เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 284
ตอนที่ 284 พ่อลูกสามคน
หลังจากเฉิงเฉิงขึ้นมาบนรถ เป่หมิงโม่ก็มองชุดนักเรียนของเขาทั้งสองคนแล้วพูด : “ทำไมชุดพวกเธอไม่เหมือนกัน! ฉันจำได้ว่าพวกเธออยู่โรงเรียนเดียวกันนี่!”
พอหยางหยางได้ยินเขาพูดอย่างนั้น เขาก็กัดเค้กช็อคโกแลตด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองทันที : “เรียนโรงเรียนเดียวกัน แล้วจำเป็นต้องใส่ชุดเหมือนกันด้วยงั้นหรอฮะ”
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว พลางยื่นมือที่อยากจะบีบคอเด็กนั่นไปจับพวงมาลัย
เขาสตาร์ทรถก่อนขับออกจากบ้านเป่หมิงช้าๆ…
พวกเขายังคงคุยกันอยู่
“หยางหยางเรียนอยู่คลาสซี ส่วนผมเรียนอยู่ห้องทอป ชุดพวกเราก็เลยไม่เหมือนกันอย่างที่เห็นนี่ล่ะฮะ” เฉิงเฉิงอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
เป่หมิงโม่เหลืองมองเฉิงเฉิงอย่างพอใจเล็กน้อย เขาต้องยอมรับว่าเป่หมิงซิเฉิงนั้นมีความสง่าและความเป็นตัวของตัวเองสูง
“เป่หมิงซิเฉิง นี่พี่จะเอาเรื่องชุดมาพูดอวดว่าตัวเองเก่งกว่าผมงั้นเหรอฮะ อย่ามามองผมด้วยสายตาที่เหมือนผมเป็นมนุษย์ต่างดาวสิฮะ พี่นั่นแหละที่เป็นไม่ใช่ผม…” หยางหยางพูดอย่างไม่เกรงกลัว : “ทั้งพี่ทั้งคุณพ่อเลย!”
“…”
“…”
มุมปากของเป่หมิงโม่และเฉิงเฉิงกระตุกยิ้มขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน…
ระหว่างทาง มีแต่เพียงเสียงของหยางหยางที่พูดไม่หยุด
“คุณพ่อ ทำไมวันนี้ถึงไปส่งผมกับเป่หมิงซิเฉิงล่ะฮะ”
“ผมยังไม่ได้เจอคุณแม่อีกเลยหลังจากคืนนั้น คุณพ่อช่วยพาคุณแม่มาหาพวกเราได้ไหมฮะ”
“ไม่งั้นก็ให้ผมไปอยู่กับคุณแม่ก็ได้ฮะ… แต่จะว่าไป ถ้าไม่มีผมอยู่ ชีวิตของเป่หมิงซิเฉิงคงจะเป็นสีขาวดำเหมือนสีของหมีแพนด้า ไม่มีสีสัน…”
“แต่ว่า… หมีแพนด้าเป็นสมบัติของชาตินะ… เป่หมิงซิเฉิง รู้อย่างงี้แล้วยังจะอยากใช้ชีวิตแบบขาวดำอยู่อีกหรอ…”
…
หยางหยางพล่ามไม่หยุด จนเป่หมิงโม่ทนไม่ไหวจนต้องพูดออกมา
“เป่หมิงซีหยาง มาเล่นเกมส์กันเถอะ!”
“เกมส์ไรฮะ” หยางหยางถามตาเป็นประกาย
“จากนี้ใครพูดแพ้!”
“…” หยางหยางเงียบพลางรีบหยิบเค้กช็อคโกแลตเข้าปาก
เฉิงเฉิงเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มเบาๆออกมา…
*
ในที่สุดก็ถึงโรงเรียนที่ดังที่สุดในเมือง A
เป่หมิงโม่จอดรถ ก่อนจะปิดไฟหน้ารถลง
เขาหันไปมองหยางหยางแล้วพูด : “ถึงโรงเรียนแล้ว”
“อ้าววววว” หยางหยางปล่อยมือที่ปิดปากตัวเองอยู่ พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น : “คุณพ่อแพ้! ฮ่าๆๆๆ”
เป่หมิงโม่พูดอย่างอดทนอดกลั้น : “โอเค ฉันแพ้ ไปเข้าเรียนได้แล้ว”
เฉิงเฉิงปลดเข็มขัดแล้วลงจากรถพลางหันกลับไปมองเป่หมิงโม่ก่อนจะพูดขึ้น : “ขอบคุณนะฮะพ่อ สวัสดีฮะ”
‘ขอบคุณ’ เป่หมิงโม่รู้สึกดีแปลกๆเมื่อได้ยินอย่างนั้น
ส่วนหยางหยางก็รีบเปิดประตูรถอย่างรวดเร็วพร้อมกับพูด : “บ๊ายบายฮะพ่อ!” หลังจากนั้นก็วิ่งปรู๊ดลงจากรถ…
เป่หมิงโม่นึกถึงวัยเด็กของเขาเมื่อมองตามแผ่นหลังของเด็กทั้งสองเดินเข้าตึกเรียนไป…
ในตอนนั้นเอง
หยางหยางก็รีบวิ่งเข้าไปหาเด็กผู้หญิงหกเจ็ดขวบคนนึงอย่างรีบร้อน : “เฮ้ เธอชื่อไรน่ะ น่ารักจัง”
“Isalina Christian!” เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆตอบพลางฮัมเพลงเบาๆในลำคอ
“คุณแม่ฉันบอกว่าคนที่ชื่อยาวๆส่วนใหญ่จะเป็นพวกชาวต่างชาติ เธอเป็นชาวต่างชาติใช่ไหม ฉันชื่อกู้หยางหยาง ดีใจมากที่ได้รู้จักกับเธอ!” หยางหยางพ่นคำพูดหวานๆออกมาพร้อมกับยิ้มอย่างอารมณ์ดี~
ส่วนเฉิงเฉิงนั้นก็เดินอยู่ข้างหลังเงียบๆเป็นปกติ
“ฉันเป็นลูกครึ่งจีน-เยอรมันน่ะ” เธอตอบพร้อมกับเหลือบมอง : “อืม… นี่นายชื่อกู้หยางหยางอย่างงั้นเหรอ ชื่อดูน่ารักดีนะ ฮ่าๆๆๆ!”
“อ่ะ” หยางหยางมองเธอ : “ไม่ใช่ นามสกุลฉันคือ… เป่หมิง… เป่หมิงซีหยางน่ะ! รู้จักใช่ไหมล่ะ!”
เขาไม่มีทางเลือกที่จะใช้นามสกุลที่เป็นนามสกุลที่เขาปฏิเสธมาโดยตลอด! หวังว่าแม่เขาจะไม่โกรธนะ…
“คุณพ่อฉันก็เป็นคนที่มีอิทธิพลเหมือนกัน!” เด็กผู้หญิงคนนั้นเดินไปพูดไป
“หรอ แล้วคุณพ่อของเธอคือใครล่ะ”
“%@&*@#¥#%!” เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆพูดชื่อยาวๆที่เป็นภาษาต่างประเทศขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ
ส่วนหยางหยางที่ฟังอยู่นั้นก็นึกอยู่นาน : “ฉันไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนเลย…”
“นายจะไปรู้จักได้ไง! พ่อฉันเป็นผู้มีอิทธิพลในเยอรมนีย่ะ!”
“แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ ทำไมไม่อยู่นู่น”
“เพราะคุณแม่กับคุณพ่อทะเลาะกัน คุณแม่ก็เลยพาฉันมาอยู่ที่นี่โดยที่ไม่ได้บอกคุณพ่อ”
“แม่ฉันก็ชอบพาฉันไปต่างประเทศ…”
…
เฉิงเฉิงที่ฟังอยู่นั้นกลอกตา แล้วเดินตามหยางหยางไปอย่างเงียบๆดังเดิม…
*
ร่างของชายเด็กทั้งสองค่อยๆหายเข้าไปในตึกเรียน…
เป่หมิงโม่จ้องมองหยางหยาง เขาได้ยินว่าหยางหยางพูดนามสกุลของเขา พูดว่าตัวเองชื่อเป่หมิงซีหยางเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเด็กผู้หญิงคนนั้น!
เด็กนี่ทำเกินไปไหม
ในขณะที่เขาคิดอยู่นั้น จู่ๆเสียงมือถือก็ดังขึ้น
เขาหยิบมือถือขึ้นมารับสาย
“คุณชาย ผมกลับมาบ้านเป่หมิงแล้วได้ยินพวกคนรับใช้พูดกันว่าวันนี้คุณชายไปส่งเด็กๆเอง” ปลายสายพูดด้วยความแปลกใจ
“อืม” เป่หมิงโม่ตอบอย่างเฉยเมย
“คุณชายทำแบบนี้เพราะคุณกู้หรอครับ…”
“ฉิงฮัว!” เป่หมิงโม่ตะโกน : “นี่นายคิดว่าฉันทำอย่างนี้ก็เพื่อเธองั้นเหรอ!”
“ใช่ครับ!”
ทั้งๆที่รู้ว่าเป่หมิงโม่จะโกรธ แต่ฉิงฮัวก็ไม่ลังเลที่จะตอบออกไปแบบนั้น!
“คุณชาย ถ้าสองปีก่อนผมไม่ขับรถชนคุณเฟยเอ๋อ คุณกับคุณกู้ก็คงไม่เป็นกันแบบนี้ ผมรู้ว่าคุณชายรู้สึกผิดเรื่องเหตุการณ์ไฟไหม้เมื่อสิบสองปีก่อน แม้ว่าคุณชายจะอยากรับผิดชอบชีวิตของคุณเฟยเอ๋อมากแค่ไหน แต่คุณชายก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรับผิดชอบโดยการเอาความสุขของตัวคุณชายเองเข้าแลกแบบนี้นะครับ…”
“นายหุบปากซะฉิงฮัว!” เป่หมิงโม่เกรี้ยวกราด : “อย่ามาพูดเรื่องความสุขกับฉัน!”
“แล้วความสุขของเด็กทั้งสองคนล่ะครับ คุณชายไม่คิดถึงตรงนั้นบ้างหรอครับ ทำไมสองปีก่อนคุณชายถึงเลือกที่จะเลี้ยงเด็กทั้งสองไว้ เพราะคุณชายรู้ใช่ไหมล่ะครับ ว่าตราบใดที่เด็กทั้งสองคนยังอยู่กับคุณชาย คุณกู้ก็จะกลับมา! คุณชาย ผมรู้ว่าคุณโกรธ แต่คุณคิดจริงๆเหรอว่าคุณกู้จะไม่เจ็บปวดกับการที่เธอไปต่างประเทศโดยที่ไม่บอกลาอะไรคุณชายกับลูกๆของเธอเลย”
“บ้าเอ๊ย! สิ่งที่เธอทำตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือบังคับให้ฉันแสดงให้ศาลเห็นว่าฉันรักเด็กๆจริง!” เขาสบถ : “ฉันจะทำให้เธอพูดไม่ออกเลยคอยดู!”
พูดจบเขาก็กดวางสายทันที
จากนั้นก็ขับรถออกไป
แต่ก่อนที่จะออกรถนั้น เขาเหลือไปมองเด็กชายทั้งสองที่ตอนนี้หายเข้าไปในตึกแล้วอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วพลางเริ่มกังวลว่าการที่พวกเขาทำแบบนี้ คนที่เจ็บปวดมากที่สุดจะกลายเป็นลูกๆของพวกเขาเอง…
พอคิดอย่างนั้น สายตาของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นความโศกเศร้าขึ้นมา…
*
กู้ฮอนที่พึ่งทานข้าวเช้าเสร็จก็ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้น
“คุณพ่อ” เธอประหลาดใจ : “เข้ามาก่อนค่ะ!”
โม้จิ่งเฉิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มพลางเดินเข้าไปในห้องเช่าของกู้ฮอนและมองไปรอบๆ : “ฮอน ลูกเคยชินกับการอยู่ในที่แบบนี้แล้วงั้นเหรอ พ่อมีบ้านให้ลูกอยู่ลูกก็ไม่อยู่”
กู้ฮอนที่กำลังชงชาอยู่ยิ้ม : “หนูอยากพึ่งพาตัวเองบ้าง ไม่อยากพึ่งพาคุณพ่อตลอดเวลาหรอกค่ะ”
“พูดอะไรของลูกเนี่ยเด็กโง่” โม้จิ่งเฉิงจิบชา : “เป็นไงบ้างช่วงนี้ ได้เจอกับเด็กๆบ้างไหม”
“ก็ดีค่ะ เด็กๆก็พึ่งเจอไปตอนคริสต์มาสที่ผ่านมา” พอพูดถึงเด็กๆเธอก็เศร้าขึ้นมาเล็กน้อย เธอคิดถึง… คิดถึงสามคนนั้นมาก…
“ลูก ลูกแน่ใจเหรอว่าจะให้เป่หมิงโม่ได้มีสิทธิ์ที่จะดูแลเด็กๆต่อ”
เธอพยักหน้ายิ้มๆ : “เมื่อก่อนหนูอยากให้เด็กๆกลับมาอยู่กับหนู แต่ตั้งแต่ที่ได้เห็นเด็กๆในคืนคริสต์มาสนั่น หนูก็ได้รู้ว่าเฉิงเฉิงมีความสุขกว่าแต่ก่อนมาก ถึงแม้จะยังคงนิ่งๆเงียบๆอยู่ก็เถอะ ส่วนหยางหยางก็เหมือนกัน แม้จะยังคงความซนอยู่ แต่เขาก็เข้าใจคุณพ่อของเขามากกว่าแต่ก่อน พวกเขาสองพี่น้องอยู่กับคุณพ่อของเขาตั้งแต่ยังเล็ก ถึงแม้คุณพ่อของพวกเขาจะปฏิบัติต่อพวกเขาไม่ดีไปบ้าง แต่ยังไงพวกเขาก็เติบโตมาด้วยกันกับคุณพ่อของพวกเขา…”
โม้จิ่งเฉิงพยักหน้ายิ้มๆ : “พ่อดีใจนะที่ลูกรู้จะคำว่า ‘ปล่อยวาง’ “
“ค่ะ เพราะหนูได้เห็นความจริงอะไรหลายๆอย่าง…” กู้ฮอนพูดตามความรู้สึก : “สิ่งเดียวที่หนูจะช่วยพวกเด็กๆได้ก็คือ การทำให้พวกเขาได้รับความรักจากคุณพ่อของพวกเขามากที่สุด”
“อ๋อ ลูกเลยใช้ศาลเพื่อกดดันเป่หมิงโม่ให้เขาใส่ใจพวกเด็กๆมากขึ้นใช่ไหม”
“ค่ะ” กู้ฮอนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม : “คุณพ่อรู้ไหมคะว่ากฎหมายเนี่ยเป็นวิธีการเดียวที่จะจัดการกับเขาได้ เหนื่อยชะมัดเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก” โม้จิ่งเฉิงพูด : “แล้วนี่พรุ่งนี้ลูกจะไปไหนทำไร”
“ใช่แล้ว! เฉิงเฉิงกับหยางหยางกลับมาแล้วนี่นา หนูว่าจะเอาเขามาอยู่ที่นี่สักพักค่ะ…”
“เด็กๆกลับมากันแล้วเหรอ ดีเลย! แต่เป่หมิงโม่เขาจะยอมให้เด็กๆมาหรอ” โม้จิ่งเฉิงพูดอย่างกังวลใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ