เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 257

ตอนที่ 257 นักสู้ยอดฝีมือ

เฉิงเฉิงร้องไห้ในอ้อมกอดของกู้ฮอน และไม่ยอมสนใจเจียงฮุ่ยซินเลย

เจียงฮุ่ยซินก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน เธอจ้องไปที่กู้ฮอนหลายรอบ “ช่างเถอะ......ฉันก็ไม่อยากรู้ว่าพวกเธอไปรู้จักกันได้ยังไงแล้ว กู้ฮอน ต่อให้เฉิงเฉิงโกรธ ฉันก็จะยืนยันคำเดิม อย่าทำให้คนในตระกูลเป่หมิงต้องมาลำบากเพราะเธออีก”

กู้ฮอนน้ำตาคลอ เธอฝืนแสดงรอยยิ้มที่ดูแย่กว่าร้องไห้ออกมา แล้วพยักหน้าตอบ “ถ้างั้น ฉันก็อยากขออะไรจากตระกูลเป่หมิงเหมือนกัน ช่วยรับปากฉันที ว่าจะดูแลเฉิงเฉิงให้ดี เด็กไม่ต้องการสิ่งของมากมายหรอก เขาเพียงแค่ต้องการความรักและความเอาใจใส่จากพ่อของเขา เขาแค่ต้องการความอบอุ่นจริง ๆ......”

เจียงฮุ่ยซินมองเฉิงเฉิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก สุดท้ายเขาได้รับปากเธอ “ฉันรับปาก และฉันจะพยายามเกลี้ยกล่อมให้โม่ดูแลเอาใจใส่เฉิงเฉิง”

“แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว” กู้ฮอนค่อย ๆ ปล่อยเฉิงเฉิงออกจากอ้อมกอดของเธอ แล้วเอามือเช็ดน้ำตาให้ลูกอย่างนุ้มนวล “เฉิงเฉิงไม่ร้องแล้วนะ เฉิงเฉิงต้องจำไว้ ไม่ว่าแม่จะอยู่ไหน แม่จะคิดถึงเฉิงเฉิงตลอดนะ......”

“ฮือ ๆ ...... คุณแม่ครับ อย่าไปเลยนะครับ”

จากเด็กที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงอารมณ์ที่แท้จริงของเขาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ระบายออกมาในอ้อมแขนของเธอ......

บางทีนี่แหละ คือความจริงบนโลกนี้

คุณอาจคิดว่าความสุขมันอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ความจริงแล้ว แค่ลมพัดเบา ๆ มันอาจจะทำให้ความสุขนั้นหายไปอย่างไม่มีวันหวนคืน

สองเดือนผ่านไป

ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีบรรยากาศธรรมชาติอันสดชื่นแห่งหนึ่งในออสเตรเลีย ได้ยินเด็กส่งเสียงออกมาจากลานหน้าบ้านในกระท่อมหลังหนึ่ง

“ฮู้ ฮ้า…ฮู้ ฮ้า...”

หลังจากกู้ฮอนตากผ้าเสร็จ เธอหันหลังแล้วมองไปหาหยางหยางที่กำลังซ้อมมวยกับกระสอบทรายอย่างเอาจริงเอาจัง เธอส่ายหัวแล้วยิ้มพูด “หยุดชกมันได้แล้วหยางหยาง รีบเอากับข้าวไปให้คุณปู่อ้วนข้างบ้านเร็วเข้า”

“เดี๋ยวก่อนสิครับ ผมยังซ้อมไม่เสร็จเลย คุณปู่อ้วนพูดถูกจริง ๆ ลูกผู้ชายต้องมีกำปั้นที่แข็งแรงถึงจะปกป้องผู้หญิงที่เราต้องการปกป้องได้ หยางหยางจะปกป้องคุณแม่ จะไม่ให้บ้านของเป่หมิงมารังแกคุณแม่อีก” เขาพูดไปชกไปอย่างตั้งใจ “ฮู้ ฮ้า... ฮู้ ฮ้า...”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอเนี่ย......” เมื่อเธอมองดูลูกชายที่ตั้งใจฝึกฝนอย่างจริงจัง มันทำให้เธอรู้สึกซึ้งใจไม่น้อย “ระวังด้วยนะลูก”

“คุณแม่ไว้ใจได้เลยครับ หยางหยางจะเป็นยอดฝีมือให้ได้ ฮู้ ฮ้า... ฮู้ ฮ้า...”

“.…..”

กู้ฮอนรู้ว่าไม่สามารถหยุดความตั้งใจของลูกได้ เธอได้แต่ปล่อยให้ลูกฝึกฝนต่อไป......

ตั้งแต่เธอถูกเจียงฮุ่ยซินบังคับให้ออกจากซิดนีย์ เธอและหยางหยางก็พากันมาอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้เป็นเวลาสองเดือนกว่าแล้ว

หยางหยางเป็นคนกลัวความเบื่อ ดังนั้นคุณปู่อ้วนข้างบ้านจึงกลายเป็นเพื่อนสนิทเขาไปแล้ว คุณปู่อ้วนเป็นชาวใต้หวันที่ย้ายมาบำนาญในออสเตรเลีย ยามว่างชอบฝึกซ้อมมวย แกเป็นคนชอบศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นจึงทำให้หยางหยางมีความสนใจเหมือนคุณปู่อ้วนคนนี้ไปด้วย เขาจึงเริ่มฝึกซ้อมอย่างจริงจัง

กู้ฮอนนั่งอยู่บนม้านั่งในลานหน้าบ้าน ดูลูกชายอย่างเงียบ ๆ นิ้วมือของเธอสัมผัสหน้าท้องเบา ๆ เธอตั้งท้องได้สามเดือนแล้ว ซึ่งการสัมผัสถึงลูกในท้องนั้นยังไม่ชัดเจนเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะว่าเธอเป็นคนร่างผอมบาง แต่ความจริงนั้นเธอสามารถรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนจังหวะการเต้นหัวใจของเด็กในท้องได้......

ทันใดนั้นก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นจากหน้าบ้าน......

เสียง ติ๊ด ๆ ๆ ......

รถคันนั้นจอดที่หน้าประตูบ้าน

ในหมู่บ้านชนบทห่างไกลแห่งนี้ ปกติแล้วน้อยคนจะมาถึงที่นี่ แต่แล้ว เมื่อเห็นชายร่างสูงลงจากรถ กู้ฮอนถึงกับต้องอึ้งจนอ้าปากค้างไว้อย่างไม่รู้ตัว......

ที่แปลกใจกว่านั้น หยางหยางก้าวไปเร็วกว่าเธอจะมองเห็นอีก ได้ยินเสียงตะโกนออกมาดัง ๆ “ว้าว ลุงปู้ฝันมาแล้ว”

หยินปู้ฝันถือของถุงใหญ่เต็มมือ สวมใส่รองเท้าคอมแบท กำลังเดินเข้ามาหาสองแม่ลูกด้วยความหล่อเหลาและรอยยิ้มที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตั้งแต่อดีต......

“โหย มันเยี่ยมมาเลย หยางหยาง เรียกชื่อคุณลุงอีกทีสิ”

นั่นใครเนี่ย กู้ฮอนกลอกตาแล้วพูดด้วยความประชดประชันกันเล็กน้อย “หยินปู้ฝันคุณคือขันทีหรืออะไรเนี่ย ถึงต้องให้เรียกชื่อซ้ำ ๆ ต้องถึงขนาดนั้นเลยเหรอ”

หยินปู้ฝันเอามือแตะหน้าอก แกล้งทำเป็นตกใจ แล้วเดินเซไปมา ทำท่าทางที่เหมือนจะบาดเจ็บ “โหย ฮอน ผมมาไกลเป็นพัน ๆ ไมล์ มาถึงที่ที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้ เพื่ออยากเจอคุณกับลูกสักหน่อย คุณยังหาว่าผมเป็นขันทีอีก......หมดกันความเป็นลูกผู้ชายของผม......”

“หยินปู้ฝัน เสียดายจริง ๆ เลยนะที่คุณไม่ได้ไปเป็นนักแสดง” แม้กู้ฮอนจะตั้งใจทำหน้าเครียด แต่ก็ถูกคารมของเขาทำให้ยิ้มจนได้ “พูดจริงนะ ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่ดูแลเราจนถึงทุกวันนี้......”

“พอเลย ๆ” หยินปู้ฝันส่ายหัว “ฮอน หยุดพูดคำพูดนี้ได้แล้ว”

กู้ฮอนยักไหล่ตอบ “ก็ได้ แล้วทำไมจู่ ๆ วันนี้คุณถึงมาล่ะ”

หยินปู้ฝันมองตากู้ฮอนแล้วยิ้มอย่างลึกลับ “เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

จากนั้นเขาก็หันหน้าไปหาหยางหยาง “ฮัลโหล หยางหยางสุดหล่อของลุง ได้ข่าวว่าช่วงนี้ซ้อมมวยเหรอ ซ้อมถึงไหนแล้ว ไหน ๆ โชว์หน่อยสิ๊......”

ไม่นึกเลยว่า หยินปู้ฝันพูดยังไม่ทันขาดคำก็ถูกหยางหยางชกไปที่จุดสำคัญของเขา จนทำให้ล้มทั้งยืน......

หยินปู้ฝันกรีดร้องเสียงดังก้องจนเกือบจะได้ยินทั่วฟ้าของออสเตรเลีย

กู้ฮอนก็อดใจทนดูไม่ได้

“กู้หยางหยางไอ่ตัวแสบ รู้ไหมนี่คือจุดอ่อนของผู้ชายเฉียวนะ” หยินปู้ฝันตะโกนพูด

หยางหยางดึงกำปั้นกลับแล้วยืนมองความเจ็บปวดของหยินปู้ฝันด้วยความเฉยเมย แล้ว จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ “โอ้โห ผมเข้าใจแล้วครับสิ่งที่คุณปู่อ้วนสอน ถ้าจะฆ่างูต้องตีที่หัว ถ้าจะล้มชายเกร่งต้องต่อยที่ ‘เป้า’……ฮ้า ๆ ๆ คุณแม่ครับ ผมสำเร็จแล้ว ผมทำได้แล้วครับ ผมคือยอดฝีมือของจริงครับ”

หยินปู้ฝันได้แต่นั่งมองความภาคภูมิใจของหยางหยาง แมร่งเอ้ย ยอดฝีมืออะไรของมันวะ เล่นกูเกือบตาย......

......

หยินปู้ฝันเกือบสูญพันธุ์หลังจากที่ถูกศิลปะการต่อสู้ของหยางหยางโจมตีเข้าเป้า

จนทานข้าวเย็นด้วยกันเสร็จเขายังไม่เลิกบ่น “กู้หยางหยางเจ้าตัวแสบ ถ้าเธอเป็นยอดฝีมือจริงก็ไปล้มไอ่พ่อคนนั้นของเธอสิ อย่ามาทำร้ายลุง ลุงยังโสดยังไม่มีทายาทเลย......อุตส่าห์วางแผนจะให้แม่เธอคลอดลูกคน4คนที่5ให้......”

“หยินปู้ฝัน” กู้ฮอนรีบตักกับข้าวใส่ถ้วยของหยินปู้ฝัน “รีบกินข้าวของคุณไปซะ อย่าพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าเด็ก”

หยางหยางดึงกางเกงของหยินปู้ฝัน แล้วพูดด้วยข้าวที่เต็มปาก “ลุงปู้ฝันก็อยากมีลูกกับคุณแม่เหรอครับ ผมไม่เห็นด้วยนะ ถ้าลูกเกิดมาไม่มีไอ้จู๋เหมือนลงจะทำยังล่ะครับ” o(︶︿︶)o

“ไอ้เด็กแสบ อย่าคิดว่าเป็นมวยแล้วจะเก่งไปทุกเรื่องนะ เธอดูเฉิงเฉิงสิ เขามีชื่อเสียงโด่งดังในออสเตรเลียมากแค่ไหน ตอนนี้ไม่มีใครไม่รู้จักเขาแล้ว......” หยินปู้ฝันพูดเสียงเบา ๆ

เมื่อกู้ฮอนได้ยินแล้วรู้สึกเอะใจอย่างไม่รู้ตัว “เฉิงเฉิงทำไมเหรอ”

หยินปู้ฝันยิ้มแล้วตอบกลับ “เฉิงเฉิงได้รางวัลชนะเลิศจิตรกรรมเยาวชนนานาชาติ และจะเข้าร่วมพิธีมอบรางวัลที่ซิดนีย์ในวันพรุ่งนี้ นั่นคือรางวัลสูงสุดในอุตสาหกรรมการวาดภาพของเด็กและเยาวชนระดับนานาชาติเชียวนะ มันเป็นอะไรที่สุดยอดมาก ๆ เลย......”

หยางหยางทำเมินไม่สนใจ “เหอะ ต่อให้เป่หมิงซิเฉิงเก่งแค่ไหนก็ได้เท่านั้นแหละ ผมต่างหากที่เป็นคนเก่งที่สุด”

“เหรอ ๆ ๆ” หยินปู้ฝันเหลือบมองไปที่หยาหยาง แล้วหัวเราะเยาะเย้ย

ความรู้สึกของกู้ฮอนในตอนนี้เธอมีความสุขอย่างไม่มีคำอธิบาย “ให้ตายสิ…...คุณทำไมไม่บอกฉันแต่แรกเนี่ย......”

หยินปู้ฝันทำหน้าน้อยใจ “ก็ถึงบอกไงว่ามีเรื่องจะมาเซอร์ไพรส์ ใครจะไปรู้ว่าเธอสองแม่ลูกจะมารังแกผมแบบนี้ แถมยังต่อยผมเหมือนกระสอบทรายเลย เชอะ เสียใจ......”

“ขอโทษ…...เฉิงเฉิงได้รางวัลชนะเลิศได้ยังไง บอกฉันที แล้วพิธีมอบรางวัลพรุ่งนี้......จะมีการถ่ายทอดสดผ่านทีวีไหม ฉันอยากดูมากเลย......ไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกฉันจะมีความสามารถขนาดนี้......” กู้ฮอนพูดไปซาบซึ้งไปจนน้ำตาคลอ

“หยุด ๆ ๆ” หยินปู้ฝันส่ายหัวแล้วยิ้ม “เธอมีลูกในท้องนะฮอน ควบคุมอารมณ์หน่อยได้ไหม”

“อื้ม......” เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสงบสติอารมณ์

สองเดือนกว่าแล้วที่เธอไม่ได้เจอเฉิงเฉิง ทุกวันก็ได้แต่คิดถึงเด็กน้อยคนนั้น เขาจะคิดมากจนกินข้าวไม่ลงไหม เขาจะแอบร้องไห้เสียใจทุกคืนไหม ชีวิตต่อจากนี้ของเขาจะกลายเป็นแบบไหน เขาจะเป็นคนเฉยชามากกว่าเดิมหรือเปล่า

โอ้ เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ ในใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที

หยินปู้ฝันพูดต่อว่า “ความจริงที่มาวันนี้ เฉิงเฉิงได้แอบติดต่อกับผม เขาอยากให้ผมมารับพวกคุณสองแม่ลูกด้วยตนเอง แล้วเขาก็หวังว่าคุณกับหยางหยางจะได้ไปร่วมพิธีมอบรางวัลของเขาที่ซิดนีย์มาก ๆ”

“หา…...”

“ว้าว......”

สองแม่ลูกตกใจแล้วออกเสียงพร้อม ๆ กัน

กู้ฮอนนั้นรู้สึกเซอร์ไพรส์มากแต่อีกใจก็มีความกังวลอยู่เล็กน้อย

ส่วนหยางหยางก็ได้แต่ดีอกดีใจที่จะได้ออกจากบ้าน

“ว้าว ๆ ถ้าแบบนี้เราจะได้ไปซิดนีย์กันแล้ว เยี่ยมจังเลย ได้ออกจากรังนกนี้สักที......” หยางหยางพูดไปเต้นไปอย่างมีความสุข

กู้ฮอนรู้สึกหนักใจ “ฉันกับหยางหยางไปแบบนี้มันจะดีเหรอ นี่มันเป็นงานพิเศษและเป็นงานสำคัญงานหนึ่งนะ ถ้าหากคนในบ้านเขาเห็นเราจะทำยังไง”

“เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” หยินปู้ฝันรับประกันด้วยตัวเอง “เฉิงเฉิงก็ได้บอกเหมือนกัน เรื่องที่ได้รับรางวัลนี้เขาไม่ได้บอกให้ครอบครัวเขาฟังเลย เขาแค่อยากให้พวกคุณเท่านั้นที่ได้ไปร่วมความยินดีกับเขา”

“เฉิงเฉิงเขา…...” ไม่รู้ว่าเป็นอาการของการแพ้ท้องของกู้ฮอนหรือยังไง เมื่อนึกถึงใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่าสงสารของเฉิงเฉิงแล้ว ในใจลึก ๆ เธอจะรู้สึกเจ็บปวดแทนลูกชายและต่อมน้ำตาของเธอผลิตน้ำตาออกมาอย่างไม่ขาดสาย

หยินปู้ฝันถอนหายใจ แล้วเอามือเช็ดน้ำตาให้กู้ฮอนอย่างนิ่มนวล “ดูเธอสิ เฉิงเฉิงเขาได้รับรางวัลใหญ่นะ ดูคนเป็นแม่สิ แทนที่จะยิ้มแย้มมีความสุข แต่กลับร้องไห้ฟูมฟาย จริง ๆ เลย...... ไม่ต้องกังวลแล้ว ผมจะขับรถไปส่ง และคุณกับหยางหยางก็ไปร่วมแสดงความยินดีกับเฉิงเฉิงอย่างสบายใจได้เลย ”

“ฮือ ๆ ...... หยินปู้ฝัน......” กู้ฮอนสะอื้นอย่างสุดซึ้ง “ขอบคุณนะ…...”

หยินปู้ฝันกลอกตาขึ้นฟ้า “พูดคำนี้อีกแล้วนะ ขอร้องล่ะ ถ้าอยากขอบคุณผมจริง ๆ คุณเป็นของผมเลยสิ......”

ใครจะคาดคิด กู้ฮอนยกกำปั้นขึ้นมาแล้วชกไปกลางอกของหยินปู้ฝันอย่างจัง

“หยินปู้ฝัน คนท้องคุณยังไม่เว้นเลยนะ คุณใช่ลูกผู้ชายหรือเปล่านั่น”

“โอ้ย......” หยินปู้ฝันส่งเสียงครวญคราง

หยางหยางยืนหัวเราะอยู่ข้าง ๆ อย่างไร้เยื่อใย “สมน้ำหน้า ลุงปู้ฝัน......”

……

ณ เมือง A ที่เจริญรุ่งเรืองในอีกด้านหนึ่งของโอเชียเนีย

ภายใต้ค่ำคืนอันกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยดวงดาว

มีเงาผู้ชายสูงล่ำคนหนึ่งเดินซวนเซออกมาจากบาร์ของป่ายมู่ซี……

ข้างหลังมีสาวสวยคนหนึ่งเดินตามเขาอย่างเร่งรีบ “โม่......”

ซูยิ่งหวั่นตะโกนเรียกไปด้วยวิ่งตามเขาไปด้วย……

ป่ายมู่ซีก็ได้เดินตามหลังของซูยิ่งหวั่น

จังหวะก้าวเดินของเป่หมิงโม่เดินซวนเซไปมา เกือบจะเดินเข้าไปกลางถนน......

“โม่ ระวังหน่อย…...ทางนี้” ซูยิ่งหวั่นก็ยังอ่อนโยนเช่นเคย เขารีบคว้าแขนของเป่หมิงโม่ไว้ แล้วดึงเขากลับมาบนฟุตบาท

แต่นึกไม่ถึงว่าเป่หมิงโม่จะสะบัดมือเขาทิ้งอย่างรุนแรง “ไปให้พ้น…...”

ซูยิ่งหวั่นถูกเหวี่ยงแล้วเดินถอยหลังจนเกือบล้มลง