เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 267

ตอนที่267 ความชอบไม่ใช่การครอบครอง

ยิ่งไปกว่านั้น ท่าทีที่เธออยู่ในอ้อมอกของหยินปู้ฝันวันนั้น มันยิ่งเหมือนการราดน้ำมันลงบนกองไฟดีๆนี่เอง

หากไม่ใช่เป็นเพราะใช้หมายศาลวิธีนี้ ก็คงบีบเธอออกมาไม่ได้

เขามองไปทางท่านปู่และเจียงฮุ่ยซิน “ป้าซินครับ ใบสัญญาต้นฉบับที่ผู้หญิงคนนั้นเซ็นทั้งหมด รบกวนคุณป้าเอาให้ฉิงฮัวนะครับ ผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเธอจะเอาอะไรมาชนะการฟ้องร้องครั้งนี้

*

วันต่อมา

รถของเป่หมิงโม่เพิ่งเข้าจอดที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของตึกเป่หมิง เงาคนที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา...

กู้ฮอนมารอที่ช่องจอดรถประจำของเขาในลานจอดรถเพื่อพบเขา

จอดรถเสร็จ เป่หมิงโม่ลงมาจากรถด้วยความเย็นชา ทำเหมือนไม่เห็นกู้ฮอน เดินตรงดิ่งไปยังลิฟต์ทันที

“เดี๋ยวก่อน!” กู้ฮอนรีบตามไปขวางเขาไว้

เห็นเขาเหมือนแต่ก่อน ดูเย็นชาไร้อารมณ์ ใจของเธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เลียนแบบท่าทางเย็นชาของเขา พูดด้วยหน้าตาที่ไร้ซึ่งอารมณ์ “เรื่องยังไม่ทันขึ้นศาล และศาลก็ยังไม่ได้ตัดสินอะไร คุณก็ยังไม่มีสิทธิ์เอาตัวหยางหยางไปนะคุณโม่”

สายตาเย็นชาของเขาสะท้าน ดีมาก เธอเรียกเขาด้วยความเหินห่างว่า’คุณโม่’งั้นเหรอ

“คุณคิดว่าคุณอยู่ในระดับที่จะมาต่อรองกับผมได้เหรอ หรือคุณคิดว่าหยินปู้ฝันมีความสามารถที่จะช่วยคุณทวงลูกชายคืนงั้นเหรอ?” เป่หมิงโม่เม้มปากแล้วแสยะยิ้มออกมา “คุณไร้เดียงสาเกินไปหรือเปล่า คุณกู้”

คำว่า ‘คุณกู้’ เหมือนถูกของแหลมทิ่มแทงเข้าไปในใจ

แววตาเธอหม่นหมองลง จากนั้นก็หันมองลึกเข้าไปยังนัยน์ตาเขา “เรื่องการฟ้องร้องก็เริ่มต้นมาจากคุณนั่นแหละ ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะไม่ยอมเสียสิทธิ์เลี้ยงดูหยางหยางหรอก และคุณเองก็มีเฉิงเฉิงอยู่แล้ว

“แล้วยังไง ถ้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของผมแล้ว ผมไม่มีทางปล่อยให้ไปที่อื่นเด็ดขาด ตอนนั้นที่คุณกู้ขโมยลูกผมไป คุณก็น่าจะรู้แล้วว่ามันต้องมีวันนี้” น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยเหมือนกำลังต่อรองธุรกิจ

พูดจบ เขาก็เดินเลยไป

ใบหน้าของเธอขาวซีด กัดริมฝีปากแน่น พลางรีบวิ่งตามไป “แล้วคุณจะเอายังไง ถึงจะยอมปล่อยฉันกับหยางหยางไป? ยังไงซะคุณก็ไม่ชอบเด็กอยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ”

ทันใดนั้น ขาของเขาก็หยุดก้าวชะงัก

เธอเกือบจะชนเข้ากับแผ่นหลังของเขา ดีที่หยุดไว้ทัน

เขายักคิ้วหันมองเธออย่างพิจารณา “ผมไม่ชอบเด็ก ก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ต้องการพวกเขา ความชอบกับการครอบครอง มันไม่ใช่เรื่องเดียวกันสักหน่อย”

ครอบครองงั้นเหรอ?

เขากล้าพูดออกมาว่ากับลูกเป็นแค่การได้ครอบครองงั้นเหรอ!

“เป่หมิงโม่” เขาทำให้เธอโกรธ “เฉิงเฉิงอยู่กับคุณก็ไม่มีความสุขไปคนหนึ่งแล้ว คุณยังจะมาพรากวัยเยาว์ของหยางหยางไปอีกเหรอ? คุณนิสัยพิลึกพิลั่นก็ว่าแย่แล้ว ทำไมยังจะต้องทำให้ลูกเหมือนคุณอีกฮะ”

“นิสัยพิลึกพิลั่นงั้นเหรอ” ประกายประหลาดฉายวาบในแววตา เขาหรี่ตาลง มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความเย็นชา ——

“อย่ามาคิดที่จะท้าทายกับขีดความอดทนของผมนะ รู้อะไรไหมกู้ฮอน ผมไม่ได้รู้สึกดีใจขึ้นมาเลยที่รู้ว่าคุณเป็นแม่ของลูกชายผม ก็แค่รู้สึกอยากขำกับเรื่องโง่ๆที่ผมเคยทำให้กับคุณมากกว่า เพื่อลูกแล้วคุณต้องมาเข้าใกล้คนที่ปากคุณพูดปาวๆว่าเป็นคนแย่ เหลี่ยมจัด ทุเรศ คุณคงจะขยะแขยงมากเลยสินะ”

แน่นอนว่าตอนนี้พอผมคิดย้อนกลับไป คำพูดที่ว่าอยากดูแลคุณ เป็นห่วงคุณ อยากมีอะไรกับคุณพวกนั้น ก็รู้สึกขยะแขยงมากๆเช่นกัน ผมคิดไปได้ยังไงว่าผู้หญิงที่สามารถอุ้มบุญให้ผู้ชายคนหนึ่งได้ เธอจะยอมเป็นผู้หญิงของผมเพียงแค่คนเดียว เธอคงอยากได้แค่เงินถึงจะถูกสินะ และผมก็ให้เธอตามใจเธอทุกอย่าง เหลือก็แต่เงินที่ไม่เคยให้เธอ!

ผมเอง ก็ไม่ได้มีความยินดี ที่อยู่ดีๆก็ได้ลูกชายเพิ่มมาอีกคนหรอกนะ ก็เหมือนกับที่คุณพูด ว่าคนอย่างผมมันไม่รักเด็ก จะหนึ่งคน สองคนหรือจะอีกสักกี่คน สำหรับผมแล้วมันก็เป็นเพียงแค่ตัวเลขเท่านั้น แต่ผมก็ต้องการที่จะให้ลูกเป็นเหมือนผม โตมาแบบไม่มีความสุขนี่ล่ะ!!”

ตาเธอหรี่ลง ถ้อยคำของเขามันเหมือนมีดน้ำแข็งที่แหลมคม ค่อยๆกรีดเฉือนหัวใจเธอทีละแผล ทีละแผล

เธอยิ้มอย่างเย็นชา “ที่ผ่านมาฉันทำให้คุณขยะแขยงขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วคุณล่ะ คุณจะหาคนมาอุ้มบุญไม่ใช่เหรอ คุณถือดียังไงมาว่าผู้หญิงที่ช่วยคุณอุ้มบุญเสียๆหายๆแล้วพูดเอาดีเข้าตัวแบบนี้ เป่หมิงโม่ คุณมันสองมาตรฐาน คุณมันดูถูกดูแคลนผู้หญิงอย่างฉันเข้ากระดูกดำ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่มีทางปล่อยหยางหยาง ฉันต้องการหยางหยาง แค่หยางหยาง!”

แววตาล้ำลึกทอประกายแสงที่เย็นเยือก ริมฝีปากบางเชิด “งั้นก็ตั้งหน้าตั้งตารอดูไปเถอะ ให้หยินปู้ฝันของคุณโชว์ของออกมาให้หมดล่ะ อย่าให้ผมได้หัวเราะเยาะทีหลังก็แล้วกัน”

สิ้นเสียง เขาก็เร่งฝีเท้ารีบเดินก้าวเข้าลิฟต์ไปทันที

กู้ฮอนมองตามแผ่นหลังเขา น้ำตาร่วงเผลาะ

ระหว่างเขาสองคน.... เดินมาถึงจุดนี้ได้ยังไงกันนะ

*

ตอนกลางคืน

ในบาร์เหล้า มีคนดื่มจนเมาอีกแล้ว

ป่ายมู่ซีนั่งอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์บาร์ ค่อยๆเช็ดขวดเหล้าราคาแพงอย่างใจเย็น

อาทิตย์ที่แล้วเพิ่งจะมีเรื่องต่อยกับเป่หมิงโม่ แผลฟกช้ำของเขายังไม่หายดี

สายตาเหลือบผ่านไปเห็นผู้ชายที่กำลังดื่มอย่างบ้าคลั่ง ป่ายมู่ซีก็ทนนั่งต่อไปไม่ไหว กำลังจะเดินไป...