เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 263

ตอนที่ 263 ความลับแตก

ช่วงไหล่ของเด็กสาวผิวขาวสะดุ้งยกสูงขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะตกใจนิดหน่อย เธอยกยิ้มแล้วยื่นถ้วยรางวัลไปตรงหน้าหยางหยางอีกครั้ง

ครั้งนี้หยางหยางที่ถูกคนเป็นแม่ที่ยืนอยู่ด้านข้างขวางเอาไว้ เขาจึงยื่นมือไปรับถ้วยรางวัลนั้นมาแต่โดยดี เขาส่งยิ้มแป้นกับสายตาที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจให้กับเด็กสาว...

กู้ฮอนมองไปยังลูกชาย เธอส่งยิ้มอารมณ์ดีไม่หยุด ความจริงแล้วควรเป็นเฉิงเฉิงที่ต้องขึ้นมารับรางวัล แต่เธอจำเป็นต้องปล่อยให้เจ้าเด็กโง่หยางหยางรับผลประโยชน์จากสิ่งที่ตนเองไม่ได้สร้างไว้ ทิศทางลมถูกเขาพัดพาไปในทางนี้แล้ว แน่นอนว่าแม้แต่หน้าก็ถูกเขาทำให้อับอายแล้วเช่นกัน ! 

หลังจากนั้น เด็กสาวคนนั้นก็เดินลงไปจากเวที

สายตาของหยางหยางมองไปยังมือของตนเองที่ถือถ้วยรางวัล‘Billodis’ที่ทำจากทองคำคุณภาพสูงอันหนักอึ้งแล้วยกมันขึ้นมา

แต่วินาทีถัดมาที่หลุบตาขึ้น สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับสายตาของเฉิงเฉิงที่ยืนอยู่ข้างล่างเวทีตรงที่นั่งวีไอพีแถวแรกโดยไม่ได้ตั้งใจ 

เดี๋ยวนะ ผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ เฉิงเฉิงนั่นมัน...

หยางหยางแสยะยิ้ม เด็กชายยกถ้วยรางวัลขึ้นแล้วโบกไม้โบกมือไปมา จากนั้นก็ตะโกนออกมาอย่างไร้ความปรานีว่า 

“เฮ้ เจ้าพ่อบ้า...”

ตู้ม !

กู้ฮอนรู้สึกเพียงแค่ว่าร่างกายถูกชอร์ทด้วยกระแสไฟฟ้าแรงสูง เธอสั่นสะท้านไปและเหน็บชาไปทั้งตัว

สมองถูกไฟชอร์ทเปรี้ยงปร้างจนดำเป็นตอตะโก 

จิตสำนึกสั่งให้เธอมองลงไปด้านล่างของเวที สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับนัยน์ตาดำที่ดูเย็นลึกคู่นั้นกลางอากาศอย่างตายดีไม่ตายดี

เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ...

ดอกไม้ไฟแตกกระเซ็นซ่านไปทั่วสี่ทิศ

สูด~

กู้ฮอนสูดอากาศหนาวเย็นเข้าไป N ครั้ง ใบหน้าของเธอซีดขาวจนน่ากลัว

เอ่อ...เป่หมิง เป่หมิง เจ้าโง่เป่หมิง !

ริมฝีปากของเธอสั่นระริก ลิ้นแข็งจนขยับไม่ได้ พูดอะไรออกมาไม่ได้เลยแม้แต่ประโยคเดียว

ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ เธอเห็นเฉิงเฉิงยืนที่อยู่ข้างเป่หมิงโม่อย่างว่าง่ายได้อย่างชัดเจน ราวกับว่าเป็นลูกหมาน้อยอย่างไรอย่างนั้น ทั้งยังก้มหัวต่ำลงอย่างไร้เดียงสา

นัยน์ตาของเป่หมิงโม่หดตัวลงอย่างรวดเร็ว !

เขามองไปยังลูกชายที่ยืนอยู่ด้านข้าง เด็กชายสวมชุดสูทที่ตัดเย็บมาอย่างพอดีตัว ระหว่างคิ้วถูกฉาบไว้ด้วยความเยือกเย็นและความหยิ่งทะนง

เขาหันกลับไปมองเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างกู้ฮอน ลูกชายของเธอคนนั้นสวมชุดลำลองสีขาว บนหน้ามีรอยยิ้มที่มีความสุขเหมือนแพะ ในมือถือถ้วยรางวัลแล้วโบกมือให้เขาอย่างโง่ ๆ ...

แน่นอนว่าไม่ว่าจะมองจากหน้าตา ส่วนสูง หรือน้ำหนัก เด็กทั้งสองคนนี้เหมือนกันมากจริง ๆ 

แต่อย่างไรก็ตามนิสัยเฉพาะตัวของทั้งสองคนนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง !

สมองที่ฉลาดเฉียบแหลมของเขาทำงานอย่างรวดเร็ว

ภาพวาดของเฉิงเฉิงปรากฏขึ้นมาในหัวทีละฉาก

เริ่มมีภาพใบหน้าของเด็กสองคนตัดสลับกันไปมาตรงหน้าเขา คนหนึ่งสุขุมเยือกเย็นว่านอนสอนง่าย คนหนึ่งมากมายด้วยรอยยิ้ม...

ไม่แปลกใจที่ก่อนหน้านี้เขาจะรู้สึกสงสัยกับนิสัยที่ดูฉลาดพูดของเป่หมิงซิเฉิง แต่ตอนนั้นเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าบนโลกใบนี้จะยังมีเด็กที่หน้าตาเหมือนเป่หมิงซิเฉิงอย่างกับแกะอยู่อีกคน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะสนใจ !

เขามองไปที่กู้ฮอนที่ตกใจกลัวจนใบหน้าซีดขาว ปฏิกิริยานั้นของเธอกำลังบอกเขาว่าเธอเรื่องทั้งหมดนี้อย่างชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว !

ความทรงจำในหัวคิดไปถึงตอนที่กู้ฮอนหายไปอยู่อเมริกาถึงห้าปี...

แค่พริบตาเดียว !

เป่หมิงโม่รู้สึกกระจ่างชัดในทันที ราวกับว่าคว้าจับความจริงบางอย่างเอาไว้ได้ !

บนขมับของเป่หมิงโม่มีเส้นเอ็นสีเขียวปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง สายตาแหลมคมดั่งนกเหยี่ยวจดจ้องไปยังหญิงสาวที่ยืนหวาดผวาอยู่บนเวที

ในตอนนั้นเอง นัยน์ตาเข้มลึกของเขาก็ถาโถมด้วยคลื่นยักษ์ที่ทำให้ผู้คนหวาดผวา ท้ายที่สุดก็แผดเสียงก้องดังดุจฟ้าผ่า

“เธอกล้ามากที่ขโมยลูกชายฉันไป ! ”

ตู้ม !

ตู้ม ตู้ม ตู้ม !

 ตู้มโครม !

มีระเบิดสามลูกระเบิดขึ้นในหัวของกู้ฮอน !

เฉิงเฉิงหนาวสั่นไปทั้งตัว

หยางหยางเพิ่งจะรู้สึกตัวเอาทีหลังว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง...

กู้ฮอนแข้งขาอ่อนจนยืนโซเซ

เธอขบริมฝีปาก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเป่หมิงโม่จะมาปรากฏตัวที่นี่ !

พระเจ้าช่วย ความแตกแล้ว !

ความลับที่เธอปิดซ่อนอย่างยากลำบากมาห้าปีแตกออกมาหมดแล้ว...

ตอนนี้เธอร้อนใจจนกลายเป็นเหมือนมดที่อยู่ในหม้อร้อน ๆ ราวกับมีไฟกำลังลุกไหม้ที่ก้นของเธอ กู้ฮอนแทบไม่แม้แต่จะคิด เธอรีบจูงมือเล็ก ๆ ของหยางหยาง “ไปเร็วหยางหยาง” แล้ววิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว...

“อ้า… !” พิธีกรเห็นฉากนี้เข้าก็รู้สึกงุนงงนิดหน่อย

แววตาของเป่หมิงโม่ส่องประกายหนาวเหน็บ ผู้หญิงคนนี้ยังกล้าที่จะหลบหนีเขา !

ท่านโม่ไม่ได้ทำในสิ่งที่เขาคิดเพราะตอนนี้เขาโมโหจนตาแทบบอด เขารีบออกคำสั่ง “ฉิงฮัวนายพาตัวเด็กสองคนนี้ไป”

ในชั่วพริบตาเขาก็ลุกยืนขึ้นแล้วก้าวขาเรียวยาวนั้นก้าวไปขวางทางหลบหนีของสองแม่ลูก

กู้ฮอนหลับหูหลับตาจูงมือหยางหยางวิ่งลงไปจากเวทีอย่างสะเปะสะปะเหมือนแมลงวันไร้หัวไปทางพรมสีแดงอีกด้านหนึ่งเพราะกลัวว่าจะถูกเป่หมิงโม่จับได้

มือหนึ่งของกู้ฮอนจูงหยางหยาง มือหนึ่งกอดท้องน้อยเอาไว้ เธอไม่กล้าที่จะวิ่งเร็วนัก แต่ก็ไม่กล้าที่จะยืนรอเป็นแพะที่พร้อมโดนเชือดอยู่ที่เดิม...

หยางหยางวิ่งไปพลางหันไปมองเป่หมิงโม่ “หยา เร็วเข้าครับแม่...พ่อบินเร็วมากเลย...” ไม่อย่างนั้นจะวิ่งเร็วขนาดนั้นได้ยังไง...

เร็วขนาดนั้น...

เสียงพูดของหยางหยางเพิ่งหยุดลงไปไม่กี่วินาที ทันใดนั้น...

เงาร่างสูงใหญ่ก็เข้ามาขวางทางหนีของสองแม่ลูกเอาไว้ด้วยความเร็วสูง

ทั้งสองคนแทบจะหยุดตัวเองเอาไว้ไม่ทัน

‘ฟิ้ว’ มีลมหนาวที่น่าหวาดผวาพัดใกล้เข้ามา !

ชายหนุ่มอุ้มกู้ฮอนออกไปข้างนอกพื้นที่จัดงาน...

ตอนที่เขาเดินเหยียบอยู่บนพรมแดง เขาก็ชำเลืองมองไปที่คนที่หยิบโทรศัพท์ออกมาแอบถ่ายรูปพวกเขา...

“ถ่ายอะไรกัน ไม่เคยเห็นพ่อของลูกอ๊อดหรือไง ! ”

พ่อของพวกลูกอ๊อดอย่างนั้นเหรอ กู้ฮอนฉีกมุมปากล่างพึมพำว่าหนาวจัง...

หลังจากที่ท่านโม่ตะโกนออกมา ผู้หญิงที่ทำหน้าตาแข็งทื่อที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาก็พยายามที่จะซ่อนตัวเองไว้ในสถานที่จัดงานสุดหรูหราแห่งนี้

ที่ด้านหลังของพวกเขามีเหล่าผู้ชมที่สุดแสนจะกระตือรือร้นคอยส่งเสียงปรบมือแสดงความยินดีอย่างเสียงดังกึกก้อง...

หลังจากออกมาจากโรงละครซิดนีย์แกรนด์ หน้าตาของเป่หมิงโม่ก็ยังคงเย็นเยียบและมืดครึ้มอย่างน่ากลัว

กู้ฮอนขบริมฝีปาก เธอหลุบตาลงแทบไม่กล้าจะมองเข้าไปในตาของเขา เธอขยับริมฝีปากอย่างอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ แล้วพูดออกมาอย่างช้า ๆ ว่า “แบบนี้...คุณควรจะปล่อยฉันลงได้แล้ว”

เป่หมิงโม่ก้าวเดินต่อไปพลางมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดผู้ซึ่งไม่ยินยอมแม้แต่จะหันมามองเขาสักกระผีกตาเดียว

ความโกรธที่เก็บเอาไว้ในใจกว่าสามเดือน ในตอนนี้เองที่ก็ได้กลายเป็นระเบิดปรมาณูปะทุขึ้นไปทั่วหน้าอกของเขา !

ดวงตาโหดเหี้ยมอำมหิตคู่นั้นของเขาหรี่ลงเล็กน้อย เขายืนนิ่งไม่ขยับแล้วพูดถามออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบราวกับอยู่ในนรก

“เธอมีอะไรจะอธิบายกับฉันไหม”

หัวใจของกู้ฮอนบีบรัดแน่น นิ้วมือที่วางอยู่บนท้องน้อยบิดพลิกไปมา

“ในเมื่อคุณรู้แล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรจะอธิบาย...”

เธอก็แค่ผู้หญิงที่ทำหน้าที่เป็นแม่อุ้มบุญให้เขาเมื่อห้าปีก่อน ความจริงก็ปรากฏชัดเจนอยู่ตรงหน้าว่าเธอก็คือผู้หญิงที่รับเงินห้าล้านมาจากตระกูลของพวกเขา ยังจะให้เธอพูดอะไรได้อีก

ใบหน้าหล่อเหลานั้นเย็นชาขึ้นไปอีก ! มือที่โอบกอดเธอไว้นั้นรัดแน่นขึ้นในทันที ! ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงความโกรธของเขาดังกรอกแกรกออกมาจากนิ้วมือ

“ไม่มีอะไรจะอธิบายอย่างนั้นเหรอ จูงมือเด็กผู้ชายที่โตมาเหมือนลูกชายของฉันอย่างกับแกะแล้วเธอยังกล้าพูดว่าเจ้าเด็กโง่นั้นไม่ใช่ลูกของฉันอีกอย่างนั้นเหรอ ! ”

“ฉัน…”

“ทำไม หรือเธอวางแผนที่จะไม่ยอมรับ หรือว่าคิดที่ทำตาโต ๆ แล้วพูดกับฉันว่า บังเอิญจังเลยที่ลูกของคุณกับลูกของฉันเหมือนกันมากขนาดนี้ ! ” เขากัดฟันแน่นตัดช่องทางไม่ยอมให้เธอได้มีหนทางเอ่ยปากพูด

“ใช่…”

เธอเพิ่งจะพูดออกมาได้คำหนึ่งก็ถูกน้ำเสียงอันเกรี้ยวกราดของเขาสกัดเอาไว้ “เธอยังจะกล้าพูดว่าใช่อีกอย่างนั้นเหรอกู้ฮอน ความสามารถในการโกหกตาใสของเธอพัฒนาขึ้นไม่น้อย ตอนที่ฉันอายุสามขวบหลอกง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอ”

“ไม่...”

“ยังคิดที่จะปฏิเสธว่าเธอไม่ได้หลอกฉันอีกอย่างนั้นเหรอ เหอะ เธอยังคิดว่าฉันจะเชื่อเธออีกรึไง หลังจากที่ได้เห็นลูกชายของฉันหลายต่อหลายครั้ง ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร หรือหลังจากที่รู้อย่างแน่ชัดแล้วว่าเขาเป็นลูกชายของฉัน เธอจะยังไม่รู้อีกว่าฉันเป็นใคร”

“ฉัน...”

“ฉันเป็นพ่อของเด็ก ๆ ” เขาโกรธจนเป็นบ้าไปแล้ว เขาขัดขวางคำพูดของเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก ภายในม่านตาปรากฏหมอกควันที่ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

“เห็นได้ชัดแล้วว่าเธอรู้เรื่องนี้อยู่ตัวแต่แรก ที่เธอเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ ฉันก็เพราะอยากที่จะหาโอกาสเข้าใกล้ลูกชายของฉันใช่ไหม ! ”

“ไม่...”

“ยังจะไม่ยอมรับอีกเหรอ ยังไงก็จะไม่ยอมรับสินะ ! ” น้ำเสียงเย็นเยียบของเขาเสียดแทงเข้าไปในแก้วหูของเธอจนทำให้รู้สึกเจ็บ “เธอไม่ยอมรับว่าตนเองเป็นแม่ของเด็กคนนั้น ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะเชื่อเธอ ! ”

“…” คราวนี้เธอไม่พูดแล้ว

คำตอบนั้นชัดเจนแล้ว เธอเป็นแม่ของลูกชายเขา !