เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 265

ตอนที่ 265 ท่านโม่เป็นบ้าไปแล้ว

ในหัวใจเธอมีแสงสว่างล้ำค่าของพระจันทร์ที่ไกลเกินเอื้อมอย่างเป่หมิงยี่เฟิงแล้วยังจะมีท่านบรรพบุรุษคนที่สองอย่างหยินปู้ฝันอีก ! และเห็นชัด ๆ เลยว่าหยินปู้ฝันก็รู้เรื่องแผนการชั่วร้ายของเธอด้วย !

ระยำ !

แล้วทำไมเขายังต้องคิดว่าตนเองมีน้ำหนักในใจของเธออยู่อีก !

เขารีบลงมาจากรถทันทีแล้วปิดประตูรถอย่างแรงจนเกิดเสียงปั้ง เดินกลับเข้าไปในบ้านพักด้วยสีหน้าเย็นชา...

ภายในห้องไม่มีพรม บนพื้นถูกปูเอาไว้ด้วยไม้

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เฉิงเฉิงคุกเข่าเล็ก ๆ ทั้งสองข้างนั้นลงบนพื้นใกล้กับหน้าประตูห้อง แต่เด็กชายเริ่มรู้สึกเจ็บชาที่หัวเข่า

ดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายแสงคริสทัลจับจ้องไปที่ประตู รอคอยให้เงาของคนหนึ่งปรากฏขึ้น...

หรือจะพูดได้อีกว่ากำลังรอให้เงาของคนสองคนปรากฏขึ้น

และด้านข้างของเฉิงเฉิงก็มีหยางหยางนอนกางแขนขาหลับอุตุอยู่บนพื้น คล้ายกับว่าสำหรับหยางหยางแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดทั้งคืนเหล่านี้ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ถึงแม้ท้องฟ้าจะถล่มลงมาเขาก็คงใช้มันแทนผ้าห่ม

ฉิงฮัวเองก็คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เฉิงเฉิง เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรแล้วเช่นกัน เขาพยายามพูดโน้มน้าวนายน้อยอยู่หลายครั้ง แต่เจ้าตัวก็ยังคงทำเป็นไม่ได้ยิน เขาจึงทำได้เพียงแค่คุกเข่าเป็นเพื่อนเท่านั้น

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่หน้าประตู

เฉิงเฉิงตื่นตระหนก เด็กชายรีบถ่างเปลือกตาที่เหนื่อยล้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนที่เห็นเงาร่างสูงใหญ่ของคนเป็นพ่อเดินเข้ามา ดวงตาของเด็กน้อยก็เต็มไปด้วยความสุข แต่เมื่อไม่พบร่องรอยของคนเป็นแม่ สายตาที่เฝ้ารออย่างคาดหวังก็หม่นมืดลง...

“เจ้านาย ! ” ฉิงฮัวส่งเสียงเรียกอย่างเคารพนบนอบ

เป่หมิงโม่เพิ่งก้าวเท้าเข้ามาในห้องและเขาก็ได้เหตุการณ์นี้

เขามองเฉิงเฉิงที่กำลังคุกเข่าอยู่ด้วยหางตาแล้วขมวดคิด ก่อนจะถามออกมาว่า “ลูกกำลังทำอะไร กำลังยอมรับผิดอยู่อย่างนั้นเหรอ”

ร่างกายเล็ก ๆ ของเฉิงเฉิงสั่นเทา เงยหน้ามองคนเป็นพ่อที่อยู่สูงกว่าก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ อย่างเงียบ ๆ

เดิมทีภายในหัวใจของเป่หมิงโม่ก็เต็มไปด้วยไฟโทสะ ตอนที่ได้เห็นดวงตากลมใสที่เหมือนกับกู้ฮอนคู่นั้นของลูกชาย เขาก็ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากขึ้นไปอีก ! เมื่อก่อนเขาก็เคยคิดว่าดวงตาของเธอเหมือนกับลูกชายของเขา แต่ทำไมไม่เคยคิดว่าเธอเป็นแม่ของลูกเขากันนะ !

ที่เธอพูดมาก็ถูก เขาไม่เคยคิดที่จะสนใจเลยว่าแม่ที่ให้กำเนิดเฉิงเฉิงขึ้นมาเป็นใคร !

“ยอมรับเรื่องอะไร ลูกยังรู้อีกเหรอว่าตัวเองผิด” เขาตำหนิเฉิงเฉิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา คนพวกนี้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่าง แต่กลับหลอกเขาเอาไว้ในความมืด หลอกลวงเขามันสนุกมากนักใช่ไหม !

เฉิงเฉิงกะพริบตา คิ้วเล็ก ๆ ขมวดเข้าหากัน แล้วพูดออกมาว่า “พ่อครับ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรปิดบังพ่อเรื่องที่ตัวเองได้รับรางวัล ผมไม่ควรเชิญแม่มาร่วมพิธี ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความผิดของผม พ่ออย่าได้โทษแม่เลยนะครับ ได้ไหม... ”

สูด ! เป่หมิงโม่สูดลมหายใจเข้าอย่างแรง

ฉิงฮัวอดมีเหงื่อเย็น ๆ ไหลท่วมแทนนายน้อยของตนเองไม่ได้ เรื่องที่นายน้อยเฉิงเฉิงเพิ่งจะพูดออกมานี้ไม่ต่างอะไรกับการราดน้ำมันลงบนกองเพลิง !

เป่หมิงโม่หรี่ดวงตาดำมืดคู่นั้นลงแล้วก้มลงมองลูกชายของตนที่กำลังคุกเขาอยู่ จากนั้นก็กัดฟันพูดออกมาว่า “ดีมาก ! ดูเหมือนว่าลูกจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าแม่ของลูกเป็นใคร ! ”

เขาพูดพลางชำเลืองมองไปยังด้านข้างของเฉิงเฉิงที่มีเจ้าลูกเต่าหยางหยางนอนฉีกแข้งฉีกขาอยู่ !

ม่านดวงตาหดเล็กลง เขาตำหนิเฉิงเฉิงต่อว่า “ลูกรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมว่ายังมีเจ้าเด็กโง่นี่อยู่อีกคน ! ”

เด็กชายหลุบตาลง เขาไม่กล้าที่จะมองความเย็นชาเกรี้ยวกราดของผู้เป็นพ่อโดยตรง แต่ยังพยักหน้าอย่างเยือกเย็น “ใช่ครับพ่อ...”

“สมควรตาย ! ลูกรู้แล้วก็ยังรวมหัวกับพวกเขาพากันมาหลอกพ่ออีกอย่างนั้นเหรอ” เป่หมิงโม่กำหมัดแน่น “ไม่ใช่ว่าพ่อเป็นคนที่เลี้ยงลูกมาตั้งห้าปีอย่างนั้นเหรอ แม่ของลูกปรากฏตัวได้ไม่นาน ลูกก็ส่ายหางเดิมตามเธอไปแล้ว หรือความจริงแล้วในสายตาลูกไม่เคยมีพ่อคนนี้อยู่ ! ”

ก่อนที่เขาจะมาที่นี่ ยังเคยเกิดความรู้สึกสงสารขึ้นในหัวใจ

พิจารณาดูแล้วการที่เด็กคนนี้มีพ่อแบบเขา ความจริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะให้ลูกเหยียบย่ำลงบนเส้นทางที่เขาเคยผิดพลาด ไม่เคยต้องที่จะให้เด็กคนนี้มีชีวิตวัยเด็กที่เย็นชาเหมือนเขา

แต่ความจริงแล้ว เขาคิดผิดทั้งหมด !

ความจริงแล้วเป่หมิงซิเฉิงไม่เคยต้องการเขา !

ร่างกายเล็ก ๆ ของเฉิงเฉิงสั่นเทา แต่ครั้งนี้เขากล้าที่จะมองสบเข้าไปในดวงตาของผู้เป็นพ่อ ภายในจิตใจมีประสบการณ์มากมายที่ไม่เข้ากับอายุ เขาตอบผู้เป็นพ่อกลับไปว่า “พ่อครับ เป็นพ่อเองที่ส่งผมมาอยู่ต่างประเทศ เป็นพ่อเองที่รู้สึกว่าจะมีลูกคนนี้หรือไม่มีก็ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญ เป็นพ่อเองต่างหากที่ไม่อยากจะเป็นพ่อของผม แต่ทว่ากับแม่มันไม่เหมือนกัน แม่เคยกอดผมเอาไว้ในอ้อมกอด แม่รักผมมาก แม่ให้ความอบอุ่นกับผม แม่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนที่สำคัญที่สุดในโลก เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่แต่ไหนแต่ไรมาพ่อไม่เคยมอบมันให้กับผมเลยสักครั้ง ! ”

“…” นัยน์ตาของเป่หมิงโม่ส่องประกายเหี้ยมโหด เขาถูกคำพูดของเฉิงเฉิงทำให้บื้อใบ้ไปชั่วขณะ

ใช่ เขายอมรับว่าตัวเองเป็นพ่อที่แย่มากจริง ๆ !

เขายอมรับว่าเขาไม่รู้ว่าควรจะบอกรักลูกยังไง !

คนเย็นชาไร้หัวใจแบบเขา แม้แต่ตนเองยังจะถูกความเย็นชานั้นแช่แข็งตัวเองไว้ แล้วจะให้เขาไปสร้างความอบอุ่นให้คนอื่นได้อย่างไร

ด้วยเหตุนี้เขาโกรธจนทำได้เพียงแต่ใช้เท้าสะกิดลงไปบนตัวหยางหยางที่กำลังนอนหลับเหมือนหมูตาย !

แต่เป็นเพราะเด็กคนนี้ตัวเล็กเกินไป เขาจึงได้ความคุมความแรงเอาไว้ ถึงแม้เขาจะโกรธจนเป็นบ้าไปแล้ว แต่เขาก็ไม่อยากที่จะทำร้ายลูกชายของตัวเอง !

หยางหยางที่กำลังหลับฝันหวานรู้สึกว่าเหมือนมีคนเตะเขาอยู่ เขาส่งเสียงออกมาอย่างรำคาญว่า “ไอยา...ไสหัวไปเดี๋ยวนี้...”หลังจากนั้นก็พลิกตัวนอนต่อ

“ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ! ”

เฉิงเฉิงขมวดคิ้วแล้วรีบเข้าไปเขย่าตัวหยางหยาง ตะโกนออกมาเบา ๆ ว่า “หยางหยางตื่น ! ”

ใครจะไปรู้ว่าหยางหยางจะสะบัดมือไล่เฉิงเฉิงเหมือนสะบัดมือไล่แมลงวัน “ไอยา อย่าวุ่นวายนัก...คนเขาจะนอน... ”

เฉิงเฉิงจึงทำได้เพียงออกแรงเขย่าแล้วเขย่าอีก “หยางหยางรีบตื่นเร็วเข้า พ่อกลับมาแล้ว”

“อื้ออื้อ...กลับมาแล้วก็กลับมาแล้วสิ...” เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวเล็กยังไม่กลับมาจากแดนเซียน ต่อให้เง็กเซียนกลับมาแล้วก็ล้วนต้องปล่อยให้เขาทำตัวเหลวไหลนอนกรนคร่อก ๆ ต่อไป !

ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อย่างเป่หมิงโม่จะไม่สนใจลูกชายของเขาได้อย่างไร

ทันใดนั้นเขาก็น้อมเอวลงไป ยื่นแขนที่แข็งเหมือนเหล็กกล้าไปทางหยางหยางจากนั้นก็อุ้มเด็กชายให้ลอยขึ้นมา คนเป็นพ่อถอดกางเกงของลูกชายออกโดยไม่พูดไม่จา หลังจากนั้นก็พลิกหยางหยางคว่ำลง แล้วง้างฝ่ามือออก

เสียง เผียะ เผียะ เผียะ ดังขึ้นบนก้นขาวเนียนนุ่มของหยางหยางอยู่หลายครั้ง...