เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 284
ตอนที่ 284 พ่อลูกสามคน
หลังจากเฉิงเฉิงขึ้นมาบนรถ เป่หมิงโม่ก็มองชุดนักเรียนของเขาทั้งสองคนแล้วพูด : “ทำไมชุดพวกเธอไม่เหมือนกัน! ฉันจำได้ว่าพวกเธออยู่โรงเรียนเดียวกันนี่!”
พอหยางหยางได้ยินเขาพูดอย่างนั้น เขาก็กัดเค้กช็อคโกแลตด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองทันที : “เรียนโรงเรียนเดียวกัน แล้วจำเป็นต้องใส่ชุดเหมือนกันด้วยงั้นหรอฮะ”
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว พลางยื่นมือที่อยากจะบีบคอเด็กนั่นไปจับพวงมาลัย
เขาสตาร์ทรถก่อนขับออกจากบ้านเป่หมิงช้าๆ…
พวกเขายังคงคุยกันอยู่
“หยางหยางเรียนอยู่คลาสซี ส่วนผมเรียนอยู่ห้องทอป ชุดพวกเราก็เลยไม่เหมือนกันอย่างที่เห็นนี่ล่ะฮะ” เฉิงเฉิงอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
เป่หมิงโม่เหลืองมองเฉิงเฉิงอย่างพอใจเล็กน้อย เขาต้องยอมรับว่าเป่หมิงซิเฉิงนั้นมีความสง่าและความเป็นตัวของตัวเองสูง
“เป่หมิงซิเฉิง นี่พี่จะเอาเรื่องชุดมาพูดอวดว่าตัวเองเก่งกว่าผมงั้นเหรอฮะ อย่ามามองผมด้วยสายตาที่เหมือนผมเป็นมนุษย์ต่างดาวสิฮะ พี่นั่นแหละที่เป็นไม่ใช่ผม…” หยางหยางพูดอย่างไม่เกรงกลัว : “ทั้งพี่ทั้งคุณพ่อเลย!”
“…”
“…”
มุมปากของเป่หมิงโม่และเฉิงเฉิงกระตุกยิ้มขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน…
ระหว่างทาง มีแต่เพียงเสียงของหยางหยางที่พูดไม่หยุด
“คุณพ่อ ทำไมวันนี้ถึงไปส่งผมกับเป่หมิงซิเฉิงล่ะฮะ”
“ผมยังไม่ได้เจอคุณแม่อีกเลยหลังจากคืนนั้น คุณพ่อช่วยพาคุณแม่มาหาพวกเราได้ไหมฮะ”
“ไม่งั้นก็ให้ผมไปอยู่กับคุณแม่ก็ได้ฮะ… แต่จะว่าไป ถ้าไม่มีผมอยู่ ชีวิตของเป่หมิงซิเฉิงคงจะเป็นสีขาวดำเหมือนสีของหมีแพนด้า ไม่มีสีสัน…”
“แต่ว่า… หมีแพนด้าเป็นสมบัติของชาตินะ… เป่หมิงซิเฉิง รู้อย่างงี้แล้วยังจะอยากใช้ชีวิตแบบขาวดำอยู่อีกหรอ…”
…
หยางหยางพล่ามไม่หยุด จนเป่หมิงโม่ทนไม่ไหวจนต้องพูดออกมา
“เป่หมิงซีหยาง มาเล่นเกมส์กันเถอะ!”
“เกมส์ไรฮะ” หยางหยางถามตาเป็นประกาย
“จากนี้ใครพูดแพ้!”
“…” หยางหยางเงียบพลางรีบหยิบเค้กช็อคโกแลตเข้าปาก
เฉิงเฉิงเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มเบาๆออกมา…
*
ในที่สุดก็ถึงโรงเรียนที่ดังที่สุดในเมือง A
เป่หมิงโม่จอดรถ ก่อนจะปิดไฟหน้ารถลง
เขาหันไปมองหยางหยางแล้วพูด : “ถึงโรงเรียนแล้ว”
“อ้าววววว” หยางหยางปล่อยมือที่ปิดปากตัวเองอยู่ พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น : “คุณพ่อแพ้! ฮ่าๆๆๆ”
เป่หมิงโม่พูดอย่างอดทนอดกลั้น : “โอเค ฉันแพ้ ไปเข้าเรียนได้แล้ว”
เฉิงเฉิงปลดเข็มขัดแล้วลงจากรถพลางหันกลับไปมองเป่หมิงโม่ก่อนจะพูดขึ้น : “ขอบคุณนะฮะพ่อ สวัสดีฮะ”
‘ขอบคุณ’ เป่หมิงโม่รู้สึกดีแปลกๆเมื่อได้ยินอย่างนั้น
ส่วนหยางหยางก็รีบเปิดประตูรถอย่างรวดเร็วพร้อมกับพูด : “บ๊ายบายฮะพ่อ!” หลังจากนั้นก็วิ่งปรู๊ดลงจากรถ…
เป่หมิงโม่นึกถึงวัยเด็กของเขาเมื่อมองตามแผ่นหลังของเด็กทั้งสองเดินเข้าตึกเรียนไป…
ในตอนนั้นเอง
หยางหยางก็รีบวิ่งเข้าไปหาเด็กผู้หญิงหกเจ็ดขวบคนนึงอย่างรีบร้อน : “เฮ้ เธอชื่อไรน่ะ น่ารักจัง”
“Isalina Christian!” เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆตอบพลางฮัมเพลงเบาๆในลำคอ
“คุณแม่ฉันบอกว่าคนที่ชื่อยาวๆส่วนใหญ่จะเป็นพวกชาวต่างชาติ เธอเป็นชาวต่างชาติใช่ไหม ฉันชื่อกู้หยางหยาง ดีใจมากที่ได้รู้จักกับเธอ!” หยางหยางพ่นคำพูดหวานๆออกมาพร้อมกับยิ้มอย่างอารมณ์ดี~
ส่วนเฉิงเฉิงนั้นก็เดินอยู่ข้างหลังเงียบๆเป็นปกติ
“ฉันเป็นลูกครึ่งจีน-เยอรมันน่ะ” เธอตอบพร้อมกับเหลือบมอง : “อืม… นี่นายชื่อกู้หยางหยางอย่างงั้นเหรอ ชื่อดูน่ารักดีนะ ฮ่าๆๆๆ!”
“อ่ะ” หยางหยางมองเธอ : “ไม่ใช่ นามสกุลฉันคือ… เป่หมิง… เป่หมิงซีหยางน่ะ! รู้จักใช่ไหมล่ะ!”
เขาไม่มีทางเลือกที่จะใช้นามสกุลที่เป็นนามสกุลที่เขาปฏิเสธมาโดยตลอด! หวังว่าแม่เขาจะไม่โกรธนะ…
“คุณพ่อฉันก็เป็นคนที่มีอิทธิพลเหมือนกัน!” เด็กผู้หญิงคนนั้นเดินไปพูดไป
“หรอ แล้วคุณพ่อของเธอคือใครล่ะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ