เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 286
ตอนที่ 286 โม่ขี้เมามาหาถึงที่บ้าน
เสียงหักเป๊าะดังขึ้น
ชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่เอนพิงกำแพงอยู่ที่หน้าประตู ดวงตาปิดครึ่งลืมครึ่ง มุมปากบางยกรอยยิ้มชั่วร้าย แสดงให้เห็นถึงอาการเมาของปีศาจตัวร้าย ขานรับด้วยน้ำเสียงยานคาง
“โผมมมมม! ”
เธอตกตะลึงไปสามวินาทีก่อนจะดึงสติกลับมา!
ใบหน้าบึ้งตึงอย่างรวดเร็ว “คุณคุณบ้านคุณสิ!”
“บ้านอะไรนะ......” เจ้าหมอนี่เมาแล้วแน่ๆ แล้วก็เมาไม่น้อยเลยด้วย!
เธอขมวดคิ้ว กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยหึ่งออกจากปากเขา ทำให้เธออารมณ์ไม่ดี “พูดมาสิ ดึกดื่นค่ำคืนมาบ้านฉันทำอะไร”
แม้ว่าจะรู้สึกประหลาดใจต่อการมาของเขา แต่ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรที่กับการที่เขาสามารถหาที่อยู่ของเธอเจอ
อาจจะเริ่มตั้งแต่ตอนที่เธอตัดสินใจจะกลับเมือง A เธอไม่คิดที่จะหลบหลีกเขา
“บ้านคุณ?” เขาขมวดคิ้ว มุมปากกระตุกเล็กน้อยอย่างเย็นชา ทั้งยังมองไปที่มือของตัวเองอย่างตกตะลึง “ผมเคาะประตูบ้านคุณหรือ”
ตาเธอฉายแววตะลึง จ้องมองดวงตาที่ยังมึนเมาคู่นั้น ใจอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ยังไม่ทันที่จะตั้งตัวได้ ใครจะไปคิดว่าเจ้าหมอนี่จะยื่นมือมาข้างหน้าเธอ
“ตัดทิ้ง!”
“ตัดอะไรทิ้งนะ”
เขาขมวดคิ้ว ฉายร่องรอยหงุดหงิดรำคาญ เดินโอนเอนเข้ามาประชิดเธอก้าวหนึ่ง “ตัดมือสารเลวคู่นี้ทิ้ง เห็นได้ชัดว่าผมกำชับพวกเขาแล้วว่าไม่อนุญาตให้เคาะประตูคุณ......”
กลิ่นแอลกอฮอล์เข้มข้นที่ลอยออกมาจากปาก ทำให้เธอก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัว!
“คุณมันคนโง่ อย่ามาเมาอาละวาดใส่ฉันนะ!”
“คนโง่ คุณด่าใครนะ!” เขาขมวดคิ้ว ก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าวอย่างไม่สบอารมณ์ ยืนขวางอยู่ที่หน้าประตูของเธอ!
เขาที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ ร่างกายร้อนผะผ่าว เนคไทถูกคลายออกห้อยอยู่บริเวณหน้าอก เสื้อสูทสีขาวล้ำค่าพาดอยู่บนร่างสูงกำยำ เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีชมพูที่มีรอยยับจากการกระชากของเขา......
กระดุมเสื้อเชิ้ตสองสามเม็ดไม่รู้กระเด็นหลุดไปเมื่อไร เผยกล้ามหน้าอกแข็งแรงสีน้ำผึ้งให้เห็นรำไร......
เธอสูดหายใจลึกเงียบๆ เวลานี้จะไม่เอ่ยถึงรูปร่างราวเทพบุตรของชายหนุ่มที่เปล่งประกายจนทำดวงตาของหญิงสาวมืดบอด
แต่ว่า
นี่มันฤดูหนาว เจ้าหมอนี่แต่งกายน้อยชิ้นไปหน่อยนะ......
ใครจะไปคิดว่า ที่แท้เขาก็จะคว้าตัวเธออย่างได้คืบจะเอาศอก
นิสัยเดิมไม่เปลี่ยนจริงๆ!
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนแรกเขาปฏิบัติกับเธออย่างไร เธอยังคงแค้นใจอยู่นะ!
“เป่หมิงโม่!” เธอปัดมือเขาออกไป จ้องไปที่เขาเขม็ง “ฉันไม่สนใจว่าคุณจะเมาจริงหรือว่าเมาดิบ! อย่างไรก็แล้วแต่ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!”
เอ่ยเสร็จ เธอกำลังจะปิดประตู แต่กลับถูกร่างสูงใหญ่ของเขาเบียดเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“กลิ้ง?” เขาขมวดคิ้ว โอบร่างกายผอมบางด้วยความมึนเมา “ให้ผมกลิ้งใช่ไหม ดีเลย อย่างนั้นก็ไปกลิ้งผ้าปูเตียง (มีเพศสัมพันธ์) กับคุณก็แล้วกัน!”
เจ้าหมอนี่พูดไป ร่างกายที่หนาและหนักก็ทับตามลงมา......
ปึก
ทั้งสองคนล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
ไม่ ถ้าจะพูดให้ถูกต้องแล้วล่ะก็ เธอถูกร่างกายป่าเถื่อนของเขาฝืนบังคับให้ล้มลงไปบนพื้นต่างหาก!
กระแทกจนเธอมึนหัวตาลายแล้ว!
“เป่หมิงโม่......คุณมันคนเลว......ลุกออกไป......” เธอออกแรงดิ้นรน อ้าปากกัดไปที่แขนของเขา
“อูย......” “คุณต่างหากที่ร้ายกาจ......คุณมันตัวชั่วร้ายตัวน้อย ขโมยลูกชายผมไปคนหนึ่งโดยที่ไม่บอกกล่าวอะไร แถมยังหนีไปอีกสองปีโดยที่ไม่บอกอะไรอีก แล้วก็กลับมาโดยที่ไม่บอกกล่าวเช่นเคย ทั้งยังวางแผนกลั่นแกล้งผม ทิ้งผมไว้ข้างถนนสวนสาธารณะสนุกมากไหม ผู้หญิงคนนี้ ทำไมมักจะทำให้ผมโมโหไม่หยุดหย่อน ห๊ะ?”
ตอนที่เขาเอ่ยพูดประโยคสุดท้าย ภายในแววตาที่เมามายนั้นสาดประกายไฟเล็กน้อย
กู้ฮอนตะลึง!
เธอปล่อยปากที่กัดเขา นวดฟันกรามที่ปวดเบาๆ ตะโกนตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ “คุณคิดว่าฉันอยากหรือ ฉันคลอดเด็กทั้งสองคนแทนคุณอย่างยากลำบาก อย่างไรก็ตามคุณล้วนไม่ชื่นชอบ เหลือไว้ให้ฉันคนหนึ่งไม่ได้หรือไง ทำไมจะต้องแย่งกับฉันด้วย เป็นเพราะว่าฉันหลอกลวงคุณหรือ ไม่ใช่ว่าคุณก็หลอกลวงฉันเหมือนกันหรือไง”
“มารดามันเถอะ บิดา หลอกลวงอะไรคุณ” เขาคำรามอย่างโมโห ชกกำปั้นไปที่พื้นดังปึกๆ!
เธอกัดริมฝีปาก เอ่ยเสียงสูง “คุณเคยพูดว่าคุณชอบฉัน! แต่ว่าคุณไม่ได้ชอบ! คนที่คุณชอบคือเฟยเอ๋อของคุณต่างหาก คือแสงจันทร์สีขาว (หมายถึง คนที่หลงรักแต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกัน และไม่มีวันลืมเลือน) ของคุณ!”
คิดถึงอดีตที่เขาเคยรักเธอ ทว่าเมื่อหันกลับมาหลังจากพบว่าเธอเป็นแม่ของลูกเขา ก็ทำร้ายเธออย่างรุนแรง!
นี่คือสิ่งที่เขาบอกว่าชอบเธอหรือ สิ่งที่เขาบอกว่ารักเธอหรือ
วันนั้นที่กองถ่ายละคร ซูยิ่งหวั่นเอ่ยถึงชื่อเฟยเอ๋อนี้กับเธอ เธอเพิ่งจะรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงที่เป่หมิงโม่ไม่ยินยอมแต่งงาน
ไม่รักและไม่แต่งภรรยา
มิน่าซูยิ่งหวั่นคบกับเขามาหลายปี เขาบอกว่าเลิกกันก็คือเลิกกัน
ถึงแม้ว่าเธอกู้ฮอนคลอดลูกให้กับเขาสามคน แต่สิ่งที่ได้กลับมาคืออะไรล่ะ
เกลียดชังกันในชั่วพริบตา ทะเลาะกันจนต้องขึ้นศาลแย่งชิงลูกกัน!
“เป่หมิงโม่ ในตอนแรกนั้นคุณบีบบังคับให้ฉันปล่อยยี่เฟิงไป แต่ว่าคุณล่ะ เฟยเอ๋อของคุณกลับซ่อนอยู่ภายในใจของคุณมาตลอด ลึกซึ้งมากใช่ไหมล่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณก็กอดแสงจันทร์สีขาว ของคุณผ่านคืนวันไปสิ ทำไมต้องมาหาเรื่องฉันด้วย คุณลุกออกไปจากตัวฉันนะ!”
เอ่ยจบ ร่างกายของเธอก็ขยับไปมา คว้าเสื้อของเขา อยากจะผลักเขาออกไปแรงๆ!
แต่จนปัญญาที่เจ้าหมอนี่ราวกับภูเขาลูกหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น ทับซะจนเธอกระดุกกระดิกไม่ได้เป็นเวลานาน......
เมื่อเอ่ยถึงเฟยเอ๋อ นัยน์ตาดำลึกของเป่หมิงโม่ก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำยิ่งขึ้นเพราะแอลกอฮอล์ขึ้นสมอง!
เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ จิตสำนึกค่อยๆจางหายไป กลิ่นแอลกอฮอล์รดบนใบหน้าเธอ นัยน์ตาสีดำมืดลึกขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอเรื่อยๆ “เฟยเอ๋อ......”
เอ่ยจบ ริมฝีปากของเขาก็ฝังลงบนแก้มของเธอ.......
“เป่หมิง......อุบ......” เธอที่เพิ่งจะอ้าปากก็ถูกริมฝีปากบางเย็นของเขาครอบครอง ออกแรงบดเบียด ออกแรงดูดดึง.....
ริมฝีปากบางที่เย็นราวกับน้ำแข็งนั้นให้ความรู้สึกเหมือนกันกับปีนั้นไม่มีผิด
แต่กู้ฮอนนั้นโกรธจนตัวสั่น (ในภาษาจีนคือ โกรธจนผมตั้ง)!”
เจ้าหมอนี่คิดว่าเธอคือเฟยเอ๋ออย่างนั้นหรือ!
ไม่เคยรู้สึกถึงความอัปยศอดสูและเจ็บปวดที่ใจแบบนี้มาก่อน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ