ “ให้ตำแหน่งพ่อของหยางหยางกับคุณก็เป็นขีดจำกัดของฉันแล้วนะ โปรดให้เกียรติฉันด้วย”