เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 334

ตอนที่ 334เขาเล่นเปียโนเป็นด้วย2

ผู้ชมในโรงละครเงียบกริบไป5วินาที

Depmelsรีบปรบมือให้เป่หมิงโม่เป็นคนแรก “ยอดเยี่ยมมาก! ผมภูมิใจในตัวคุณจริงๆเพื่อนรัก!”

จากนั้น เสียงปรบมือก็ดังกระหึ่มขึ้นมาเป็นระลอกอย่างไม่ขาดสาย!

พอกู้ฮอนได้สติ ก็ลูปแก้มเย็นเยือกที่อาบด้วยน้ำตา......

เธอฟังจนร้องไห้เลยทีเดียว......

หนึ่งในผู้ชมที่มาร่วมชมครั้งนี้ ตะโกนขึ้นมาเหมือนจะจำเป่หมิงโม่ได้ “เฮ้ย เขาคือเป่หมิงเอ้อใช่ไหม?”

“เหมือนเป่หมิงเอ้อมากเลย......”

“หล่อมากเลย......เป่หมิงเอ้อหล่อกว่าในรูปอีกนะเนี่ย......”

“พระเจ้า เขาเล่นเปียโนเป็นด้วย......เขาสามารถเป็นราชาแห่งนักเปียโนได้เลยนะเนี่ย......”

“ซาบซึ้งใจมากเลย......ที่แท้Depmelsเป็นเพื่อนเก่าของเขานี่เอง......”

“คนเก่งอ่ะ......”

จังหวะที่เหล่าผู้ชมที่จำเป่หมิงโม่ได้ กำลังเตรียมกูขึ้นไปล้อมวงบนเวทีนั้น

เป่หมิงโม่รีบเดินลงมาจากเวที ก่อนจะจับมือเธอขึ้นมา เม้มปากยิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณเข้าใจหรือยัง?”

“หา?” เธอตอบอย่างงงงวย น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มยังคงอาบแก้มอยู่

เธอมองนัยน์ตาประกายแวววาวดุจดวงดาวคู่นั้นของชายหนุ่ม วินาทีนี้ เธอรู้สึกว่าเป่หมิงโม่ที่เล่นเปียโนนั้นหล่อเหลาเหลือเกิน......

เธอมองเขาที่ยิ้มอย่างได้ใจนั้น มองในหน้าคมสันอันหล่อเหลาไร้ที่ตินั้น

หากไม่ใช่เพราะเธอรู้จักเขาเป็นอย่างดีมาก่อน คงหลงเสน่ห์ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบคนนี้ไปแล้ว!

เพียงแต่

น้ำตาของเธอไหลรินเพราะซาบซึ้งกับบทเพลงที่เศร้าโศกบทนี้

ไม่ใช่เพราะชายหนุ่มคนนี้

อีกอย่าง เขาผู้ที่กำลังจะหมั้นหมายกับผู้หญิงอีกคน จะมานั่งเล่นเปียโนแบบนี้ให้เธอได้อย่างไร?

ไม่ว่าเขาจะเล่นเปียโนเก่งแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะหล่อเหลาเพียงใด ไม่ว่าตอนนี้เขาต้องการสื่อความรู้สึกบางอย่างกับเธอก็ตาม เธอก็ไม่เชื่ออีกแล้ว!

กู้ฮอนรีบเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม ก่อนจะเม้มปากตอบเขาไปว่า “เพลงที่เศร้าหดหู่ใจของคุณเพลงนี้ ฉันฟังเข้าใจแล้วล่ะ คุณสบายใจได้เลยนะ หากคุณตายไป ฉันจะเผากงเต๊กไปให้คุณแน่นอน!”

สีหน้าของเขาหมองหม่นลงทันที

ทันใดนั้น แฟนคลับก็กรูเข้ามาล้อมเขาไว้ในชั่วพริบตา พร้อมตะโกนเรียกชื่อเขา “เป่หมิงเอ้อ เป่หมิงเอ้อ ช่วยแจกลายเซ็นให้พวกเราหน่อย......”

ผู้คนเบียดเสียดกันเข้ามาเรื่อยๆ จนกู้ฮอนถูกเบียดให้ออกห่างจากเขาไปไกลหลายเมตร......

ท่ามกลางฝูงชนที่กั้นเขาและเธอออกจากกัน ดวงตาลุ่มลึกสุดจะหยั่งถึงของเขาจ้องมองเธออย่างไม่วางตา ประหนึ่งเสือดาวจดจ้องเหยื่อที่เตรียมจะตะครุบ

ไม่ใช่คนที่เธอเฝ้าคอย

“ยิ่งหวั่น” ป่ายมู่ซีขมวดคิ้วอย่างเป็นห่วงเป็นใย “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ซูยิ่งหวั่นหันกลับไป ก่อนจะส่ายหน้าด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว ก่อนจะเดินตรงไปยังโซฟา

ป่ายมู่ซีเดินตามเข้ามาในห้อง ก่อนจะมองไปยังขวดเหล้าเปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะ “คุณดื่มเหล้าเหรอ?”

ซูยิ่งหวั่นกุมหน้าผาก ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาเป็นสายอีกครั้ง “คุถณป่าย......ฉันเหนื่อยเหลือเกิน......ผ่านมานานหลายปีแล้ว......ฉันเหนื่อยมากจริงๆ ......”

ป่ายมู่ซีถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะช่วยซูยิ่งหวั่นเก็บกวาดห้อง

ตอนที่เขากำลังถูห้องอยู่นั้น อยู่ๆ ซูยิ่งหวั่นก็โผเข้ากอดเขาจากทางด้านหลังพร้อมเสียงสะอื้น

“คุถณป่าย ทำไมตอนนี้มีแค่คุณที่คอยอยู่เคียงข้างฉันล่ะ? ฮือๆ ......”

ป่ายมู่ซีสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหยุดงานในมือลง หันกลับมาพร้อมขมวดคิ้วและดึงมือของซูยิ่งหวั่นลงมา “อย่าทำแบบนี้ ยิ่งหวั่น......”

ซูยิ่งหวั่นกลับโผเข้าไปในอ้อมอกของป่ายมู่ซีอย่างดื้อรั้น ก่อนจะร้องไห้สะอึกสะอื้น “คุถณป่าย......ในเมื่อเขาส่งดอกไม้ให้ฉันต่อหน้าสื่อมวลชนแล้ว ทำไมกลับให้คนมาทำลายดอกไม้นั้นทิ้งไป และยังบอกอีกว่าทั้งหมดเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกันเท่านั้น? ฮือๆ......คุถณป่าย เขาโหดร้ายเหลือเกิน......ฉันเฝ้ารักเขามาสิบปีแล้วนะ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคืออะไร? เฟยเอ๋อกลับมา พร้อมหน้าตาที่น่าเกลียดขนาดนั้น เขาก็ยังกลับไปหาเธอ! ทำไมเขาถึงไม่ยอมรับในตัวฉันล่ะ......หืม? เพราะอะไรกัน......คุถณป่าย......ฮือ......”

ป่ายมู่ซีมองซูยิ่งหวั่นที่ห้องห่มร้องไห้อย่างเป็นห่วงเป็นใย ก่อนจะพูดขึ้นอย่างระอา “ยิ่งหวั่น ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้นะ จนขนาดนี้แล้วก็ยังตัดใจจากเขาไม่ได้อีกเหรอ?”

“แต่ฉันไม่อยากยอมรับ......” ซูยิ่งหวั่นพูดเจือเสียงสะอื้น “หลายปีมานี้......คนที่คอยอยู่เคียงข้างเขามาโดยตลอดคือฉันคนนี้......”

“ช่างเถอะ ยิ่งหวั่น ในเมื่อเฟยเอ๋อกลับมาแล้ว เป่หมิงโม่จะแต่งงานกับเธอ ก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้วล่ะ......”