เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 264

ตอนที่ 264 ลูกต้องเป็นของฉัน

ท่านโม่โมโหจนความรู้สึกสะเทือนหัวใจที่ถูกมัดอัดจนแน่นนั้นใกล้จะระเบิดออกมา “หายตัวไปอย่างลึกลับกว่าสามเดือน คาดไม่ถึงว่ายังจะยุยงส่งเสริมให้เป่หมิงยี่เฟิงหนีงานแต่ง เธอวางแผนล่วงหน้าเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม เธอวางแผนว่าจะหนีไปพร้อมเป่หมิงยี่เฟิงกับลูกชายของฉันในคืนวันเกิดของฉันใช่ไหม ! ถ้าอย่างนั้นแล้วเธอจะยังนอนอ้าขาให้ฉันทำทำไม”

เปรี๊ยะ~ !

ทันใดนั้นก็มีพายุฝนกระหน่ำอันหนาวเหน็บพัดตบลงบนที่หน้าของเป่หมิงโม่...

เขามองอย่างเย็นชา !

มองไปยังผู้หญิงในอ้อมกอดที่กล้าตบหน้าเขาด้วยสายตาไม่อยากที่จะเชื่อ ไฟแห่งความโกรธของเขายิ่งลุกลามมากยิ่งขึ้น

ฝ่ามือของกู้ฮอนชาไปหมด เงยหน้าขึ้นสบมองเข้าไปในดวงตาลึกมืดเหมือนห้วงเหวลึกคู่นั้น เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พูดออกมาด้วยริมฝีปากที่สั่นเครือ

“ฉันยอมรับ...ตอนที่ฉันเจอเฉิงเฉิง ฉันก็รู้ได้ในทันทีว่าคุณคือนายจ้างของฉันเมื่อห้าปีก่อน ฉันตั้งใจปิดบังคุณไว้จริง ๆ ...ปฏิเสธไม่ได้ว่าหยางหยางก็เป็นลูกของคุณเช่นกัน ในปีนั้นเป็นฉันที่เห็นแก่ตัวเก็บเขาเอาไว้ข้างกายตนเอง...เรื่องนั้นฉันก็ยอมรับ เหตุผลหลัก ๆ ที่มาออสเตรเลียก็เพื่อเฉิงเฉิงนั่นก็ด้วย แต่เรื่องที่เป่หมิงยี่เฟิงหนีงานแต่งงานนั้นฉันไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลยสักนิด พวกเราสองคนแค่บังเอิญขึ้นเครื่องบินลำเดียวกันเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้สกปรกโสมมอย่างที่คุณคิด ! ”

ตอนที่พูดประโยคนี้จบ น้ำตาของเธอก็เอ่อล้นขอบตาเต็มไปหมด แต่เธอฝืนกักมันเอาไว้ ไม่ยอมปล่อยให้พวกมันไหลลงมา

ใบหน้าที่ปกคลุมด้วยเมฆครึ้มดำของเขานั้นมืดสนิทจนน่าหวาดกลัว

“แผนชั่ว ๆ ” เขาพ้นสามพยางค์นั้นออกมาในทันที เป็นสามพยางค์ที่ทำให้คนฟังรู้สึกหวาดกลัว “กู้ฮอน ที่เธอเข้ามาอยู่ใกล้ฉันมาตลอดตั้งแต่จนจบก็เป็นเพียงแค่แผนการชั่ว ๆ ฉากหนึ่งที่วางขึ้นเพื่อที่จะเข้ามาแย่งลูกชายของฉันไป ! ”

“ไม่ใช่ ! ”

“เธอพูดว่าไม่ใช่ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเธอก็บอกมาสิว่าเธอจะอธิบายเรื่องของหยางหยางยังไง เธอกล้าพูดไหมว่าเด็กคนนั้นไม่ได้ถูกแผนการชั่ว ๆ ของเธอแย่งไป”

“…”กู้ฮอนกัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าของเธอซีดขาว ที่บริเวณท้องน้อยของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดจนทำให้หน้าผากของเธอมีเหงื่อผุดขึ้นจาง ๆ “พวกเขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขที่ฉันอุ้มท้องมานานสิบเดือน เดิมทีพวกเขาก็มีสายใยแม่ลูกกับฉันอยู่แล้ว จะพูดว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่นั่นก็คือความรู้สึกที่ยากจะตัดใจของคนเป็นแม่ที่มีต่อลูก ไหนเลยจะเป็นแผนชั่ว ๆ อย่างที่คุณพูดมาได้อีก ”

“แล้วฉันละ” เขาคำรามเสียงต่ำ ในแววตาของเขาเหมือนมีมีดจำนวนนับนับไม่ถ้วนบินปักลงบนหัวใจของเธอทีละด้าม “ฉันนับว่าเป็นตัวอะไร ฉันนับเป็นตัวอะไรของเธอกันแน่ ! ”

ปลายนิ้วของเธอกระตุก เธอไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามที่เธอเคยถามมาก่อน

คำตอบของเขาก็คือเธอเป็นผู้หญิงของเขา

หรือถ้าอ้างตามแนวคิดของเขาแล้วสามารถพูดให้ชัดเจนขึ้นได้อีกนิดว่าเธอก็คือผู้หญิงที่นอนข้างเตียงของเขา...

“…”เธอเม้มริมฝีปากที่สั่นระริก ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับออกมาในทันที...

“เธอได้ยกฉันเป็นผู้ชายของเธอไหม ! ” ความลังเลของเธอทำให้เขาควบคุมเสียงคำรามไว้ไม่อยู่ “เธอยกให้ฉันเป็นแค่ผู้สนับสนุนที่บริจาคเมล็ดพันธุ์ เป็นแค่ไอ้โง่ที่ให้เงินห้าล้านกับเธอ !”

หัวใจของท่านโม่เย็นเยือก ราวกับว่าเรื่องที่เขาเพิ่งจะตระหนักได้นั้นเป็นเหมือนมีดที่กรีดแทงลงบนหัวใจของเขา

ที่ผู้หญิงคนนี้ยอมปรนนิบัติอยู่ข้างกายเขาก็เพราะเธอคือผู้ที่ให้กำเนิดลูกของเขา !

ที่ผู้หญิงคนยังคงอยู่ข้างกายเขาก็เพราะว่าข้างกายเขายังมีเฉิงเฉิงที่เธอไม่อาจแตะต้องอยู่ !

ใช่แล้ว เขาเกือบลืมไปเสียสนิท กู้ฮอนที่เคยร้องไห้น้ำตานองหน้าเพื่อแสงสว่างล้ำค่าของพระจันทร์ที่ไกลเกินเอื้อมคนนั้น จะเป็นไปได้ยังไงที่สั่งให้ปล่อยก็ปล่อย

ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็ซีดขาวจนไร้สีสันของเลือด !

ตึงตัง หัวใจของเธอปวดร้าวราวกับถูกสิ่งของบางอย่างชนเข้าอย่างแรง

ถึงแม้ว่าจะเคยคิดเอาไว้แล้วว่าความลับนี้จะถูกเปิดเผยขึ้นมาในสักวันและเป่หมิงโม่จะมีการตอบสนองอย่างไรต่อเรื่องนี้ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะประณามและกล่าวหาเธออย่างรุนแรงแบบนี้ !

กู้ฮอนใช้ดวงตาคู่ใส่จ้องมองไปที่เป่หมิงโม่ จากนั้นเธอก็ตะโกนใส่เขาว่า

“แล้วคุณละเป่หมิงโม่ เมื่อห้าปีก่อนคุณก็ใช้ฉันเป็นเครื่องมือผลิตลูกเหมือนกันหรือไม่ใช่หรือไง แล้วไม่ใช่ว่าคุณก็ยกให้ฉันเป็นผู้หญิงที่เอาไว้ใช้เป็นที่ระบายเหมือนกันหรือไง คุณมีเฉิงเฉิง แต่คุณไม่เคยอยากรู้เลยว่าใครเป็นแม่ที่ให้กำเนิดเขาออกมา หนำซ้ำคุณยังไม่สนใจ คุณต้องการลูกแต่คุณไม่อยากแต่งงาน คุณต้องการภรรยา แต่คุณไม่อยากที่จะรัก ผู้ชายที่เย็นชาไร้น้ำใจแบบคุณมีคุณสมบัติอะไรถึงได้มากล้าต่อว่าฉัน ! ”

เสียงตะโกนตอบกลับอันแหลมคมของเธอนั้นราวกับว่าเป็นการตบลงบนใบหน้าของเขาอย่างไร้ความปรานี และเป็นเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงลงไปในหัวใจของตัวเธอเอง

ดวงตาของเขามืดดำมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในตอนนี้เองก็มีน้ำเสียงแจ่มชัดของผู้ชายคนหนึ่งสอดแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ปล่อยเธอซะ ! ”

เสียงนี้ทำให้หัวใจที่ถูกบีบรัดแน่นของกู้ฮอนสั่นสะเทือน

เธอหัวกลับไปมองตามจิตสำนึก หลังจากที่ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของหยินปู้ฝัน ท้ายที่สุดเธอก็ปล่อยให้น้ำตาพวกนั้นไหลลงมา...

“ปู้ฝัน...”

แววตาของเป่หมิงโม่ปรากฏความเย็นชา !

เขาเคยได้ยินชื่อนี้ ! เขาเคยได้รับสายโทรศัพท์จากผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งในคืนวันที่มีฝนฟ้าคะนองโทรมาบอกเขาว่ากู้ฮอนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย หลังจากที่ฉิงฮัวตรวจสอบดูแล้วก็พบว่าผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นก็คือ หยินปู้ฝัน ลูกชายของหัวหน้าผู้พิพากษาเมือง A. อย่างหยินเฉินเหยา !

หยินปู้ฝันรีบทะยานเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของกู้ฮอน กวาดตามองเป่หมิงโม่ที่โอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน น้ำตาของหญิงสาวไหลอาบแก้มทั้งยังมีเหงื่อเย็น ๆ ผุดอยู่เต็มหน้าผาก

หยินปู้ฝันตกตะลึงจนพูดไม่ออก รีบยืนมือเข้าไปแย่งเธอมาจากอ้อมแขนของเป่หมิงโม่ !

“เป่หมิงโม่ นายปล่อยฮอนฮอนเดี๋ยวนี้นะ นายไม่เห็นรึไงว่าเธออาการไม่ดีแล้ว ! ”

“ยอดไปเลยที่นายรู้จักฉัน ฮอนฮอนอย่างนั้นเหรอ” เป่หมิงหรี่ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นลง คำพูดพวกนั้นดูเหมือนว่าจะถูกบีบลอดออกมาจากไรฟันของเขา เขากวาดตามองกู้ฮอน มุมปากส่งยิ้มเยาะหยัน “ที่แท้เธอก็ไม่ได้หยุดแค่ที่เป่ยี่เฟิงคนเดียว !”

ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยมืออย่างกะทันหัน !

“อ้า...”กู้ฮอนส่งเสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัว สภาวะไร้น้ำหนักที่เกิดขึ้นฉับพลันเกือบจะทำให้เธอร่วงลงไป

หยินปู้ฝันรีบพุ่งเข้าไปรับตัวเธอไว้อย่างรวดเร็ว เขาตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง ถลึงตามองเป่หมิงโม่อย่างเหี้ยมโหด “นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง นายโยนเธอลงมาแบบนี้ได้ยังไง นายไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้เธอ...”

“ปู้ฝัน ! ”กู้ฮอนรีบตะโกนหยุดหยินปู้ฝันเอาไว้ แสดงเจตนาให้เขาหยุดพูดเรื่องนี้ เธอกลัวมากว่าหยินปู้ฝันจะบอกเป่หมิงโม่เรื่องลูกในท้องของเธอ เธอรับไม่ไหวอีกแล้ว...

สายตาโหดเหี้ยมอำมหิตของเป่หมิงโม่จดจ้องไปยังกู้ฮอน มองเธอที่ยังคงอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของหยินปู้ฝัน ใบหน้าของเขาเย็นเยียบ ดวงตาเยือกแข็ง

ริมฝีปากวาดไว้ด้วยร่องรอยของรอยยิ้มที่มองดูโหดร้าย เขาพยักหน้าเล็กน้อย พูดประโยคหนึ่งออกมาอย่างเย็นชา

“ดี ! ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ขอรบกวนเวลาสวีทของพวกนายแล้ว เพียงแต่ว่านะกู้ฮอน ลูกต้องเป็นของฉัน ! ”

ลูกต้องเป็นของฉัน !