เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 252

ตอนที่252 พาลูกแฝดหลบหนีไป

“อิอิ ผมยังพูดไม่จบนี่” ลูกตาดำหยินปู้ฝันสว่างเป็นประกาย “ผมก็ชอบผู้หญิงแบบนี้แหละ”

ลมหนาวพัดผ่านไป กู้ฮอนขนลุกตัวสั่น

เธอกัดฟัน “หยินปู้ฝัน งั้นก็ขอบคุณที่คุณชอบฉันนะ ขอบคุณทั้งบ้านของคุณเลย”

หยินปู้ฝันกุมอกเหมือนกับเสียใจยังไงยังงั้น “โอ้ย ไม่อยากแยกจากพวกคุณจริงๆ”

“เอาล่ะ อย่าทำเป็นเศร้าราวกับจะส่งฉันไปตายเลย” กู้ฮอนเคาะศีรษะเขาดังโป๊ก จากนั้นคว้ากระเป๋าเดินทาง อีกมือหนึ่งจับมือหยางหยางและพูดว่า “หยางหยาง พวกเราควรออกเดินทางได้แล้วนะ”

“ว้าว เก่งจัง อีกไม่นานก็จะเป็นหนึ่งเดียวกันกับเป่หมิงซิฉิงแล้ว อิอิ เหมือนเป็นสายลับเลย” หยางหยางตื่นเต้นเล็กน้อย ทั้งตื่นเต้นทั้งเร้าใจ

หยินปู้ฝันมองภรรยาและลูก ภรรยาจับราวประตู หน้าย่น โบกมือไปมาอย่างไม่อยากจาก “ฮอนฮอน หยางหยาง เดินทางปลอดภัยนะ ผมจะรอพวกคุณกลับมานะ”

“ใครจะรู้ พอเสียงเงียบไป ภรรยาและลูกหันหน้ากลับมามองหยินปู้ฝันอย่างพร้อมเพรียง จากนั้นก็พร้อมใจกันมองบน”

“หยินปู้ฝัน คนปากอัปมงคล”

“พ่อปู้ฝัน พ่อแช่งพวกเรานะ!”

อุ๊ปส์ หยินปู้ฝันหุบปากอย่างน่าสงสาร

*

สนามบินนานาชาติเมือง A

“เฉิงเฉิงนั่งรออยู่ในห้องรับรอง VIP ครอบครัวตระกูลเป่หมิงล้วนนั่งอยู่เป็นเพื่อนเขา”

“เฉิงเฉิง อยู่ที่นั่นต้องตั้งใจเรียนล่ะ ย่ามีเวลาจะไปหาที่ออสเตรเลียนะ ดีไหม?”

“เฉิงเฉิงอย่ากลัวไปเลย ลุงสามเสร็จธุระแล้วจะบินไปหาและพาไปโต้คลื่นนะ บอกไว้เลยว่า หุ่นสาวๆ ออสเตรเลียแซ่บมาก”

“เจ้าบ้า พูดอะไรน่ะ อย่าหลานฉันออกนอกลู่นอกทางนะ! เฉิงเฉิง รับปากปู่นะว่าจะวิดีคอลมาหาลุงทุกสัปดาห์ ตกลงไหม?”

“เฉิงเฉิง……”

เฉิงเฉิงฟังพวกเขาพูดหูซ้ายทีขวาที จนเวียนหัวไปหมดแล้ว มองนาฬิกาข้อมือไม่หยุด ก็จะบินแล้ว ที่จะเดินทางไปกับเฉิงเฉิงก็มีแค่คนใช้สองคนที่รับใช้เขามาตั้งแต่เด็ก

ในใจเขาคิดแค่ แม่กับหยางหยางมาหรือยัง?

*

ขณะเดียวกัน ในห้องรับรองผู้โดยสารปกติสนามบินนาชาติเมือง A ผู้ใหญ่ 1 เด็ก 1 กำลังหลบอยู่ในมุมเงียบๆ อย่างลับๆ ล่อๆ

“แม่ครับ แม่ว่าเป่หมิงซิเฉิงถึงหรือยัง? ทำไมถึงไม่เจอเขาล่ะ?”

“ชวู! เบาๆ สิ ตระกูลเป่หมิงรวยขนาดนั้น ต้องพาเฉิงเฉิงไปห้องรับรองผู้โดยสาร VIP สิ แล้วก็ต้องเดินขึ้นเครื่องผ่านช่อง VIP ไม่เห็นพวกเขาอยู่ตรงนี้ก็ไม่แปลก”

“อ๋อ งั้นพวกเราขึ้นเครื่องตอนไหนล่ะครับ?”

“รออีกหน่อย ใกล้แล้วล่ะ”

กู้ฮอนพูดจบ สนามบินก็ประกาศทันที

“ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปยังซิดนีย์โปรดทราบ เที่ยวบินที่ A2759 ขณะนี้สามารถขึ้นเครื่องได้แล้ว กรุณานำสัมภาระและแสดงบัตรโดยสารที่ประตูขึ้นเครื่องหมายเลข 6 ขอให้ท่านมีความสุขตลอดการเดินทาง ขอบคุณค่ะ Ladies and Gentlemen, may I have your attention please: Flight A2759 to Sydney is now…..”

“ขึ้นเครื่องแล้ว” กู้ฮอนจับมือหยางหยางแน่น สีหน้าตื่นเต้นเล็กน้อย

“โอเย้ เยี่ยมมาก เรารีบไปกันเถอะแม่”

*

บนเครื่องบินชั้นเฟิร์สคลาส

“เฉิงเฉิงหลานรัก ย่าไม่อยากแยกจากหนูเลย” เจียงฮุ่ยซินร้องไห้จนเบ้าตาแดง

“แม่อย่าร้องไห้เลย ให้เฉิงเฉิงไปต่างประเทศอย่างมีความสุขเถอะ” เป่หมิงยันโอบไหล่แม่ไว้และพูดอย่างยิ้มๆ ว่า “หลานรัก ไปอยู่โน่นแล้วถ้ามีอะไรสนุกๆ อย่าลืมลุงสามนะ”

“เอาล่ะๆ เครื่องจะออกแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ” ท่านปู่เป่หมิงทนเห็นภาพที่ต้องแยกจากกันไม่ได้สั่นหัวและถอนใจ

“เฉิงเฉิง…..” เจียงฮุ่ยซินไม่ยอมปล่อยมือของเฉิงเฉิง

“แม่ พวกเราไปกันเถอะ เป่หมิงยันดึงเจียงฮุ่ยซินออกมา”

เมื่อได้บอกลาคนในครอบครัวเป่หมิงไปแล้ว เฉิงเฉิงก้โล่งใจไม่น้อย

ฉิงฮัวบอกว่า พ่อเหมาชั้นเฟิร์สคลาสไว้แล้ว ดังนั้นจึงมีแค่เขาและคนใช้อีก 2 คน

อึดอัดจัง แม่ขึ้นเครื่องหรือยัง?

*

กู้ฮอนจับมือหยางหยางรีบเดินเข้าไปในช่องขึ้นเครื่อง ระหว่างทางมองซ้ายมองขวา กลัวว่าจะเจอคนในตระกูลเป่หมิงเข้า

มองด้วยตาต้องรีบไปที่ประตูขึ้นเครื่องแล้ว ทันใดนั้น เธอกลับมองเห็นเงาของคนเดินออกมาจากห้องผู้โดยสาร

บีบหัวใจแน่น

เธอหันกลับมาอุ้มหยางหยางวิ่งกลับไป

“แม่…..”

“ชวู!”

*

“แม่ ถ้าแม่ยังร้องไห้อยู่แบบนี้ตาจะบวมเอานะ เดี๋ยวจะไม่สวย” เป่หมิงยันกอดแม่

“แกจะไปเข้าใจอะไร 5 ปีมานี้ ฉันดูเฉิงเฉิงค่อยๆ เติบโตมาตั้งแต่เล็กจนโต ทั้งเชื่อฟังทั้งกตัญญู จนบัดนี้เป็นครั้งแรกที่ต้องแยกจากกัน ฉันก็ต้องร้องไห้สิ แกคิดว่าเฉิงเฉิงเขาจะไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี 3 วันไม่กลับบ้านแบบแกเหรอ?”

“โอ้ย แม่ ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีคือเจ้าเป่หมิงเอ้อต่างหาก ที่เฉิงเฉิงต้องไปต่างประเทศก็เพราะเขาบังคับ”

“แก…..”

ท่านปู่เป่หมิงพูดอยู่ข้างๆ “เอาล่ะ ฮุ่ยซิน เธอหยุดร้องไห้ได้แล้ว เฉิงเฉิงขึ้นเครื่องแล้ว ชายรองก็จัดแจงทุกอย่างไว้แล้ว เธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว พวกเราควรกลับบ้านไปเตรียมตัวเพื่อไปร่วมงานแต่งงานยี่เฟิงได้แล้วนะ”

“ใช่สิ วันนี้ยี่เฟิงจะแต่งงานแล้ว” เจียงฮุ่ยซินเช็ดน้ำตา และมองเป่หมิงยันประเดี๋ยวหนึ่ง “ยันยัน ตอนไหนแกจะมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนให้ฉันซะที?”

“ฮอน…..เขา.….เรียกคุณว่าแม่?”

ไม่ทันรอกู้ฮอนตอบ หยางหยางก็กัดฟันตอบกลับไป และเตือนกลับไปด้วยสายตาที่จ้องเขม็ง“ใช่ ไม่อย่างนั้นพี่จะให้ผมเรียกเธอว่าป้าหน้าขาวเหรอ? ไม่มีทางหรอกพี่หน้าขาว ชาติที่พี่คงไม่มีวันจีบแม่ผมได้หรอก รีบเรียกเธอว่าน้าสองเถอะ”

‘น้าสอง’ ประโยคเดียว ทำเอาสีหน้าของยี่เฟิงซีดไปเลยทีเดียว

“หุบปาก!” กู้ฮอนหยิกแก้มของหยางหยาง “ไม่อนุญาตให้เด็กพูดมั่วนะ”

ยี่เฟิงยังไม่หายจากอาการตกใจ มองไปที่ใบหน้าอันไร้เดียงสาของหยางหยาง รอยยิ้มที่เหมือนกับเป่หมิงซิเฉิงไม่มีผิด เขาเหมือนกับจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว “ฮอน เขา…..เขาไม่ใช่เฉิงเฉิง ใช่หรือไม่ที่…..”

เพราะเมื่อครู่เขาได้ยินที่เด็กคนนี้พูดว่าไปหาเป่หมิงซิเฉิง

กู้ฮอนถอนหายใจ ไม่คิดเลยว่าความลับที่เธอปกปิดมานาน กลับถูกคนในตระกูลเป่หมิงค้นพบ

แม่ว่า…..

คนนี้จะเป็นยี่เฟิงก็ตาม

เธอยิ้มแบบรู้สึกผิด “ยี่เฟิง เรื่องมันยาวน่ะ เขาไม่ใช่เฉิงเฉิงแน่นอน เขาคือหยางหยาง หยางหยางเรียกชื่อดีๆ”

หยางหยางปิดปาก ไม่กล้าที่จะพูดออกมาแล้ว “พี่ยี่เฟิง…..”

ตาและคิ้วของยี่เฟิงสว่าง คำว่าพี่ของหยางหยาง ราวกับเขาถูกตัดสินประหารชีวิต เจ็บปวดใจมาก

“ฮอน…..” เสียงของเขาหดหู่

เธอเม้มปากและยิ้มออกมาอย่างอายๆ อาศัยจังหวะเปลี่ยนเรื่อง และถามว่า “อย่าพูดถึงเรื่องฉันอีกเลย คุณละ? ไม่ใช่วันนี้เป็นวันมงคลสมรสของคุณเหรอ?”

เมื่อสักครู่เธอในความไม่ได้ตั้งใจได้ยินท่านปู่เป่หมิงพูดแบบนี้

ยี่เฟิงส่ายหัวอย่างเจ็บปวด เดินตรงไปนั่งตรงที่นั่งด้านหลังถัดจากสองแม่ลูก วางกระเป๋าลง แสร้งทำเป็นสบายๆ และพูดว่า “ผมหลบหนีการแต่งงาน”

“หลบหนีการแต่งงาน?” เธออึ้งไป ครู่ใหญ่ถึงพูดออกมาว่า “ยี่เฟิง คุณหนีมาแบบนี้ เกรงว่าตระกูลเป่หมิงจะพลิกฟ้าเอาน่ะสิ”

แม้จะพูดว่ายี่เฟิงถูกบังคับให้ไปแต่งงานกับเป่ยใต้เอ๋อ ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาไม่คาดฝันมาก่อน แต่เธอก็เข้าใจว่าถ้าตระกูลเป่หมิงและตระกูลเป่ยรวมเป็นทองแผ่นเดียวกัน คงดังสะเทือนไปทั่วเมือง A

ยิ่งไปกว่านั้น นายกเทศมนตรีเมือง A มีส่วนเกี่ยวข้อง ยี่เฟิงผู้หลบหนีการแต่งงาน จะต้องก่อให้เกิดข่าวอื้อฉาวไม่น้อยแน่นอน

“ใช่” ดวงตาของยี่เฟิงแฝงไปด้วยความรู้สึกอันห่อเหี่ยว หวังว่าจะได้เข้าไปอยู่ในสายตาของกู้ฮอน “ที่ผ่านมา เพราะว่าคุณพ่อเคยสำคัญสำหรับคนปู่เลย ดังนั้นคุณพ่อจึงฝากความหวังไว้ที่ตัวผม แต่ผมกลับมีชีวิตอยู่บนความหวังของพวกเขา กดดันมาก เหนื่อยมาก จนกระทั่งช่วงเวลานั้นที่เสียคุณไป จนกระทั่งที่คุณบอกว่าเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ฮอน เวลานั้นผมถึงเข้าใจ ต่อให้ช่วงชิงมาได้ทุกอย่าง ก็ยังสู้คุณอยู่ข้างกายผมไม่ได้”

เสียงของยี่เฟิงสะอื้น

แล้วก็มองปากจู๋ที่ไม่เปล่งเสียงออกมาของหยางหยางอีก เขายิ้มอย่างเหือดแห้ง “แต่ตอนนี้ ผมคิดว่าในที่สุดผมก็เข้าใจ ทำไมคุณถึงยึดมั่นในตัวเองไม่ยอมกลับมาอยู่ข้างกายผมแล้วล่ะ…..อารองเขา…...โชคดีกว่าผมจริงๆ แต่เล็กจนโตก็เป็นแบบนี้”

บนโลกนี้ เกรงว่าคงไม่มีอะไรที่น่าสะเทือนใจไปกว่าการที่รู้ว่าผู้หญิงที่ตัวเองรักมาโดยตลอด ไปแอบมีลูกแฝดกับน้าของตัวเองอีกแล้วใช่ไหม?

น้ารองโชคดีกว่าเขาเป็นอย่างมาก

น้ารองโชคดีที่ได้เป็นคนที่ได้รับความสำคัญที่สุดจากตระกูลเป่หมิง

น้ารองโชคดีกระทั่งมีเด็กที่ทั้งฉลาดและน่ารักตั้ง 2 คน

แม้กระทั่ง น้ารองยังโชคดีที่ได้ผู้หญิงที่ยี่เฟิงไม่มีวันได้ไปมาครอบครอง