เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 282

ตอนที่ 282 วิธีโง่ๆของลั่วเฉียว

เขาถือซิก้าอยู่ในมือพร้อมกับอ่านสิ่งที่เธอเขียนลงไปในหนังสือเล่มนั้น และแต่ละสิ่งที่เธอเขียนลงไปนั้นล้วนแต่เป็นคำพูดที่อบอุ่นทั้งสิ้น…

แต่เขาก็โกรธที่ในหนังสือเล่มนี้เต็มไปด้วยคำดูถูกเหยียดหยามผู้ชาย

และก็รู้สึกอิจฉาลูกๆต่อความรักที่เธอมีให้พวกเขาด้วย

ในหนังสือเล่มนั้นถูกบันทึกไปด้วยเรื่องราวชีวิตที่ขมขื่นของเธอตั้งแต่ที่เธอตั้งครรภ์ไปจนถึงลูกเข้าสู่ช่วงวัยเด็ก และยังมีการพูดถึงประสบการณ์การเลี้ยงลูกของเธอกับข้อคิดเตือนใจที่ให้คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวทั้งหลายใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งและกล้าหาญเพื่อลูกๆของพวกเธอ…

เขาปฏิเสธไม่ได้ว่านี่เป็นหนังสือที่อบอุ่นมากสำหรับพวกผู้หญิง

แต่สำหรับเขา เขาโกรธ… โกรธที่…

ทุกคนที่อ่านหนังสือเล่มนี้ต้องพากันคิดกันไปแล้วแน่ๆว่าเป่หมิงโม่เป็นพ่อที่แย่ของลูกๆ!

ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจเขียนแบบนั้นสินะ!

*

หลังจากคริสต์มาส ทุกอย่างก็กลับสู่ปกติ

ก่อนวันปีใหม่ ผู้คนในเมือง A ให้ความสนใจไปกับการจับจ่ายซื้อของกันเป็นอย่างมาก

ลั่วเฉียวที่เป็นถึงดาวต่างประเทศได้กลับมาบ้านเกิดตัวเอง

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ซูยิ่งหวั่นอาศัยอิทธิพลของเป่หมิงโม่ ถึงแม้ว่าเธอจะดังน้อยกว่าสองปีก่อน แต่ยังไงเธอก็ยังคงดังอยู่!

การกลับมาของลั่วเฉียวทำให้อุตสาหกรรมการบันเทิงอึกทึกครึกโครมขึ้นอีกครั้ง! เพราะเธอเป็นความหวังของพวกเขา

สนามบินหนาแน่นไปด้วยสื่อและแฟนคลับที่มารอต้อนรับเธอ

กู้ฮอนที่ขับรถมา ลงไปกันร่างที่มีผ้าปิดหน้าและสวมแว่นกันแดดออกจากพวกสื่อและแฟนคลับที่ประตูหลังสนามบิน

“เฉียวเฉียว!” กู้ฮอนตะโกน

“เห้ย เธอจำฉันได้เหรอ” ลั่วเฉียวถอดแว่นกันแดดและผ้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ละเอียดอ่อน

จากนั้นเธอก็ก้าวเข้าไปในรถของกู้ฮอนอย่างง่ายดาย

พอมองเปรียบเทียบดูแล้ว กู้ฮอนนั้นดูใสซื่อกว่าเธอมาก

“ฉันคิดว่าอย่างน้อยๆเธอจะขับ Bugatti Veyron มาซะอีก ไหงขับรถเน่าๆนี่มาล่ะ” ลั่วเฉียวพูดอย่างเซงๆเมื่อเข้าไปในรถ

“ก็ฉันซื้อได้แค่นี้นี่!”

“โอ้ย คุณชายโม่ของเธอก็ออกจะรวยขนาดนั้น แค่ยืมมาคง…”

“ลั่ว! เฉียว!” กู้ฮอนตะโกน

“โอเคๆ ไม่พูดละๆ” ลั่วเฉียวยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

“แล้วนี่ทำไมเธอถึงเลือกกลับมาตอนนี้”

“ฉันทนกับพวกนักแสดงต่างชาติพวกนั้นไม่ไหวละ! สู้กลับมาปักหลักอยู่ที่นี่ดีกว่า อย่างน้อยก็ช่วยเธอกำจัดยัยซูยิ่งหวั่นนั่นได้ด้วย!”

เอี๊ยด!

เสียงเบรกดังขึ้น

“เธอว่าไงนะ” กู้ฮอนถามขึ้นอีกครั้ง

“อย่ากังวลไปเลยน่า ฉันคิดมาดีแล้ว ฉันจะกำจัดซูยิ่งหวั่นก่อน หลังจากนั้นก็ค่อยจัดการกับคุณชายโม่ของเธออีกทีโดยยื่นฟ้องว่าเขามีเมียน้อย ถ้าชนะขึ้นมาเธอก็จะมีสิทธิ์เลี้ยงดูเด็กๆไง”

กู้ฮอนมองลั่วเฉียวพลางกัดฟันถาม : “นี่ เขากับฉันยังไม่ได้แต่งงานสักหน่อย จะไปฟ้องว่าเขามีคนอื่นได้ยังไง”

“อ้าว… อ๋อ! งั้นก็ยื่นฟ้องว่าเขาข่มขืนเธอสิ!”

“หา”

“ไม่เลวเลยน้า!”

กู้ฮอนกลอกตาอย่างเย็นชา : “คุณลั่วเฉียว ถามหน่อย นี่เป็นแผนการกำจัดเป่หมิงโม่ที่เจ้านายเธอคิดขึ้นมาใช่ไหม”

“โนวโนวโนวโนวโนว! ฉันคิดของฉันเองล้วนๆ คิกๆๆๆๆ…”

“พอได้แล้วเฉียวเฉียว! เดี๋ยวฉันจะหาทางของฉันเอง…”

กู้ฮอนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

ลั่วเฉียวเป็นน้องสาวของหยินปู้ฝัน เมื่อสองปีก่อน ตอนที่กู้ฮอนไปอยู่ออส เธอก็ได้ไปอาศัยบ้านของลั่วเฉียวนานกว่าสามเดือน

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ได้พบกับเป่หมิงโม่โดยบังเอิญอีกครั้งตอนที่พาหยางหยางไปงานรับรางวัลภาพวาดของเฉิงเฉิงที่ซิดนีย์… เธอเลยต้องเดินทางกลับประเทศกะทันหันในขณะที่ลั่วเฉียวยังศึกษาอยู่ที่ออส

คิดไม่ถึงว่าลั่วเฉียวในวันนั้นจะกลายมาเป็นคนโด่งดังทั้งในและต่างประเทศในวันนี้ แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันก็ล้วนเป็นเพราะความพยายามของเธอเองทั้งสิ้น

และตลอดสองปีที่ผ่านมา เวลาลั่วเฉียวว่าง เธอก็จะบินกลับมาเยี่ยมกู้ฮอนและทารกตัวน้อยๆเป็นประจำ ซึ่งก็ไม่ได้บ่อยครั้งที่เธอจะว่าง ทำให้มิตรภาพระหว่างเธอทั้งสองคนนั้นค่อนข้างลึกซึ้ง

และการที่ลั่วเฉียวตัดสินใจกลับมาปักหลักที่บ้านเกิดตัวเองครั้งนี้ ทำให้กู้ฮอนนั้นประหลาดใจเป็นอย่างมาก

“เอ้อ! มีเรื่องนึงที่ฉันลืมบอกเธอ ฉันเซ็นสัญญากับค่าย Painting Media แล้วนะ” ลั่วเฉียวพูดพลางถอดเล็บสวยๆของเธอออก

“Painting Media งั้นหรอ นั่นเป็นค่ายที่อยู่ภายใต้บริษัทเป่หมิงไม่ใช่หรอ” กู้ฮอนตกตะลึง

ลั่วเฉียวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม : “ฉลาดมาก! คุณชายโม่ของเธอจะเป็นเจ้านายคนใหม่ของฉัน!”

กู้ฮอนรู้สึกมึนงงไปหมด : “เฉียวเฉียว เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย…”

“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องกังวล รีบพาฉันไปหาพวกเด็กๆได้แล้ว คิดถึงแทบแย่อยู่แล้วเนี่ย…”

กู้ฮอนส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจก่อนที่จะออกรถ : “ถ้าอยากเจอก็ไปบ้านเป่หมิงเองแล้วกัน”

“ไม่! โห่! แต่ฉันอยากเจอเด็กๆอ่ะ…”

“โทษทีนะ คุณลั่ว แต่ดูเหมือนเด็กๆจะไปต่างประเทศกันแล้วยังไม่กลับกันมาเลย…”

“เธอนี่ใจร้ายจริงๆ…”

“หรือไม่ก็ให้ฉันไปส่งเธอให้หยินปู้ฝันไหมล่ะ ฉันกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่กี่วัน เลยยังไม่มีเวลาไปเยี่ยมเขาเลย”

“อย่านะ! เธอไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่เขาแพ้คดีของเธอตอนนั้น ตอนนี้เขาเหลือผมบนหัวกี่เส้น มันทำให้ฉันกลัวสุดๆและไม่อยากจะเห็นเขาในสภาพนั้นเลย!”

“จริงๆแล้ว… มันก็ไม่ใช่ความผิดเขาสักหน่อย เขาไม่เห็นจะต้องตำหนิตัวเองขนาดนั้นเลย ฉันแพ้เป่หมิงโม่ก็เพราะว่าศาลเห็นว่าฉันไม่มีความมั่นคงที่จะดูแลเด็กๆให้เติบโตขึ้นมาได้ดีก็เท่านั้นเอง…”

ลั่วเฉียวมองกู้ฮวนอย่างซีเรียสพลางตบไหล่เธอ : “ฮอน ตอนนี้เธอมีฉันนะ! เธอไม่ใช่คนที่ไม่เหลืออะไรอย่างเมื่อสองปีก่อนอีกแล้ว!”

“ขอบคุณนะ… เฉียวเฉียว”

*

หลังจากนั้นสามวัน

ขณะที่กู้ฮอนกำลังเตรียมตัวจะเขียนหนังสือเล่มสอง ลั่วเฉียวก็โทรมา

“ฮอน ท่าจะแย่แล้ว! มาช่วยฉันเร็ว…”

แต่ดูจากข่าวก็ไม่ได้มีข่าวของเธอแต่อย่างใด

กู้ฮอนจ้องหน้าจอมือถือ บางทีลั่วเฉียวก็บ้าๆบอๆ ชอบแกล้ง จนเธอไม่รู้แล้วว่าอันไหนจริงอันไหนเล่น แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ เธอจะไม่แย่เอาเหรอ

คิดอยู่สักพัก กู้ฮอนก็ตัดสินใจออกไปหาเธอ

เธอไปตามที่อยู่ที่ลั่วเฉียวบอก พอผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเธอก็ถึงที่หมาย

คิดไม่ถึงว่าที่ที่เธอมาจะเป็นที่ที่หรูหราส่วนตัวแบบนี้

“คุณกู้ คุณลั่วรอคุณอยู่นานแล้วครับ”

พอเธอเปิดประตูเข้าไปเธอก็เจอผู้ชายคนนึง เขาพยักหน้าให้เธอพร้อมกับพาเธอเดินเข้าไปด้านใน

เขาพาเธอเดินเข้าไปยังประตูบานนึง พอเข้าไปถึง เธอก็เห็นร่างของลั่วเฉียวลอยอยู่กลางอากาศที่สูงจากพื้นประมาณสิบเมตร ส่วนด้านล่างนั้นเป็นบ่อน้ำแข็ง

“ฮอน ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย” ลั่วเฉียวดิ้นรนอยู่กลางอากาศพลางกรีดร้องเสียงดัง

ทันใดนั้นเองก็มีเสียง ‘ปัง!’

ประตูถูกปิดลงแล้ว

กู้ฮอนตกตะลึง หากเธอก้าวไปข้างหน้าอีกเพียงไม่กี่ก้าว เธอต้องตกลงไปในสระที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งนั่นแน่ๆ… ในช่วงหน้าหนาวแบบนี้ ถ้าหากตกลงไปในสระนั่นคงแย่แน่ๆ

“ลั่วเฉียว นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

“ฮอน… ฉะ… ฉัน… ฉันขอโทษ…” ลั่วเฉียวร้องไห้ออกมาเป็นเวลาพักใหญ่

“เกิดอะไรขึ้น” กู้ฮอนขมวดคิ้ว

“คุณชายโม่…”

ลั่วเฉียวยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากด้านหลังของกู้ฮอน

“ทำไมไม่ถามเธอไปล่ะ ว่าวางยาฉันทำไม”

พอกู้ฮอนหันหลังไปมอง เธอก็เห็นร่างสูงของเป่หมิงโม่อยู่ห่างจากเธอเพียงแค่หนึ่งเมตรเท่านั้น!”

“คุณ!” ทันใดนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหลังสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

เขารู้ว่าถ้าเธอก้าวไปอีกไม่กี่ก้าว เธอก็จะตกลงไปในสระที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งนั่น!

แล้ววางยาอะไรกัน

กู้ฮอนหันไปมองลั่วเฉียวที่กำลังดิ้นรนอยู่ นี่เธอวางยาปลุกเซ็กส์ให้เป่หมิงโม่เพื่อที่จะใช้ข้อนี้ไปฟ้องว่าเขาข่มขืนเธองั้นหรอ

พระเจ้า! นี่มันโง่เง่าที่สุด!

ทำแบบนี้เธอจะโดนฟ้องกลับว่าไปข่มขืนเขาล่ะสิไม่ว่า!

“เป่หมิงโม่ นี่คุณกำลังเล่นตลกอะไรอยู่” ลมหายใจของเธอติดขัด เธอไม่เคยคุ้นชินกับการอยู่ใกล้เขาขนาดนี้เลย

“เล่นอะไรดีน้า เหมือนคืนนั้นดีรึเปล่า เธอคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะวางยาฉันได้ง่ายๆงั้นเหรอ” เขาเดินต้อนเธอไปด้านหลังทีละก้าวทีละก้าว จนเธอไม่สามารถก้าวถอยหลังไปได้อีก : “ฉันยังไม่ลืมนะ เรื่องคืนนั้น กับเรื่องที่เธอทำฉันขายหน้าที่สวนนั่น”

“นั่นมันไม่เกี่ยวกับลั่วเฉียว! ปล่อยเธอไปเดี๋ยวนี้!” เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีทางยอมแพ้แน่ เธอไม่คิดเลยว่าวิธีการของลั่วเฉียวจะทำให้เขามีโอกาสทำร้ายเธออีกครั้ง

“ดูเหมือนว่าเธอจะแคร์ผู้หญิงคนนี้จริงๆสินะ นั่นเป็นเพราะว่าเธอเป็นน้องสาวของหยินปู้ฝันงั้นหรอ” เขาขมวดคิ้วถาม

กู้ฮอนไม่แปลกใจเลยที่เขาจะรู้ประวัติของลั่วเฉียว : “ไม่ใช่! เพราะเธอเป็นเพื่อนรักของฉัน!”

“ดี! งั้นก็บอกมา ว่าที่เธอกลับมา เธอต้องการอะไร อยากจะเอาลูกๆไปเลี้ยงดูเองงั้นหรอ” เขาถามพลางจับข้อมือของเธอแน่นจนผิวขาวๆของเธอเกิดรอยนิ้วมือของเขา

เธอถอนหายใจพร้อมกับพยักหน้าอย่างหนักแน่น : “ใช่! ฉันต้องการตัวลูกๆ ต้องการแค่เด็กๆเท่านั้น!”

“เธอคิดว่าเธอจะเลี้ยงดูพวกเขาได้หรอ แค่หนังสือของเธอขายดีแค่นั้นเนี่ยนะ หรือว่าพ่อที่ภูมิหลังเป็นแค่อันธพาลที่แสนจะร่ำรวยของเธอ” เขาพูดเย้ยหยัน : “อย่าโง่ไปหน่อยเลย เธอคิดว่าเธอจะสู้ฉันได้งั้นหรอ”

เธอกำหมัดมองเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่เยือกเย็น

“เป่หมิงโม่ ไม่ว่าคุณจะมีเงินมากมายแค่ไหนมันก็ไม่สำคัญ เพราะสิ่งที่ลูกๆต้องการไม่ใช่เงิน แต่เป็นความรัก ความดูแลเอาใจใส่ สิ่งนี้เป็นสิ่งที่จะหล่อหลอมเขาให้เติบโตขึ้นมาอย่างเข้มแข็ง และนี่คือสิ่งที่คุณขาด! ฉันเชื่อว่าศาลจะให้ความยุติธรรม! เพราะฉันรักลูกของฉันจริงๆ! ถ้าคุณพิสูจน์ไม่ได้ว่าคุณรักพวกเขาจริงๆ ฉันก็จะคอยหาทางเอาลูกๆคืนมาให้ได้!”

เขาขมวดคิ้ว : “ทำไมเธอต้องมาสู้กับฉันเรื่องนี้ด้วย! พวกเขาก็เป็นลูกของฉันเหมือนกันนะ!”

เธอส่งเสียงออกมาเล็กน้อย เพราะเจ็บที่เขาบีบข้อมือเธอแรงขึ้นแรงขึ้น

“ทำไม!” เขาคำราม

“เพราะฉันเกลียดคุณ!” เธอโพล่งออกมาอย่างปวดใจ : “ฉันเกลียดความเกลียดชังของคุณ ฉันเกลียดความเลือดเย็นของคุณ ฉันเกลียดที่คุณเอาลูกๆไปจากฉัน ฉันเกลียดคุณ… เป่หมิงโม่”

คำพูดของเธอเปรียบเหมือนเข็มนับพันเล่มที่กำลังทิ่มแทงเขาอยู่!

“เธอเกลียดฉันจริงๆสินะ!”

พอเห็นว่าเธอไม่ตอบ เขาก็ใช้มือใหญ่ๆของเขาผลักเธอลงไป

เธอคิดว่านี่มันเร็วเกินไป เร็วเกินกว่าที่เธอเคยคิดไว้

“กรี๊ดดดด”

กู้ฮอนกรีดร้อง

ตอนนี้ในหัวเธอว่างเปล่า!

ตาของเธอจ้องมองเขาด้วยความหวาดกลัว แต่ก่อนที่เธอจะตกลงไปในสระนั่น เธอก็ได้เห็นสายตาที่เจ็บปวดของเขา…