เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 263
ตอนที่ 263 ความลับแตก
ช่วงไหล่ของเด็กสาวผิวขาวสะดุ้งยกสูงขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะตกใจนิดหน่อย เธอยกยิ้มแล้วยื่นถ้วยรางวัลไปตรงหน้าหยางหยางอีกครั้ง
ครั้งนี้หยางหยางที่ถูกคนเป็นแม่ที่ยืนอยู่ด้านข้างขวางเอาไว้ เขาจึงยื่นมือไปรับถ้วยรางวัลนั้นมาแต่โดยดี เขาส่งยิ้มแป้นกับสายตาที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจให้กับเด็กสาว...
กู้ฮอนมองไปยังลูกชาย เธอส่งยิ้มอารมณ์ดีไม่หยุด ความจริงแล้วควรเป็นเฉิงเฉิงที่ต้องขึ้นมารับรางวัล แต่เธอจำเป็นต้องปล่อยให้เจ้าเด็กโง่หยางหยางรับผลประโยชน์จากสิ่งที่ตนเองไม่ได้สร้างไว้ ทิศทางลมถูกเขาพัดพาไปในทางนี้แล้ว แน่นอนว่าแม้แต่หน้าก็ถูกเขาทำให้อับอายแล้วเช่นกัน !
หลังจากนั้น เด็กสาวคนนั้นก็เดินลงไปจากเวที
สายตาของหยางหยางมองไปยังมือของตนเองที่ถือถ้วยรางวัล‘Billodis’ที่ทำจากทองคำคุณภาพสูงอันหนักอึ้งแล้วยกมันขึ้นมา
แต่วินาทีถัดมาที่หลุบตาขึ้น สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับสายตาของเฉิงเฉิงที่ยืนอยู่ข้างล่างเวทีตรงที่นั่งวีไอพีแถวแรกโดยไม่ได้ตั้งใจ
เดี๋ยวนะ ผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ เฉิงเฉิงนั่นมัน...
หยางหยางแสยะยิ้ม เด็กชายยกถ้วยรางวัลขึ้นแล้วโบกไม้โบกมือไปมา จากนั้นก็ตะโกนออกมาอย่างไร้ความปรานีว่า
“เฮ้ เจ้าพ่อบ้า...”
ตู้ม !
กู้ฮอนรู้สึกเพียงแค่ว่าร่างกายถูกชอร์ทด้วยกระแสไฟฟ้าแรงสูง เธอสั่นสะท้านไปและเหน็บชาไปทั้งตัว
สมองถูกไฟชอร์ทเปรี้ยงปร้างจนดำเป็นตอตะโก
จิตสำนึกสั่งให้เธอมองลงไปด้านล่างของเวที สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับนัยน์ตาดำที่ดูเย็นลึกคู่นั้นกลางอากาศอย่างตายดีไม่ตายดี
เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ...
ดอกไม้ไฟแตกกระเซ็นซ่านไปทั่วสี่ทิศ
สูด~
กู้ฮอนสูดอากาศหนาวเย็นเข้าไป N ครั้ง ใบหน้าของเธอซีดขาวจนน่ากลัว
เอ่อ...เป่หมิง เป่หมิง เจ้าโง่เป่หมิง !
ริมฝีปากของเธอสั่นระริก ลิ้นแข็งจนขยับไม่ได้ พูดอะไรออกมาไม่ได้เลยแม้แต่ประโยคเดียว
ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ เธอเห็นเฉิงเฉิงยืนที่อยู่ข้างเป่หมิงโม่อย่างว่าง่ายได้อย่างชัดเจน ราวกับว่าเป็นลูกหมาน้อยอย่างไรอย่างนั้น ทั้งยังก้มหัวต่ำลงอย่างไร้เดียงสา
นัยน์ตาของเป่หมิงโม่หดตัวลงอย่างรวดเร็ว !
เขามองไปยังลูกชายที่ยืนอยู่ด้านข้าง เด็กชายสวมชุดสูทที่ตัดเย็บมาอย่างพอดีตัว ระหว่างคิ้วถูกฉาบไว้ด้วยความเยือกเย็นและความหยิ่งทะนง
เขาหันกลับไปมองเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างกู้ฮอน ลูกชายของเธอคนนั้นสวมชุดลำลองสีขาว บนหน้ามีรอยยิ้มที่มีความสุขเหมือนแพะ ในมือถือถ้วยรางวัลแล้วโบกมือให้เขาอย่างโง่ ๆ ...
แน่นอนว่าไม่ว่าจะมองจากหน้าตา ส่วนสูง หรือน้ำหนัก เด็กทั้งสองคนนี้เหมือนกันมากจริง ๆ
แต่อย่างไรก็ตามนิสัยเฉพาะตัวของทั้งสองคนนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง !
สมองที่ฉลาดเฉียบแหลมของเขาทำงานอย่างรวดเร็ว
ภาพวาดของเฉิงเฉิงปรากฏขึ้นมาในหัวทีละฉาก
เริ่มมีภาพใบหน้าของเด็กสองคนตัดสลับกันไปมาตรงหน้าเขา คนหนึ่งสุขุมเยือกเย็นว่านอนสอนง่าย คนหนึ่งมากมายด้วยรอยยิ้ม...
ไม่แปลกใจที่ก่อนหน้านี้เขาจะรู้สึกสงสัยกับนิสัยที่ดูฉลาดพูดของเป่หมิงซิเฉิง แต่ตอนนั้นเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าบนโลกใบนี้จะยังมีเด็กที่หน้าตาเหมือนเป่หมิงซิเฉิงอย่างกับแกะอยู่อีกคน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะสนใจ !
เขามองไปที่กู้ฮอนที่ตกใจกลัวจนใบหน้าซีดขาว ปฏิกิริยานั้นของเธอกำลังบอกเขาว่าเธอเรื่องทั้งหมดนี้อย่างชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว !
ความทรงจำในหัวคิดไปถึงตอนที่กู้ฮอนหายไปอยู่อเมริกาถึงห้าปี...
แค่พริบตาเดียว !
เป่หมิงโม่รู้สึกกระจ่างชัดในทันที ราวกับว่าคว้าจับความจริงบางอย่างเอาไว้ได้ !
บนขมับของเป่หมิงโม่มีเส้นเอ็นสีเขียวปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง สายตาแหลมคมดั่งนกเหยี่ยวจดจ้องไปยังหญิงสาวที่ยืนหวาดผวาอยู่บนเวที
ในตอนนั้นเอง นัยน์ตาเข้มลึกของเขาก็ถาโถมด้วยคลื่นยักษ์ที่ทำให้ผู้คนหวาดผวา ท้ายที่สุดก็แผดเสียงก้องดังดุจฟ้าผ่า
“เธอกล้ามากที่ขโมยลูกชายฉันไป ! ”
ตู้ม !
ตู้ม ตู้ม ตู้ม !
ตู้มโครม !
มีระเบิดสามลูกระเบิดขึ้นในหัวของกู้ฮอน !
เฉิงเฉิงหนาวสั่นไปทั้งตัว
หยางหยางเพิ่งจะรู้สึกตัวเอาทีหลังว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง...
กู้ฮอนแข้งขาอ่อนจนยืนโซเซ
เธอขบริมฝีปาก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเป่หมิงโม่จะมาปรากฏตัวที่นี่ !
พระเจ้าช่วย ความแตกแล้ว !
ความลับที่เธอปิดซ่อนอย่างยากลำบากมาห้าปีแตกออกมาหมดแล้ว...
ตอนนี้เธอร้อนใจจนกลายเป็นเหมือนมดที่อยู่ในหม้อร้อน ๆ ราวกับมีไฟกำลังลุกไหม้ที่ก้นของเธอ กู้ฮอนแทบไม่แม้แต่จะคิด เธอรีบจูงมือเล็ก ๆ ของหยางหยาง “ไปเร็วหยางหยาง” แล้ววิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว...
“อ้า… !” พิธีกรเห็นฉากนี้เข้าก็รู้สึกงุนงงนิดหน่อย
แววตาของเป่หมิงโม่ส่องประกายหนาวเหน็บ ผู้หญิงคนนี้ยังกล้าที่จะหลบหนีเขา !
ท่านโม่ไม่ได้ทำในสิ่งที่เขาคิดเพราะตอนนี้เขาโมโหจนตาแทบบอด เขารีบออกคำสั่ง “ฉิงฮัวนายพาตัวเด็กสองคนนี้ไป”
ในชั่วพริบตาเขาก็ลุกยืนขึ้นแล้วก้าวขาเรียวยาวนั้นก้าวไปขวางทางหลบหนีของสองแม่ลูก
กู้ฮอนหลับหูหลับตาจูงมือหยางหยางวิ่งลงไปจากเวทีอย่างสะเปะสะปะเหมือนแมลงวันไร้หัวไปทางพรมสีแดงอีกด้านหนึ่งเพราะกลัวว่าจะถูกเป่หมิงโม่จับได้
มือหนึ่งของกู้ฮอนจูงหยางหยาง มือหนึ่งกอดท้องน้อยเอาไว้ เธอไม่กล้าที่จะวิ่งเร็วนัก แต่ก็ไม่กล้าที่จะยืนรอเป็นแพะที่พร้อมโดนเชือดอยู่ที่เดิม...
หยางหยางวิ่งไปพลางหันไปมองเป่หมิงโม่ “หยา เร็วเข้าครับแม่...พ่อบินเร็วมากเลย...” ไม่อย่างนั้นจะวิ่งเร็วขนาดนั้นได้ยังไง...
เร็วขนาดนั้น...
เสียงพูดของหยางหยางเพิ่งหยุดลงไปไม่กี่วินาที ทันใดนั้น...
เงาร่างสูงใหญ่ก็เข้ามาขวางทางหนีของสองแม่ลูกเอาไว้ด้วยความเร็วสูง
ทั้งสองคนแทบจะหยุดตัวเองเอาไว้ไม่ทัน
‘ฟิ้ว’ มีลมหนาวที่น่าหวาดผวาพัดใกล้เข้ามา !
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ