เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 280

ตอนที่280 วันคริสต์มาสของลูกๆ

เฟยเอ๋อพยักหน้าตอบรับ“อือ งั้นเราเข้าไปกันเถอะ! จริงแล้วพยาบาลได้บอกไว้ว่าให้ฉันขยับตัวได้แล้ว จะได้หายไวๆ”

เป่หมิงโม่หันตัวไปดันรถเข็นของหล่อนเข้าไปในบ้านและพูด“เพราะฉันคนเดียว ถ้าไม่ใช่รถฉันไปชนโดนเธอ...”

“โม่ !”เฟยเอ๋อรีบพูดขึ้น“บอกแล้วไม่เกี่ยวกับเธอ!ครั้งที่แล้วแค่มีแผลลอกนิดหน่อยไม่ได้เป็นไรมากที่เหลือนี้เป็นแผลเก่าของ10ปีก่อน หายได้ขนาดนี้ ฉันก็พอใจมากแล้ว...”

ถึงแม้เฟยเอ๋อจะพูดแบบไม่คิดมาก แต่สำหรับหญิงสาวที่โดนไฟไหม้ใส่ตัว90%นั้น มันเจ็บปวดแค่ไหน?

เป่หมิงโม่คิดย้อนไปเมื่อ2ปีก่อน คืนที่กู้ฮอนไปจากเมืองA

ฉิงฮัวลากเขาขึ้นรถเพื่อจะไปหาผู้หญิงที่ไร้หัวใจคนนั้น

ไม่คิดว่า จะเกิดอุบัติเหตุไปชนใส่เฟยเอ๋อสะก่อน

ถึงแม้จะแค่เฉียดใส่หน่อยๆ

แต่คืนนั้นทำให้เขารู้ว่าคืนที่เขามีเรื่องกับป่ายมู่ซี เห็นผู้หญิงที่ใส่ผ้าปิดปาก ก็คือเฟยเอ๋อนั้นเอง

แต่ที่แท้ทั้งหมดนี้ไม่ใช่แค่ความฝัน เฟยเอ๋อยังอยู่บนโลกใบนี้....

เมื่อเขาเห็นบาดแผลบนตัวของหล่อนเขาก็บอกกับตัวเองเขาจะไม่ปล่อยเฟยเอ๋ออีก.....

แต่แค่สมองมักจะมีภาพกู้ฮอนลอยออกมาตลอดเวลา...

เขารู้สึกเจ็บใจ

เมื่อนึกถึงคืนที่อยู่กับหล่อนนั้นทั้งโมโห ทั้งไม่พอใจ ทั้งอยาก สุดท้ายก็ได้แค่นั้น

กู้ฮอน นางมารยา

รอบนี้ที่หล่อนกลับมาก็บ่งบอกชัดเจนว่าหล่อนนั้นจะเปิดศึกกับเขา

เขารู้ว่าหล่อนไม่ยอมปล่อยลูกไปง่ายๆแบบนั้นหรอก

แล้วเขา จะเอาไงกับหล่อน?

“โม่ ฉันมีอะไรจะบอก วันนี้มีคนเอาของขวัญคริสต์มาสมาให้เยอะแยะเลย เดี๋ยวฉันเลือก แล้วเธอช่วยเอาไปให้เฉิงเฉิงกับหยางหยางนะ....” เฟยเอ๋อยิ่งพูดเสียงยิ่งเบาลง...

.....

ชูยิ่งหวั่นยืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นเขาทั้งสองค่อยๆเดินไปหล่อนกำหมัดไว้แน่น....

ตอนแรกคิดว่ากู้ฮอนไปแล้ว หล่อนก็จะได้กลับไปหาโม่อีก

แต่ใครจะไปคิดว่า 10กว่าปีแล้ว เฟยเอ๋อยังไม่ตาย!

2ปีก่อนที่หล่อนเห็นความหวังว่าหล่อนรู้ว่าหล่อนนั้นฝันมากว่า10ปี สุดท้ายก็ล่มสลาย

หล่อนปาดน้ำตาที่ค่อยๆไหล หล่อนะพูด:“โม่ เธอเคยบอกฉันว่า รอยยิ้มของฉันเหมือนเฟยเอ๋อไม่ใช่หรอ...ทำไมตอนนี้เฟยเอ๋อหน้าเละแบบนั้น เธอยังยอมมองของเขาก็ไม่มองฉันเลย...”

วันนี้วันคริสต์มาสเฉิงเฉิงและหยางหยางจึงช่วยเพื่อนบางคนในห้องมาเล่นด้วย

บ้านเป่หมิงโม่นั้นจัดคริสต์มาสแขวนไฟสวยงามเต็มต้น

สวนหลังบ้านยังมีหิมะที่กองเต็มไปหมด

เด็กๆสวมหมวกคริสต์มาสแล้ววิ่งไปเล่นหิมะกันอย่างสนุกสนาน

“เป่หมิงซีหยาง บ้านเธอใหญ่จัง เหมือนวังเลย น่าอิจฉาจัง”เพื่อนAพูด

“ใช่ๆ ปู่ย่าของพวกเธอก็รักเธอกับเป่หมิงซิเฉิงมากๆเลยด้วย” เพื่อนBพูด

“พวกเธอเหมือนเจ้าชายเลย...” เพื่อนCพูด

“แต่พ่อฉันบอกว่า พวกเธอไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่ แม่พวกเธอละ?”เพื่อนDพูด

“แม่ของพวกเธอไม่เอาพวกเธอแล้วใช่มั้ย?”เพื่อนEพูด

“ไม่ใช่สะหน่อย “หยางหยางพูดอย่างดุดัน “คุณแม่กลับมาแล้ว วันนี้ยังอยู่บนทีวีอยู่เลย คุณแม่เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เอาพวกฉัน!”

หยางหยางตะโกนจนเพื่อนๆทุกคนหยุดเล่น

“โกหก ฉันรู้จักเธอมานานขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นแม่พวกเธอเลย?”เพื่อนAพูด

“แม่ของพวกเขาไม่เอาพวกเขาแล้วแหละ....” เพื่อนBแอบพูด

“บ้าบอ! แม่จะไม่เอาพวกเราได้ไง! ถ้ายังพูดมั่วอีกฉันจะต่อยพวกเธอแน่!”หยางหยางทำท่าจะต่อย

“หึ เป่หมิงซีหยางเธอมันก็แค่เด็กขาดความอบอุ่น!”มีปัญญามาต่อยพวกฉันสิ...”เพื่อนๆหาเรื่อง

เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว นั่งมองหิมะเงียบๆ....”

จริงแล้วเป็นวันคริสต์มาสที่สนุกสนาน ใครก็ไม่คิดว่าเพียงกลุ่มนี้จะทำให้กลายเป็นคืนที่เกลียดกัน

สวนหลังบ้าน ได้มีเสียงถกเถียงกัน....

*

เวลาเดียวกัน บ้านเป่หมิงมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมา

ในเวลาที่หล่อนลงรถคนใช้ต่างพากันเกรงกลัว ผู้หญิงคนนี้เคยมีความสัมพันธ์คุณชายยี่เฟิงกับคุณชายรองมาก่อน

“คุณท่าน คุณหญิง กู้ คุณกู้ฮอนมา.....”

กู้ฮอนหิ้วของขวัญสองถุงมา ตัวนั้นแต่งเป็นชุดของchannel หน้าเล็กสวยงาม เหมือนดั่งเหมือนก่อนแต่เพิ่มเติมคือมีความมั่นใจมากขึ้น

เจียงฮุ่ยซินที่กำลังห่อของขวัญให้เด็กๆตรงที่ห้องรับแขกเห็นกู้ฮอน

“นี่เธอ หมายความว่าอะไร?”

“คุณนายเป่หมิง สุขสันต์วันคริสต์มาสนะคะ”หล่อนรู้อยู่แก่ใจว่าเจียงฮุ่ยซินไม่ทำสีหน้าดีๆแต่กู้ฮอนนั้นยิ้ม ยกของขวัญขึ้นมา ชัดเจนมาก ฉันอยากเจอลูกๆของฉัน”

เจียงฮุ่ยซิน “เด็กเป็นของโม่....”

“แต่คุณนายอย่าลืมนะคะ ลูกนั้นมองให้เขาเลี้ยงดู แต่ฉันมีสิทธิ์ในการเยี่ยมดู!”กู้ฮอนพูดแทรก

เจียงฮุ่ยซินอึ้ง แค่สองปี ผู้หญิงคนนี้กลับเปลี่ยนไปเยอะแบบนี้เลยหรอ

“ไม่เจอสองปี ปากดีขึ้นเยอะเลยนะ!”

“คุณนายพูดเกินไปค่ะ”

เพิ่งพูดจบ คนใช้รีบวิ่งมาแจ้ง:“ไม่ดีแล้วค่ะ คุณนาย คุณหนูตีกับเด็กกลุ่มนั้นที่สวนหลังบ้านแล้วค่ะ...”

“ใครสั่งให้พูดว่าแม่ไม่เอาฉัน! พูดอีกฉันจะต่อยให้ฟันร่วงหมดเลย....”หยางหยางนั่งอยู่บนตัวเพื่อนB ยกมัดต่อยๆๆ

“ฮื่อออ เป่หมิงซีหยางต่อยคน....”

เพื่อนทั้งหลายโดนเป่หมิงซีหยางต่อยไปมา

มีเพียงเฉิงเฉิงที่ขยับเขยื้อนนั่งปั้นสโนว์แมน....

กู้ฮอนถือของขวัญเข้ามา เมื่อเห็นแล้วหัวใจเย็นเฉียบ

หล่อนรีบพูด:“หยางหยางเฉิงเฉิง!”

เฉิงเฉิงที่กำลังปั้นสโนว์แมนรีบหันหน้าไปมอง เจ้าตัวเล็กนี้มองอย่างไม่น่าเชื่อใช้มือที่เปื้อนไปด้วยหิมะขยี้ตา ...

“พูดอีกจะต่อยให้หัวแตกเลย—-“หยางหยางต่อยเพื่อนๆให้ล้มเสร็จเพิ่งรู้

“ว้าวววว คุณแม่.....”

หยางหยางรีบพุ่งไปกอดแม่เหมือนจรวด ก่อนจะไปก็ไม่ลืมที่จะเตะเพื่อนที่ล้มคากับเพื่อน

ตัวเล็กรีบวิ่งไปกอดขาแม่ ร้องไห้“ฮื่ออ แม่กลับมารับหยางหยางสักที....”

พอหยางหยางร้องไห้ ใจของกู้ฮอนสลาย

หล่อนรีบกอดลูกๆ ความคิดถึงตลอดสองปีมานี้ กลายเป็นน้ำตาที่หลั่งไหล หล่อนสะอึกสะอื้น “แม่ขอโทษนะลูก แม่มาช้าไป...”

เห็นเฉิงเฉิงที่นั่งใกล้ๆกองหิมะ หล่อนรีบอุ้มหยางหยางแล้วเดินเข้าไป

มองมือเล็ดที่แข็งแล้วมองไปดูสโนว์แมนที่หน้าตาคล้านหล่อน หล่อนรีบจับเฉิงเฉิงเข้ามาในอ้อมกอด“ลูกรักของแม่....”

เฉิงเฉิงที่กั้นน้ำตาไม่อยู่ร้องไห้ขึ้นมาปกติแล้วเขาเงียบๆไม่อะไรกับใคร เด็กน้อยร้องไห้“ฮื่อออ นี้ไม่ใช่ความฝัน ....แม่.....”

“นี่ไม่ใช่ความฝัน แม่กลับมาแล้ว .....”กู้ฮอนกอดลูกร้องไห้

ถ้าย้อนเวลาได้ หล่อนจะไม่ทิ้งลูกแฝดทั้งสอง

สองปีมานี้หล่อนได้คลอดลูกรอบที่สอง เลี้ยงลูกไป เขียนหนังสือไป หล่อนได้หลับเพียงวันละ4-5ชั่วโมง...

แต่พวกนี้ หล่อนไม่รู้สึกว่าเหนื่อยเลย เพราะหล่อนรู้หล่อนไม่มีเวลามาขี้เกียจ ตรงนี้ ยังมีลูกๆอีกสองคนรอคอยหล่อนกลับไป...

“ฮื่อออออ แม่ทำไมมาช้าแบบนี้ แม่รู้มั้ยผมกับเฉิงเฉิงคิดถึงแม่แค่ไหน....”

“แม่กลับมาแล้ว...ยังจะไปอีกมั้ย?”

“แม่อย่าทิ้งพวกผมนะ....”

เจียงฮุ่ยซินเห็นภาพนี้แล้วก็เริ่มตาแดง ที่หล่อนจะพรากแม่ลูกออกจากกันตั้งแต่แรกนี้ หล่อนเห็นแก่ตัวไปใช่มั้ย?

เห็นเด็กๆที่โดนหยางหยางต่อยล้ม เจียงฮุ่ยซินรีบบอกคนใช้ให้เอาเงินค่ารักษาให้เด็กแล้วส่งกลับบ้านไป

กู้ฮอนอุ้มเด็กทั้งสอง“ไม่เจอสองปี ลูกๆสูงขึ้นเยอะเลย ไหนแม่ดูสิ้ หล่อขึ้นรึเปล่า? เชื่อฟังมั้ย ?

“หล่อขึ้นแน่นอน! หยางหยาง7ขวบแล้วขึ้นป1แล้วนะ!”

เฉิงเฉิงพูดตอบ:“ผมเรียนล่วงหน้าไปถึงของหลักสูตรชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายแล้วปีหน้าเตรียมจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย”

“เป่หมิงซีเฉิงเธอตั้งใจพูดใช่มั้ย อายุ7ขวบเหมือนกันทำไมฉันต้องเรียนป1เธอจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย?”

“อายุ7ขวบเหมือนกัน ปีแล้วเธอก็อยู่ป1 ปีนี้ก็ยังอยู่ป1 อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเขาจะแอ้วสาว!แต่ว่าเป่หมิงซีหยางเธอเอาแต่แอ๊วน้องป1 เธอไม่รู้สึกปัญญาอ่อนหรอ?”

“เห้ยๆ ฉันปัญญาอ่อนที่ไหน 7ขวบเรียนป1ปกติดีนิ ไม่ดีตรงไหน! ไม่เหมือนเธอ วันๆเอาแต่แอ้วสาวแก่ที่อายุตอนที่27-17 เธอต่างหากที่โรคจิต!”

“ฉันโรคจิตตรงไหน? ฉันพูดเป็นรอบที่7569แล้ว ฉันเกลียดมีความรักกับรุ่นพี่ อีหอย่าง เด็กที่อัจฉริยะแบบฉันใช่ว่าเด็กแบบเธอจะเข้าใจ?”

“แม่ค้าบบ เป่หมิงซิเฉิงรังแกผม!”

“ใครรังแกลูกพี่ใหญ่อย่างเธอ?”

กู้ฮอนมองสองพี่น้องที่ถกเถียงไปมา หล่อนอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ รู้สึกอบอุ่นใจ

หล่อนหันตัวเดินไปที่เจียงฮุ่ยซิน ก้มหัวอย่างมีมารยาท:“คุณนาย ถ้าคุณไม่ค้าน ฉันหวังว่าฉันจะฉลองวันคริสต์มาสกับเด็กๆ”

ไม่รอคุณย่าตอบ หยางหยางรีบกอดคุณย่า ส่งสายตาน่าสงสาร:“คุณย่าครับ คุณย่าตอบตกลงเถอะครับ....”

เฉิงเฉิงเปิดตาทำเป็นปกติแต่ก็กำลังส่งสายตาน่าสงสารให้คุณย่า

เจียงฮุ่ยซินถอนหายใจ“วันนี้วันคริสต์มาส งั้นคุณย่าก็ให้พวกเธอมีความสุขหน่อยละกัน อย่าเล่นจนบ้าคลั่งนะ?”

“ขอบคุณครับคุณย่า!”

“รับทราบครับ!”

เฉิงเฉิงและหยางหยางพูด

*

เวลาค่อยๆค่ำลง