เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 268

ตอนที่268 การแสดงตอนตั้งแคมป์

พูดไปพูดมา พอชูหยุนเฟิงนึกถึงเรื่องในอดีต ปมในใจเขาก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง.....

ปากบางๆของเป่หมิงโม่กระตุกเล็กน้อย “ยังไง นึกถึงเรื่องเศร้าของนายอยู่เหรอ เมื่อกี้ยังทำตัวเป็นอาจารย์สอนความรักอยู่เลยนะ ”

“แหม่ๆ เรื่องความรักเนี่ย....มันเป็นอะไรที่ซับซ้อนจริงๆนะ แต่ว่าถึงจะซับซ้อนอย่างไรก็ไม่เท่ากับความซับซ้อนของผู้หญิงหรอก เป่หมิงเอ้อ ฉันพูดตรงๆนะ นายต้องพาฮอนฮอนตบแต่งเข้าบ้าน นายมีเมีย มีลูกแล้วนะ แบบนี้อะไรๆก็ลงตัวพอดี จะมานั่งกลุ้มอยู่ทำไม”

“แต่งกับเธอ?” เป่หมิงโม่นัยน์ตาลุ่มลึกวูบไหวไปครู่หนึ่ง “นายไม่รู้เหรอว่าถ้าฉันไม่รัก ฉันก็ไม่แต่งหรอกนะ”

“เอ้า นายไม่ได้รักฮอนฮอนหรอกเหรอ”

“ใครบอกว่าฉันรัก รักเธอกับรักที่จะมีอะไรกับเธอมันคนละเรื่องกันนะ”

“อ๋อ.. เข้าใจแล้ว...”

“เข้าใจว่า?”

“รักกับการครอบครองมันคนละเรื่องกัน”

“……………..” ชายบางคนสับสน

ท่าจะไม่ดี วันนี้ได้ยินประโยคนี้ถึงสองครั้งแล้ว

*

คืนนี้ เป่หมิงโม่เมาหัวราน้ำกลับบ้าน ล้มหัวลงก็นอนหลับสนิท ใครมันจะไปมีแรงมานั่งคิดว่าอะไรคือความรัก อะไรคือการครอบครอง แล้วมันแตกต่างกันยังไงอีก

การฟ้องร้องครั้งนี้ เป็นข่าวดังไปทั่วทุกสารทิศ ทางศาลจึงรีบจัดแจงวันและเวลาเพื่อนัดขึ้นศาล

เป่หมิงโม่ยังคงทำตัวลึกลับ กู้ฮอนก็ถ่อมตัวเหมือนเดิม นิตยสารซุบซิบมีข่าวออกมาจนมืดฟ้ามัวดิน ดูเหมือนว่าเป็นข่าวที่นักข่าวกุขึ้นมาและเขียนเองทั้งนั้น แต่ผู้คนก็ยังคงให้ความสนใจและพูดต่อๆถึงคดีความเรื่องดังเรื่องนี้...

ในส่วนของโจทก์และจำเลยของการฟ้องร้องทั้งสองฝ่ายนั้น หลังจากที่ถูกนักข่าวใส่สีตีไข่เข้าไป เขียนเหมือนว่ากลายเป็นศัตรูที่อยู่ร่วมกันไม่ได้ไปเลย

คดีความใกล้เข้าสู่การขึ้นศาลแล้ว

ทั้งสองฝ่ายต่างก็ต้องการที่จะนำหลักฐานที่เป็นประโยชน์ต่อฝั่งตัวเองมายื่น และเป่หมิงโม่ที่อยู่กับลูกทั้งสองนั้น ก็ดูจะได้เปรียบมากกว่า

แต่จะทำยังไงถึงจะทำหลักฐานที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเขากันล่ะ

ดังนั้น ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศแจ่มใสและเย็นสบายแบบนี้ เป่หมิงโม่จะพาลูกทั้งสองเข้าร่วมกิจกรรมนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต...

กิจกรรมตั้งแคมป์นั่นเอง!

นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นหลักคือกิจกรรมตั้งแคมป์ครั้งนี้ คุณชายรองตระกูลเป่หมิงได้เชิญกลุ่มช่างภาพและทนายไปร่วมกิจกรรมครั้งนี้ด้วย

เหตุผลก็คือ พาเด็กๆไปทำกิจกรรมครอบครัว นั่นแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เพียงสามารถให้ลูกๆได้รับการเลี้ยงดูที่ดี เขายังรักและเอาใจใส่ลูกอีกด้วย หลักฐานเหล่านี้เมื่อยื่นต่อศาลแล้ว จะเป็นประโยชน์ต่อเขามาก

คำพูดของเฉิงเฉิง————

นี่คงเป็นการแสดงที่สมบูรณ์แบบเอามากๆ และที่ประชดก็คือ ทั้งครอบครัวแห่ไปแสดงโชว์กันในป่าในเขา

คำพูดของหยางหยาง————

นี่เป็นการเดินทางที่น่าอัศจรรย์ครั้งหนึ่ง ที่น่าดีใจก็คือ ก่อนออกเดินทางเขาได้แอบโทรบอกแม่แล้ว

กู้ฮอนพอได้ข่าวก็ฉุนขึ้นมา “พ่อของลูกนี่สมองมีปัญหาหรือไงกัน พาลูกๆสองคนออกไปเที่ยวแล้วยังจะต้องมีกลุ่มช่างภาพไปด้วยอีก เขาคิดว่าเขาเป็นพระเอกจะไปถ่ายละครหรือยังไงกัน”

ในสายก็ยังคงมีเสียงบ่นต่อของกู้ฮอน

ฉิงฮัวทำหน้าที่เป็นคนขับพาสามพ่อลูกนั่งรถออฟโรดลุยป่า ออกเดินทางอย่างรีบร้อน

และยิ่งไปกว่านั้น ข้างหลังรถพวกเขา ยังมีรถของทีมช่างภาพตามมาอีกสองคัน.....

*

ระหว่างทาง มีแต่เสียงตื่นเต้นของหยางๆที่พูดเจี้ยวจ้าวไม่หยุด ส่วนเป่หมิงโม่กับเฉิงเฉิงนั้นก็เงียบมาตั้งแต่ออกเดินทาง

____________

เงียบจนง่วงหลับไปแบบนั้น

เฉิงเฉิงเริ่มง่วงเป็นเพราะรถโยกไปมา ยิ่งโยกไปมานานเท่าไหร่เด็กก็จะหลับง่ายเท่านั้น

เป่หมิงโม่เริ่มง่วงเป็นเพราะเขาไม่ได้อินหรือชอบกับการเดินทางในครั้งนี้เลย

สำหรับคุณชายรองตระกูลเป่หมิงแล้ว พาผู้หญิงไปเข้าป่า ยังน่ากระตือรือร้นกว่าพาเด็กสองคนนี่มาเข้าค่ายเสียอีก

ใบหน้าของฉิงฮัวดูไร้อารมณ์ไม่รู้สึกรู้สาอะไร เหมือนตัวเองเป็นอากาศ ทำหน้าที่ขับรถของเขาไป

ภายในรถมีสี่คน สามคนทำตัวเหมือนเป็นอากาศ ถึงหยางหยางจะพลังงานเยอะแค่ไหนก็ทนไม่ไหวเช่นกัน———

ไม่ว่าหยางหยางจะเขย่าเฉิงเฉิงยังไง เพื่อให้เฉิงเฉิงได้ตอบสนองเขาบ้าง แต่เฉิงเฉิงกลับง่วงจนลืมตาแทบไม่ขึ้น หยางหยางก็ได้แต่ถอดใจ

ส่วนพ่อนิสัยเสียของเขานั้น หยางหยางยังโกรธเขาอยู่ เลยไม่ยอมเข้าไปหาเขาก่อน

ดังนั้นหยางหยางก็ได้แต่ก่อกวนวุ่นวายฉิงฮัวที่เงียบมาตลอดทาง

“ไฮ ลุงฉิงฮัว พวกเราถึงไหนกันแล้วหวา เมื่อไหร่จะถึงเขาฟะราน” หยางหยางถามฉิงฮัวแบบนี้เป็นรอบที่หกแล้ว

“คุณชายน้อยหยางหยาง ภูเขาฟรานถึงจะถูกนะครับ น่าจะนั่งรถอีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้วครับ” นี่ก็เป็นครั้งที่หกแล้วเช่นกันที่ฉิงฮัวแก้คำผิดให้

“อัยโหยวผมรู้แล้วล่าา แต่ว่าทามมายถึงยังม่ายถึงอีกล่าา?”

“ยังต้องนั่งรถอีกครึ่งชั่วโมงถึงจะถึงครับ” ฉิงฮัวตอบใจเย็น

“อัยโหยวผมรู้ว ผมถามว่า ทามมายต้องอีกครึ่งชั่วโมงจาถึงล่าา?”

“….ก็เพราะอีกครึ่งชั่วโมงถึงจะถึงไงครับ...” หน้าผากฉิงฮัวเริ่มมีเหงื่อไหล