เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 283

ตอนที่ 283 ผู้หญิงเฮงซวย

ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองร่างของเธอที่ลอยอยู่กลางอากาศจนกระทั่งตกลงไปในสระนั่นในที่สุด…

เขามองฝ่ามือใหญ่ๆของเขาด้วยความขมขื่น ทำไมตอนที่เธอบอกว่าเกลียดเขา เขาถึงได้รู้สึกเจ็บปวดขนาดนั้นนะ

ทำไมกัน

ร่างของเธอถูกปกคลุมไปด้วยน้ำเพียงชั่วพริบตา!

“อึก…”

กู้ฮอนพยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ดูเหมือนว่าจะมีแค่นรกเท่านั้นที่กำลังทักทายเธออยู่!

ขณะที่กู้ฮอนจมลงไปใต้ผิวน้ำ เธอก็ได้จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา สิ่งที่เธอเห็นในดวงตาของเขาคือความโศกเศร้า หรือว่าเธอมองผิดไปนะ

มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เขาจะเศร้า เพราะเขาเป็นคนผลักเธอลงมาเองนี่นา

คนที่ต้องเศร้าควรจะเป็นเธอสิ!

เธอถูกน้ำที่เย็นจัดกัดเซาะตามร่างกาย!

“ฮอน…” ขณะที่ลั่วเฉียวอุทานออกมา เชือกที่มัดเธออยู่นั้นก็ขาดพร้อมกับร่างของเธอที่ร่วงหล่นลงมา!

เธอทั้งสองตกลงไปในสระทั้งคู่

“อึก…”

กู้ฮอนเห็นอย่างนั้น ก็ใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะว่ายไปดึงลั่วเฉียวกลับขึ้นมานอนคว่ำข้างสระว่ายน้ำ…

“เป็นไงล่ะ รสชาตินี้”

ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นมาเหนือหัวของเธอ

เป่หมิงโม่เดินเข้ามาใกล้

กู้ฮอนเงยหน้าขึ้นจ้องมองผู้ชายที่เดินเข้ามาใกล้เธอด้วยลมหายใจติดๆขัดๆ ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่เขามีต่อเธอ!

“รู้ไหม ว่าฉันเกลียดเธอมากแค่ไหน…”

พอเขาพูดอย่างนั้น สายตาของเขาก็เย็นชามากขึ้นกว่าเดิม เธอรู้แล้วว่าเขาเกลียดเธอแค่ไหนตั้งแต่ที่รูปภาพที่เขาวาดที่ Gold Coast นั่นถูกเขาทำลายทิ้ง!

“คุณจะมากเกินไปแล้วนะคุณชายโม่! คนที่คุณกำลังพูดว่าเกลียดคือแม่ของลูกๆคุณนะ! เธอไม่ควรจะโดนแบบนี้! ถ้าคุณไม่พอใจฉัน คุณก็มาลงกับฉันสิ! จะไปลงกับเธอทำไม!” ลั่วเฉียวพูดอย่างเกรี้ยวกราด

“นี่มันเรื่องของเรา เธออย่าแส่!” เขาพูดเสียงแข็งจนลั่วเฉียวสั่นไปหมด

“หึหึหึ…” จู่ๆ กู้ฮอนเขาก็เค้นเสียงหัวเราะลอดไรฟันออกมา

“คุณเป่หมิง ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้ลิ้มลองรสชาตินี้นะ มันไม่เลวเลย” กู้ฮอนพูดทั้งๆที่มุมปากของเธอยังมีหยดน้ำเกาะอยู่

เธอหัวเราะใส่เขาโดยไม่เกรงกลัวสายตาที่เย็นชาคู่นั้นของเขาเลย

หลังจากนั้นเธอลุกขึ้นพลางยิ้มที่มุมปาก

“แต่เป่หมิงโม่ การที่คุณเกลียดฉันแล้วผลักฉันลงไปในสระนี่ คุณไม่คิดว่ามันง่ายไปหน่อยเหรอ”

พอพูดจบ เธอก็กระโดดขึ้นกลางอากาศพลางใช้ขาของเธอถีบเขาเข้าอย่างแรง

“กู้ฮอน… เธอมันเฮงซวย…”

ฮอนไม่พูดตอบอะไร!

ร่างของเขาถูกเธอถีบลงไปในสระที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งนั่น!

บ้าเอ๊ย! กล้าดียังไงมาทำกับเขาแบบนี้!

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ…” ลั่วเฉียวหัวเราะลั่น : “ฮอน เธอนี่สุดยอดจริงๆ!”

เป่หมิงโม่กวัดไกวน้ำด้วยความอับอาย ถึงเขาจะประมาทเธอเกินไป แต่เขาก็แข็งแกร่งพอที่จะต้านทานน้ำในสระนั่นได้

ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่ยิ้มเยาะเขาอยู่ข้างสระทั้งสองด้วยอารมณ์โกรธจัด!

“ผู้หญิงเฮงซวยเอ๊ย! เธอจะเอาใช่ไหม”

ซ่า!

เขาตีน้ำไปข้างสระ

กู้ฮอนหรี่ตาลงด้วยความโกรธ!

เธอปาดน้ำออกจากใบหน้าของเธอพลางพูด : “เป่หมิงโม่ ฉันไม่มีเวลามาเล่นตลกกับคุณหรอกนะ พรุ่งนี้ฉันจะไปยื่นฟ้องศาล ตราบใดที่คุณยังไม่แสดงให้ฉันเห็นว่าคุณรักพวกเขาจริง ฉันก็จะหาทางเอาลูกๆฉันคืนมา!”

พูดจบเธอก็ยิ้มแล้วดึงลั่วเฉียวกลับอย่างเย่อหยิ่ง ไม่แม้แต่จะสนใจเป่หมิงโม่ที่โกรธจัดอยู่ในสระนั่นสักนิด

*

วันต่อมา หมายศาลก็ถูกส่งมาที่เป่หมิงโม่

เขาจ้องเขม็งไปที่หมายศาลนั่น เขาไม่คิดว่าเธอจะดำเนินเรื่องเร็วขนาดนี้!

“ท่านประธานเป่ ครั้งนี้คุณกู้เอาเรื่องที่ไม่เอื้อต่อคุณมาฟ้อง… อย่างเรื่องที่คุณเอาใจใส่เด็กๆไม่เพียงพอ แล้วก็เรื่องที่คุณชอบไปดื่มกับเพื่อนหลังเลิกงาน… และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีภาพถ่ายบางอย่างที่เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าคุณไม่สามารถที่จะเลี้ยงดูเด็กๆได้ดีจริงๆ…” ทนายของเป่หมิงโม่พูด

“รูปอะไรน่ะ” เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว

“เอ่อ…” ทนายลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวางภาพถ่ายลงตรงหน้าของเป่หมิงโม่

ภาพถ่ายพวกนั้น เป็นภาพคืนที่เขาอยู่ที่ Diamond MIAI เป็นคืนที่เขาหลงเธอหัวปักหัวปรำ และในภาพนั้นเป็นภาพที่เขาอยู่ในสภาพที่ใส่กางเกงแค่ตัวเดียว!

เห็นได้ชัดว่ารูปนั้นถูกถ่ายตอนที่เขาไม่มีสติ

ผู้หญิงคนนั้นฉวยโอกาสนี้ในการทำลายเขา เธอเรียกพวกผู้หญิงที่อยู่ในชุดบิกินี่มานอนรายล้อมรอบตัวเขาพร้อมกับถ่ายรูปนี้ออกมา!

แปะ!

เขาปารูปพวกนั้นอย่างโกรธแค้น! ผู้หญิงคนนั้นเล่นสกปรกกับเขา!

“แล้วศาลว่าไงบ้าง” เขาพูดพร้อมกับสูดซิก้าเข้าปอดอย่างกังวลใจ

“ศาลบอกว่าการที่ท่านประธานจะชนะความนี้ได้ ต้องอาศัยรูปถ่ายที่ท่านประธานแสดงความเอาใจใส่ต่อเด็กๆเท่านั้น ถ้าไม่มี คดีก็จะพลิก”

“นี่เธอจะไม่ยอมแพ้เลยใช่ไหมเนี่ย”

“ดูเหมือนจะใช่ครับ…”

“ตลอดชีวิตเลยใช่ไหม”

ตลอดชีวิตเลยใช่ไหมนะ เป่หมิงโม่คิดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง

ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจจะจองล้างจองผลาญเขาไปตลอดชีวิตเลยงั้นเหรอ

จู่ๆ เขาก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย

หลังจากที่คิดอยู่สักพักใหญ่ เขาก็ตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง…

*

กู้ฮอนโกรธลั่วเฉียวอยู่สามวัน ตั้งแต่หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ที่สระว่ายน้ำนั่น

ลั่วเฉียวไม่กล้าที่จะพูดอะไรทั้งนั้น เพราะวิธีที่เธอคิดขึ้นมามันก็เป็นวิธีที่โง่จริงๆนั่นแหละ

ลั่วเฉียวแกล้งทำเป็นถูบ้านไปมา ในขณะที่หูของเธอนั้นก็ฟังกู้ฮอนคุยโทรศัพท์อยู่นานกว่าหนึ่งชั่วโมง

“อืม… ฉันจะโล่งใจถ้าเธอเป็นคนดูแลเด็กๆ… เธอจะกลับมาแล้วเหรอ… เธออยากให้เด็กๆกลับมาเหรอ… แน่นอนว่าฉันอยาก… แต่เธอก็รู้ว่ามันไม่ง่าย นั่นก็เป็นเพราะเป่หมิงโม่… แต่ยังไงฉันก็เคารพการตัดสินใจของเธอ ที่รัก… ฉันจะรอเธอกลับมา”

พอกู้ฮอนวางสายลั่วเฉียวก็ถามขึ้น : “อะไรน่ะ”

“พวกเขาจะกลับมาแล้ว…” กู้ฮอนรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

“ว้าว! จริงเหรอ เด็กๆกำลังจะกลับมาแล้วเหรอ ยอดเยี่ยมไปเลย…” ลั่วเฉียวโยนไม้ถูกพื้นทิ้งทันที

กู้ฮอนกลอกตาเล็กน้อยพร้อมกับพูด : “ดูเหมือนคุณลั่วจะดีใจมากกว่าฉันซะอีกนะ เธอรู้ไหมว่าการที่เด็กๆกลับมามันหมายความว่าไง”

“ก็หมายความว่าพวกเราจะไม่เหงากันอีกต่อไปไง”

“ถ้าเด็กๆกลับมา ก็หมายความว่า ฉันต้องเผชิญหน้ากับเป่หมิงโม่ในศาลอีกครั้งไง! ซึ่งฉันไม่ต้องการเลย” เป่หมิงโม่ต้องหาทางเอาชนะเธออีกแน่ๆ

สุดท้ายแล้ว ก็เหมือนกับว่าเธอก็ต้องบังคับให้เขารักเด็กๆ เพราะเธอไม่อยากให้เฉิงเฉิงและหยางหยางเติบโตขึ้นในสภาพแวดล้อมที่ขาดความรักความเอาใจใส่จากพ่อของพวกเขา

“ทำไมล่ะ เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้เธอถือไพ่เหนือกว่าเขานะ แถมเธอยังมีคุณพ่อช่วยอีกด้วย ถ้าครั้งนี้เป่หมิงโม่ยังชนะอยู่อีก เธอก็ต้องงัดเรื่องข่มขืนขึ้นมาเพื่อให้สังคมประณามเขาแล้วล่ะ…”พอลั่วเฉียวจินตนาการภาพที่เป่หมิงโม่ย่อยยับ เธอก็หัวเราะขึ้นมา

“…” กู้ฮอนเซงกับความคิดของลั่วเฉียวจริงๆ

ในขณะที่เธอคิดอยู่นั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก

กู้ฮอนตรงไปเปิดประตู พอเปิดปรตูแล้ว เธอก็เห็นว่าห้องตรงข้ามกำลังถูกซ่อมแซมอยู่

“คุณคะ คนเช่าคนใหม่จะย้ายเข้ามาอยู่เมื่อไหร่หรอคะ” เธอถาม

“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมแค่ได้รับหน้าที่ให้มาซ่อมแซมห้องนี้เฉยๆ ขอโทษที่รบกวนนะครับ” เขาตอบ

ลั่วเฉียวโผล่หน้าออกมาดูบ้าง : “ดูเหมือนเราจะมีเพื่อนบ้านใหม่นะ”

“มันสำคัญกับเธอยังไง เพราะยังไงเธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่นานอยู่แล้ว” กู้ฮอนเลิกคิ้ว

“โห่ ให้ฉันอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันเถอะนะ ฉันอยากเห็นพวกเด็กๆง่า…” ลั่วเฉียวพูดเสียงอ่อน

แต่กู้ฮอนกลับตอบกลับอย่างใจแข็ง : “ไม่! ฉันต้องจัดการกับห้องนี้ไว้สำหรับพวกเด็กๆ! แล้วเธอก็ควรจะไปหาคุณพ่อคุณแม่ของเธอบ้าง ถูกไหม”

“รู้แล้วน่า…” ~_~

บ้านเป่หมิง

รถของเป่หมิงโม่ถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว

แม้หิมะจะละลายแล้ว แต่อากาศก็ยังคงเย็นอยู่

“คุณชายสอง แน่ใจหรอครับว่าจะไปส่งเด็กๆด้วยตัวเอง” คนรับใช้มองคุณชายสองของพวกเขาด้วยความกังวลใจ

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว : “ถ้ายังถามอีกครั้งล่ะก็ โดนไล่ออกแน่”

“…” คนรับใช้เงียบทันที

หยางหยางสะพายกระเป๋าออกมาอย่างมีความสุข พอเขาได้ยินพวกคนรับใช้พูดกันว่าวันนี้พ่อของพวกเขาจะไปส่งเขาและเป่หมิงซิเฉิงด้วยตัวเอง เขาก็ดีใจอย่างสุดๆ แต่เขายอมรับว่าที่เขาดีใจกว่าการที่พ่อของเขาไปส่งเขาที่โรงเรียน ก็คือการที่ได้นั่งรถสุดหล่อของพ่อเขานั่นแหละ…

ส่วนเฉิงเฉิงก็สะพายกระเป๋าตามออกมาอย่างเงียบๆและสง่างาม

หยางหยางขึ้นไปนั่งบนรถ Bugatti Veyron ของเป่หมิงโม่พร้อมกับเค้กช็อคโกแลตในมือ

“ว้าว! รถคันนี้สุดยอดไปเลยแฮะ…”

หยางหยางกระโดดโลดเต้นจนเค้กช็อคโกแลตหกใส่รถของเป่หมิงโม่เต็มไปหมด

เป่หมิงโม่มองกระจกหลังด้วยความหงุดหงิดใจ : “เป่หมิงซีหยาง! ห้ามเอาไอก้อนนั่นขึ้นมาบนรถ!”

“ก้อนเนี่ยนะ” หยางหยางมองเค้กช็อคโกแลตในมือแล้วกลอกตา : “พ่อนี่ไม่มีรสนิยมเอาซะเลย!”