เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 287

ตอนที่ 287 ทำไมคุณถึงได้อาศัยอยู่ตรงข้ามบ้านฉันล่ะ

วิธีการเตะแบบนี้ของคุณกู้นั้น......ฉิงฮัวจะห้ามก็ไม่ใช่ ไม่ห้ามก็ไม่ใช่อีก

มีความรู้สึกว่าคุณกู้กำลังแอบประชดเจ้านายของเขาว่าเป็นสุนัขเฝ้าบ้านนะสิ

“อืม......” เป่หมิงโม่ที่รู้สึกราวกับว่าถูกอะไรบางสิ่งเตะ ก็ส่งเสียงพึมพำออกมา

กู้ฮอนที่เพิ่งจะนึกอะไรออกก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง

ฉิงฮัวมองเธอที่รวดเร็วราวกับลมพัดวูบหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น ในมือถือโทรศัพท์มือถือวิ่งออกมา

เห็นเพียงแค่เธอเปิดกล้องในโทรศัพท์มือถือ แล้วก็เตะไปที่เป่หมิงโม่อีกทีสองที “เฮ้ ลืมตามองมาที่นี่หน่อยสิ!”

“อูย......” เป่หมิงโม่ท่าทางราวกับถูกอะไรสักอย่างเตะจนปลุกให้ตื่น อาการเจ็บปวดไล่ขึ้นมาถึงปลายประสาท จู่โจมเข้าที่จิตใต้สำนึกของเขา เพิ่งจะลืมตาขึ้น “สมควรตาย เจ็บชะมัด......”

ชั่วพริบตา เสียงแชะแชะดังขึ้น

แสงสีขาวจ้าสาดเข้ามา

เขายังไม่ทันจะรู้สึกตัว ฉิงฮัวก็ยืนตะลึงอยู่ด้านข้าง

กู้ฮอนที่มือถือโทรศัพท์ หลังจากถ่ายรูปเป่หมิงโม่ไปหลายใบแล้ว

ก็เลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์ของแอนนิส่งรูปออกไป......

ภายในใจก็คิดว่า รูปภาพเทพเจ้าสุขาเวอร์ชันใหม่ล่าสุดนี้ คงทำให้เจ้าหนูน้อยที่มองดูสามารถถ่ายอุจจาระออกมาได้อย่างรวดเร็วแล้วล่ะมั้งนะ

เมื่อคิดถึงใบหน้านุ่มนิ่มน่ารักของเจ้าหนูน้อยนั้น มุมปากเธอก็ยกขึ้นอย่างอดไม่ได้ ยิ้มจนตายกขึ้นตาม

เห็นฉิงฮัวมองมาที่เธออย่างตกใจ

จากนั้นเป่หมิงโม่ที่ไม่รู้ว่าลุกจากพื้นขึ้นมายืนตั้งแต่เมื่อไร นัยน์ตาดำมืดคู่นั้นจ้องเขม็งมาที่เธอ!

“เอ่อ......” รอยยิ้มของเธอแข็งทื่อ!

“เมื่อตะกี้นี้คุณทำอะไรกับผม” นัยน์ตาเย็นเยียบของเป่หมิงโม่หรี่ลง ท้ายทอยมีอาการปวดแปลบ “ทำไมผมถึงได้นอนอยู่ตรงนี้”

เห็นได้ชัดว่า คุณชายรองท่านนี้จดจำเรื่องราวเมื่อคืนวานหลังจากมีอาการเมาเหล้าแล้วได้ไม่ชัดเจน

“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร” กู้ฮอนเลิกคิ้วขึ้น พิจารณามองเป่หมิงโม่ครู่หนึ่ง

หลังจากพบว่าเจ้าหมอนี่จำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ

เธอกัดฟันกรอด เป่หมิงโม่นายตัวดี! เมาแล้วจะสามารถทำตัวเหลวไหลแบบนี้ได้หรือ

จากนั้นเป่หมิงโม่สูดลมหายใจเย็นๆ เบนสายตาไปเอ่ยกับฉิงฮัวว่า “ดูที่ท้ายทอยของฉันหน่อยว่าเป็นอะไรไป เจ็บปวดมากๆ......”

“ครับ เจ้านาย......” ฉิงฮัวหมุนตัวไป มองสักพักหนึ่ง คิ้วขมวดลึก “......เจ้านาย ท้ายทอยของคุณ......ราวกับว่า.....บวมปูดเป็นซาลาเปาลูกใหญ่ลูกหนึ่ง......”

“ซี๊ด......” เป่หมิงโม่คิ้วกดลึก ถลึงตามองไปที่กู้ฮอนอีกครั้งหนึ่ง เกือบจะเอ่ยโพล่งออกมาโดยไม่ต้องคิด “คุณทำใช่หรือไม่!”

“คุณบอกว่าฉันเป็นคนทำ ก็หมายความว่าฉันเป็นคนทำอย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงไม่พูดว่าเมื่อคืนวานฉันลากคุณมาไว้ที่หน้าประตูบ้านฉันล่ะ” เธอมองบน ความสามารถในการปั้นน้ำเป็นตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ “เป่หมิงโม่ ขอให้คุณคิดให้ชัดเจน เป็นคุณเองที่บ้าวิ่งมาบ้านฉัน แกล้งนอนตายเป็นศพอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ท้ายทอยของคุณบวมปูดเป็นซาลาเปาขึ้นมาลูกหนึ่ง ดีไม่ดีก็เป็นผลจากตัวคุณเองนั่นแหละที่เป็นบ้าไปชนกำแพงฟาดกับพื้น! ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลยแม้แต่น้อย OK?!”

เป่หมิงโม่อดกลั้นต่อความเจ็บปวด หลุบตาลงมองสภาพร่างที่ดูไม่ได้ พยายามนึกถึงช่วงเวลาเมื่อคืนวาน เขาจำได้ว่าเขาดื่มเหล้าเสร็จแล้ว ฉิงฮัวก็มาส่งเขาที่ใต้ตึก จากนั้นเขาก็ขึ้นมาบนตึก หลังจากที่เดินผ่านประตูห้องของผู้หญิงคนนี้แล้ว เขาลังเลเล็กน้อย สั่งกับตัวเองว่าอย่ายื่นมือไปเคาะประตูห้องเธอ......

จากนั้น......จู่ๆเขาก็นึกไม่ออกแล้ว......

กลับคิดไม่ถึงว่า ฉิงฮัวที่ยืนพิจารณารอยบวมปูดที่ท้ายทอยเขาอย่างเงียบๆจะเอ่ยออกมาว่า “เจ้านาย รอยบวมนี้.....ค่อนข้างเหมือนกับว่า......เหมือนกับว่า......”

ฉิงฮัวมองไปมาหลายรอบ

“สมควรตาย เหมือนกับอะไร รีบพูดมา!” เป่หมิงโม่รู้สึกโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

“ช้อนใส่รองเท้า......” ท้ายที่สุดฉิงฮัวก็สรุปออกมา

ร่างกู้ฮอนสั่นสะท้าน

เป่หมิงโม่เหลือบตามอง ถลึงตามองไปที่กู้ฮอนอย่างรู้ได้ในทันที!

จากนั้น ก็ก้าวเดินตรงเข้าไปในห้องของเธออย่างรวดเร็ว......

“เฮ้! เป่หมิงโม่ คุณเข้าไปไม่ได้นะ......”

ทว่ากลับห้ามเขาไม่ทัน ทั้งยังไม่ทันเก็บกวาด ‘อาวุธที่ใช้ในการก่อคดี’ ที่นอนนิ่งๆอยู่ข้างตู้รองเท้าด้วย

ช้อนใส่รองเท้าอันหนึ่งที่ทำจากไม้!

เป่หมิงโม่หยิบช้อนใส่รองเท้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หมุนตัวกลับมา ใบหน้ามืดดำอึมครึม!

“กู้ ฮอน” เสียงฟันกัดกันกรอดๆ “คุณยังจะกล้าพูดอีกหรือว่าไม่ใช่คุณทำ!”

ช้อนใส่รองเท้า! ผู้หญิงคนนี้กล้าใช้ช้อนใส่รองเท้าทุบตีเขา

สิ่งสำคัญท่านโม่ผู้สูงส่ง ท่านโม่ผู้มีความสง่าผ่าเผย ท่านโม่ผู้ที่รักความสะอาดมากที่สุดไม่สามารถยอมรับได้ก็คือ ผู้หญิงคนนี้กล้าใช้ ช้อน ใส่ รอง เท้า!!!

ราวกับสายลมอันหนาวเหน็บพัดผ่านไปวูบหนึ่ง!

เธอสูดลมหายใจลึกแล้วยืดตัวตรงขึ้น “ฉันเป็นคนทำแล้วอย่างไรล่ะ ใครใช้ให้เมื่อคืนวานคุณไม่มีธุระอะไรแล้วบุกรุกเข้าบ้านฉันล่ะ เป่หมิงโม่ รบกวนครั้งหน้าก่อนที่คุณจะดื่มเหล้า ช่วยตกลงกับคนขับรถให้เรียบร้อยก่อน อย่าวิ่งเข้าบ้านคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้า! โดยเฉพาะมือคู่นั้น มัดมันเอาไว้ให้ดี อย่าเที่ยวไปเคาะประตูบ้านคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าด้วย!”

เธอเอ่ยจบ ก็หยิบช้อนใส่รองเท้าในมือเขาคืนมาอย่างโมโห “ยังมีอีก อย่าเที่ยวขยับของของคนอื่นโดยไม่ขออนุญาต!”

เขาอดกลั้นต่อความเจ็บปวด กัดฟันอย่างโมโห “ใครบอกว่าผมวิ่งวุ่นเข้าบ้านคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้า ผมกลับบ้านตัวเองไม่ได้หรืออย่างไร!”

เขาเอ่ยจบก็เดินไปยังประตูฝั่งตรงข้ามห้องเธอ ควักหากุญแจอยู่หลายรอบก็ไม่มี จึงคำรามเสียงต่ำ “ฉิงฮัว!”

ฉิงฮัวรีบหยิบกุญแจออกจากกระเป๋ากางเกง ยื่นไปด้านหน้าเป่หมิงโม่อย่างนอบน้อมและระมัดระวัง “เจ้านาย......ขอโทษครับ วันนี้ตอนเช้าผมเพิ่งจะพบว่ากุญแจของคุณหล่นอยู่บนรถ......”

“นาย” เขาถลึงตามองไปที่ฉิงฮัว “ทำไมไม่เอามาส่งให้วันพรุ่งนี้เลยล่ะ”

กล้าที่จะปิดประตูไม่รับเขาหนึ่งคืน

แต่ทว่าความจริงก็คือ เป่หมิงโม่เมาเหล้าหลับอยู่ด้านนอกประตูเองหนึ่งคืน