เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 281

ตอนที่ 281 จะพาลูกๆให้ทำนิสัยแย่ๆแบบตัวเองเหรอไง

หลังจากเป่หมิงโม่ลาเฟยเอ๋อแล้ว เขาก็ขับรถออกมาจากบ้านพักคนชรา

ระหว่างทาง ฉิงฮัวที่อยู่ที่เมือง S ก็โทรมา

“ฮัลโหลครับคุณชาย”

“โครงการเป็นไงบ้าง”

“เรียบร้อยดีครับ คาดว่าโครงการ’หยิง’คงจะเสร็จในไม่ช้านี้”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว : “อืม เร็วอยู่”

“แล้วคุณชายวางแผนจะขายโครงการนี้จริงๆหรอครับ เพราะโครงการนี้มันเป็นโครงการที่บริษัทเป่หมิงสร้างขึ้นมาเองนะครับ ถ้าขายไปง่ายๆแบบนี้ตอนนี้เกรงว่ามันจะไม่ได้ราคาเอานะครับ”

”นี่นายกำลังขัดฉันหรอ” เขาเลิกคิ้วถาม

“ผมไม่กล้าครับ”

“งั้นก็รีบจัดการให้มันเสร็จๆ แล้วก็ไม่ต้องมาออกความเห็นหรือถามอะไรอีก”

พอพูดจบเขาก็วางสาย พร้อมกับถอนหายใจออกเล็กน้อย

ในสายตาคนอื่น อาจจะคิดว่าโครงการ’หยิง’คือโครงการที่ทำขึ้นมาเพื่อซูยิ่งหวั่น แต่ความเป็นจริงนั้นไม่ใช่เลย เขาเป็นเพียงแค่นักธุรกิจที่อยากจะสร้างผลลัพธ์ที่เกินคาดขึ้นมาก็เท่านั้นเอง

แต่ตั้งแต่ปีนั้นที่กู้ฮอนออกไปจากชีวิตเขา เขาก็ไม่ได้สนใจไอโครงการ’หยิง’อะไรนี่อีก แม้ว่ามันอาจจะทำเงินมากมายให้เขาได้ แต่มันก็เป็นเหมือนหนามที่ทิ่มแทงเขาอยู่ตลอดเวลา เป็นหนามที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเอาออกไปจากใจได้

เป็นเพราะเธอ โครงการ’หยิง’ถึงถูกริเริ่มขึ้น…

*

ห้องอาบน้ำสุดหรูในบ้านเป่หมิงนั้น เต็มไปด้วยไอน้ำ

เพราะว่าช่วงนี้เป็นช่วงฤดูหนาว เครื่องทำความร้อนในบ้านจึงถูกเปิดหมด ไม่เว้นแต่ในห้องอาบน้ำ

กู้ฮอนเปลี่ยนเสื้อคลุมพลางเตรียมน้ำในอ่างพร้อมกับดูว่าน้ำนั้นเย็นหรือร้อนเกินไปไหม พอเห็นว่าน้ำในอ่างนั้นไม่เย็นหรือร้อนจนเกินไป เธอเลยนำเฉิงเฉิงกับหยางหยางลงไปแช่ในอ่าง

นี่เป็นอีกคืนที่เด็กๆจะได้เห็นแม่ของพวกเขาอีกครั้ง พวกเขาทั้งตื่นเต้นทั้งพูดไม่ถูก

เฉิงเฉิงเปิดห้องแชทนึงขึ้นมา ข้อความเหล่านั้นมีข้อความที่พวกเขาเล่าเรื่องสองปีที่ผ่านมาให้แม่ของพวกเขาฟัง

ส่วนหยางหยางนั้น พอเห็นน้ำก็รีบกระโจนเข้าไปเล่นอย่างมีความสุข…

กู้ฮอนเห็นอย่างนั้นก็ส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจและแกล้งทำเป็นโกรธ : “ใครอนุญาตให้หยางหยางซนคะ!”

แม้ว่าเธอจะไม่ได้เห็นลูกๆของเธอมาสองปีแล้ว แต่ลูกๆของเธอก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย จะเปลี่ยนก็แค่ส่วนสูงเท่านั้น

และอีกอย่าง พวกเขาก็ดูดีกันมากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย ไม่รู้ว่าโตไป พวกเขาจะมีสาวๆมารุมล้อมกันมากขนาดไหน…

เป่หมิงโม่ขับรถกลับมาถึงบ้านเป่หมิง

“กลับมาแล้วหรอคะคุณชายสอง”

“อืม” เขาตอบเสียงเรียบพลางหยิบของขวัญที่เฟยเอ๋อฝากมาให้เด็กๆลงจากรถ

พอส่งกุญแจรถให้คนรับใช้ เขาก็ถอดเสื้อหนังของตัวเองออกพร้อมกับถามขึ้น : “พวกตัวแสบหลับกันไปแล้วใช่ไหม”

“อ่า… ยังเลยค่ะ… คืนนี้เป็นคืนคริสต์มาสอีฟ คุณหนูทั้งสองน่าจะนอนดึกกันหน่อยค่ะ”

เขาพยักหน้าโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ พร้อมกับเดินเข้าไปในบ้าน

คนรับใช้เห็นอย่างนั้นก็รีบตามเข้าไปกระซิบเขาทันที : “คุณชายสองคะ คุณกู้… ก็อยู่ด้วยค่ะ”

เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ

คนรับใช้พูดต่ออีกประโยค : “คุณกู้กำลังอาบน้ำให้คุณหนูทั้งสองอยู่ที่ชั้นบนค่ะ…”

เขาขมวดคิ้วพลางส่งของที่อยู่ในมือให้คนรับใช้คนนั้นแล้วเดินขึ้นไปบนชั้นสองโดยไม่พูดอะไร…

*

ห้องอาบน้ำในเวลานี้ เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข

“โอ๊ะโอ คุณแม่เปียกหมดแล้ว มาอาบน้ำด้วยกันกับหยางหยางเลย!”

กู้ฮอนจับตัวหยางหยางพลางพูดไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดี : “ตัวแสบ ไม่ฟังที่คุณแม่พูดเลยนะ เห็นไหมว่าคุณแม่เปียกไปทั้งตัวแล้วเนี่ย!”

เฉิงเฉิงที่ยืนเช็ดตัวอยู่ในอ่างมองแม่และน้องชายของเขาพลางยิ้มบางๆ

เฉิงเฉิงมองร่างบางที่เปียกโชกไปด้วยน้ำพลางคิดบางอย่างขึ้นมาได้ : “พุงคุณแม่หายไปไหนล่ะฮะ”

พอหยางหยางได้ยินอย่างนั้น เขาก็ดูหน้าท้องของแม่ของเขาพร้อมกับพูดขึ้น : “เย้ย พุงคุณแม่หายไปแล้ว อ้าว… แล้วอย่างงี้น้องของผมล่ะฮะ ผมอยากได้น้องชาย เอ๊ะ หรือน้องสาวดีนะ”

กู้ฮอนมองลูกๆด้วยสายตาอ่อนโยนพร้อมกับยิ้ม

และในขณะที่เธอกำลังจะพูด… ปัง!

จู่ๆประตูห้องอาบน้ำก็ถูกเปิดออก…

“หืม”

ร่างทั้งสามจ้องมองร่างสูงใหญ่ที่เข้ามาด้วยความนิ่งงัน

กู้ฮอนใจเต้นไม่หยุด เธอหวังว่าเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่เด็กๆถามเมื่อกี้นี้นะ

“จะน้องชายหรือน้องสาว แม่ของพวกเธอก็ไม่สามารถมีให้ได้ด้วยตัวคนเดียว!”

เป่หมิงโม่พูดเยาะเย้ย

ปัง! ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง

กู้ฮอนโกรธกับประโยคที่เขาพูดเยาะเย้ยเธอเมื่อกี้นี้มาก! แต่เธอก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่เขาไม่ได้สงสัยอะไรกับคำถามของเด็กๆก่อนหน้านี้

“ทำไมล่ะฮะแม่” หยางหยางยังคงอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้

เฉิงเฉิงขมวดคิ้วพลางคิด นี่แม่ของเขาคลอดน้องแล้วหรือว่า…

“ให้ฉันสาธิตกับแม่ของพวกเธอให้ดูดีไหมล่ะ”

เป่หมิงโม่พูดพร้อมกับเดินตรงไปที่กู้ฮอน

กู้ฮอนมองเขาอีกครั้งก็พบว่าเขาอยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำหนาๆกับกางเกงแค่ตัวเดียวเท่านั้น!

“เอาเลยฮะ! คุณแม่สาธิตให้ดูเร็วๆเลยฮะ!” หยางหยางพูดไปตบมือไปอย่างตื่นเต้น

เป่หมิงโม่ยิ้มอย่างชั่วร้ายพลางเอื้อมมือไปที่กู้ฮอน

“เป่หมิงโม่!” กู้ฮอนหลบอย่างรวดเร็วพร้อมกับจ้องมองเขาด้วยความหงุดหงิด นี่เขาจะทำให้เธอขายหน้าต่อหน้าลูกๆใช่ไหมเนี่ย

“ทำไม” เป่หมิงโม่พูดพร้อมกับเอนตัวไปที่เธอหน้าตาเฉย : “เมื่อคืนไม่พอรึไง คุณโม้ฮอน!”

เมื่อนึกถึงฉากหน้าอายที่เธอยืนเป็นรูปปั้นอยู่ตรงสวนตอนเช้านั่น เป่หมิงโม่ก็รู้สึกโกรธขึ้นมา

“เมื่อคืนอะไรฮะ คุณพ่อคุณแม่กำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่หรอฮะ” หยางหยางถามขึ้นด้วยความงงงวย

กู้ฮอนรีบพูดขึ้น : “คนอย่างคุณเป่หมิงไม่ยอมให้คนอื่นมาเอาเปรียบอยู่แล้วนี่นะ!”

“คนอื่นงั้นหรอ” เป่หมิงโม่ถอนหายใจใส่หน้าเธอ : “นี่แม่ของลูกฉันเป็นคนอื่นไปแล้วหรอ”

คำพูดของเขาทำเอาเธอตกตะลึงจนต้องผลักเขาออกไปพร้อมกับก้มหน้า : “หยางหยาง เฉิงเฉิง อาบน้ำเสร็จแล้ว เดี๋ยวให้คุณแม่พาเข้านอนนะ!”

“เย้! สุดท้ายก็ได้นอนกับคุณแม่!”

หยางหยางตบมือดีใจขึ้นทันที

เสียงน้ำดังระงมไปทั่วห้องอาบน้ำ

ร่างของเฉิงเฉิงสั่นเล็กน้อย

และทันใดนั้นเอง เด็กทั้งสองคนก็รู้สึกเหมือนกับว่ามียักษ์บุกเข้ามาในอ่างอาบน้ำ…

“คุณพ่อเข้ามานั่งในอ่างอาบน้ำของพวกเราทำไมฮะ”

“ก็… ฉันอยากจะหาใครสักคนมาช่วยอาบน้ำให้น่ะ!” ร่างของเป่หมิงโม่ที่นั่งอยู่ในอ่างนั้นสูงกว่าร่างของเด็กทั้งสองที่กำลังยืนอยู่ด้วยซ้ำ

“คุณพ่อไม่อายเลยหรอฮะ โตขนาดนี้ ยังจะให้คุณแม่อาบน้ำให้อยู่อีก” หยางหยางพูด

“อ่างอาบน้ำดูแคบไปเลย…” เฉิงเฉิงหันมาแสดงความไม่พอใจ

“ใครบอกว่าฉันต้องการให้คุณแม่มาอาบน้ำให้ ฉันต้องการให้คุณแม่ของพวกเธอมาอาบน้ำให้ต่างหากล่ะ มันไม่เหมือนกันนะ!”

กู้ฮอนได้ยินอย่างนั้นก็หน้าซีดเผือด : “ฉันกำลังอาบน้ำให้เด็กๆอยู่ แล้วนี่คุณมายุ่งอะไรด้วย”

“ไม่คิดว่านี่เป็นการชดเชยให้ฉันรึไง”

“ชดเชย… ชดเชยอะไร” เธอมองไปที่เป่หมิงโม่ เขาเอาตัวหยางหยางไปแท้ๆ แล้วยังจะมาเรียกร้องให้เธอชดเชยอะไรอีก!

เขาพูดเสียงเย็น

“ฉันต้องการให้เธอชดเชยเรื่องเมื่อคืน

รวมถึงเรื่องวันนี้ตอนเช้าด้วย ฉันต้องมาขายหน้าต่อหน้าคนอื่นทั้งๆที่ไม่เคยมาก่อน! เพราะงั้น… เธอต้องชดใช้

แล้วไหนจะใครอีกที่ตะโกนขึ้นมากลางสื่อว่า ‘พ่อแย่ๆของลูก’ จนทำให้พวกสื่อไล่ตามฉันเรื่องนี้อยู่ทุกวัน พูดสิ ว่าเธอไม่ควรจะต้องมาชดใช้เรื่องพวกนี้”

เธอยิ้มกัดฟันพลางรีบเช็ดตัวให้หยางหยางกับเฉิงเฉิง : “คุณเป่หมิงนี่ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลย ถ้าอยากให้ชดใช้ก็ไปศาลสิ อุ้ย แต่ว่ายังไงก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่แล้วสินะ ก็คุณเป่หมิงนี่ดีที่สุดเลยนี่นา”

เป่หมิงโม่สีหน้าเปลี่ยน เห็นได้ชัดว่าเธอยังจำเรื่องที่ขึ้นศาลตอนนั้นได้

เขายอมรับว่าตอนแรกเขาโกรธ

แต่สองปีผ่านมา ความโกรธนั้นก็จางหายไปตามกาลเวลา

บรรยากาศของทั้งสองมาคุขึ้นเรื่อยๆ

หยางหยางที่เงียบอยู่นานถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะเขาสังเกตเห็นถึงความแตกต่างของคนทั้งสามคนในครอบครัวรวมถึงตัวเขาด้วย

“คุณแม่ฮะ ทำไมคุณแม่ถึงไม่มีเสี่ยวjจี๋ล่ะฮะ”

ในครอบครัว เขา เฉิงเฉิงและคุณพ่อต่างก็มีเสี่ยวjจี๋กันทั้งนั้น…

กู้ฮอนอึ้ง ยิ่งเด็กๆเริ่มโตขึ้น คำถามก็มีมากขึ้น

แล้วเป่หมิงโม่ก็พูดออกมาอย่างเย็นชา

“เพราะว่าคุณแม่ของพวกเธอเขาไม่ปกติไง”

“เป่หมิงโม่!!!”

กู้ฮอนตะโกนออกมาอย่างทนไม่ไหว ทำไมเขาถึงพูดให้เด็กๆฟังแบบนี้!

อยากทำตัวแย่ๆก็ทำไปคนเดียวสิ จะพาลูกๆให้ทำนิสัยแย่ๆแบบตัวเองเหรอไง!

ตกดึก

กู้ฮอนกล่อมจนเด็กทั้งสองคนหลับไป

ในที่สุด คริสต์มาสอีฟปีนี้ก็ทำให้เธอหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มได้

สิ่งเดียวที่ทำให้ชีวิตเธอมีความหมายก็คือลูกๆของเธอ

ด้านนอกหน้าต่างนั้นมีหิมะโปรยปรายอยู่ก็จริง

แต่ภายในบ้านนั้นกลับมีอากาศที่อบอุ่น

จู่ๆก็มีร่างของผู้ชายคนนึงยืนอยู่ปลายเตียง เขาจ้องมองร่างทั้งสามที่นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยท่าทีที่สงบ

เขาไม่เคยรู้สึกอบอุ่นใจเท่านี้มาก่อน

ภาพของเด็กทั้งสองที่อยู่ในอ้อมกอดของแม่ของพวกเขา สองปีแล้ว ที่เขาพยายามจินตนาการภาพแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วนในหัว แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาขึ้นมาแล้วจริงๆ มันช่างรู้สึกอบอุ่นใจอะไรอย่างงี้…

แต่ยังไงก็ตาม ความเกลียดชังที่เธอมีต่อเขาก็ยังทำให้เขาโกรธอยู่ดี!

เขาลดสายตาลงมามองที่หนังสือเล่มนึง ‘Years when his father couldn’t do it’ วันแจกลายเซ็นหนังสือของเธอเขาก็ไปมา แล้วยังไปหยิบต้นฉบับมาก็อปปี้ด้วย แต่เล่มนั้นไม่มีลายเซ็นของเธอ

เขาเดินไปที่ระเบียงที่มีอากาศค่อนข้างเย็น

หลังจากนั้นก็จุดซิก้าและเปิดไฟฉายจากมือถือของเขา

พลางก้มลงอ่านหนังสือเล่มนั้น

หน้าแรกของหนังสือเขียนว่า ‘คำนำ’

‘ฉันจำได้ว่าฉันตั้งครรภ์ตอนอายุสิบแปด และคนที่เป็นพ่อเด็กก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันตั้งครรภ์ ตอนนั้นเขาเดินทางไปทำธุรกิจที่ต่างเมือง ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาทำอะไรหรือไปนอนค้างกับผู้หญิงที่ไหน แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอก ก็เหมือนอย่างที่สาวโสดหลายๆคนคิด ว่าผู้ชายก็เห็นเราเป็นแค่เมล็ดพันธุ์เมล็ดหนึ่ง และฉันเองก็คิดว่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในท้องของฉันนั้น ช่างน่ามหัศจรรย์จริงๆ

ฉันขออุทิศหนังสือเล่มนี้ให้กับ

คุณแม่ทั้งหลายที่เคยเจอะเจอพ่อแย่ๆของลูก’

พออ่านถึงตรงนี้ นิ้วของเขาก็กระตุกขึ้นเล็กน้อย