เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 254

ตอนที่254 ชีวิตบนออสเตรเลียที่ลับๆ ล่อๆ

จากนั้นก็ขยำเศษกระดาษ ทิ้งไว้บนสีน้ำมันเหล่านั้นที่ยังไม่แห้งสนิท

ทำลายจนสะอาดหมดจด

ฉิงฮัวตกใจ ดูแล้วเจ้านายคงโกรธจนเพี้ยนไปแล้ว

“แกคิดว่าฉันยังจะสนใจคนที่หักหลังฉันอีกเหรอ?” สายตาอันเยือกเย็นของเป่หมิงโม่ราวกับเย็นยะเยือกมานับพันปี คำต่อคำ “ไม่ว่าเธอจะผ่านประสบการณ์อะไรมา ฉิงฮัว จากนี้ไปฉันจะไม่สนใจอีกแล้ว”

ต่อให้สนใจจะมีผลอะไร?

เมื่อคืนเธอยังนอนอยู่ใต้ร่างเขา ราวกับมีแค่กันและกันยังไงยังงั้น

แต่แค่พลิกตัว ก็หนีตามผู้ชายอีกคนไป

เขาจะไม่โกรธได้ยังไง? จะไม่โมโหได้ยังไง? จะไม่เจ็บใจได้ยังไง?

เธอถามเขา สำหรับเขาเธอเป็นใคร เขาตอบแล้ว

เธอถามเขาต้องการอะไร เขาก็ตอบแล้ว

เธอถึงขั้นถามว่าเขารักเธอไหม เขาก็ตอบไปแล้ว

เธอยังไม่พอใจตรงไหนอีก?

เธอยังอยากให้เขาทำอะไร ถึงจะยอมอยู่ข้างกายเขาอย่างสงบ?

ตึง

ทันใดนั้น หมัดหนักๆ พุงไปที่ผนังทีหนึ่ง

ฉิงฮัวตะลึง “เจ้านาย…..”

เห็นแค่คราบเลือดที่เล็ดออกมาจากหมัดของเป่หมิงโม่ ไหลลงมาตามแนวผนัง แดงเปื้อนไปทั่วรูปบนผนัง

เปื้อนเรี่ยราดไปทั่วรวมกับสีน้ำมันเหล่านั้น

สยดสยอง

มุมหน้าแบ่งแยกอย่างชัดเจน ใบหน้าอันเย็นชาที่คุ้นเคย ขณะนี้ ราวกับว่าธารน้ำแข็งจะละลายและค่อยๆ แตกเป็นนิ้วๆ

ครู่ใหญ่ เขาก็วางมือ ยืนตรง ร่างอันแข็งแกร่งเต้มไปด้วยความเย็นยะเยือกมากกว่าเมื่อก่อน

ดวงตาบูดบึ้งของเขา ราวกับว่าเขาสูญเสียสีสันไป ทั้งว่างเปล่าและเยือกเย็น

นี่คือบ้านที่เขาตั้งใจซื้อให้เธอ

เพราะเธอไม่ชอบเย่หยิงอีพิน เธอไม่ชอบห้องสูทของโรงแรมแมนดาริน

ดังนั้น นี่จึงเป็นของขวัญที่เขาเตรียมไว้ให้เธอ

เขาถึงกับตั้งชื่อให้กับบ้านหลังนี้ว่าเย่โม่ฮอนหวี

ที่น่าขำก็คือ เพราะเขาอยากชดใช้ให้เธอ จึงลงมือวาดรูปทิวทัศน์ด้วยสีน้ำมันลงบนผนังด้วยตัวเอง

จากนั้น เขาก้าวถอยออกมา เพ่งมองไปที่ภาพบนฝาผนังที่ถูกทำลายไป ทำรูปปากราวกับประชด

เขาหยอกเย้าตัวเอง มีสิทธิ์อะไรไปคิดว่าเธอจะต้องการของขวัญจากเขา?

ครู่ใหญ่ นิ้วมืออันแข็งแรงค่อยๆปลดกระดุมสูทตรงอกออกทีละเม็ด

ถอดสูทที่เปื้อนไปด้วยสีออก จากนั้นก็ทิ้งลงบนพื้นอย่างรุนแรง

ปึง!

ก็เหมือนกับทิ้งความทรงจำอันแปดเปื้อนเหล่านี้

ทำไมเขาต้องอดกลั้นมลทินเหล่านี้ของเธอด้วย?

ดูจากตอนนี้ ก็แค่หัวเราะเยาะเขาที่เป็นแค่คนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง

สูดหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าที่เย็นชาของเขา หันกลับไปอย่างเยือกเย็น ก้าวเท้ายาว และก้าวออกจากบ้านสุดหรูนี้อย่างรวดเร็ว

จะให้เขาเชื่อได้อย่างไร ที่แท้เขาไม่สามารถกระตุ้นภายใต้ติดใจเธอได้เลย ไม่ได้เลยสักนิด

มองเงาอันโดดเดี่ยวของเจ้านาย ฉิงฮัวมองไปที่รอยแปดเปื้อนบนผนังและบนพื้น แฟ้มประวัติเล่มนั้นก็ขาดหลุดลุ่ยไป เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ รีบตามหลังไป “งั้น…..เจ้านายครับ เรื่องของคุณชายยี่เฟิงจะทำยังไงต่อครับ?”

เป่หมิงโม่ทำหน้าเข้ม เดินออกมาจากบ้าน และมีรอยย่นมากมายระหว่างคิ้ว

“อายัดทรัพย์สินของเป่หมิงยี่เฟิงทั้งหมด ขับไล่เขาออกจากตระกูลเป่หมิง สิทธิ์ผู้ถือหุ้นลูกชายคนโตของตระกูลเป่หมิง 20% แกต้องใช้วีไหนก็ได้ทำให้เขาเซ็นมอบอำนาจโดยเร็วที่สุด และ…..” เสียงของเขาเยือกเย็นมากกว่าเมื่อก่อนเป็นพันเท่าหมื่นเท่า “ทำลายโอกาสการเลือกตั้งครั้งหน้าของนายกรัฐมนตรีเป่ยให้ถึงที่สุด ให้เขาขยับตัวไม่ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไรก็ตาม ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครจะเล่นงานใครกันแน่”

ฉิงฮัวหยุดเกิน มีความลังเลเล็กน้อย “แต่เจ้านายครับ ขับไล่คุณชายยี่เฟิงออกจากตระกูลเป่หมิง เกรงว่าคุณท่านจะไม่เห็นด้วยน่ะสิครับ ยิ่งไปกว่านั้น เอามิตรภาพของทั้งสองตระกูลไปทำลายอิทธิพลของตระกูลเป่ย คุณท่านคงทำใจไม่ได้ ถึงยังไงตระกูลเป่ยก็เคยมีบุญคุณกับตระกูลเป่หมิงนะครับ”

“ต่อให้มีบุญคุณ มันก็เป็นเรื่องของชาติที่แล้ว ถ้าจะตอบแทนบุญคุณก็ให้คุณปู่ไป แกแค่ทำตามคำสั่งของฉันก็พอ สรุปก็คือ ฉันจะไม่ไว้หน้าพวกเขาอีกแล้ว” น้ำเสียงอันเยือกเย็น ไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยน

เมื่อเป่หมิงโม่ผู้ไร้อารมณ์พูดจบ เขาก็เดินตรงไปที่รถหรูลัมโบร์กินี นิ้วยาวเรียวกดไปที่รีโมท ประตูรถก็ค่อยๆ เปิดออก

เขาหยุดไปพักหนึ่ง ราวกับสันหลังแข็งแรงมาก

ฉิงฮัวยืนอยู่ด้านหลังเขา ได้แค่พยักหน้า “ครับ”

“อีกอย่าง…..” ภาพด้านหลังเป่หมิงโม่เยือกเย็น กำหมัดแน่น นิ้วก็เย็นไปหมด “เหลือชื่อของบริษัทกู้ซื่อไว้ จัดการให้ 2 แม่ลูกกู้อันขีและหยูฟืนเข้าครอบครองบริษัทกู้ซื่อ”

“ห๊ะ?” ฉิงฮัวตกใจอย่างมาก “บริษัทเป่หมิงเพิ่งกว้านซื้อบริษัทกู้ซื่อมา อีกทั้งตอนนี้สองแม่ลูกหยูฟืนมีคดีติดตัว คดีหย่วนซู่ผิงถูกฆ่ายังไม่มีความจริงปรากฏออกมา ยังพิสูจน์ว่าทั้งสองแม่ลูกเป็นผู้บริสุทธิ์ไม่ได้ ถ้าเจ้านายมอบอำนาจให้สองแม่ลูกหยูฟืน จะเป็นการทำลายชื่อเสียงของบริษัทเป่หมิงเสียเปล่า”

“แล้วยังไง? ตอนนี้บริษัทกู้ซื่อขึ้นอยู่ที่ฉันไม่ใช่เหรอ? ฉันจะให้โอกาสกับใคร คนนั้นก็ได้” ริมฝีปากอันเรียวบางของเป่หมิงโม่ไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย

ฉิงฮัวรู้ว่าที่เจ้านายทำแบบนี้ ก็เพราะโกรธคุณกู้ฮอน

ออสเตรเลียภายใต้ท้องฟ้าสีคราม กว้างใหญ่ไร้เมฆ ไกลสุดลูกหูลูกตา

ชายหาดที่ซิดนีย์กระจัดกระจายไปทั่วเหมือนกับดวงดาวดารดาษไปทั่วท้องฟ้า เป็นสไตล์ที่แตกต่างกันออกไป

เมื่อกู้ฮอนก้าวลงไปเหยียบพื้นดินแห่งนี้ ก็หลงรักที่นี่อย่างลึกซึ้ง ที่นี่ไม่ใช่แค่อากาศดี สิ่งแวดล้อมก็สวยงาม วิวทิวทัศน์วิจิตรงดงาม ทัศนียภาพก็งดงาม ที่สำคัญคือ ที่นี่มีลูกของเธอทั้ง 2 คน มีอากาศเพียงพอสำหรับให้พวกเขาสูดหายใจ

“ยู้ฮู”

หยางหยางสวมกางเกงชายหาด และเปลือยท่อนบนอันขาวเนียน คล้องตัวด้วยห่วงยางเล็กๆ ตีลังกาหกคะเมนลงไปในทะเล เด็กน้อยเล่นโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

กู้ฮอนสวมชุดว่ายน้ำนอนลงไปบนเปลเก้าอี้ อาบแดดอย่างขี้เกียจ

ข้างๆ เธอก็มีสาวแซ่บฝั่งตะวันออกคนหนึ่งกำลังนอนอยู่

ผู้หญิงคนนี้คือเพื่อนที่เธอรู้จักหลังจากที่มาถึงออสเตรเลียได้ 1 เดือน

หรือจะพูดให้ถูกต้องก็คือ จริงๆ แล้วผู้หญิงคนนี้คือรุ่นน้องของหยินปู้ฝันชื่อลั่วเฉียว

“ฮ่าๆ ฮอน หยางหยางชั่งกลิ้งไปมาได้สนุกจริงๆ เธอดูสิ เขาเล่นฟองทะเลได้ดีเลยทีเดียว” ลั่วเฉียวหมายถึงหยางหยางมีความมุ่งมั่นที่จะใช้ห่วงยางเล่นน้ำ ดูแล้วช่างน่าเอ็นดูเสียจริง ถึงขั้นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

กู้ฮอนมองไปที่ลูกชายของตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ในสายตาของเด็กที่มืดมนและสดใส สะท้อนสีของท้องฟ้าและทะเล น้ำและท้องฟ้านั้นเชื่อมต่อกันด้วยสีฟ้าใสสะอาดและชัดเจน

“เด็กนั่นน่ะเหรอ อย่าสร้างความเดือดร้อนให้ฉันก็พอ เขาจะเล่นอย่างไร ฉันก็ไม่คัดค้านหรอก”

ลั่วเฉียวยิ้มและพยักหน้า “หยางหยางซนกว่าเฉิงเฉิงเยอะเลย ใช่สิ ทำไมยังไม่เจอเฉิงเฉิงมาอีกล่ะ?”

“เขามีเรียน อีกอย่างทุกวันต้องกลับไปให้ตรงเวลา จะออกมาแต่ละครั้งไม่ง่ายเลย” พูดถึงเฉิงเฉิง สายตาของกู้ฮอนก็อ่อนโยนทันที

1 เดือนก่อน เธอพาหยางหยางมาออสเตรเลียด้วยกัน พอตามเฉิงเฉิงมาถึงพบว่า เป่หมิงโม่ได้จัดการเรื่องที่พักไว้ให้เฉิงเฉิงเรียบร้อยแล้ว นอกจากคนใช้สองคนที่มาด้วยกัน และคนขับรถที่จ้างมาส่วนตัวแล้ว ก็ไม่มีคนอื่นอีกแล้ว

ดังนั้น การใช้ชีวิตที่ออสเตรเลียของเฉิงเฉิงจึงเรียบง่าย มีอิสรภาพ อาจจะเป็นเพราะว่าถูกอบรมสั่งสอนมาจากพ่อของเขาอย่างพิเศษ

แต่กู้ฮอนเพราะอยู่ภายใต้การจัดการของหยินปู้ฝัน ถึงได้รู้จักกับลั่วเฉียว

ลั่วเฉียวมีที่พักสุดหรูอยู่ใกล้กับเฉิงเฉิง

ดังนั้น กู้ฮอนจึงกลายเป็นแขกของลั่วเฉียว

ลั่วเฉียวยังเรียนอยู่ที่ออสเตรเลีย มีนิสัยไม่ยี่หระ เปิดเผยกล้าพูดกล้าทำ ไปมาหาสู่กันกับกู้ฮอนไม่นาน ก็คลายเป็นมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่ไปซะแล้ว

ทุกคืนที่เฉิงเฉิงทานข้าวเย็นเสร็จ เขาก็จะกักตัวเองอยู่ในห้อง แกล้งทำเป็นเข้านอนเร็ว ความจริงกลับค่อยๆ ปีนออกทางด้านหน้าต่างเพื่อมาหาแม่กับน้อง

แม่ลูก 3 คน ก็ใช้ชีวิตแบบลับๆ ล่อๆ แบบนี้เสมอมา

เธอคงพอใจกับชีวิตแบบนี้แล้วจริงๆ

“เฉิงเฉิงเชื่อฟังซะจนทำให้คนรักและเอ็ยดู” เมื่อลั่วเฉียวพูดถึงเฉิงเฉิง ก็จะดูเคลิบเคลิ้มเป็นพิเศษ สายตาจะดูโดดเด่นออกมา “ถ้าฉันยังวัยรุ่นกว่านี้สัก 20 ปี ฉันคงจะจีบเฉิงเฉิงไปแล้ว”

“ฝันไปเถอะ” กู้ฮอนหัวเราะและเคาะไปที่ศีรษะของลั่วเฉียวทีหนึ่ง “ฉันไม่อยากได้ลูกสะใภ้ที่ทั้งแก่และโง่แบบนี้หรอกนะ”