เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 290

ตอนที่ 290 คุณยังคงรักเขา

สองปีแล้ว ยังคงตัดใจลืมความรักไปไม่ได้!

ยังคงเจ็บปวดหัวใจเพราะผู้ชายคนนั้นไม่เลิก!

กู้ฮอน เป่หมิงโม่ถูกกำหนดให้เป็นตัวซวยของเธอหรือ

“อยู่......ลั่วเฉียว ฉันยังอยู่......” เสียงของเธอแหบพร่าเล็กน้อย ตอบกลับลั่วเฉียวไป

สวมใส่เสื้อผ้าชุดเดิมของตัวเองลงบนร่างกายของตัวเอง ทีละชิ้น ทีละชิ้นอย่างรวดเร็ว

รีบเร่งเดินออกจากห้องลองเสื้อผ้า

ลั่วเฉียวก้าวมาข้างหน้า “เอ๋ ฮอน เสื้อผ้าชุดนั้นของเธอล่ะ ทำไมเปลี่ยนกลับแล้วล่ะ เมื่อตะกี้ฉันออกไปรับโทรศัพท์มา บริษัทมีงานจะให้ฉันทำ ฉันไม่อยากรับ ดังนั้นเลยมาช้าไป เร็วเข้า ใส่ให้ฉันดูเร็วเข้า ฉันรู้สึกได้เลยว่าเสื้อผ้าชุดนั้น เธอใส่แล้วจะต้องสมบูรณ์แบบอย่างแน่นอน......”

พนักงานในร้านที่ยืนอยู่ด้านข้าง ไม่กล้าส่งเสียงใดๆ

กู้ฮอนหัวเราะอย่างไม่เป็นธรรมชาติ พยายามไม่ให้ตัวเองเผยพิรุธ “เสื้อผ้าชุดนั้นเพิ่งจะถูกคนซื้อไป ยิ่งกว่านั้น ฉันลองไปแล้ว ไม่เหมาะสม ลั่วเฉียว พวกเราไปกันเถอะนะ......”

เธอพูดไป ก็หยิบถุงชอปปิงที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ขึ้นมา เร่งลั่วเฉียวให้รีบไปจากที่นี่......

ตอนที่จะไป กู้ฮอนไม่กล้าแม้กระทั่งสบตากับพนักงานในร้าน

ก่อนหน้านี้บอกอย่างจริงใจน่าเชื่อถือว่าจะซื้อชุดเดรสราคาแพงชุดนั้น ทว่าเมื่อหันกลับมาก็พบว่าถูกคนซื้อไปอย่างรวดเร็วเงียบๆแล้ว

แถมยังใช้วิธีการที่น่าไม่อายอย่างที่สุดอีกด้วย!

เธอกลัวว่าตัวเองที่กระทำเรื่องน่าขบขันนั้นจะถูกคนเปิดเผยออกมา ทำให้รู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีไม่ทัน......

*

ลั่วเฉียวยังคงไม่อินังขังขอบเช่นเดิม ไม่พบอาการผิดปกติของกู้ฮอน

ดังนั้น จึงกลับเข้าไปสู่ห้วงอารมณ์ความรู้สึกที่ตื่นเต้นกับการชอปปิงอีก......

กู้ฮอนกลับรู้สึกหดหู่

ภายในสมองปรากฏแม้กระทั่งภาพใบหน้าของเฟยเอ๋อโดยที่ไม่รู้ตัว มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้เป่หมิงโม่รักใคร่ผู้หญิงคนหนึ่งได้อย่างลึกซึ้ง

อย่างไรก็ถาม คำตอบนี้ ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไร ก็คิดคำตอบไม่ออก

พวกเธอเดินออกมาจากประตูใหญ่ของห้างสรรพสินค้า สองมือเต็มไปด้วยของที่ได้จากการชอปปิง

ลมหนาวเย็นพัดมาปะทะกับใบหน้า

“ฮอน เดี๋ยวเธอจะไปที่ไหน ให้ฉันไปส่งเธอไหม” ลั่วเฉียวอาลัยอาวรณ์

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันกลับเอง”

“ไม่เอาแบบนี้สิ เธอก็เห็นว่าฟ้ามืดแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเราไปกินข้าวกันเถอะ” ลั่วเฉียวดึงมือกู้ฮอนไม่ยอมให้จากไป

กู้ฮอนใส่เสื้อที่นวมหนาๆตัวหนึ่ง สวมที่ปิดหูมีขนปุกปุยให้ความอบอุ่นอันหนึ่ง ผูกผมทรงหางม้า ท่าทางสดใสบริสุทธิ์ มองไม่ออกเลยแม้แต่น้อยว่าเธอมีเป็นแม่ที่มีลูกสามคนแล้ว

แม้ว่าเธอยังคงเยาว์วัย น่ารัก สวยหยาดเยิ้ม ทว่ากลับแฝงไปด้วยความรู้สึกโศกเศร้าที่ไม่จางหาย

นี่คือความรู้สึกลึกๆที่หยินปู้ฝันสัมผัสได้ ขณะที่พบกับกู้ฮอนอีกครั้งหลังจากผ่านไปสองปี

“ฮอนฮอน......” หยินปู้ฝันที่ตื่นเต้นอยู่นานก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา มือที่ถูกลมหนาวนั้นแข็งทื่อจนแดงเถือกแล้ว

กู้ฮอนคิดไม่ถึงเลยว่าจะพบกับหยินปู้ฝันที่หน้าประตูห้างสรรพสินค้า

“หยินปู้ฝัน......” ลั่วเฉียวก็รู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ก้าวเข้าไปอย่างกระตือรือร้น พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของหยินปู้ฝัน “น่าเกลียดจริงๆ เห็นอยู่ชัดๆว่าฉันกับฮอนฮอนอยู่ด้วยกัน รุ่นพี่ก็เห็นเพียงแค่เธอ!”

หยินปู้ฝันหัวเราะอิอิ ดึงแก้มของลั่วเฉียว “ เสี่ยวเฉียวยังคงชื่นชอบที่จะดื่มไหน้ำส้ม (อาการหึง) เช่นเคยเลยนะ!”

กู้ฮอนมองไปที่หยินปู้ฝัน สองปีมานี้เขามีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาไม่น้อยเลย

เธอจำได้ว่าเขาไม่ค่อยสวมชุดสูทที่เป็นทางการสักเท่าไร แต่วันนี้ เขาแต่งตัวราวกับเป็นทนายความคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น ดูมีระเบียบวินัยเป็นแบบแผน

เธอคิดถึงเมื่อสองปีก่อนที่ หวีหรูซิน มารดาของหยินปู้ฝันที่เพิ่งจะรู้ว่าหยินปู้ฝันกับเป่หมิงโม่นั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

ดูเหมือนว่าในวันนี้ ทั้งสองคนก็มีส่วนที่คล้ายคลึงกันอยู่นิดหน่อย ล้วนเป็นชายหนุ่มที่มีความโดดเด่นเหมือนกัน

เพียงแต่ว่า บุคลิกต่างกันราวฟ้ากับเหว!

“เหอเหอ ปู้ฝัน ไม่เจอกันนานเลยนะ ช่วงนี้สบายดีไหม”

“ก็ดี......” หยินปู้ฝันพยักศีรษะโดยไม่รู้ตัว อารมณ์ความรู้สึกสับสนวุ่นวายต่างๆปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา แล้วก็รีบส่ายศีรษะ “ไม่ดี......”

“หยินปู้ฝัน! ทนายความมาดดีคนหนึ่ง ทำไมพอเผชิญหน้ากับฮอนแล้ว ถึงได้พูดจาอึกๆอักๆขัดแย้งกันแบบนี้ล่ะ” ลั่วเฉียวทุบไปที่ไหล่ของหยินปู้ฝัน

หยินปู้ฝันหัวเราะทอดถอนใจ ขยี้ไปที่ผมของลั่วเฉียว แต่ดวงตากลับมองไปที่กู้ฮอน “ดี ก็เพราะว่าสองปีมานี้ ฉันใช้ชีวิตได้อย่างเต็มที่ ไม่ดี......ก็เพราะว่า.....ใครบางคนใจร้ายทอดทิ้งฉัน......”

กู้ฮอนหลบสายตา

นิ้วมือสั่นระริก อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ เป่หมิงโม่เลวแสนเลว หยินปู้ฝันกลับดีแสนดี......

แต่เธอกลับ คลอดลูกสองครั้ง มีลูกทั้งหมดสามคน เพื่อคนเลวคนนั้น

ส่วนคนดีคนนี้......เธอกลับทำให้เขาเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า

แล้วเธอจะตอบรับความรู้สึกนั้นได้อย่างไร

“ไอหยา! โรแมนติกเสียจริง! พอเถอะนะ รู้แล้วว่ารุ่นพี่คิดถึงฮอนเสมอ ตอนนี้ฮอนก็กลับมาแล้ว ทนายความหยิน ชีวิตของคุณมีแรงขับเคลื่อนแล้วใช่หรือไม่” ลั่วเฉียวเอ่ยเย้า ทางหนึ่งก็ควงแขนของกู้ฮอน ทางหนึ่งก็ลากข้อพับแขนของหยินปู้ฝัน แล้วยิ้มกริ่ม “ไป เพื่อนเก่ากลับมาพบหน้ากัน ก็ควรจะไปร้องเพลงสังสรรค์กันสักนิด ดื่มฉลองกันสักหน่อย!”

*

ตามวัฒนธรรมของคนจีนแล้ว เมื่อเพื่อนเก่ากลับมาพบหน้ากัน สถานที่รวมตัวกันมักไม่ใช่ร้านอาหาร แต่เป็นร้านเหล้า ไม่ก็เป็น KTV

กู้ฮอนกับหยินปู้ฝันถูกลั่วเฉียวลากมา ทั้งสามคนไป KTVที่หรูหราที่สุดในเมือง A!

แต่คิดไม่ถึงว่า เพิ่งจะเข้าไปใน KTVก็บังเอิญพบกับเพื่อนนักแสดงบริษัทเดียวกันกับลั่วเฉียวที่อยู่ที่นั่นด้วย

“สวัสดี ลั่วเฉียว ไปเล่นด้วยกันกับพวกเราไหม คนเยอะหน่อยก็ครึกครื้นนะ!” คนเหล่านั้นยุยงลั่วเฉียว

โดยพื้นฐานแล้วลั่วเฉียวเป็นคนที่ชื่นชอบความครึกครื้น จึงไม่ได้สนใจหยินปู้ฝันกับกู้ฮอนที่ไม่เห็นด้วย ลากมือพวกเขาไป “ดีสิดีสิ! ขอชี้แจงก่อนนะ เพื่อนทั้งสองคนนี้ของฉันเป็นคนนอกวงการ พวกเธอห้ามรังแกพวกเขาล่ะ......”

“แต่ว่า ในปีนั้นเขาทำร้ายเธอตั้งขนาดนั้น!” หยินปู้ฝันยังคงจดจำเรื่องราวในปีนั้นที่ศาลได้

นัยน์ตากู้ฮอนหดลง ไม่ใช่เพียงแค่ในปีนั้น แต่วันนี้ภายในห้องลองเสื้อผ้าของห้างสรรพสินค้า ก็ไม่ใช่ว่าเขาทำร้ายจิตใจเธออย่างถึงที่สุดหรอกหรือ

“แล้วฉันจะทำอะไรได้ จับแขวนแล้วก็ตีเขาสักรอบหรือว่าถือมีดไปฆ่าเขาล่ะ”

“แต่อย่างน้อยฉันก็สามารถช่วยเธอเอาลูกกลับคืนมาได้ ให้บทเรียนกับเขา......”

“จากนั้นล่ะ เขาก็คิดที่จะใช้กฎหมายมาโต้กลับ หลังจากนั้นทุกคนก็โต้กลับไปโต้กลับมา ไม่รามือจากเรื่องนี้ไปตลอดกาล” เธอหัวเราะขมขื่น “ปู้ฝัน เด็กไม่ใช่ลูกบอล ฉันไม่หวังว่าในอนาคตหลังจากที่พวกเขาเติบโตขึ้น มองย้อนกลับมาที่พ่อแม่ของพวกเขา อยู่ที่ศาลต่อสู้กันไม่หยุดหย่อน......นั่นไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ฉันอยากจะได้......”

หยินปู้ฝันขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงสูงโดยไม่รู้ตัว “แต่ว่าก็ไม่อาจปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจได้นะ!”

“แน่นอนว่าไม่ได้!” ตอนที่เธอพูดประโยคนี้นั้น หัวใจก็เจ็บปวดขึ้นมา

แม้กระทั่งเสื้อผ้าชุดหนึ่งที่ตัวเองชื่นชอบ เธอก็รักษาเอาไว้ไม่ได้ เธอมีคุณสมบัติอะไรที่จะพูดประโยคนี้

หยินปู้ฝันมองเธอ ราวกับว่าอยากจะมองทะลุอะไรบางอย่าง สุดท้ายแล้วก็ถอนหายใจ “ฮอนฮอน เธอยังรักเขาอยู่ใช่หรือไม่”

“......” นิ้วเธอสั่นระริก

เขาจับมือเธอแน่น รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงอาการสั่นของเธอ

“เหอเหอ......เป็นเพราะว่าเธอยังรักเขา และก็เป็นเพราะว่าเธอรักลูกมาก......” หยินปู้ฝันหัวเราะอย่างโดดเดี่ยว ตอบคำถามแทนเธอ

“......” ภายในใจเธอราวกับไม่มีอากาศ ใบหน้าขาวซีดลงเรื่อยๆ แต่กลับไม่ส่ายศีรษะปฏิเสธ “ไม่ ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว......ฉันในตอนนี้อยากจะให้ลูกๆสามารถมีความสุข เรื่องอื่นๆ ฉันไม่มีแรงจะไปคิดมันแล้ว......”

หยินปู้ฝันตกตะลึง เอ่ยอย่างตื่นเต้นในทันที “ไม่รักเขาแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอจะพิจารณาฉันไหม”

“......” เธอมองหยินปู้ฝันอย่างลำบากใจเล็กน้อย “ฉัน......”

“ชู่!” หยินปู่ฝันกลับห้ามเธอให้หยุด “ฉันยังคงยืนยันประโยคนั้น ฉันจะรอ รอจนถึงวันที่เธอพยักหน้าตกลงวันนั้น.......”

“ปู้ฝัน......” เธออดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ เธอไม่อยากจะให้เขาเสียเวลาไปเปล่าๆ......

จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของหยินปู้ฝันก็ดังขึ้น เขาปล่อยมือเธอ “ขอโทษด้วย ฉันออกไปรับโทรศัพท์สักหน่อย”

ภายใน KTVนั้นมีเสียงจ้อกแจ้กจอแจ หยินปู้ฝันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แล้วเดินออกไป......

ลั่วเฉียวที่หันศีรษะกลับมาพอดี เห็นกู้ฮอนนั่งอยู่คนเดียวก็รีบก้าวเข้าไปหา “เฮ้ ฮอน หยินปู้ฝันล่ะ......”

จากนั้นชายหนุ่มรูปหล่อที่ล้อมรอบอยู่ข้างกายลั่วเฉียวก็กรูเข้ามาหากู้ฮอน ยิ้มให้อย่างกระตือรือร้น

“เขาออกไปรับโทรศัพท์น่ะ”

เพิ่งจะสิ้นเสียงของกู้ฮอน หนุ่มหล่อไม่กี่คนก็เบียดก้นเข้ามานั่งข้างๆกู้ฮอนบนโซฟาตัวเดียวกัน หัวเราะอย่างมีความสุข “ลั่วเฉียว เธอเป็นใครกัน สวยไม่เบาเลยนะ!”

“ฮ่าๆ ใช่ไหม แอบบอกพวกนายเงียบๆ เธอยังไม่มีแฟนนะ......” ลั่วเฉียวส่งสายตาให้อย่างมีนัยยะ

นัยน์ตาของชายหนุ่มรูปหล่อเหล่านั้นราวกับเปล่งประกายแสงออกมาในทันที “ว้าว จริงหรือ”

กู้ฮอนมองไปที่ลั่วเฉียวรอบหนึ่ง ยายนี่จะทำอะไรเนี่ย