เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 314

ตอนที่314พวกเขาหมั้น พวกเราออกเดต2

“ชูหยุนเฟิง” เป่หมิงโม่เองก็เห็นภาพนี้เช่นกัน​ สายตาเขาดูน่ากลัว

“อา” ชูหยุนเฟิงทำเหมือนนึกอะไรขึ้นได้​ “ก่อนหน้านี้เฟยเอ๋อพูดว่า​ ขอบคุณ​ที่นายส่งชุดกระโปรงให้เธอ​……คงไม่ใช่……คงไม่ใช่นายเอาชุดกระโปรงของฮอนฮอนไปให้เฟยเอ๋อหรอกนะ”

นิ้วมือของกู้ฮอนสั่น

ชูหยุนเฟิงรู้สึกได้​ เขาจับกำปั้นเล็กไว้แน่น​ “พระเจ้า​ เป่หมิงเอ้อ​ นึกไม่ถึงว่านายจะทำเรื่องแบบนี้ได้​ นายทำแบบนี้​ก็แสดงว่านายเอนเอียงไปทางเฟยเอ๋อมาก​ แล้วนายจะคิดเยอะอีกทำซากอะไร​ ยังไงเรื่องที่นายหมั้นกับเฟยเอ๋อ ก็เป็นเรื่องที่ตัดสินใจไปแล้ว……” ​

ตุ้บ

เหมือนกับว่าเสียงพูดจะหยุดไป

ชูหยุนเฟิงพูดโพล่งออก​ ถึงได้รู้ว่ามันหยุดไม่ทันแล้ว

ใบหน้ากู้ฮอนแข็งทื่อ

ดวงตาของเป่หมิงโม่สลด

“ชูหยุนเฟิง นายไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้”

ชูหยุนเฟิงรีบเอามือปิดปาก……

“ไม่ต้องไปหรอก” เสียงเฉียบของกู้ฮอนหยุดไว้

จากนั้น​ เธอหันไปมองชูหยุนเฟิง แล้วพูดออกมาทีละคำ​ “เขาจะหมั้นกับแสงจันทร์สีขาวของเขาใช่ไหม”

“……” ชูหยุนเฟิงไม่กล้าส่งเสียงออกมา​ เขากลอกลูกตาไปมาระหว่างเป่หมิงโม่และกู้ฮอน

พอเห็นท่าทางหลบหน้าของเขา​ กู้ฮอนก็ยิ่งชัดเจน

หัวใจ เต้นอย่างแรง​ ราวกับว่ามันร่วงลงไปในเหวลึกอย่างฉับพลัน​

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก​ พยายามระงับความเจ็บปวดที่ค่อยๆแผ่ขยายเข้าไปในหัวใจ​ เธอหัวเราะ​อย่างเย็นชา​ จากนั้นก็หันกลับไปมองเป่หมิงโม่อย่างลึกซึ้ง——

“กระโปรง​ตัวนี้​ มันไม่ใช่ตัวเดิมตัวนั้น​ ถึงนายจะเอาตัวที่เหมือนกันร้อยตัวให้ฉัน มันก็ไร้ความหมาย​ แต่ว่า​ ตอนนี้​ถึงนายจะเอากระโปรงตัวเดิมมาให้​ ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันพิเศษอะไรแล้ว”

เธอชะงัก​ ดวงตาเป็นประกาย​ ในน้ำเสียงมีความสั่นเครือแฝงอยู่​ “ชุดราตรีตัวนั้น​ ถือซะว่าเป็นของขวัญที่ฉันมอบให้ในวันหมั้นของพวกคุณแล้วกัน​ คุณเป่หมิง……ฉันขอให้พวกคุณมีหลุมฝังศพ​ร่วมกัน​(สามีภรรยา​รักใคร่กลมเกลียว​)​ ให้กำเนิดปีศาจในเร็ววัน(มีลูกในเร็ววัน)​ สุขภาพ​ร่างกายค่อยๆทรุดโทรม​(สุขภาพร่างกาย​แข็งแรง​)​ ขอให้ทุกเรื่องเป็นเหมือนเกม(สมปรารถนาทุกเรื่อง)​”

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว​แน่น​ ฉับพลัน​เขารู้สึกกลัวท่าทางที่แสนจะเย็นชาของเธอ……

“ว้าว” ชูหยุนเฟิงช็อก​ ดุเดือดมาก​ แต่ยังไงเขาก็ชอบ​ เขามองกู้ฮอนด้วยสายตาชื่นชม​ “ฮอนฮอน เธอมีฟืนมากเกินไป(มีความสามารถ​เกินไป)​”​

กู้ฮอนหมุนตัว​ จับมือของชูหยุนเฟิงแล้วเดินออกไปข้างนอก……

“เอ๊ะ​ ฮอนฮอน พวกเราจะไปไหนกัน” ชูหยุนเฟิงโดนลากออกมาด้านนอก​ พร้อมกับหันกลับไปมองใบหน้าสีดำเคร่งเครียดที่ดำยิ่งกว่าสีหมึกเสียอีก……

เป่หมิงโม่ทำสีหน้าประมาณ​ว่า​ ‘ถ้าแกกล้าไปกับเธอ​ แกได้ตายแน่’

แต่กลับได้ยินเสียงนุ่มที่คาดไม่ถึงลอยขึ้นมา​: “หยุนเฟิง พวกเขาหมั้นกัน​ พวกเราก็ไปเดทกันเถอะ……”

เป่หมิงโม่กำหมัดแน่น

ฟืบ……ได้ยินเสียงชูหยุนเฟิงชะงัก

*

กู้ฮอนลากชูหยุนเฟิงออกไปจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ๆ ฮอนฮอนเดินช้าๆหน่อยสิ……เธอจะพาฉันไปไหนกันแน่……” ชูหยุนเฟิงไม่ยอมหยุดพูดตลอดทาง

แต่กู้ฮอนไม่ได้พูดอะไรสักคำตลอดทาง

ตอนที่เดินลงบันไดของโรงพยาบาล เพราะเธอเคลื่อนไหวเร็วเกินไป ทันใดนั้น——

กึก~

รองเท้าส้นสูงเบี้ยว จนส้นรองเท้าหลุดออกมา

เธอสลัดรองเท้าออกทันทีด้วยความโกรธ

เหลือแค่เท้าที่สวมถุงเท้าเหยียบอยู่บนพื้นเย็น แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บ หรือว่าเจ็บจนไม่รู้สึกไปแล้ว……

“นี่ ฮอนฮอน เธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ นี่มันฤดูหนาวนะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา……”

ชูหยุนเฟิงรีบย่อตัวลงตรงหน้ากู้ฮอน

“นายจะทำอะไรน่ะ” เธอตกใจ

เขาหันหน้ากลับมามองเธอ: “แบกเธอไง”

ไม่รู้ว่าทำไม คำพูดสามคำง่ายๆของชูหยุนเฟิง ทำให้น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้เป็นเวลานานไหลออกมา