เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 279

ตอนที่279บุญคุณที่ช่วยชีวิต

พอนักข่าวพูดจบก็ตัดภาพเห็นคนเยอะแยะรุมล้อมกันเต็มไปหมด

สุดท้าย กล้องถ่ายจับภาพโดยเฉพาะผู้หญิงที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะและยิ้มให้กล้อง

พ่อลูกทั้ง3อึ้ง มองทีวีค้าง ไม่เชื่อว่าผู้หญิงในภาพนั้น เป็นคนที่พวกเขาคุ้นเคยที่สุด....

“คุณแม่—-“

ชัดเจน เด็กทั้งสองรีบวิ่งไปที่หน้าทีวีจะกอดทีวีเพราะเห็นแม่ตัวเอง....

หล่อน.....เปลี่ยนไปเป็นโม้ฮอนตั้งแต่เมื่อไหร่? เป็นนักเขียนเมื่อไหร่?

อีกอย่าง เขาเรียกอะไรนะ (Years when his father couldn’t do it)

เป่หมิงโม่จ้อง! เขาไม่ไหวสะที่ไหน!

“สวัสดีคุณโม้ฮอน!เป็นอะไรที่คิดไม่ถึงมากคุณเป็นคนเดียวกันกับคุณกู้ฮอนที่เคยขึ้นศาลกับคุณเป่หมิงโม่ใช่มั้ย?สองปีนี้คุณหายไปไหน ?ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นโม้”นักข่าวสัมภาษณ์

กู้ฮอนยิ้มให้กล้องเวลาไม่ได้ร่องรอยไว้ที่หล่อนเพิ่มเติมเพียงหล่อนมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น :“ยังไงทุกคนก็ยังสามารถเรียกฉันกู้ฮอนได้นะคะ จะนามสกุลอะไรไม่สำคัญหรอกค่ะ”

“ฮ่าๆงั้นดิฉันขอเรียกคุณกู้ฮอนดีกว่านะคะ คุณกู้ฮอนคะพวกเรารู้ว่าคุณแพ้ให้กับคุณเป่หมิงโม่ตอนขึ้นศาลงั้นเรื่องนี้ (Years when his father couldn’t do it)งั้นพ่อของลูกคือคุณเป่หมิงโม่หรอคะ ถ้าใช้ที่คุณกู้ฮอนทำก็แปลว่าแขวะอยู่หรอคะ?นักข่าวถาม

กู้ฮอนยิ้มอ่อนให้กล้อง :“ไม่ค่ะ อันผู้อ่านทุกคนใช้จิตนการ ฉันไม่ได้อ้างอิงถึงใคร”

“คุณกู้ฮอนคะถ้าสมมุติคุณเป่หมิงโม่เป็นพ่อในนั้นละคะเขาไม่ไหวตรงไหน?ทุกคนรู้ประธานเป่หมิงโม่ของบริษัทเป่หมิงยังไม่ได้แต่งงานในสายตาของผู้คนทั้งหลายเขายังโสด ตอนนี้คุณบอกว่าเขาไม่ไหว ไม่กลัวว่าเขาจะโกรธหรอคะ?”นักข่าวถามอย่างระวัง

กู้ฮอนยิ้มตอบ:ฮ่าๆ เหมือนที่ฉันพูดเมื่อกี้ ฉันไม่ได้เขียนว่าใครเป็นพ่อของลูก ถ้าคุณเป่หมิงโม่จะหาเรื่องฉัน ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ คงพูดได้ว่าเขาไม่ยอมรับตัวเองแหละค่ะ..”

“ฮ่าๆ! คุณกู้ฮอนกล้าหาญมากเลยนะคะ!”นักข่าวได้ยินก็หัวเราะตาม“งั้นตอนแรกที่คุณจะเขียนเรื่องนี้เพราะอะไรหรอคะ?”

“จริงแล้วเรื่องนี้ฉันทำเพื่อลูกค่ะ ฉันหวังว่าลูกฉันจะเป็นแบบอย่างให้กับเด็กๆที่ไม่มีแม่เคียงข้าง แต่แม่ก็ยังรักพวกเขาอยู่ และฉันก็อยากมอบพลังให้แก่แม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะบอกให้พวกเขา ต้องแข็งแกร่ง อดทน ทำเพื่อลูก ไม่ท้อถอย!”

เวลาที่กู้ฮอนพูดคำนี้กล้องแต่ละกล้องถ่ายเต็มไปหมด

“คุณกู้ฮอนพูดได้ดีมากค่ะ!หวังว่าเพศหญิงทุกคนจะหาแรงบันดาลใจจากเรื่องนี้และติดตามผลงานของคุณกู้ฮอนนะคะ ขอบคุณที่รับการสัมภาษณ์ค่ะ”

และภาพก็ตัดไปตอนที่กู้ฮอนเซ็นลายเซ็นให้แฟนคลับ...

หยางหยางและเฉิงเฉิงดูแม่ในทีวี น้ำตาจะไหล...

“ฮื้ออ แม่....หยางหยางคิดถึงแม่...”

“คุณแม่....”เฉิงเฉิงพูดเสียงแหบ น้ำตาไหลเงียบๆ

เด็กทั้งสองทนความคิดถึงต่อแม่มา2ปี ตอนนี้เห็นแม่บนทีวีก็อดไม่ได้...

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว

ตั้งแต่ผู้หญิงคนนี้กลับมาก็เหมือนข้อปริศนาดึงดูดเขา

เริ่มจากการเป็นลูกสาวของโม้จิ่งเฉิงและทำให้เขาหลงกลแล้วทิ้งเขาไว้ที่สวนสาธารณะ

ตอนนี้ยังเขียนหนังสือที่เรียก ว่า(Years when his father couldn’t do it) ขึ้นอีกและยังเปิดสาธารณะบนทีวีและยังพูดสัมภาษณ์ไปแบบนั้น บอกว่าเขาไม่ไหว!

ดีมาก!

เป่หมิงโม่มองจ้อง

หล่อนยั่วเขาโมโหได้สำเร็จแล้วนะ!

เขาจะรอดูว่าต่อไป หล่อนจะเล่นยังไงอีก

“คุณชายรอง วันนี้วันคริสต์มาส คุณนายหญิงถามว่าจะไปฉลองกับคุณหนูทั้งสองมั้ย”คนใช้รีบถามขึ้น

เป่หมิงโม่หยุดสักพัก เห็นเด็กทั้งสองที่กำลังร้องไห้ ขมวดคิ้วตอบเสียงเบา:“อืม”

แล้วรีบเดินจากไป...

*

อาคารวัฒนธรรมของเมืองA

ทั้งตึกคนเยอะมากๆจนขึ้นฟีดของเมืองA

คนอาจจะแปลกใจว่าจากในหนังสือพ่อของลูก เป็นเป่หมิงโม่รึเปล่า?

นักเขียนโม้ฮอนกับเป่หมิงโม่ที่ร่ำรวยมหาศาลเขาเลยมีเรื่องอดีตไรกัน?

ในเวลาเดียวกัน ตึกนั้นก็ยังมีงานพบเจอแฟนคลับของชูยิ่งหวั่นทำให้รู้สึกเงียบ

อีกแค่2-3คนเดินผ่านและขอถ่ายรูป

Jan ผู้ช่วยของชูยิ่งหวั่นมองจากชั้นสามลงไปตกใจมากหล่อนเองก็อยู่ข้างกายชูยิ่งหวั่นเป็นเวลานานพอสมควร ฉะนั้นหล่อนก็พอจะรู้เรื่องของเป่หมิงโม่กับกู้ฮอนอยู่:ฉะนั้น หล่อนเป็นกู้ฮอนจริงๆ!สองปีก่อนที่แพ้ไป คิดว่าหล่อนนั้นจะหายไปแล้วสะอีกที่ได้ไหนเขียนหนังสือตามคนอื่นอีก!”

ชูยิ่งหวั่นไม่พอใจจับราวเหล็กไว้แน่นๆมองไปด้านล่าง หล่อนกัดฟังพูน

“แล้วไง?”ตอนนี้ดังแล้วไงหล่อนแย่งเฟยเอ๋อไม่ได้หรอก....”

เพราะขนาดหล่อนเองก็แย่งเฟยเอ๋อไม่ได้!

*

กู้ฮอนเซ็นเป็นเวลา3ชั่วโมงถึงจะจบ

นักข่าวและแฟนคลับยังวนเวียนไม่ไปไหน

ยามได้กันผู้คนให้กู้ฮอนขึ้นรถอย่างปลอดภัยถึงชั้นใต้ดิน

หล่อนที่ใส่ส้นสูงที่นั่งลิฟต์ลงไปรถที่คุ้นเคยจอดอยู่ด้านหน้า

คนขับรถรีบลงรถมาเปิดประตูให้

หล่อนยิ้มแล้วเข้าไปนั่ง

“คุณพ่อโม้”

โม้จิ่งเฉิงนั่งอยู่ในรถยิ้มต้อนรับ“ฮอนวันนี้เซ็นได้ราบรื่น คุณพ่อยินดีด้วยนะ!”

“ฮ่าๆ ต้องขอบคุณคุณพ่อมากว่าค่ะ ถ้าไม่ใช่ตลอดสองปีที่พ่อให้กำลังใจนั้น ก็ไม่มีหนูในวันนี้หรอก”

“เพราะหนูตั้งใจต่างหาก พ่อยังไม่ได้พูดเลยนะ เพราะหนูเมื่อสองปีก่อนช่วยพ่อรอดพ้นอันตราย”

“.....คุณพ่อคะ คำนี้พ่อพูดหลายรอบแล้วนะคะ ตอนนั้นเวลาจำกัดและบนเครื่องก็มีแค่หนูเป็นเลือดกรุ๊ปเดียวกับพ่อ...”

ใช่ตอนนั้นหนูยังมีครรภ์อยู่เลยก็ยังจะบริจาคเลือดให้ ...บุญคุณนี้พ่อจะไม่ลืม”โม้จิ่งเฉิงลูบหัวกู้ฮอน

กู้ฮอน“น่าเสียดาย ถึงเลือดเราจะกรุ๊ปเดียวกัน แต่ไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆ....”

โม้จิ่งเฉิงโอบกอดกู้ฮอนอย่างรักลูก:“ลูก พ่อเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอ หนูก็เปรียบเสมือนลูกของพ่อจริงๆ”

กู้ฮอนนึกถึงเรื่องสองปีก่อน เมื่อเครื่องบินกำลังเริ่มออกเดินทาง โม้จิ่งเฉิงโดนคนลักรอบทำร้าย เพราะสถานะของเขา จึงจะนั่งเครื่องบินกลับมาทางเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไม่คิดว่าจะมาไม่ไหวตอนนั้น

โชคดีว่าตอนนี้กู้ฮอนก็อยู่บนเครื่อง ตอนนั้นหล่อนยังท้องถ้าคนท้องบริจาคเลือดอาจจะไม่ไหวแต่เวลาจำกัดสุดท้ายหล่อนก็ช่วยเขา...

“คุณพ่อคะ เพชรนี้เมื่อถึงมาเลเซียแล้วหนูค่อยคืนให้ป้าหรูเจี๋ยนะคะ...”

“ฮ่าๆ หล่อนบอกว่าให้เธอแล้ว เธอก็รับไว้เถอะ เมื่อคืนเราแสดงได้ดีมาก ไม่ใช่หรอ?”โม้จิ่งเฉิงนึกถึงเมื่อวานแล้วหัวเราะ

กู้ฮอนรีบพูด “เพชรนั้นแพงเกินไปค่ะ_ หนูรับไว้ไม่ได้ พูดจริงนะคะเมื่อวานตกใจมากหนูไม่เคยกล้าแบบนี้มาก่อนกลัวว่าเป่หมิงโม่นั้นยังไม่ติดกับนะสิ...”

“ฮ่าๆหนูทำได้ดีแล้ว! ไม่นาน เราก็จะมีฉากเด็ดๆดูกัน!”

.....

พวกเขาหัวเราะ

แต่ไม่มีคนเห็น ไม่ไกลมีรถหรูคันหนึ่งจอดไว้ ในรถ เป็นเป่หมิงโม่ที่เยือกเย็น...

หลังจากโม้จิ่งเฉิงไปได้ไม่นานเขาก็ได้ขับไปอีกทาง

*

โรงพยาบาลA

นี้เป็นโรงพยาบาลเอกชน ช่วยรักษาคนรวยโดยเฉพาะ

ปีนี้เมืองAหิมะตกเร็วกว่าปกติ

ท้องฟ้าแจ่มใสแต่ก็หนาวอยู่ดี

หิมะก็ไม่ละลาย

สวนหรือหลังคาโดนหิมะปกคลุมไปหมด

ไหนๆก็มีต้นคริสต์มาสมีกระดิ่งหลายสีๆไปหมด

“ฮ่าๆ ยิ่งหวั่น ไม่ต้องทำแล้ว...แบบนี้ฉันไม่สวย...”

“ใครบอกเฟยเอ๋อไม่สวย? ในสายตาทุกคนเฟยเอ๋อสวยเหมือนเดิม สวยกว่าแต่ก่อนอีก!”

สวนหลังบ้านผู้หญิงที่นั่งรถเข็นบนหัวใส่ที่คาดผมปีศาจน้อย ที่กำลังเขิลอาย ชูยิ่งหวั่นก็สวมหมวกคริสต์มาส ทั้งสองหัวเราะสนุกสนาน...

เป่หมิงโม่เห็นภาพนี้

ก้าวขายาวไปตรงหน้ารถเข็นหญิงสาว—-

เฟยเอ๋อ ข้างนอกหนาวทำไมไม่เข้าไปด้านใน?”

เฟยเอ๋อมองคนตัวสูงที่หุ่นดีใส่เสื้อโค้ทยาวรู้สึกหล่อเป็นอย่างมาก แต่ในสายตาเฟยเอ๋อเขาหล่อตลอดเวลา...

“โม่ เธอกลับมาแล้วหรอ? นี้เป็นที่คาดผมที่ยิ่งหวั่นให้ฉัน สวยมั้ย?”

เฟยเอ๋อชี้ไปที่คาดผมแล้วยิ้มเพราะรอยแผลเต็มหน้าของหล่อนเลยทำให้ยิ้มนั้นดูฝืน

เหมือนเห็นแผลที่หน้าหล่อนเป่หมิงโม่ถอนหายใจตลอดเขาจับมือหล่อนอย่างอ่อนโยนขนาดมือก็มีแต่รอยแผล

“เฟยเอ๋อสวยตลอด แต่วันนี้หนาว ร่างกายเธออ่อนแอ เดี๋ยวเป็นหวัด ฉันพาเธอเข้าไปนะ?”

เขาพูดอย่างอ่อนโยน

ชูยิ่งหวั่นมอง ถึงแม้ตลอดสองปีนี้ หล่อนเคยเห็นเขาอ่อนโยนใส่เฟยเอ๋อไม่ใช่รอบแรก แต่ทุกครั้งที่เห็น หล่อนรู้สึกเหมือนใจโดนแทง