เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 287

ตอนที่ 287 ทำไมคุณถึงได้อาศัยอยู่ตรงข้ามบ้านฉันล่ะ

วิธีการเตะแบบนี้ของคุณกู้นั้น......ฉิงฮัวจะห้ามก็ไม่ใช่ ไม่ห้ามก็ไม่ใช่อีก

มีความรู้สึกว่าคุณกู้กำลังแอบประชดเจ้านายของเขาว่าเป็นสุนัขเฝ้าบ้านนะสิ

“อืม......” เป่หมิงโม่ที่รู้สึกราวกับว่าถูกอะไรบางสิ่งเตะ ก็ส่งเสียงพึมพำออกมา

กู้ฮอนที่เพิ่งจะนึกอะไรออกก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง

ฉิงฮัวมองเธอที่รวดเร็วราวกับลมพัดวูบหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น ในมือถือโทรศัพท์มือถือวิ่งออกมา

เห็นเพียงแค่เธอเปิดกล้องในโทรศัพท์มือถือ แล้วก็เตะไปที่เป่หมิงโม่อีกทีสองที “เฮ้ ลืมตามองมาที่นี่หน่อยสิ!”

“อูย......” เป่หมิงโม่ท่าทางราวกับถูกอะไรสักอย่างเตะจนปลุกให้ตื่น อาการเจ็บปวดไล่ขึ้นมาถึงปลายประสาท จู่โจมเข้าที่จิตใต้สำนึกของเขา เพิ่งจะลืมตาขึ้น “สมควรตาย เจ็บชะมัด......”

ชั่วพริบตา เสียงแชะแชะดังขึ้น

แสงสีขาวจ้าสาดเข้ามา

เขายังไม่ทันจะรู้สึกตัว ฉิงฮัวก็ยืนตะลึงอยู่ด้านข้าง

กู้ฮอนที่มือถือโทรศัพท์ หลังจากถ่ายรูปเป่หมิงโม่ไปหลายใบแล้ว

ก็เลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์ของแอนนิส่งรูปออกไป......

ภายในใจก็คิดว่า รูปภาพเทพเจ้าสุขาเวอร์ชันใหม่ล่าสุดนี้ คงทำให้เจ้าหนูน้อยที่มองดูสามารถถ่ายอุจจาระออกมาได้อย่างรวดเร็วแล้วล่ะมั้งนะ

เมื่อคิดถึงใบหน้านุ่มนิ่มน่ารักของเจ้าหนูน้อยนั้น มุมปากเธอก็ยกขึ้นอย่างอดไม่ได้ ยิ้มจนตายกขึ้นตาม

เห็นฉิงฮัวมองมาที่เธออย่างตกใจ

จากนั้นเป่หมิงโม่ที่ไม่รู้ว่าลุกจากพื้นขึ้นมายืนตั้งแต่เมื่อไร นัยน์ตาดำมืดคู่นั้นจ้องเขม็งมาที่เธอ!

“เอ่อ......” รอยยิ้มของเธอแข็งทื่อ!

“เมื่อตะกี้นี้คุณทำอะไรกับผม” นัยน์ตาเย็นเยียบของเป่หมิงโม่หรี่ลง ท้ายทอยมีอาการปวดแปลบ “ทำไมผมถึงได้นอนอยู่ตรงนี้”

เห็นได้ชัดว่า คุณชายรองท่านนี้จดจำเรื่องราวเมื่อคืนวานหลังจากมีอาการเมาเหล้าแล้วได้ไม่ชัดเจน

“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร” กู้ฮอนเลิกคิ้วขึ้น พิจารณามองเป่หมิงโม่ครู่หนึ่ง

หลังจากพบว่าเจ้าหมอนี่จำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ

เธอกัดฟันกรอด เป่หมิงโม่นายตัวดี! เมาแล้วจะสามารถทำตัวเหลวไหลแบบนี้ได้หรือ

จากนั้นเป่หมิงโม่สูดลมหายใจเย็นๆ เบนสายตาไปเอ่ยกับฉิงฮัวว่า “ดูที่ท้ายทอยของฉันหน่อยว่าเป็นอะไรไป เจ็บปวดมากๆ......”

“ครับ เจ้านาย......” ฉิงฮัวหมุนตัวไป มองสักพักหนึ่ง คิ้วขมวดลึก “......เจ้านาย ท้ายทอยของคุณ......ราวกับว่า.....บวมปูดเป็นซาลาเปาลูกใหญ่ลูกหนึ่ง......”

“ซี๊ด......” เป่หมิงโม่คิ้วกดลึก ถลึงตามองไปที่กู้ฮอนอีกครั้งหนึ่ง เกือบจะเอ่ยโพล่งออกมาโดยไม่ต้องคิด “คุณทำใช่หรือไม่!”

“คุณบอกว่าฉันเป็นคนทำ ก็หมายความว่าฉันเป็นคนทำอย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงไม่พูดว่าเมื่อคืนวานฉันลากคุณมาไว้ที่หน้าประตูบ้านฉันล่ะ” เธอมองบน ความสามารถในการปั้นน้ำเป็นตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ “เป่หมิงโม่ ขอให้คุณคิดให้ชัดเจน เป็นคุณเองที่บ้าวิ่งมาบ้านฉัน แกล้งนอนตายเป็นศพอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ท้ายทอยของคุณบวมปูดเป็นซาลาเปาขึ้นมาลูกหนึ่ง ดีไม่ดีก็เป็นผลจากตัวคุณเองนั่นแหละที่เป็นบ้าไปชนกำแพงฟาดกับพื้น! ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลยแม้แต่น้อย OK?!”

เป่หมิงโม่อดกลั้นต่อความเจ็บปวด หลุบตาลงมองสภาพร่างที่ดูไม่ได้ พยายามนึกถึงช่วงเวลาเมื่อคืนวาน เขาจำได้ว่าเขาดื่มเหล้าเสร็จแล้ว ฉิงฮัวก็มาส่งเขาที่ใต้ตึก จากนั้นเขาก็ขึ้นมาบนตึก หลังจากที่เดินผ่านประตูห้องของผู้หญิงคนนี้แล้ว เขาลังเลเล็กน้อย สั่งกับตัวเองว่าอย่ายื่นมือไปเคาะประตูห้องเธอ......

จากนั้น......จู่ๆเขาก็นึกไม่ออกแล้ว......

กลับคิดไม่ถึงว่า ฉิงฮัวที่ยืนพิจารณารอยบวมปูดที่ท้ายทอยเขาอย่างเงียบๆจะเอ่ยออกมาว่า “เจ้านาย รอยบวมนี้.....ค่อนข้างเหมือนกับว่า......เหมือนกับว่า......”

ฉิงฮัวมองไปมาหลายรอบ

“สมควรตาย เหมือนกับอะไร รีบพูดมา!” เป่หมิงโม่รู้สึกโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

“ช้อนใส่รองเท้า......” ท้ายที่สุดฉิงฮัวก็สรุปออกมา

ร่างกู้ฮอนสั่นสะท้าน

เป่หมิงโม่เหลือบตามอง ถลึงตามองไปที่กู้ฮอนอย่างรู้ได้ในทันที!

จากนั้น ก็ก้าวเดินตรงเข้าไปในห้องของเธออย่างรวดเร็ว......

“เฮ้! เป่หมิงโม่ คุณเข้าไปไม่ได้นะ......”

ทว่ากลับห้ามเขาไม่ทัน ทั้งยังไม่ทันเก็บกวาด ‘อาวุธที่ใช้ในการก่อคดี’ ที่นอนนิ่งๆอยู่ข้างตู้รองเท้าด้วย

ช้อนใส่รองเท้าอันหนึ่งที่ทำจากไม้!

เป่หมิงโม่หยิบช้อนใส่รองเท้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หมุนตัวกลับมา ใบหน้ามืดดำอึมครึม!

“กู้ ฮอน” เสียงฟันกัดกันกรอดๆ “คุณยังจะกล้าพูดอีกหรือว่าไม่ใช่คุณทำ!”

ช้อนใส่รองเท้า! ผู้หญิงคนนี้กล้าใช้ช้อนใส่รองเท้าทุบตีเขา

สิ่งสำคัญท่านโม่ผู้สูงส่ง ท่านโม่ผู้มีความสง่าผ่าเผย ท่านโม่ผู้ที่รักความสะอาดมากที่สุดไม่สามารถยอมรับได้ก็คือ ผู้หญิงคนนี้กล้าใช้ ช้อน ใส่ รอง เท้า!!!

ราวกับสายลมอันหนาวเหน็บพัดผ่านไปวูบหนึ่ง!

เธอสูดลมหายใจลึกแล้วยืดตัวตรงขึ้น “ฉันเป็นคนทำแล้วอย่างไรล่ะ ใครใช้ให้เมื่อคืนวานคุณไม่มีธุระอะไรแล้วบุกรุกเข้าบ้านฉันล่ะ เป่หมิงโม่ รบกวนครั้งหน้าก่อนที่คุณจะดื่มเหล้า ช่วยตกลงกับคนขับรถให้เรียบร้อยก่อน อย่าวิ่งเข้าบ้านคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้า! โดยเฉพาะมือคู่นั้น มัดมันเอาไว้ให้ดี อย่าเที่ยวไปเคาะประตูบ้านคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าด้วย!”

เธอเอ่ยจบ ก็หยิบช้อนใส่รองเท้าในมือเขาคืนมาอย่างโมโห “ยังมีอีก อย่าเที่ยวขยับของของคนอื่นโดยไม่ขออนุญาต!”

เขาอดกลั้นต่อความเจ็บปวด กัดฟันอย่างโมโห “ใครบอกว่าผมวิ่งวุ่นเข้าบ้านคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้า ผมกลับบ้านตัวเองไม่ได้หรืออย่างไร!”

เขาเอ่ยจบก็เดินไปยังประตูฝั่งตรงข้ามห้องเธอ ควักหากุญแจอยู่หลายรอบก็ไม่มี จึงคำรามเสียงต่ำ “ฉิงฮัว!”

ฉิงฮัวรีบหยิบกุญแจออกจากกระเป๋ากางเกง ยื่นไปด้านหน้าเป่หมิงโม่อย่างนอบน้อมและระมัดระวัง “เจ้านาย......ขอโทษครับ วันนี้ตอนเช้าผมเพิ่งจะพบว่ากุญแจของคุณหล่นอยู่บนรถ......”

“นาย” เขาถลึงตามองไปที่ฉิงฮัว “ทำไมไม่เอามาส่งให้วันพรุ่งนี้เลยล่ะ”

กล้าที่จะปิดประตูไม่รับเขาหนึ่งคืน

แต่ทว่าความจริงก็คือ เป่หมิงโม่เมาเหล้าหลับอยู่ด้านนอกประตูเองหนึ่งคืน

จากนั้น ภายใต้สายตาตกตะลึงของกู้ฮอน

เป่หมิงโม่ใช้กุญแจไขเข้าไปยังประตูห้องฝั่งตรงข้าม

ชั่ววินาทีที่ประตูถูกเปิดออก ก็เผยให้เห็นการตกแต่งอันประณีตจากด้านในของประตู ส่งผลให้กู้ฮอนตระหนักคิดได้ในทันที!

ที่แท้เจ้าของห้องที่ตกแต่งซ่อมแซมมาหลายวัน ส่งเสียงอึกทึกครึกโครมมาหลายวันก็คือเป่หมิงโม่คนโง่!

ไม่แปลกใจกับเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงหูฉี่พวกนี้ ถ้าหากว่าเขาเป็นคนซื้อก็อธิบายได้ไม่ยากเลย

“มองเห็นชัดแล้วหรือยัง ที่ผมกลับก็คือบ้านของตัวเอง!” เป่หมิงโม่กัดฟัน จงใจควงกุญแจไปมาต่อหน้าเธอ

กู้ฮอนที่สติเพิ่งจะกลับมา กลืนน้ำลายเล็กน้อย ดวงตาเบิกโตราวกับลูกกระดิ่ง “เป่หมิงโม่ นี่คุณหาเรื่องกันหรืออย่างไร! ที่แท้ก็อาศัยอยู่บ้านตรงข้ามฉัน คุณหมายความอย่างไรกันแน่”

“หมายความว่าอย่างไร” เขาเหยียดปาก เหลือบมองเธอด้วยแววตาชั่วร้ายเย็นเยียบ “คุณขยับไม่ขยับก็ไปฟ้องผมกับศาล แล้วทำไมผมจะอาศัยอยู่ตรงข้ามห้องคุณไม่ได้”

“ฉันไปฟ้องอะไรคุณ ถ้าคุณกล้าที่จะปฏิบัติไม่ดีต่อเฉิงเฉิงและหยางหยางแล้วล่ะก็ ฉันทำให้เรื่องมันใหญ่ได้มากกว่านี้อีก!”

เธอก็เพียงแค่ขู่เขาเฉยๆ ไม่ได้หมายความว่าจะวางแผนฟ้องร้องศาลอีก แต่ทว่าคำพูดของใครเขาก็ไม่ฟังเข้าหู คาดหวังให้เขาปฏิบัติตัวดีกับลูกๆ นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ค่อยจะได้ มีเพียงแค่ศาลออกคำสั่งมาเท่านั้น เขาถึงจะให้ความสำคัญเล็กน้อยเพื่อเห็นแก่หน้า

“ถ้าอย่างนั้นผมอาศัยอยู่ตรงข้ามห้องคุณแล้วจะเป็นอย่างไร ผมจะให้คุณเบิกตามองว่า ผมปฏิบัติ ไม่ ดี ต่อลูกชายทั้งสองคนอย่างไร!”

เขาจงใจส่งเสียงหึออกทางจมูก หรี่ตาลงเล็กน้อย เธอคิดว่าเธอคิดจะทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้นหรือ

“เป่หมิงโม่!” เมื่อพูดถึงลูกชาย เธอก็โกรธราวกับตั๊กแตนตัวหนึ่ง เตรียมพร้อมที่จะกระโดดเข้ามากัดได้ตลอดเวลา

“ทำไม เจ็บใจหรือ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ย้ายบ้านสิ หอบผ้าผ่อนย้ายออกไปสิ อย่างไรก็ตามนี่คือสิ่งที่คุณเก่งที่สุดก็คือตบตบก้นแล้วก็จากไปอยู่แล้วนิ!”

ฉิงฮัวมองไปที่เจ้านายที่แสดงอารมณ์หยิ่งยโส อดไม่ได้ที่จะปาดเหงื่อแทนเจ้านาย

เห็นได้ชัดว่าเจ้านายอยากจะให้คุณกู้อยู่ที่เมือง A แต่เจ้านายก็ยังคงปากแข็ง

คุณกู้อย่าถูกเจ้านายกระตุ้นให้จากไปก็พอ......

ทว่ากลับคิดไม่ถึงว่า

“เป่หมิงโม่! คุณอย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ! ย้ายบ้านก็ย้ายบ้านสิ มันจะไปยากอะไร! ทำให้โกรธไม่ได้แล้วฉันจะหลบหนีไม่ได้หรืออย่างไร!”

เธอเอ่ยจบก็หมุนตัวท่าทางจะเดินเข้าไปในห้อง

น้ำเสียงเย็นเยียบราวกับปีศาจร้ายของเขาลอยมา “ลืมบอกคุณเลยว่า ตึกนี้ผมซื้อไว้หมดแล้ว อีกนัยหนึ่งก็คือ เจ้าของห้องของคุณในตอนนี้เปลี่ยนเป็นผมแล้ว! ถ้าหากว่าคุณจะยกเลิกสัญญาเช่าแล้วล่ะก็ กรุณาจ่ายเงินชดเชยค่าเสียหายมาก่อนค่อยไป”

นัยน์ตาเธอเบิกโต คิดไม่ถึงเลยว่าที่แท้เจ้าหมอนี่ก็ซื้อตึกนี้ไว้ทั้งหมดแล้ว!

นี่มันเรื่องราวเมื่อไรกัน

“เป่หมิงโม่ คุณมันคนสับปลับปลิ้นปล้อน!” เธอชี้ไปที่เขา โกรธจนนิ้วมือสั่น “เงินที่ฉันหามาอย่างยากลำบาก อาศัยสิทธิ์อะไรต้องให้กับพ่อค้าหน้าเลือดอย่างคุณ คุณคาดหวังจะให้ฉันชดใช้เงินค่าเสียหาย เหมาหนึ่งฉันก็ไม่ให้!”

“สิ่งที่เรียกว่าเงินที่คุณหามาอย่างยากลำบากนั้น คุณก็เพียงแค่เขียนหนังสือเปิดเผยป่าวประกาศถึงตัวผมเท่านั้นเอง ถ้าหากว่าพ่อของเด็กไม่ใช่ผมแล้วล่ะก็ คุณคิดว่าหนังสือของคุณจะสามารถขายดีได้ถึงไหนกัน” เขาหลงตัวเองมาโดยตลอด

เธอไม่ปฏิเสธว่าสาเหตุที่หนังสือขายดี ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าผู้อ่านซื้อเพราะชื่อเสียงเรียงนามของเป่หมิงโม่

ช่างน่าโมโหเสียจริง เธอกู้ฮอน ทำไมถึงแพ้ผู้ชายคนนี้ไปซะทุกอย่าง

ผู้ชายคนนี้นอกจากชาติตระกูลดี รูปร่างหน้าตาดี ความสามารถดีแล้ว ยังมีอะไรอีก

ปากร้าย เจ้าอารมณ์ รักความสะอาดเป็นที่สุด ไร้หัวใจ วิธีการโหดเหี้ยม......

“คุณยุ่งอะไรกับฉันด้วย! ฉันไม่เชื่อหรอกว่า ห่างจากคุณ เป่หมิงโม่ สามคำนี้แล้วฉันจะหาเงินไม่ได้!” เธอกัดฟัน “คุณคอยดูเถอะ! หนังสือเล่มถัดไปของฉันจะต้องลบล้างคำสบประมาทของคุณได้อย่างแน่นอน (เป็นการดูถูกคนอื่น ในที่นี้เป่หมิงโม่ดูถูกกู้ฮอนว่าถ้าไม่ใช่เพราะชื่อเสียงของเขา หนังสือเธอก็ขายไม่ได้)!”

ในภายหลังประโยคนี้ก็ลบล้างคำสบประมาทของคุณชายรองเป่หมิงโม่ได้จริงๆ......

“พรืด!” เป่หมิงโม่หัวเราะเยาะเย้ย ลักษณะท่าทาง ‘ผมจะดูถูกคุณ’ “นอกจากหลบอยู่ในบ้านเขียนหนังสือแล้ว คุณจะสามารถทำอะไรได้อีก หรือคุณคิดว่าคบกับโม้จิ่งเฉิงเหมืองทองคำนั่นแล้วจะสามารถโผบินเหนือท้องนภาได้”

“อย่าพูดจาไม่น่าฟังเหมือนกับว่าฉันไปยั่วยวนคนอื่นแบบนั้น! อีกอย่างฉันก็ไม่เคยคิดที่จะพึ่งพาท่านพ่อโม้ ท่านพ่อโม้เป็นคนดี!”

“คนดี?” เขาเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อ นัยน์ตาพาดผ่านประกายไฟที่ซ่อนเร้น “มารดามันเถอะ อันธพาลในสังคมอิทธิพลมืดก็เรียกได้หรือว่าเป็นคนดี!”

กู้ฮอนรู้ดีว่า สถานภาพของท่านพ่อโม้นั่นค่อนข้างละเอียดอ่อน ภายในสังคมนี้ ไม่ง่ายเลยจริงๆที่จะถูกผู้คนยอมรับ

เธอสูดลมหายใจเย็นเยือก กำมือแน่น “ฉันขี้เกียจจะทะเลาะกับคุณแล้ว! เป่หมิงโม่ คุณอยากจะอาศัยอยู่บ้านตรงข้าม ฉันก็ห้ามอะไรคุณไม่ได้! ฉันขอเตือนคุณว่า อย่ามาก้าวก่ายกับชีวิตส่วนตัวของฉัน!”

เขากลับหัวเราะเสียงเย็น ยกแขนขึ้นมากอดที่หน้าอก ท่าทางหยิ่งยโสไม่มีใครเกิน “ถ้าอย่างนั้นผมจะดูแลลูกอย่างไร ก็เป็นชีวิตส่วนตัวของผม ไม่ใช่หน้าที่คุณที่จะมาก้าวก่าย!”

“ไม่มีทาง! ลูกฉันก็มีส่วน ฉันไม่สามารถมองดูพวกเขาอยู่กับคุณอย่างไม่มีความสุขโดยไม่ทำอะไร!”

“อย่างนั้นหรือ ดีมาก ที่แท้คุณก็ยังจำสถานภาพของคุณได้ ถ้าอย่างนั้นทุกคนก็ไม่มีความสุขไปด้วยกันก็แล้วกัน!”

“คุณ” เธอโกรธจนพูดไม่ออก

ฉิงฮัวที่อยู่ด้านข้างปาดเหงื่อแล้วปาดเหงื่ออีก ภายในใจวุ่นอยู่กับการถอนหายใจ เจ้านายกับคุณกู้ทั้งสองคน อย่างไรก็เหมือนกับสวรรค์ไม่ได้สร้างให้มาคู่กัน ทั้งสองคนขิงก็ราข่าก็แรง (โต้เถียงกันอย่างถึงพริกถึงขิง) ให้ตายก็ไม่ยอมร้องขอความเมตตาจากอีกฝ่าย

แต่ว่า ถ้าเจ้านายร้องขอความเมตตาแล้วล่ะก็จะยังคงเป็นเจ้านายหรือ

จากนั้น ถ้าหากว่าคุณกู้ร้องขอความเมตตา เจ้านายจะยังชอบคุณกู้ที่เป็นแบบนั้นหรือ

อา ช่างเป็นคู่ที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งกันจริงๆ......

“คือว่า......เจ้านาย คุณกู้ ทุกคนพูดให้น้อยลงสักประโยคเถอะครับ อีกทั้งหลังจากนี้คุณทั้งสองคนก็ถือว่าเป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว ความสัมพันธ์ปรองดองกันระหว่างเพื่อนบ้านค่อนข้างสำคัญ......”

“หุบปาก!” เป่หมิงโม่เอ่ยเสียงเย็น

“หุบปาก!” กู้ฮอนไม่สนใจ

“เอ่อ......” ฉิงฮัวรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ

“ใครจะไปชอบเป็นเพื่อนบ้านกับคนโรคจิตอย่างนี้ เฮอะ!”

กู้ฮอนหมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง ออกแรงปิดประตูเสียงดังปัง

เป่หมิงโม่ถลึงตามองประตูที่ปิดสนิทบานนั้นไม่กี่วินาที จากนั้นก็หมุนตัวกลับไป “ฉิงฮัว เฝ้าผู้หญิงคนนี้ให้ฉันไว้ดีๆ! ถ้าเธอยังกล้าที่จะไปศาล ก็ตัดขาเธอทิ้งซะ”

จากนั้น เขาก็ไม่หันศีรษะกลับมาแม้แต่น้อยเดินเข้าห้องที่ตกแต่งซ่อมแซมราวกับพระราชวังไป