เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 289
สรุปบท ตอนที่ 289 ความวุ่นวายในการซื้อเสื้อผ้า: เดิมพันรักยัยตัวแสบ
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 289 ความวุ่นวายในการซื้อเสื้อผ้า – เดิมพันรักยัยตัวแสบ โดย สตาร์ไลท์
บท ตอนที่ 289 ความวุ่นวายในการซื้อเสื้อผ้า ของ เดิมพันรักยัยตัวแสบ ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย สตาร์ไลท์ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ตอนที่ 289 ความวุ่นวายในการซื้อเสื้อผ้า
มองเห็นใบหน้าของเด็กสาวที่ค่อยๆสลดลงเรื่อยๆ รวมถึงใบหน้าของเป่หมิงโม่ที่แข็งทื่อมากยิ่งขึ้น ในใจของเธอก็ร้องออกมาว่าสะใจ!
เป่หมิงโม่เบนนัยน์ตามา มองเข้าไปในนัยน์ตาของกู้ฮอน ใช้น้ำเสียงแปลกประหลาด เย็นชา ที่เธอไม่เคยยินมาก่อนเอ่ยกับเธอ
“คุณผู้หญิง ถ้าหากว่าคุณไม่รังเกียจ ผมสามารถที่จะจ่ายราคาที่เกินมาส่วนหนึ่งนั้นให้กับคุณ ขอเพียงแค่คุณยินยอมที่จะให้เสื้อผ้าชุดนั้น!”
คุณผู้หญิง?
กู้ฮอนนัยน์ตาเบิกโต!
คุณต่างหากที่เป็นคุณผู้หญิง!
ทั้งครอบครัวคุณล้วนเป็นคุณผู้หญิง!
มาดามันเถอะ แกล้งเป็นหลานโง่ได้เหมือนจริงๆ!
แกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธอสินะ!
ดี!
เธอกัดฟัน เหยียดริมฝีปากยิ้ม “คุณผู้ชายท่านนี้ คุณไม่เคยได้ยินประโยคหนึ่งที่พูดว่า ความสุขเป็นสิ่งที่แม้กระทั่งมีเงินก็หาซื้อได้ยากหรือ ไม่บังเอิญจริงๆ ที่ฉันถูกใจเสื้อผ้าชุดนี้ จ่ายเงินให้เท่าไรฉันก็ไม่ยอมให้!”
นัยน์ตาเป่หมิงโม่สาดประกาย คงคาดไม่ถึงว่ากู้ฮอนจะไม่ให้ความร่วมมือขนาดนี้!
“ช่างมันเถอะ โม่ จริงๆแล้วคุณผู้หญิงท่านนี้ก็มาก่อน......พวกเราไม่แย่งแล้วดีหรือไม่.....” เด็กสาวบนรถเข็นจับไปมือของเป่หมิงโม่แน่น ท่าทางเสียใจใกล้จะร้องไห้......
กู้ฮอนกวาดมองเด็กสาวครั้งหนึ่ง แม้ว่าเธออยากจะโจมตีไปที่เด็กสาวว่า ตัวก็นั่งอยู่บนรถเข็นแล้ว จะยังสวมชุดเดรสอะไรอีก ไม่ใช่ว่ามันสิ้นเปลืองหรอกหรือ แต่สุดท้ายแล้ว กู้ฮอนก็พูดคำพูดเหล่านี้ไม่ออก เธอรู้ว่ามันทำร้ายจิตใจคนเป็นอย่างมาก เธอไม่ได้อยากจะทำร้ายผู้ที่มีความบกพร่องทางร่างกาย
เห็นใบหน้าที่ใกล้จะร้องไห้ของเด็กสาวแล้ว กู้ฮอนก็เกือบจะใจอ่อน......
แต่เป่หมิงโม่กลับตอบว่า “เฟยเอ๋อ คุณไม่ต้องกลัว ยากที่คุณจะชื่นชอบ......”
เฟยเอ๋อ!!!
กู้ฮอนปลายนิ้วสั่น มองไปที่เด็กสาวคนนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอก็คือเฟยเอ๋อ?
แสงจันทร์สีขาว ที่ถูกเป่หมิงโม่เก็บซ่อนลึกไว้ภายในใจ เฟยเอ๋อคนนั้น?
ตรงตามที่คิดไว้......
ซูยิ่งหวั่นพูดไม่ผิด ความอ่อนโยนที่เป่หมิงโม่มีให้กับเฟยเอ๋อ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน!
หัวใจของกู้ฮอนราวกับถูกอะไรบางสิ่งฉีกเป็นรูโหว่รูหนึ่ง!
บางทีเธอก็เคยคิด เฟยเอ๋อคนนั้นจะต้องเป็นผู้หญิงที่งดงามยิ่งกว่าซูยิ่งหวั่นอย่างแน่นอน......
แต่ทว่า คิดไม่ถึงเลยว่า จะน่าสงสารขนาดนี้......
ไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินหรือไม่ว่า ระหว่างผู้หญิงสองคน คนหนึ่งงดงาม คนหนึ่งมีความบกพร่องทางร่างกาย ถ้าหากว่าผู้ชายรักผู้หญิงที่มีความบกพร่องทางร่างกายแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นผู้หญิงที่งดงามนั้นก็ถูกกำหนดให้เป็นผู้แพ้แล้ว!
อีกทั้งยังพ่ายแพ้อย่างราบคาบด้วย!
เพราะว่าผู้หญิงที่มีความบกพร่องทางร่างกาย จะต้องมีอะไรบางสิ่งที่ทำให้ผู้ชายไม่สามารถตัดใจปล่อยมือไปได้......อีกทั้งยัง ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเทียบได้!
แต่ว่า
กู้ฮอนหลุบตามองกระโปรงที่คล้ายคลึงกับเทพธิดาแห่งดวงจันทร์ที่อยู่บนร่าง เธอกัดฟัน “ขอโทษด้วยจริงๆค่ะคุณผู้ชาย ฉันก็ยากที่จะชอบสิ่งๆหนึ่ง! กระโปรงชุดนี้ฉันปล่อยมือไปไม่ได้ ขอให้คุณตัดใจเสียเถอะ!”
เป่หมิงโม่คุณก็มีเฟยเอ๋อที่เป็นแสงจันทร์สีขาว (นี้อยู่ข้างกายแล้ว
ส่วนเธอล่ะ นอกจากกระโปรงของเทพธิดาแห่งดวงจันทร์ชุดนี้ เธอยังเหลืออะไรอีก
ไม่รู้ว่าเป็นการเดิมพันครั้งหนึ่ง หรือว่าความรู้สึกอันซับซ้อนที่ไม่มีชื่อเรียกอื่นๆ อย่างไรก็ตามกู้ฮอนต้องการซื้อชุดนี้อย่างแน่นอน!
ให้ตายก็ไม่ยอมที่จะถอยให้!
เฟยเอ๋อเค้นรอยยิ้มขอโทษออกมา จับมือเป่หมิงโม่แน่น “ขอโทษด้วยนะคะคุณผู้หญิง......พวกเรารบกวนคุณแล้ว......”
จู่ๆกู้ฮอนก็รู้สึกว่าหัวใจทนไม่ไหว เธอรีบเบนสายตาหนี กลัวว่าจะเห็นความรู้สึกอ่อนแอของเฟยเอ๋อ......
แบบนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองคือเพชฌฆาตคนหนึ่ง แม้กระทั่งบุคคลที่ความบกพร่องทางร่างกายก็ไม่ยินยอมที่จะอ่อนให้สักนิด
“โม่ พวกเราไปกันเถอะ......ไปเถอะ......”
ใบหน้าเป่หมิงโม่อึมครึมบางส่วน ภายใต้การฉุดลากของเฟยเอ๋อ พวกเขาก็ออกไปจากร้านนี้แล้ว......
กู้ฮอนราวกับว่าทำสงครามไปรอบหนึ่ง ชั่วพริบตาก็เซื่องซึมไป
พนักงานในร้านเดินเข้ามา สอบถาม “คุณผู้หญิง คุณจะเปลี่ยนชุด หรือว่า ใส่ไว้บนร่างกายแบบนี้คะ”
“อ่อ......ฉันไปเปลี่ยนชุดก็แล้วกัน......” เธอรู้สึกหดหู่ จิตใจก็หนักอึ้งกะทันหัน
“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นอีกสักครู่จะช่วยห่อให้คุณนะคะ”
สุดท้ายก็ซื้อกระโปรงชุดนี้มาด้วยวิธีนี้
คิดถึงราคาที่แพงลิบลิ่ว กู้ฮอนก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ.......
มองไปด้านนอกของร้าน ก็ไม่เห็นเงาของเป่หมิงโม่และเฟยเอ๋อตั้งนานแล้ว
กู้ฮอนเดินถือชุดกระโปรงเข้าไปในห้องลองเสื้อผ้าอย่างหดหู่
เพิ่งจะปิดประตูห้องลองเสื้อผ้า แต่ยังไม่ทันจะกดล็อกประตู
จู่ๆก็มีเสียงตึงดังขึ้น!
ประตูถูกผลักให้เปิดออกอย่างรุนแรง!
เธอรู้สึกว่าร่างกายถูกผลักโซเซเข้าไปในห้องลองเสื้อผ้า วินาทีถัดไป ร่างสูงใหญ่ของเป่หมิงโม่ก็เบียดเข้ามาในชั่วพริบตา
“คุณ......อุบ......”
นัยน์ตาเธอเบิกโพลงตกตะลึง เพิ่งจะอ้าปาก ก็ถูกมือใหญ่ของเขาปิดอยู่ที่ริมฝีปาก เสียงก็จางหายไป......
ไอ้ลูกหมา! เมื่อตะกี้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้จากไปแล้วหรอกหรือ
ที่แท้ก็ย้อนกลับมา ทั้งยังบุกเข้ามาภายในห้องลองเสื้อผ้า เขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่!
“อุบ......” กู้ฮอนดิ้นรนขึ้นมา
จนปัญญาที่ภายในห้องเสื้อผ้านั้นคับแคบ ถูกเป่หมิงโม่เบียดเข้ามา เธอก็แทบจะไม่เหลือทางให้ถอยหลังแล้ว!
มือหนาใหญ่ของเขาอุดอยู่ที่ปากเธอ อีกมือหนึ่งก็วางทาบลงมาบนหน้าอกที่หายใจติดขัดของเธออย่างไม่เกรงใจ......
น้ำเสียงแหบต่ำใกล้เข้ามาที่ข้างหูของเธอ “มีความสามารถ คุณก็ส่งเสียงร้องให้ดังกว่านี้สิ......จะได้เรียกให้คนที่อยู่ด้านนอกนั้นฟังว่าคุณร้องอย่างไร......”
“อุบ......” กู้ฮอนโกรธจนอยากจะเตะไอ้ลูกหมา นี่ให้ตายจริงๆ!
นัยน์ตาจ้องเขม็งไปที่เขา กลับพบว่าแม้กระทั่งขาของเธอเขาก็พันธนาการเอาไว้แล้ว!
เธอราวกับหนังแกะย่างที่ถูกตรึงแขนขาทั้งสี่ด้วยส้อมอยู่บนกำแพง ไม่สามารถขยับเขยื้อนอะไรได้!
ชีวิตของคนเราถูกกำหนดมาให้ไม่เท่าเทียมกัน ผู้ชายกับผู้หญิง ในเรื่องของพละกำลังนั้นเกิดมาพร้อมกันกับความแตกต่างตลอดกาล!
“ชื่นชอบเสื้อผ้าชุดนี้จริงๆนะหรือ”
ปีศาจร้ายเป่หมิงโม่เอ่ยถาม นัยน์ตาดำมืดจ้องเขม็งจนกู้ฮอนขนลุก!
จากนั้น มือของเขาก็ล้วงไปทางด้านหลังเธอ เริ่มต้นรูดซิปเสื้อผ้าลงมา......
อีกมือหนึ่งก็ปล่อยริมฝีปากเธอออก พันธนาการมือที่อยู่ไม่สุขคู่นั้นของเธออย่างชั่วร้าย......
กู้ฮอนเพิ่งจะสูดลมหายใจเฮือกหนึ่ง กัดริมฝีปาก แต่ว่าภายในห้องลองเสื้อผ้า ประสิทธิภาพการเก็บเสียงนั้นไม่ค่อยดีเท่าไร เธอทำได้เพียงแค่กัดฟัน คำรามเสียงต่ำเบาๆ
“คุณทำอะไร! คุณผู้ชาย! ฉันไม่รู้จักคุณ! เชิญคุณไสหัวไปให้พ้นนะ!”
“ว้าย.......” ขาทั้งคู่ของเธอลอยอยู่ในอากาศ “คุณจะทำอะไร! ปล่อยฉันลงไปนะ......”
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เธอรู้สึกได้ว่าชุดเดรสราคาแพงได้ถูกเขาถอดออกจากร่างกายไปแล้วเรียบร้อย......
เหลือเพียงแค่เสื้อชั้นใน กางเกงในที่อยู่บนร่างกาย รู้สึกหนาวขึ้นมา......
จากนั้น เขาวางเธอลงมา
ตอนนั้น ในมือของเขาถือชุดเดรสสีขาวงาช้างราวกับเทพธิดาแห่งดวงจันทร์นั้นแล้ว.....
ดวงตาเธอเบิกโต คิดได้ในทันทีว่านี่คือเป้าหมายที่เขาบุกเข้ามาในห้องลองเสื้อผ้า!
“เพื่อที่คุณจะมอบชุดนี้ให้กับเฟยเอ๋อของคุณ ถึงกับไม่ลังเลเลยที่จะถอดมันออกจากร่างกายของฉัน!!”
อาการปวดร้าวในใจที่ไม่เคยมีมาก่อนเกิดขึ้น นิ้วมือเธอสั่นระริก ใบหน้าขาวซีดในชั่วพริบตา!
เธอไม่เคยพบเจอเป่หมิงโม่ที่เป็นแบบนี้ เพื่อเฟยเอ๋อของเขา เพื่อแสงจันทร์สีขาว ของเขา ไม่ลังเลที่จะบุกรุกห้องลองเสื้อผ้าของสตรี บีบบังคับให้เธอถอดมันออกมา!
เพียงแค่เพราะว่าเฟยเอ๋อพูดว่า เสื้อผ้าชุดนี้สวยมาก......
ถ้าอย่างนั้นเธอล่ะ เธอก็ชอบมันเหมือนกัน!
“เสื้อผ้าชุดนี้ คุณใส่มันแล้วสวยมาก แต่ว่า ผมกลับชอบคุณในตอนที่ไม่สวมมากกว่า แบบนั้นสวยยิ่งกว่า.......”
เขาหัวเราะชั่วร้าย ถือชุดเดรส แล้วก็ออกไปจากห้องลองเสื้ออย่างรวดเร็ว......
ตอนที่มาก็ราวกับลมพัดวูบหนึ่ง
ตอนที่จากไปก็ยังคงราวกับลมพัดวูบหนึ่งเช่นเคย
ในตอนที่ประตูถูกปิดลงนั้น ร่างของกู้ฮอนยืนแข็งทื่ออยู่ที่นั่น
ในที่สุดเธอก็ได้รู้ถึงเหตุผลที่เขาไม่พูดว่ารักเธอ......
เขาถึงขนาดที่ก่อนหน้านี้ยังจูงมือกับเฟยเอ๋อของเขา จูงมือกับแสงจันทร์สีขาว (ที่อยู่ภายในใจของเขาหลายสิบปี เดินผ่านหน้าเธอไปอย่างคนไม่รู้จักกัน
แล้วก็กลับมา เบียดเข้ามาในห้องลองเสื้อผ้า บีบบังคับเอาเสื้อผ้าของเธอไป......
เห็นได้ว่า สถานะของเฟยเอ๋อที่อยู่ในใจของเขา มีความสำคัญมากขนาดไหน
เขาเป่หมิงโม่ในก่อนหน้านี้เคยทำแบบนี้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งหรือไม่
ไม่มี!
นอกจากแค่เฟยเอ๋อ!
ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น บอบบางคนนั้น......
เสียง ‘เพล้ง’ ดังขึ้น กู้ฮอนรู้สึกได้ว่าภายในมุมใดมุมหนึ่งของก้นบึ้งหัวใจพังทลายลงมา
ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่า เป่หมิงโม่ไม่ใช่ไม่มีความรู้สึก......
เพียงแต่ว่าไมตรีจิตของเขาล้วนแล้วแต่มอบให้กับผู้หญิงที่ชื่อว่าเฟยเอ๋อคนนั้น
แต่ว่า เธอยินยอมให้เขาไม่มีหัวใจ......
ผ่านไปชั่วครู่ ด้านนอกของห้องลองเสื้อผ้าก็มีเสียงของลั่วเฉียวดังขึ้น “ฮอน ฮอน เธอยังอยู่หรือเปล่า”
พนักงานในร้านตอบเสียงเบาเล็กน้อย “อยู่ค่ะ คุณผู้หญิงท่านนั้นเข้าไปนานแล้ว......”
เพราะว่าตอนที่เป่หมิงโม่ซื้อชุดเดรสนั้นไป ได้บอกกับพนักงานในร้านไว้ว่า ไม่อนุญาตพูดเรื่องนี้ออกไป......
กู้ฮอนที่ยืนตกตะลึงอยู่นั้นก็ดึงสติกลับมา
ใบหน้าชื้นเล็กน้อย เธอยกมือขึ้นแตะ ทั้งหมดนั้นคือน้ำตา......
เช็ดน้ำตาให้เรียบร้อยอย่างรุนแรง เธอหัวเราะเย้ยตัวเอง แกล้งโง่อีกแล้วใช่ไหม
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ