เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 278
ตอนที่278 กู้ฮอนกลับมาอีกครั้ง
“เหอะ คุณชายรองนี่ฉลาดจริงๆ หรือว่าคุณชายรองไม่ชอบคืนนี้หรอ?ฉันจำได้ว่าคุณชายรองเคยพูดคุณชายรองชอบตัวฉันที่สุดไม่ใช่หรอ ใช่มั้ย....”
หล่อนยิ้มกริ่มจนทำให้เขาร้อนไปทั้งตัว
ถึงแม้เขาจะไม่ได้สติสัดเท่าไหร่แต่คนตรงหน้านี้เป็นคนที่ตัวเองรอคอยไม่สิเกลียดต่างหากเห็นได้ยากว่าหล่อนจะทำแบบนี้ เขาจะไปสนใจอะไร ไว้ค่อยคิดบัญชีทีหลัง!
“มา เหล้าขวดนี้ขนส่งมาจากเม็กซิโกเลยนะเห็นว่าคุณชายรองรู้เรื่องเกี่ยวกับของพวกนี้นิ ไม่รู้ว่าจะชอบรึเปล่า....”
หล่อนพูดจบก็ราดไปที่ตัวเขา
สึดด
เขาหายใจไม่ทั่วท้อง กัดฟัน “มารยาทน้อย เธอตั้งใจใช่มั้ย?”
ถ้าไม่ใช่เขาโดนมัดอยู่ละก็ เขาจะจับกดเอาสะเลย!
แต่เขาอดไว้
หล่อนแอบยิ้ม ใช้ลิ้น เลียเหล้าที่อยู่บนตัวเขาทีละหยด....
ซี๊ดด
เป่หมิงโม่หายใจไม่ทั่วท้อง
แล้วหล่อนก็อมเหล้าจูบลงให้เขาดื่มต่อเหมือนตอนอยู่ในงานอีกครั้ง...
“สาวน้อย ....พอละ”
จริงแล้ว อยากจะบอกว่า เล่นอารมณ์ก็พอละ ถึงเวลาอาหารมื้อหลักแล้วนะ...
อื้ม—-
ในระหว่างที่จูบกับหล่อน เขายิ่งอยู่ยิ่งเวียนหัว....
ถึงแม้เหล้านี้จะแรง แต่ไม่ใช่ว่าฤทธิ์จะออกเร็วแบบนี้....
จู่ๆก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง “เธอ—-“
ยังพูดไม่จบ เขาก็โดนดึงเข้าไปที่มืดๆ
แต่ก็ยังได้กลิ่นหอมนั้นอยู่
เขาไม่รู้ว่าน้ำหอมนี้กับเพชรนั้นชื่อเดียวกัน
พอเขาสลบ หล่อนก็ถอนจูบทันที
หล่อนลูบตัวที่หนักแน่นของเขา—-
“เป่หมิงโม่ ไม่เจอตั้งสองปี ฉันกลับมาแล้วนะ ลืมบอกเธอไป ที่ฉันกลับมาคือจะมาทวงทุกสิ่งที่เป็นของฉัน...”
*
เช้าวันที่สอง
วันคริสต์มาสของปีละกันมาถึงแล้ว
เมื่อคืนวันคริสต์มาสอีฟ เมืองAปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว
ถึงแม้จะหนาวแต่ก็ยังมีคนสูงอายุออกมาออกกำลังกายอย่างปกติ
แต่ว่า ราวเหล็กของสวนสาธารณะ แขวนไรขาวๆไว้ไม่รู้
ไม่ นั้นคือร่างคน!
ทั้งตัวใส่แค่บ็อกเซอร์!
ชายคนนี้ไม่มีสติ
แขนทั้งสองโดนผ้าบางๆมัดแขวนไว้อยู่ที่ราวเหล็ก
หิมะร่วงโรยอยู่ที่ผมเขาแขนเขาไหล่เขา....
คนยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ต่างคนต่างพูด—-
“พระเจ้า โรคจิตป่ะเนี่ย? เปลือยกายแบบนี้ไม่หนาวหรอ?”
“หรือว่าโดนคนแก้แค้น! โดนแขวนอย่างกับปลาตากแห้ง....”
“หุ่นโคตรแซ่บ....”
“โทรแจ้งตำรวจดีมั้ย?”
“ไม่รู้สิ เป็นวิธีออกกำลังกายแบบใหม่ของเขารึเปล่า?”
“ใครจะไปปัญญาอ่อนแบบนั้น?”
“ทำไมคุ้นหน้าจังเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน....
มีคนเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูป
เป่หมิงโม่เหมือนโดนอะไรทำให้ตื่น!
ปวดหัวเป็นอย่างมาก!
จู่ๆก็เย็นขึ้นหัว!
ซึดด
เขาจาม
เห็นผู้คนตรงหน้าที่กำลังซุบซิบไรกันอยู่....
เขารีบดูตัวเองใส่เพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว!
รีบปิดตัวเอง!
เงยหน้าเห็นผ้าที่คุ้นเคยมัดมืออยู่!
เขาจ้อง!
จู่ๆก็เข้าใจขึ้นมาทันทีให้ตายเถอะหลงกลยัยกู้ฮอนแล้ว!
กัดฟันตะโกน —
“มองอะไรห้ะ! ไม่ต้องถ่าย!”
ชูหยุนเฟิงเมื่อคืนเล่นสะสนุกเช้าตรู่ก็ได้ขับรถแผ่นสวนสาธารณะอย่างมึนๆ!
ชูหยุนเฟิงรีบจอดเมื่อเห็นเขา รีบวิ่งไป—-
“เป่หมิง เป่หมิงเอ้อ เธอ....ทำไมเอาตัวเองไปแขวนแบบนั้น?”
“เงียบปาก! รีบแก้มัดฉัน!”
ชูหยุนเฟิงรีบไปแก้มัดให้เขา“พระเจ้า อย่าบอกนะ ว่าเป็นฝีมือสาวน้อยเมื่อคืนนั้นอ่ะ?”
เงียบไปสามวิ
ชูหยุนเฟิงมองตัวเขารีบหัวเราะ—-
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“กล้าหัวเราะอีกดู “เป่หมิงโม่พูดด้วยความโมโห “ให้ตายสิ ยังไม่รีบถอดเสื้อมาอีก!”
“ฮ่าๆ ได้ๆฉันถอด ....”ชูหยุนเฟิงหัวเราจนน้ำตาไหลถอดไปพูดไป“แม่เจ้า เป่หมิงโม่เธอนี่โครต....ฉันคิดว่าเธอจะได้ข้ามคืนแสนหวานสะอีก...โครตขายหน้าเลย...ฮ่าๆๆ....รอบแรกที่เธอตกอยู่ในมือผู้หญิงนะเนี่ย...”
“เงียบปาก!”
เป่หมิงโม่รีบใส่เสื้อและไล่ตัวนั้น:“ไปให้หมด ใครกล้าเอาเรื่องนี่ไปพูด กูจะทำให้มันไม่ได้เห็นตะวันอีกต่อไป!”
พอเขาพูดแบบนี้ ต่างคนต่างพากันหนี
ชูหยุนเฟิง :“โอ้ย โชคดีนะผู้หญิงนั้นไม่ได้มาหาฉัน เป่หมิงเอ้อ ขอบคุณนะ...”
“ขอบคุณบ้าไร! เธอรู้มั้ยสาวน้อยนั้นเป็นใคร?”
เป่หมิงโม่พูดอย่างเย็นชา เย็นยิ่งกว่าหิมะ!
พอใส่ชุดเสร็จ เขาจับผ้าบางนั้นไว้แน่น
“ใคร? ใครจะกล้าแบบนั้น_?”หยุนเฟิงพูด
“กู้ฮอน!”
เขากัดฟันพูดแล้วขึ้นรถ...
หยุนเฟิงยังยืนอยู่ที่เดิมอ้าปากค้างอย่างไม่น่าเชื่อ“ใครนะ ฮอนฮอน...”
เห็นหมิงโม่ที่ไปไกลแล้ว
หยุนเฟิงเพิ่งตอบสนอง“เห้ย รอหน่อยสิ เอาเสื้อฉันไปตอนไหนเนี่ย...”
วันนี้เป็นวันคริสต์มาส เมืองAคึกคักมากๆ
เพราะว่าวันนี้เมืองAนั้นเชิญนักเขียน โม้ฮอน มาพบเจอแฟนคลับ
เช้าตรู่ก็อึดอัดกันเพราะคนเยอะมากกก
นักข่าวมากมายต่างมาแย่งกันถ่ายรูปนักเขียนผู้นี้
เหมือนเขาจะบอกว่า โม้ฮอนเป็นลูกสาวของผู้มีอำนาจใน30ปีก่อนของเมืองAโม้จิ่งเฉิง;
ยังมีคนพูดอีกว่าโม้ฮอนเป็นคนเดียวกันกับกู้ฮอนที่ตอนนั้นเรื่องขึ้นศาลดังทั่วเมืองAใช่หรือไม่ รอโม้ฮอนปรากฏตัวเอง.....
“อุ้ย! คุณโม้ฮอนออกมาแล้ว....”
*
เวลาเดียวกันในขณะที่เป่หมิงโม่กลับมาที่บ้านอย่างอัปยศใครจะไปรู้จู่ๆก็มีอะไรอ้วนๆพุ่งขึ้นไป—-
เขาพูดอย่างโมโห“ให้ตายเถอะ ใครสั่งให้เอาหมาโง่นี้กลับมา!!”
“ฮื้อ....”เบลล่ามองตาเขาอย่างน่าสงสาร สองปีมานี้เบลล่าคงกินดีเลยอ้วนขึ้นเยอะ!
ต่อด้วยเด็กชายที่ใส่ชุดHipHopเอาปืนของเล่นวิ่งตามออกมา:หนีอีกแล้ว ออกมานี่! ให้ฉันยิงสะดีๆ!”
เป่หมิงโม่เห็นเด็กชายที่เรงเหยื่อ เบลล่า—-
“เป่หมิงซีหยาง!”
เขาพูด ปืนก็ยิงออกไปทันที
“ฮือ “เบลล่าโดนยิงแกล้งล้มลง
หยางหยางถึงจะวางปืนลง เห็นเบลล่าที่แกล้งตาย เห้อ ไม่ท้าทายเลย
เด็กชายเงยหน้ามองพ่อ สองปีแล้วเด็กชายไม่ทำหน้าดีๆให้สักครั้ง:“เอ๊ะ พ่อกลับมาแล้วหรอ? ของขวัญคริสต์มาสละ?”
เป่หมิงโม่มองลูกชายเขาสูงขึ้นนิแต่นิสัยเหมือนเดิมไม่มีผิด
ลูกชายทั้งสอง7ปีแล้วเขารู้สึกว่า2ปีมานี้ สองพี่น้องไม่เปลี่ยนเลย
ความสัมพันธ์ของเขากับลูกๆก็ไม่ได้เกร่ง ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ
กะว่าจะส่งออกประเทศแต่กู้ฮอนดันไปก่อนเขาเลยเอาลูกอยู่ข้างกาย_
เขาคิดว่าถ้าลูกทั้งสองอยู่กับเขาหล่อนก็คงจะไม่ไปไหนไกล
พอนึกถึงกู้ฮอนก็นึกถึงเรื่องเมื่อเช้า
เขาถาม“แล้วเธออยากได้ของขวัญไร?”
หยางหยางแก้มป่อง“ถ้าผมอยากได้ไรพ่อก็จะให้ใช่มั้ย?”
“เธอคิดว่ามีเรื่องไรที่ฉันทำไม่ได้บ้าง? หมิงโม่กระตุกยิ้ม
หยางหยางพูดอย่างไม่เกรงใจ“งั้นผมจะเอาแม่ พ่อมีปัญหาเอามามั้ย?”
คำเดียวที่เขาพูดไม่ออก!
เวลานี้ทีวีออกภาพนี้ขึ้นทันที
“พี่น้องๆที่หน้าทีวี สวัสดีค่ะ ฉันเป็นนักข่าววันนี้ในเมืองAนี้มีนักเขียนยอดฮิตมา คุณโม้ฮอน เอาผลงานตัวเองมาเปิดตัวเลยพบเจอแฟนคลับ
ตอนนี้ที่มือดิฉันจับเล่มนี้ ชื่อ(Years when his father couldn’t do it )เล่มนี้เป็นผลงานของคุณโม้ฮอน ทางเราเป็นเกียรติอย่างมากที่คุณโม้ฮอนให้การสัมภาษณ์กับเรา——“
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ