เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 262

ตอนที่ 262 คนสองคนที่เหมือนกันทุกประการ

เธอเข้าใจมัน เธอใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็สามารถที่จะเข้าใจภาพวาดของเฉิงเฉิงได้

ทำไมลูกอ๊อดสองตัวนั้นถึงไม่มองหาแม่ นั่นก็เพราะว่าพวกมันทำไม่ได้...

ทำไมลูกอ๊อดสองตัวนั้นถึงได้ห้อยหัวอยู่อย่างนั้น นั่นก็เพราะว่าตอนที่ห้อยหัวลง น้ำตาของพวกมันจะได้ไม่ไหลลงมา

แล้วทำไมตัวหนึ่งถึงดูโศกเศร้าแต่อีกตัวหนึ่งกลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวา นั่นก็เป็นเพราะว่าตัวที่ทำท่าเศร้าโศกตัวนั้นที่ไม่ได้หาแม่ของมันได้จริง ๆ 

เหล่าผู้ชมทุกคนรู้สึกสั่นสะเทือน

อยากที่จะทำให้ผู้คนเชื่อได้ว่าภาพ The Little Tadpole Who Doesn’t Find My Mother ภาพนี้จะเป็นวาดขึ้นจากมือของเด็กอายุแค่ห้าขวบ

ไม่ว่าจะเป็นทักษะการวาดภาพอันยอดเยี่ยมของเด็กคนนี้ หรือแม้แต่การขยายความหมายโดยนัยที่ภาพวาดภาพนี้ต้องการแสดงออกมา ช่างฉลาดล้ำเลิศเกินไปแล้ว

ภายในหัวใจของเด็กอายุห้าขวบส่วนมากล้วนเต็มไปด้วยความสดใสร่าเริง ความรู้สึกตื่นเต้นฮึกเหิม  ความอบอุ่นกระตือรือร้นและสีสันที่งดงาม ในโลกทัศน์ของเหล่าเด็ก ๆ มักจะมองเห็นและรับรู้ได้แค่เพียงโลกรอบตัวกับคนรอบข้างเท่านั้น พวกเขายังเล็กเกินกว่าที่จะรับรู้อารมณ์ความรู้สึกของคน

 แต่ Stern กลับวาดภาพที่เหล่าผู้คนไม่ค่อยที่จะคิดคำนึงถึง ภาพของมดลูกในร่างกายของผู้เป็นแม่ ที่ที่ให้กำเนิดชีวิตของมนุษย์ ที่ที่ความรักครั้งแรกเริ่มต้นขึ้น

จากนั้นพิธีก่อนเดินมาหยุดที่ด้านหน้าของหยางหยาง พูดชื่นชมเขาด้วยรอยยิ้มตาหยีผ่านไมโครโฟน 

“ว่าไง Stern ภาพ The Little Tadpole Who Doesn’t Find My Mother ของหนูทำให้ทุกคนตกตะลึงมากจริง ๆ ! มานี่ มาร่วมแบ่งปันความสุขนี้กับพวกเราสักหน่อยว่าอะไรคือแรงบันดาลใจที่ทำให้เธอสร้างสรรค์ผลงานชิ้นนี้ออกมา และเรื่องราวของภาพวาดชิ้นนี้มีความเป็นมายังไง”

หยางหยางละสายตากลับมาจากจอฉายภาพ

เขาฉีกริมฝีปากราวกับว่าตั้งแต่เกิดก็มีความสุขอย่างมากที่ได้รับความสนใจจากผู้คนมากมาย 

เขาเลิกคิ้วอย่างอวดดี ภาพวาดของเป่หมิงซิเฉิงก็ไม่ได้ดีเด่มากมายอะไรขนาดนั้น ! ชิ ไอ้เจ้าขนมไข่หงส์ก้อนกลม ๆ หลากสีพวกนั้นมาจากไข่ของเซียนหงส์หรือไงกัน

เด็กชายตบมือลงบนไหล่อย่างไม่เร่งรีบ โพสต์ท่วงท่าคูลเท่หล่อเหลา เขาเลิกคิ้วขึ้น แย่งไมโครโฟนมาจากมือของพิธีกรอย่างไร้ความเกรงใจ วอร์มลำคอเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาเป็นภาษาอังกฤษว่า 

“เอ่อ ความแรงบันดาลใจในการวาดภาพนี้เป็นอะไรที่ง่ายมาก นั่นก็คือมีอยู่วันหนึ่งผมเห็นร้านอาหารร้านหนึ่งขายขนมไข่หงส์ทอด พวกคุณดูสิ วงกลมบนภาพวาดพวกนี้ก็คือขนมไข่หงส์พวกนั้น อ้อ แล้วที่ข้างในมีลูกอ๊อดตัวเล็ก ๆ อะไรนั่นจริง ๆ แล้วก็คือเมล็ดงายังไงล่ะ...”

ตู้ม แต่ละประโยคที่หยางหยางพูดออกมานี้ สร้างความตกตะลึงไปทั่วทั้งสี่ทิศ

หลังจากที่ทุกอย่างนิ่งเงียบเป็นเวลากว่าสามนาที ทันใดนั้นเอง...

คิก

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วทั้งฮอล

สีหน้าของเฉิงเฉิงที่อยู่ด้านล่างของเวทีแข็งทื่อ มือที่อยู่ด้านข้างลำตัวกำหมัดแน่น คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าลูกเต่ากู้หยางหยางจะมองมดลูกเป็นขนมไข่หงส์ มองลูกอ๊อดเป็นเมล็ดงา...

กินกินกิน ! ไอ้คนตะกละที่รู้จักแต่จะกิน !  

กู้ฮอนถูกคำพูดที่น่าตกตะลึงเหมือนสายฟ้าของหยางหยางผ่าจนเกรียม

ภาพวาดที่แสนสวยงามภาพนี้ถูกคำพูดที่พ่นออกมาจากปากของเด็กคนหนึ่งทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี นับว่าเป็นการทำลายทัศนียภาพอันดีงามแล้วจริง ๆ 

ริมฝีปากของเป่หมิงโม่กระตุกเบา ๆ มองไปยังเด็กชายบนเวทีด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ ภาพวาดสามารถวาดออกมาได้งดงามจนน่าตกตะลึง แต่พอเปิดปากพูดกลับทำให้รู้สึกขายหน้าไปหมด จริง ๆ แล้วเป่หมิงซิเฉิงเป็นลูกของเขาจริงหรือเปล่า !

ฉิงฮัวเกือบจะอ้าปากค้าง

พิธีกรที่อยู่บนเวทีนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง ความจริงแล้วเขาค่อนข้างรู้สึกประหลาดใจที่แรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์ผลงานของ Stern มาจากของกินอย่างขนมไข่หงส์

แล้วนี่จะทำให้พวกเด็ก ๆ ที่เคยได้รับรางวัลใหญ่ประจำปี‘Billodis’นี้รู้สึกอย่างไร

กินเวลาไปพักใหญ่กว่าที่พิธีกรจะสามารถกลืนน้ำลายลงไปได้ หลังจากนั้นก็รีบรับไมโครโฟนอีกอันมาจากผู้กำกับเวที เขายิ้มอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วพูดออกมาว่า

“จิตรกรอัจฉริยะตัวน้อย Stern ของพวกเราช่างไม่เหมือนกับใครเลยจริง ๆ ต่อจากนี้ก็ขอเรียนเชิญผู้ที่ได้รับรางวัลใหญ่ประจำปี‘Billodis’ในปีก่อนหน้าขึ้นมามอบรางวัลให้กับ Stern บนเวทีด้วยครับ ! ”

จากนั้นก็มีเสียงปรบมือดังสนั่นจนแทบจะทำให้หูหนวกดังขึ้นอีกครั้ง...

 เด็กสาวอายุเจ็ดแปดขวบที่สวมด้วยชุดกระโปรงแพรขาวราวกับหิมะเดินขึ้นมาบนเวที เส้นผมสีบลอนด์กับดวงตาสีเขียวครามคู่นั้นทำให้เธอดูเหมือนกับตุ๊กตาบาร์บี้ตัวน้อยมากจริง ๆ 

เด็กหญิงคนนี้คือแขกผู้มีเกียรติที่จะมามอบรางวัลให้กับหยางหยาง เธอเป็นผู้ได้รับรางวัลใหญ่ประจำปี‘Billodis’ในครั้งก่อน

เด็กหญิงเดินไปหยุดตรงหน้าหยางหยาง ถ้วยรางวัลของรางวัลใหญ่ประจำปี‘Billodis’ที่อยู่ในมือของคุณหนูตัวน้อยถูกยื่นส่งไปที่ด้านหน้าของหยางหยาง

ดวงตาของหยางหยางเปล่งประกายขึ้นมาทันที

ยอดไปเลย ไม่ใช่ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คือสาวสวยที่เคยปรากฏตัวในเลนส์กล้องของเขามาก่อนไม่ใช่หรือไง

เป็นเพราะว่าหยางหยางถูกความงามของเธอทำให้หลงใหลมัวเมา ดังนั้นเขาจึงได้ขึ้นมาปรากฏตัวที่นี่ยังไงล่ะ !

เด็กสาวเหยียดโค้งริมฝีปากส่งรอยยิ้มแย้มบานที่งดงามไร้มลทินไปให้หยางหยาง

“วี๊ดวี้ว”หยางหยางอดไม่ได้ที่จะผิวปาก เด็กชายโยนไมโครโฟนที่อยู่ในมือทิ้งไปทันที จากนั้นก็ยกกล้องถ่ายรูปที่คล้องอยู่บนคอขึ้นมาถ่ายภาพสาวสวยตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

ปากก็เอาแต่ท่องซ้ำ ๆ ว่า “ตรงเวลาเหมาะเหม็ง ! ”

แชะ แชะ แชะ...

ถ้วยรางวัลถูกถือค้างไว้ในมือสาวน้อยอยู่เนิ่นนาน

เหล่าผู้ชมรู้สึกตกตะลึงอีกครั้ง เจ้าเด็ก Stern คนนี้ทำอะไรไม่สนกฎกติกามารยาทเลยสักนิด !

“โอ๊ย...” เฉิงเฉิงส่งเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดออกมา หน้าเขียวคล้ำจนมองไม่ลง

ด้วยเหตุนี้เฉิงเฉิงใช้ขาเล็ก ๆ คู่นั้นวิ่งไปทางเวทีอย่างรวดเร็ว...เขาไม่สามารถปล่อยให้หยางหยางทำลายชีวิตของเขาได้อีกต่อไป...

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วแน่นโดยไม่รู้ตัว พิจารณาดูแล้ว เจ้าเด็กโง่นี่เป็นอะไรของเขากันแน่ !

เขากำหมัดแล้วพูดกับฉิงฮัวที่อยู่ด้านข้างด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“ฉิงฮัว รีบขึ้นไปปิดปากเจ้าเด็กนั้นให้ฉันเดี๋ยวนี้ เขายังอับอายขายหน้าไม่พอหรือยังไง”

ฉิงฮัวพยักหน้า เขารีลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แต่คิดไม่ถึงว่าเพิ่งที่ก้าวขาออกมาก็…

ตึง !