เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 256

ตอนที่ 256 เป็นเพราะคุณคนเดียว

“ว้าว ขอให้พี่สุดหล่ออายุหมื่นปีครับ” หยางหยางถือถุงของขวัญแล้วรีบเข้าไปในห้องนอน

แม้ท่าทีของยี่เฟิงดูเหมือนยังเกรง ๆ ทำตัวไม่ถูก เพราะยังไม่รู้จะวิธีเข้าหาหยางหยางสักเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างไรก็ตามหยางหยางก็คือลูกของฮอนฮอนอยู่ดี และเดือนที่ผ่านมานี้ เขาเองก็คิดอะไรได้หลายอย่างเหมือนกัน เขาค่อย ๆ ปรับตัวและทำลายกำแพงความอึดอัดที่กีดขวางความสัมพันธ์นั้นได้ ทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิม เขายังคงปกป้องฮอนอย่างเงียบ ๆ และปกป้องลูก ๆ ของเธออย่างไม่คาดสายตา

แต่คราวนี้ “ฮอน......” เขาเหลียวมองฮอน ด้วยความรู้สึกที่ลำบากใจมาก

“ยี่เฟิง เข้ามานั่งสิ ฉันกำลังเตรียมมื้อเย็นอยู่พอดีเลย เดี๋ยวรอทานมื้อเย็นด้วยกันก่อนดีมั้ย” กู้ฮอนเก็บโต๊ะไปด้วยแล้วยิ้มพูดกับเขาไปด้วย

ตั้งแต่ยี่เฟิงรู้ว่าเธอคือแม่ของเฉิงเฉิงและหยางหยาง เธอที่อยู่ต่อหน้าของยี่เฟิงก็ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดอีกเลย

ยี่เฟิงหยุดคำพูดในความคิดขอเขาไว้ แต่ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าแล้วพูดออกมาจนได้ “คุณย่ามาแล้ว......”

เสียง......‘เพรี้ยง’

เสียงจานที่เคาะกับขอบโต๊ะอาหารดังขึ้น

“เฮ้ย ฮอน” ลั่วเฉียวรีบวิ่งเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว “ระวังมือด้วย…...”

แต่ก็ยังคงช้าไปก้าวหนึ่งอยู่ดี เศษจานที่แตกนั้นบาดมือของกู้ฮอนจนเลือดไหลออกมา ในเวลานั้นเธอรู้สึกไม่ดีขึ้นมา

เธอหันหลังมองไปที่ยี่เฟิง “คุณหมายความว่า เจียงฮุ่ยซินก็มาที่ออสเตรเลียแล้วเหรอ”

ยี่เฟิงมองไปที่แผลในมือเธอแล้วพยักหน้าด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษครับ คุณรีบไปจัดการแผลบนมือคุณก่อนดีกว่า......”

ลั่วเฉียวกระวนกระวายมาก รีบจับมือกู้ฮอนเข้าไปในห้องครัว “ใช่ ๆ ๆ เร็วเข้า......เธอให้เลือดไหลแบบนี้ไม่ได้นะ......”

กู้ฮอนยืนกับที่ไม่ขยับไปไหน สีหน้าจืดจาง มีความรู้สึกเยือกเย็นออกมาจากภายในร่างกาย “ยี่เฟิง บอกฉันหน่อย ท่านมาทำอะไรที่ออสเตรเลีย”

นัยน์ตาของยี่เฟิงรู้สึกผิดเล็กน้อย “ตอนนี้คุณย่าอยู่บ้านเฉิงเฉิง......แกน่ะ......เหมือนว่าจะเข้าใจเราสองคนผิด......”

กู้ฮอนถอนหายใจลึก ๆ “เข้าใจผิดเรื่องอะไรล่ะ”

“ที่แท้วันที่เราบินมาออสเตรเลีย......ฉิงฮัวเช็คได้ว่าเรามาเที่ยวบินเดียวกัน คุณอาคงคิดว่า......คิดว่าเราหนีมาด้วยกันแน่ ๆ ......”

เสียงดัง ‘ตึบ ๆ’ ในสมอง กู้ฮอนรู้สึกสับสนและว่างเปล่า

“หนีมาด้วยกันงั้นเหรอ” เมื่อลั่วเฉียวได้ยินแล้วหยุดบ่นออกมาไม่ได้ “คุณอาคนนี้สมเป็นเป่หมิงโม่จริง ๆ ให้ตายเหอะ นี่มันยุคสมัยไหนแล้วเนี่ย ใครยังจะทำเรื่องล้าสมัยแบบนั้นอีก ทำไมเขาไม่ลองไปพบจิตแพทย์บ้างนะ”

กู้ฮอนหน้าซีด เธอกัดริมฝีปากตัวเองแล้วส่ายหัวไปมาด้วยความอึดอัด “พอเถอะลั่วเฉียว หยุดพูดได้แล้ว”

ยี่เฟิงขมวดคิ้ว นัยน์ตารู้สึกผิดไม่น้อย “ผมต้องขอโทษคุณจริง ๆ นะ ฮอน ผมไม่รู้ว่าการที่ผมหนีงานแต่งของผมจะทำให้คุณต้องเดือดร้อนไปด้วย......ตอนนี้ต่อให้เป็นคุณย่าก็ยังเข้าใจว่าผมกับคุณหนีมาด้วยกัน แต่แกบอก......ว่าแกอยากเจอหน้าคุณ......”

“ท่านรู้ว่าฉันอยู่นี่เหรอ” มือของกู้ฮอนเย็นเยือกทำอะไรไม่ถูก

ยี่เฟิงพยักหน้า ไม่ได้นึกว่าทำไมกู้ฮอนถึงถามคำถามนี้ “คุณย่าถามผมว่าหนีมากับคุณจริง ๆ ใช่ไหม ผมก็ปฏิเสธท่านไปแล้ว แต่ท่านไม่ยอมเชื่อ ยังบอกว่าขอได้พบคุณก่อนถึงจะเชื่อ……”

กู้ฮอนรู้สึกใจไม่ดีมาก และเธอพอเดาได้ว่าทำไมเจียงฮุ่ยซินถึงมาที่นี่

จากนั้น เธอถอนหายใจดัง ๆ แล้วพยักหน้าตอบกลับยี่เฟิงไปว่า “ได้สิ ในเมื่อตอนนี้ท่านอยู่กับเฉิงเฉิงแล้ว เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเยี่ยมท่านถึงที่เอง......”

ยี่เฟิงก็เห็นด้วยกับเธอ “อื้ม......งั้นเดี๋ยวผมไปแจ้งท่านให้ทราบก่อนนะ”

......

หลังจากที่ยี่เฟิงออกไป เส้นประสาทของกู้ฮอนเหมือนจะระเบิด

เธอนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะอาหารด้วยความอ่อนเพลีย ลั่วเฉียวนั่งข้าง ๆ แล้วค่อย ๆ เช็ดแผลให้เธอ

“ฮอน อย่าเครียดมากไปเลย ยี่เฟิงน่ะ เขาไม่รู้ว่าเธอมีลูกในท้อง ส่วนเธอต้องรู้ตัวเองดีสิ เครียดมากไปมันจะกระทบต่อลูกในท้องได้นะ......”

ภาพในตาของกู้ฮอนเหมือนปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาว เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ “ลั่วเฉียว ฉันก็คิดว่าหนีมาถึงออสเตรเลียแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น เจียงฮุ่ยซินก็จะไม่อะไรกับฉันอีก......แต่นี่มันใช่ที่ไหนกันเล่า......”

“ฮอน อย่าร้องนะเลย......” ลั่วเฉียวเข้ามาเช็ดน้ำตาให้เธอ

ฮอนรู้ตัวอีกทีก็น้ำตาไหลเต็มหน้าแล้ว เธอกุมมือลั่วเฉียวไว้แน่น ๆ แล้วพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “เฉียว ๆ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมองฉันกับยี่เฟิงในแง่นั้น.......เขาคิดว่าฉันหนีมากับยี่เฟิงได้ไงอ่ะ......เฮ้อ......ถึงว่าแล้วล่ะ......ตอนแรกที่ฉันหนีออกมาเงียบ ๆ ถ้าตามนิสัยของเขาแล้วล่ะก็ คงไม่มีทางนิ่งเฉยหรอก แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลย ถึงตอนนี้ ฉันก็รู้ชัดแล้วล่ะ......เขาคิดว่าฉันกับยี่เฟิงหนีออกมาด้วยกัน......เขารู้ว่าฉันมาออสเตรเลียตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นถึงให้สื่อหลายสื่อประกาศข่าวเรื่องนี้ เขาใช้วิธีนี้เพื่อที่จะบอกฉันว่าเขาจะไม่เอาฉันอีกแล้ว......เขาถือตัวขนาดนี้คงรังเกียจฉันมากเลยสิ......”

พูดถึงจุดนี้แล้ว กู้ฮอนทุกข์จนทนไม่ไหว เธอก้มลงกอดไหล่ของลั่วเฉียวแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด......

ลั่วเฉียวพยายามลูบไหล่ปลอบใจเธอ “ฮอน มันไม่คุ้มที่จะเสียน้ำให้ผู้ชายแบบนี้หรอก เราก็จะไม่เอาเขาเหมือนกัน เราก็จะรังเกียจเขาเหมือนกันเนาะ”

กู้ฮอนกัดริมฝีปากไว้แล้วร้องไห้อย่างไม่หยุด “ลั่วเฉียว ที่ฉันเจ็บใจมันไม่ใช่เพราะเรื่องนี้หรอก แต่เป็นเพราะเรื่องที่เขาไม่เข้าใจฉันต่างหาก ทำไมเขาถึงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงสกปรกแบบนี้ไปได้ ทำไมเขาต้องคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ชอบแย่งของคนอื่นด้วย......อัวะ......”

เมื่อพูดถึงเรื่องสกปรกแล้ว เธอก็รู้สึกคลื่นไส้ทันที