เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 313

ตอนที่313พวกเขาหมั้น พวกเราออกเดต1

เขานิ่งเงียบไปพักหนึ่ง เขาแทบจะตะโกนออกมา “ชูเอ้อ ให้ตายเถอะ จริงจังหน่อยสิ”

“จริงจังมากนะ ระหว่างฮอนฮอนกับเฟยเอ๋อ ผิวของฮอนฮอนทั้งนุ่มและเรียบเนียน พอลูบแล้วรู้สึกดีจริงๆ……อา……” ท่าทางเคลิบเคลิ้มของชูหยุนเฟิงเพิ่งจะเริ่มขึ้น เลยถูกเป่หมิงโม่ประเคนหมัดไปหนึ่งที

ชูหยุนเฟิงร้องขึ้น: “เห้ นายตีฉันทำไม ฉันพูดเรื่องจริงนะ นายคิดว่าทุกคนจะเป็นโรคจิตเหมือนนายหรือไง เพื่อรักษาสัญญาในตอนนั้น เพื่อสิ่งที่เคยทำผิดในตอนนั้น ก็ใช้ทั้งชีวิตของตัวเองอย่างมีความสุขสิ เรื่องแบบนี้นอกจากเป่หมิงโม่แล้ว ใครจะทำได้อีก”

“งั้นทำไมนายต้องมาบอกฉันด้วยว่าเฟยเอ๋อน่าสงสารขนาดไหน” เสียงน่ากลัวของเป่หมิงโม่ ราวกับใบมีดเย็นเฉียบ

ชูหยุนเฟิงยักไหล่อย่างไม่รู้สึก เดินถอยไปหนึ่งฟุต จะได้ไม่โดนฝ่ามือของเป่หมิงโม่ทำร้ายอีก——

“ในฐานะที่เป็นเพื่อนที่แสนดีของนาย ในฐานะที่เป็นเพื่อนสนิทของเฟยเอ๋อ ทัศนคติที่นายคิดว่าจะรับผิดชอบเฟยเอ๋อไปตลอดชีวิต นายเย็นชากับผู้หญิงทุกคน มีเพียงเฟยเอ๋อที่นายดูแลอย่างดี เป่หมิงเอ้อการแสดงออกของนาย เป็นใครก็ต้องคิดว่าผู้หญิงที่นายใส่ใจที่สดในชีวิตคือเฟยเอ๋อ ยิ่งกว่านั้น นายเองก็เคยพูดว่าจะชดใช้ให้เธอ ไม่ทำให้เธอเสียใจ แต่หลังจากนั้นกลับทิ้งเธอไว้ที่สถานพักฟื้นผู้ป่วยอย่างไม่เหลียวแล นายคิดว่าเธอเป็นลูกสุนัขหรือยังไง เลี้ยงดูเธอ ตอนมีความสุขก็ไปดูแล ตอนไม่มีความสุข ก็ไม่สนใจอีก มันทำให้เฟยเอ๋อเจ็บนะรู้ไหม……”

“……” เป่หมิงโม่เงียบ คิ้วยิ่งขมวดแน่น มีความรู้สึกสับสนปรากฏขึ้นในสายตามืดสนิท

จากนั้น เขาก็จุดบุหรี่ขึ้นสูบอีกมวน……

ชูหยุนเฟิงถอนหายใจแล้วส่ายหน้า วางฝ่ามือลงบนไหล่ของเป่หมิงโม่อย่างกล้าหาญ “เอาเถอะเพื่อรัก ฉันยอมรับผิด ฉันไม่ควรบอกนายว่าเฟยเอ๋อน่าสงสารขนาดไหน……แต่ไม่ช้าก็เร็วนายต้องเผชิญกับเรื่องนี้ พูดอีกก็คือ นายมีความคิดที่จะแต่งงานกับเฟยเอ๋อมาตลอดไม่ใช่หรือไง เพราะฉะนั้นจะหนีอีกไม่ได้แล้ว อย่ารอจนกระทั่งถึงวันที่เธอจะฆ่าตัวตาย แล้วนายถึงมาเสียใจภายหลัง……”

“……” เป่หมิงโม่ยังคงเงียบ สูบบุหรี่อย่างไม่ใส่ใจ

“เอาเถอะๆ……ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ นายตัดใจทิ้งฮอนฮอนไม่ได้……ยังไงฉันก็เป็นเพื่อน ฉันอาจจะเสียเปรียบนิดหน่อย แต่จะช่วยนายคาบเธอออกไปให้เอง……” ชูหยุนเฟิงทำหน้ายิ้มแย้ม

ทำให้เป่หมิงโม่ส่งสายตาเชือดเฉือนกลับมา

“จะคาบเธอ ก็ต้องคาบกลับมาที่รังของฉันเท่านั้น” เขาตะคอกอย่างเย็นชา “ชูเอ้อ ทางที่ดีนายอย่าคิดไปวุ่นวายกับเธอ แค่คิดก็คิดไม่ได้”

ชูหยุนเฟิงเบ้ปาก “ถ้าเฟยเอ๋อเป็นกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง ที่เข้าไปในรังหมาป่าของนายก็ว่าไปอย่าง ยังไงเธอก็ไม่ขัดขืน แต่ฮอนฮอนเป็นเม่นน้อยตัวหนึ่งที่มีหนาม ถ้านายจะคาบ หนามสามารถแทงปากนายได้ทุกเวลานะ……”

ชูหยุนเฟิงยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้น——

ปัง~

ประตูถูกถีบออกอย่างแรง

เป่หมิง ชูเอ้อ คนโง่ทั้งสองหันหน้ากลับไปมองโดยอัตโนมัติ

ใบหน้าสวยดูโหดร้าย ปรากฏอยู่ในสายตาของพวกเขา

“อ้าว ฮอนฮอน……” ชูหยุนเฟิงเรียกเธอ แล้วเขาก็เปิดอ้อมแขน เดินไปพร้อมรอยยิ้ม เตรียมจะกอดกู้ฮอน……

“……” เป่หมิงโม่สีหน้าไม่ค่อยดี

กู้ฮอนเอามือปิดปาก กลิ่นเหม็นของควันบุหรี่โชยเข้ามาที่จมูก “แค่กๆๆ……”

พอเห็นชูหยุนเฟิงเดินมา เธอรีบเอาตัวหลบอย่างรวดเร็ว “หลีกไป……” เธอไม่ได้ต้องการให้เขากอด

กู้ฮอนโกรธ​จนกำหมัดแน่น​ จนเล็บแทบจะฝังลงไปกลางฝ่ามือ……

หลังจากที่ฉิงฮัวบอกเธอว่า​ เป่หมิงโม่นอนโรงพยาบาล​ เธอแทบจะไม่ต้องเดา​ ก็รู้ว่าเขาคนนี้ต้องนอนอยู่ที่ห้องนี้แน่นอน​

เพราะว่าสองปีก่อน​ เขาก็เคยประสบอุบัติเหตุ​ ตอนนั้นเธอยังเป็นเลขาของเขาอยู่

การเดิมพันเจ็ดวันในตอนนั้น​ ก็เริ่มขึ้นที่ห้องVIPห้องนี้

ห้องนี้ก็เป็นเหมือนสุสานของเขานั่นเอง

แค่เขาเกิดอุบัติเหตุขึ้น​ เขาต้องอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน

“เขาไม่ได้เป็นคนให้​ เขาแย่งกระโปรงที่เดิมทีมันควรเป็นของฉันไปอย่างหน้าไม่อาย​ แล้วยังเอากระโปรงที่เป็นคนละตัวมาให้อีก” เธอกัดฟันกรอด​ จ้องเป่หมิงโม่อย่างเอาเป็นเอาตาย​ แต่กลับหันไปพูดกับชูหยุนเฟิง

“เอ๊ะ……” ชูหยุนเฟิงตะลึง​ เขาเกาหัว​ “เป่หมิงเอ้อ​ นายไปแย่งกระโปรง​ของฮอนฮอนทำไมล่ะ…...พวกเรารู้จักกันมาตั้งหลายปี ไม่ยักรู้ว่านายชอบทำอะไรแบบนี้ด้วย”

เป่หมิงโม่กลอกตาใส่ชูหยุนเฟิง เขาวางบุหรี่ลง​ ดึงชุดราตรีที่อยู่ในมือชูหยุนเฟิงกลับมา​ แล้วพูดไล่เขา​: “ชูเอ้อ​ นี่ไม่ใช่เรื่องของนาย​ ไสหัวไปได้แล้ว”

“เห้ๆๆ​ ฮอนฮอน เพิ่งมาก็จะให้ฉันไปแล้วหรือ​ เธอนี่ไม่มีมนุษยธรรมกับเพศตรงข้ามเลย……” ชูหยุนเฟิงส่งเสียงเอะอะ​ มองกระโปรงในมือที่ถูกเป่หมิงโม่ดึงกลับไป​ เขาทำได้แค่ดึงมือเล็กของกู้ฮอนมา……

“……” กู้ฮอนเหลือบตาลง​ มองมือของชูหยุนเฟิงที่จับมือเธอแน่น​ เธอขมวดคิ้วโดยอัตโนมัติ​