เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 286
ตอนที่ 286 โม่ขี้เมามาหาถึงที่บ้าน
เสียงหักเป๊าะดังขึ้น
ชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่เอนพิงกำแพงอยู่ที่หน้าประตู ดวงตาปิดครึ่งลืมครึ่ง มุมปากบางยกรอยยิ้มชั่วร้าย แสดงให้เห็นถึงอาการเมาของปีศาจตัวร้าย ขานรับด้วยน้ำเสียงยานคาง
“โผมมมมม! ”
เธอตกตะลึงไปสามวินาทีก่อนจะดึงสติกลับมา!
ใบหน้าบึ้งตึงอย่างรวดเร็ว “คุณคุณบ้านคุณสิ!”
“บ้านอะไรนะ......” เจ้าหมอนี่เมาแล้วแน่ๆ แล้วก็เมาไม่น้อยเลยด้วย!
เธอขมวดคิ้ว กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยหึ่งออกจากปากเขา ทำให้เธออารมณ์ไม่ดี “พูดมาสิ ดึกดื่นค่ำคืนมาบ้านฉันทำอะไร”
แม้ว่าจะรู้สึกประหลาดใจต่อการมาของเขา แต่ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรที่กับการที่เขาสามารถหาที่อยู่ของเธอเจอ
อาจจะเริ่มตั้งแต่ตอนที่เธอตัดสินใจจะกลับเมือง A เธอไม่คิดที่จะหลบหลีกเขา
“บ้านคุณ?” เขาขมวดคิ้ว มุมปากกระตุกเล็กน้อยอย่างเย็นชา ทั้งยังมองไปที่มือของตัวเองอย่างตกตะลึง “ผมเคาะประตูบ้านคุณหรือ”
ตาเธอฉายแววตะลึง จ้องมองดวงตาที่ยังมึนเมาคู่นั้น ใจอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ยังไม่ทันที่จะตั้งตัวได้ ใครจะไปคิดว่าเจ้าหมอนี่จะยื่นมือมาข้างหน้าเธอ
“ตัดทิ้ง!”
“ตัดอะไรทิ้งนะ”
เขาขมวดคิ้ว ฉายร่องรอยหงุดหงิดรำคาญ เดินโอนเอนเข้ามาประชิดเธอก้าวหนึ่ง “ตัดมือสารเลวคู่นี้ทิ้ง เห็นได้ชัดว่าผมกำชับพวกเขาแล้วว่าไม่อนุญาตให้เคาะประตูคุณ......”
กลิ่นแอลกอฮอล์เข้มข้นที่ลอยออกมาจากปาก ทำให้เธอก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัว!
“คุณมันคนโง่ อย่ามาเมาอาละวาดใส่ฉันนะ!”
“คนโง่ คุณด่าใครนะ!” เขาขมวดคิ้ว ก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าวอย่างไม่สบอารมณ์ ยืนขวางอยู่ที่หน้าประตูของเธอ!
เขาที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ ร่างกายร้อนผะผ่าว เนคไทถูกคลายออกห้อยอยู่บริเวณหน้าอก เสื้อสูทสีขาวล้ำค่าพาดอยู่บนร่างสูงกำยำ เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีชมพูที่มีรอยยับจากการกระชากของเขา......
กระดุมเสื้อเชิ้ตสองสามเม็ดไม่รู้กระเด็นหลุดไปเมื่อไร เผยกล้ามหน้าอกแข็งแรงสีน้ำผึ้งให้เห็นรำไร......
เธอสูดหายใจลึกเงียบๆ เวลานี้จะไม่เอ่ยถึงรูปร่างราวเทพบุตรของชายหนุ่มที่เปล่งประกายจนทำดวงตาของหญิงสาวมืดบอด
แต่ว่า
นี่มันฤดูหนาว เจ้าหมอนี่แต่งกายน้อยชิ้นไปหน่อยนะ......
ใครจะไปคิดว่า ที่แท้เขาก็จะคว้าตัวเธออย่างได้คืบจะเอาศอก
นิสัยเดิมไม่เปลี่ยนจริงๆ!
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนแรกเขาปฏิบัติกับเธออย่างไร เธอยังคงแค้นใจอยู่นะ!
“เป่หมิงโม่!” เธอปัดมือเขาออกไป จ้องไปที่เขาเขม็ง “ฉันไม่สนใจว่าคุณจะเมาจริงหรือว่าเมาดิบ! อย่างไรก็แล้วแต่ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!”
เอ่ยเสร็จ เธอกำลังจะปิดประตู แต่กลับถูกร่างสูงใหญ่ของเขาเบียดเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“กลิ้ง?” เขาขมวดคิ้ว โอบร่างกายผอมบางด้วยความมึนเมา “ให้ผมกลิ้งใช่ไหม ดีเลย อย่างนั้นก็ไปกลิ้งผ้าปูเตียง (มีเพศสัมพันธ์) กับคุณก็แล้วกัน!”
เจ้าหมอนี่พูดไป ร่างกายที่หนาและหนักก็ทับตามลงมา......
ปึก
ทั้งสองคนล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
ไม่ ถ้าจะพูดให้ถูกต้องแล้วล่ะก็ เธอถูกร่างกายป่าเถื่อนของเขาฝืนบังคับให้ล้มลงไปบนพื้นต่างหาก!
กระแทกจนเธอมึนหัวตาลายแล้ว!
“เป่หมิงโม่......คุณมันคนเลว......ลุกออกไป......” เธอออกแรงดิ้นรน อ้าปากกัดไปที่แขนของเขา
“อูย......” “คุณต่างหากที่ร้ายกาจ......คุณมันตัวชั่วร้ายตัวน้อย ขโมยลูกชายผมไปคนหนึ่งโดยที่ไม่บอกกล่าวอะไร แถมยังหนีไปอีกสองปีโดยที่ไม่บอกอะไรอีก แล้วก็กลับมาโดยที่ไม่บอกกล่าวเช่นเคย ทั้งยังวางแผนกลั่นแกล้งผม ทิ้งผมไว้ข้างถนนสวนสาธารณะสนุกมากไหม ผู้หญิงคนนี้ ทำไมมักจะทำให้ผมโมโหไม่หยุดหย่อน ห๊ะ?”
ตอนที่เขาเอ่ยพูดประโยคสุดท้าย ภายในแววตาที่เมามายนั้นสาดประกายไฟเล็กน้อย
กู้ฮอนตะลึง!
เธอปล่อยปากที่กัดเขา นวดฟันกรามที่ปวดเบาๆ ตะโกนตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ “คุณคิดว่าฉันอยากหรือ ฉันคลอดเด็กทั้งสองคนแทนคุณอย่างยากลำบาก อย่างไรก็ตามคุณล้วนไม่ชื่นชอบ เหลือไว้ให้ฉันคนหนึ่งไม่ได้หรือไง ทำไมจะต้องแย่งกับฉันด้วย เป็นเพราะว่าฉันหลอกลวงคุณหรือ ไม่ใช่ว่าคุณก็หลอกลวงฉันเหมือนกันหรือไง”
“มารดามันเถอะ บิดา หลอกลวงอะไรคุณ” เขาคำรามอย่างโมโห ชกกำปั้นไปที่พื้นดังปึกๆ!
เธอกัดริมฝีปาก เอ่ยเสียงสูง “คุณเคยพูดว่าคุณชอบฉัน! แต่ว่าคุณไม่ได้ชอบ! คนที่คุณชอบคือเฟยเอ๋อของคุณต่างหาก คือแสงจันทร์สีขาว (หมายถึง คนที่หลงรักแต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกัน และไม่มีวันลืมเลือน) ของคุณ!”
คิดถึงอดีตที่เขาเคยรักเธอ ทว่าเมื่อหันกลับมาหลังจากพบว่าเธอเป็นแม่ของลูกเขา ก็ทำร้ายเธออย่างรุนแรง!
นี่คือสิ่งที่เขาบอกว่าชอบเธอหรือ สิ่งที่เขาบอกว่ารักเธอหรือ
วันนั้นที่กองถ่ายละคร ซูยิ่งหวั่นเอ่ยถึงชื่อเฟยเอ๋อนี้กับเธอ เธอเพิ่งจะรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงที่เป่หมิงโม่ไม่ยินยอมแต่งงาน
ไม่รักและไม่แต่งภรรยา
มิน่าซูยิ่งหวั่นคบกับเขามาหลายปี เขาบอกว่าเลิกกันก็คือเลิกกัน
ถึงแม้ว่าเธอกู้ฮอนคลอดลูกให้กับเขาสามคน แต่สิ่งที่ได้กลับมาคืออะไรล่ะ
เกลียดชังกันในชั่วพริบตา ทะเลาะกันจนต้องขึ้นศาลแย่งชิงลูกกัน!
“เป่หมิงโม่ ในตอนแรกนั้นคุณบีบบังคับให้ฉันปล่อยยี่เฟิงไป แต่ว่าคุณล่ะ เฟยเอ๋อของคุณกลับซ่อนอยู่ภายในใจของคุณมาตลอด ลึกซึ้งมากใช่ไหมล่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณก็กอดแสงจันทร์สีขาว ของคุณผ่านคืนวันไปสิ ทำไมต้องมาหาเรื่องฉันด้วย คุณลุกออกไปจากตัวฉันนะ!”
เอ่ยจบ ร่างกายของเธอก็ขยับไปมา คว้าเสื้อของเขา อยากจะผลักเขาออกไปแรงๆ!
แต่จนปัญญาที่เจ้าหมอนี่ราวกับภูเขาลูกหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น ทับซะจนเธอกระดุกกระดิกไม่ได้เป็นเวลานาน......
เมื่อเอ่ยถึงเฟยเอ๋อ นัยน์ตาดำลึกของเป่หมิงโม่ก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำยิ่งขึ้นเพราะแอลกอฮอล์ขึ้นสมอง!
เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ จิตสำนึกค่อยๆจางหายไป กลิ่นแอลกอฮอล์รดบนใบหน้าเธอ นัยน์ตาสีดำมืดลึกขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอเรื่อยๆ “เฟยเอ๋อ......”
เอ่ยจบ ริมฝีปากของเขาก็ฝังลงบนแก้มของเธอ.......
“เป่หมิง......อุบ......” เธอที่เพิ่งจะอ้าปากก็ถูกริมฝีปากบางเย็นของเขาครอบครอง ออกแรงบดเบียด ออกแรงดูดดึง.....
ริมฝีปากบางที่เย็นราวกับน้ำแข็งนั้นให้ความรู้สึกเหมือนกันกับปีนั้นไม่มีผิด
แต่กู้ฮอนนั้นโกรธจนตัวสั่น (ในภาษาจีนคือ โกรธจนผมตั้ง)!”
เจ้าหมอนี่คิดว่าเธอคือเฟยเอ๋ออย่างนั้นหรือ!
ไม่เคยรู้สึกถึงความอัปยศอดสูและเจ็บปวดที่ใจแบบนี้มาก่อน
เธอถือโอกาสคว้าของแข็งขึ้นมาอย่างหนึ่ง ฟาดลงไปที่ท้ายทอยของเขาอย่างรวดเร็ว
ในขณะเดียวกัน เป่หมิงโม่ที่วุ่นอยู่กับการบดคลึงริมฝีปากของเธอ ก็พึมพำออกมาเบาๆ “......เฟยเอ๋อ ไม่เหมือนกับคุณ......”
ปึก!
เขายังไม่ทันจะเอ่ยจบ มือของเธอก็หยุดไม่ทันทุบลงไปแล้ว!
“เจ็บ......” เป่หมิงโม่พึมพำ ปล่อยริมฝีปากเธอที่ถูกกัดอยู่อย่างทันที......
“สมน้ำหน้า เจ็บจนตายไปเลย! เฟยเอ๋อไม่เหมือนฉันอย่างไร ไม่เหมือนฉันที่ทุบคุณแบบนี้ใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไสหัวกลับไปหาเธอซะสิ!”
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้คิดว่าเธอเป็นเฟยเอ๋อ แต่เขามีสิทธิ์อะไรเอาเธอไปเปรียบเทียบกับเฟยเอ๋อ
เธอผลักเขาออกไปให้พ้นร่างตัวเองอย่างโมโห หัวใจถูกฉีกเป็นรูโหว่
เขาสติเลือนรางลงไปนอนบนพื้น ขณะที่อยู่ในภวังค์ ก็ส่งเสียงงึมงำออกมาอย่างมึนเมา “ฮอนฮอน......ฮอนฮอน.....”
สุดท้ายแล้ว เขาก็สลบไป......
กู้ฮอนรีบลุกขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว นวดบริเวณไหล่ที่เจ็บปวด จ้องเขม็งไปยังร่างที่ไม่ขยับเขยื้อนของเขา!
เธอโกรธจนหน้าอกกระเพื่อม
มองไปยังของแข็งในมือที่เมื่อสักครู่ใช้ทุบเขาอย่างตกตะลึง
ช้อนใส่รองเท้า!!!
เธอกัดริมฝีปาก อดทนต่อความเจ็บปวดในใจ ทำใจให้สงบ!
ยกขาทั้งสองข้างของเขาขึ้นมา พยายามออกแรงลากไปทางด้านนอกประตูสุดชีวิต......
เจ้าหมอนี่ตัวหนักมาก!
ร่างกายที่ทั้งสูงทั้งกำยำล่ำสัน ทำให้เธอที่ต้องออกแรงลากนั้นเหงื่อท่วมไปทั้งตัว
เมื่อโยนเขาออกไปนอกประตูเรียบร้อยแล้ว
หลังจากนั้น
ปัง!
เธอกระแทกประตูปิดอย่างแรง
ราวกับปิดล็อกประตูหัวใจ ลบเขาออกไปจากโลกของเธอโดยสิ้นเชิงอย่างไรอย่างนั้น......
*
วุ่นวายมาทั้งคืน กู้ฮอนเพิ่งจะผล็อยหลับไปในตอนเช้าตรู่
จนกระทั่งตอนกลางวัน เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่เป็นเสียงของเด็ก “คุณแม่รีบรับโทรศัพท์เร็วเข้า......” ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมา
เธอลืมตาขึ้นในทันที ร่างกายสะดุ้งเล็กน้อย รีบลงจากเตียง ดิ้นรนลุกขึ้นยืน แล้วรับโทรศัพท์อย่างเร็วที่สุด
“สวัสดี แอนนิ เจ้าตัวเล็กสร้างเรื่องอะไรอีกแล้วใช่ไหม”
“เฮ้อ......” เสียงถอนหายใจของหญิงสาวดังมาจากอีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์ “ฮอนฮอน ลูกสาวของคุณไม่รู้ว่าเป็นอะไร เมื่อคืนกว่าจะกล่อมให้เธอกินอาหารเล็กๆน้อยๆได้นั้นไม่ง่ายเลย วันนี้ก็ไม่ยอมกินข้าวอย่างเชื่อฟังอีกแล้ว......”
แอนนิพูดไปก็มีเสียงอ้อแอ้อ้อแอ้ของเจ้าหนูน้อยแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ “มามา......มามา......”
กู้ฮอนใจอ่อนยวบในทันที ยิ้มโค้งไปทั้งคิ้วและตา ถือโทรศัพท์มือถือ “แอนนิ คุณให้เธอรับโทรศัพท์หน่อย ฉันจะพูดคุยกับเธอ”
ผ่านไปสักพัก เสียงอ่อนนุ่มของเจ้าหนูน้อยก็ลอยเข้ามา “มามา......”
“เจ้าตัวเล็กที่รัก ทำไมถึงไม่เชื่อฟังคำพูดของแอนนิ ไม่กินข้าวอย่างว่าง่ายคะ หือ?” เสียงของกู้ฮอนนุ่มนวลแทบจะมีน้ำซึมออกมา
“อืม......อืม......มามา......” เจ้าหนูน้อยอืมอืมอยู่เป็นเวลานาน
กู้ฮอนสามารถนึกภาพของอีกฟากหนึ่งทางโทรศัพท์ออก ท่าทางขมวดคิ้วจนปัญญาของเจ้าหนูน้อย ทำให้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“ถ่ายไม่ออกอีกแล้วใช่ไหม มามาบอกไปกี่รอบแล้วว่า เด็กๆต้องกินผักเยอะๆ แบบนี้ถึงจะถ่ายออก ไม่อนุญาตให้เลือกกินนะคะ!” สำหรับเจ้าหนูน้อยคนนี้ เธอจะต้องกล่อมอย่างมีความอดทน เพราะว่าเจ้าหนูน้อยคนนี้ปรนนิบัติได้ยากยิ่งกว่าพี่ชายทั้งสองคนของเธอมาก
“มามา......หนูกินแล้ว.....” เจ้าหนูน้อยเบ้ปาก
“กินแล้วก็ยังถ่ายไม่ออกหรือคะ” กู้ฮอนขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นจำได้ไหมว่าต้องเอารูปภาพของเทพเจ้าแห่งสุขาวางไว้บนโถส้วม ท่องคาถาครั้งสองครั้งว่า ขี้เหม็นๆ จงถ่ายออกมานะ! หือ”
ตอนที่เจ้าหนูน้อยถ่ายไม่ออก กู้ฮอนจะใช้รูปภาพของเทพเจ้าแห่งสุขาวางไว้บนโถส้วม ให้เจ้าหนูน้อยร่ายคาถากับรูปภาพ ราวกับมีปาฏิหาริย์อยู่จริง ที่ทำให้เจ้าหนูน้อยก็ถ่ายออกมา......
“อืออืม......” เด็กสาวตัวน้อยงึมงำนิดหน่อย ถึงจะส่งเสียงที่กลั้นอยู่ในลำคอออกมา จนเกือบจะร้องไห้ “มามา......เอาไปแล้ว”
“เหอเหอ ที่แท้ก็ไม่ระวังเอารูปภาพของเทพเจ้าแห่งสุขาไป” “ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวอีกครู่หนึ่งมามาจะส่งรูปไปให้คุณป้าแอนนิใบหนึ่ง จากนั้นหนูก็เอารูปใบนี้ไปจัดการถ่ายอุจจาระให้เรียบร้อย จากนั้นก็เป็นเด็กดีทานข้าวนะคะ หือ”
“อืมอืม มามารู้แล้ว......”
“หนูควรจะพูดว่า รู้แล้วค่ะมามา!” เธอหัวเราะพลางแก้ประโยคของเจ้าหนูน้อย
“รู้แล้วค่ะมามา”
เสียงของเจ้าหนูน้อยเพิ่งจะเอ่ยจบ ทันใดนั้น
ปังปังปัง!
ก็มีเสียงเคาะประตูอย่างเร่งด่วนดังนั้น
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย มือถือโทรศัพท์มือถือ “มามาวางโทรศัพท์ก่อนนะคะ หนูจะต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำพูดของคุณป้าแอนนิ รู้ไหมคะ”
“รู้แล้วค่ะมามา” เจ้าหนูน้อยเอ่ยตอบ จากนั้นก็เอ่ยใหม่อีกครั้งราวกับเครื่องวิทยุ
เสียงหัวเราะพรืดของกู้ฮอนดังออกมา
วางสายโทรศัพท์ เสียงเคาะประตูดังไม่ขาดสาย
เธอสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่หนึ่งตัว คิ้วขมวดอย่างไม่สบอารมณ์เปิดประตู
“ใครอีกล่ะเนี่ย!”
กลับคาดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มที่ยืนตรงแต่งกายเรียบร้อยที่ยืนอยู่นอกประตูคนนี้ ที่แท้ก็คือฉิงฮัว!
“คุณกู้” ฉิงฮัวพยักศีรษะอย่างมีมารยาทให้กับกู้ฮอน “ขออภัยที่รบกวนคุณ อยากจะขอสอบถามสักหน่อยว่า......ทำไมเจ้านายของผมถึงได้นอนอยู่หน้าประตูบ้านคุณครับ”
ฉิงฮัวพูดไป นิ้วก็ชี้ไปบนพื้นหน้าประตู
กู้ฮอนไล่สายตามองตามไป เพิ่งจะพบว่าเป่หมิงโม่ที่ถูกเธอโยนทิ้งไว้หน้าประตูเมื่อคืนวาน ยังคงนอนอยู่บนพื้นท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ราวกับศพคนตาย ทำให้ผู้คนตกใจไม่เบาเลยทีเดียว!
“เอ่อ......ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร” แน่นอนว่าเธอจะไม่ยอมเปิดปากเอ่ยถึงเรื่องราวที่เมื่อคืนเป่หมิงโม่เมาอาละวาดใส่เธออย่างเด็ดขาด “ฉันก็อยากจะถามว่า ทำไมเจ้านายของคุณเป็นบ้าอะไร ถึงได้มานอนอยู่หน้าประตูบ้านของฉัน”
ถ้าจะพูดให้ถูกแล้วล่ะก็ เป่หมิงโม่ เจ้าหมอนี่เป็นบ้าอะไรขึ้นมา ถึงได้นอนอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้
เธอก้าวสองก้าวขึ้นไปข้างหน้า เตะไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่เกรงใจ “เฮ้ แสงตะวันส่องก้นแล้ว อย่ามาเฝ้าอาศัยอยู่หน้าประตูบ้านคนอื่นนะ!”
ฉิงฮัวเหงื่อตก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ