เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 335

ตอนที่335 ลูกชายเผากงเต๊กให้พ่อที่เสียไป1

“ไม่!” ซูยิ่งหวั่นส่ายหน้าอย่างไม่ยินยอม “ไม่มีอะไรสมควรหรือไม่สมควร! ทำไมพวกคุณทุกคนถึงคิดว่ามันเป็นเรื่องที่สมควร? เหตุการณ์ไฟไหม้ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น! ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นทั้งนั้น......ฮือๆ ......คุถณป่าย คุณเห็นหรือยัง? คืนนี้ ที่งานแสดงเปียโนของDepmels เขาได้ขึ้นไปเล่นเพลง (Steel of Worry) ......นั่นเป็นเพลงที่เขารักมาก เขาแต่งขึ้นมาเพื่อคุณแม่ของเขา......หลายปีมานี้ เขาไม่เคยยอมเล่นเพลงนี้ต่อหน้าผู้คนเลย คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้ เขากลับเล่นเพลงนี้ต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น......คุถณป่าย คุณเห็นไหม......ฮือ......”

ป่ายมู่ซียกมือหยาบหนาขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือ “ยิ่งหวั่น อย่าคิดถึงเรื่องพวกนี้อีกเลยนะ......”

“ฉันจะไม่คิดได้อย่างไร? ก็ฉันรักเขา......ฉันรักเขามาก รักเขามากจริงๆ......แต่ทำไมเขาถึงไม่เคยชายตามามองฉันบ้างเลย? เพราะอะไรกัน......” ซูยิ่งหวั่นร้องไห้พรั่งพรูออกมา ก่อนจะคว้ามือของป่ายมู่ซีขึ้นมาฉับพลัน “คุถณป่าย คุณจะช่วยฉันใช่ไหม......”

ป่ายมู่ซีตกตะลึงกับสายตาที่ร้อนรนของซูยิ่งหวั่น

ก่อนจะรีบชักมือกลับ “ผมช่วยคุณแน่นอน แต่ยิ่งหวั่น คุณอย่าเพิ่งคิดมากไปเลยนะ อื้ม?”

“ฮือๆ คุถณป่าย......ฉันเหลือแค่คุณคนเดียวแล้ว เหลือแค่คุณคนเดียวแล้วจริงๆ ......”

ซูยิ่งหวั่นร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของป่ายมู่ซีอีกรอบหนึ่ง ประหนึ่งพบท่อนไม้ที่ลอยอยู่กลางทะเลกว้าง กอดแน่นไม่ยอมปล่อย......กอดจนแน่นไม่ยอมปล่อยมือ

*

วันต่อมา ณ คฤหาสน์ตระกูลเป่หมิง

ข่าวที่เป่หมิงโม่ขึ้นไปเล่นเปียโนที่งานแสดงเปียโนของDepmelsนั้น ดังกระฉ่อนไปทั้งเมืองAแล้ว

คุณชายสามตระกูลเป่หมิงเป่หมิงยัน ก็ป่าวประกาศข่าวเด่นประเด็นร้อนนี้ ให้กับคนในตระกูลเป่หมิงแต่เช้า

ซึ่งเวลานี้ เป็นเวลาที่สมาชิกทุกคนทั้งหัวหงอกหัวดำลูกเล็กเด็กแดงของบ้านตระกูลเป่หมิง กำลังรับประทานมื้อเช้ากันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

“อ้าว ทำไมทุกคนถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยล่ะ? ดูไม่ออกเลยนะเนี่ย ว่าเป่หมิงเอ้อจะเล่นเปียโนเก่งขนาดนี้......เป่หมิงเอ้อมาบริษัทผมเถอะ ผมจะปั้นให้นายเป็นนักเปียโนเลย......”

เป่หมิงยันยิ้มกรุ้มกริ่ม พร้อมดึงเก้าอี้ออกมาตัวหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงไป

เป่หมิงโม่เลิกคิ้วอย่างไม่แยแส ก่อนจะชายตาไปมองเป่หมิงยันอย่างไม่ไยดี

“คุณชายสาม อย่าพูดเรื่องไร้สาระ!” คุณท่านเป่หมิงตำหนิขึ้นมา จากนั้นก็มองไปดูสีหน้าของเป่หมิงโม่ ก่อนจะแอบถอนหายใจ ความจริงแล้ว เรื่องที่คุณชายสองเล่นเปียโนได้นั้น เขาก็รู้มาโดยตลอด

เมื่อเป่หมิงยันโดนดุแบบนั้น ก็ได้แต่หันไปหาเจ้าตัวแสบทั้งสองที่อยู่ข้างๆ โต๊ะ

เฉิงเฉิงนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น ราวกับข่าวที่เป่หมิงยันพูดเมื่อสักครู่นั้น เป็นข่าวพยากรณ์อากาศอย่างไงอย่างงั้นเลย ดูไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย

“เฮ้ หลานรักทั้งสอง พ่อของพวกเธอเล่นเปียโนได้ยั่วยวนขนาดนั้น พวกหลานๆไม่ดีใจเหรอ?”

หยางหยางเอียงคอมองเป่หมิงยัน ก่อนจะจิ้มแซนด์วิชคำใหญ่ใส่เข้าไปในปาก ปากน้อยๆ ยังไม่ลืมที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ฮึดฮัดว่า “เขายั่วยวนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเราไม่ทราบ?”

เป่หมิงยันกวาดตามองเด็กน้อยทั้งสองที่ดูเย็นชานั้น จนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เจ้าสองแสบ ยังงอนเรื่องงานหมั้นของพ่อเธอกับน้าเฟยเอ๋ออยู่ใช่ไหมเนี่ย?”

เฉิงเฉิงค้อนใส่เป่หมิงยัน “คุณอาสามคิดว่าแค่การงอน จะสามารถเปลี่ยนใจพ่อได้เหรอครับ?

“เอ่อ......เหมือนจะไม่ได้......” เป่หมิงยันตอบพร้อมเกาหัวยิกๆ

“เพราะงั้น จะงอนไปให้ได้อะไรขึ้นมาอีกล่ะครับ?” เฉิงเฉิงตอบพร้อมยักไหล่ ก่อนจะกินต่ออย่างสุภาพ

หยางหยางกลับยื่นนิ้วน้อยๆ ออกมา กวักเรียกเป่หมิงยันให้เข้าไปใกล้ๆ ......

ดวงตาดุจตาเหยี่ยวจ้องไปที่แผ่นไม้นั่นอย่างไม่วางตา โดยเฉพาะตัวอักษรที่สลักไว้บนนั้น น่าเวทนาเกินกว่าจะทนดูได้!

เป่หมิงยันตะลึงงันไปสามวินาที ก่อนจะหัวเราะออกมาดังลั่น “ฮ่าๆๆๆๆ ......”

หยางหยางเหลือบมองเป่หมิงยัน ก่อนจะยื่นมือน้อยๆ ไปแย่งแผ่นไม้มาจากมือของเป่หมิงยัน ก่อนจะพูดอย่างจริงจัง

“คุณอาสามครับ คุณอาเป็นคนไม่รู้หนังสือหรือเปล่า? ก็เห็นกันอยู่ว่ามันเขียนว่าเป่หมิงโม่ มันเขียนว่าเป่หมิงเย่เฮยถู่ซะที่ไหนเล่า? อีกอย่าง รบกวนสำรวมกิริยาต่อหน้าป้ายวิญญาณของพ่อผมด้วย! ผมยังไม่ได้ทำฐานวางป้าย เพราะฉะนั้นป้ายวิญญาณนี้จึงยังตั้งขึ้นไม่ได้......”

หยางหยางพูดอย่างว้าวุ่น โดยไม่ได้สนใจเป่หมิงโม่ที่นั่งหน้าเขียวอยู่ตรงข้าม

“ฮ่าๆๆ......เป่หมิงเอ้อ ลูกชายนาย......ฮ่าๆๆ......สุดยอดไปเลย......” เป่หมิงยันหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมองดูท่าทางที่จริงจังของหยางหยาง

คุณท่านเป่หมิงขมวดคิ้วตำหนิขึ้นมาว่า “คุณชายสาม หยุดก่อความวุ่นวายได้แล้ว!”

“ฮ่าๆ......พ่อ คนที่ก่อความวุ่นวายน่าจะเป็นหลานชายสุดที่รักของพ่อนะครับ......” เป่หมิงยันหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมาเลยทีเดียว

ตั้งแต่ต้นจนจบเป่หมิงโม่นั่งเก็บอาการโดยไม่พูดอะไรเลย แต่ส้อมในมือเขานั้นเริ่มบิดงอแล้ว

เฉิงเฉิงชายตาดูแผ่นไม้ในมือของหยางหยาง ก่อนจะพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า “ตัวเฮยกับตัวถู่สลักกันห่างเกินไป สลักให้ชิดกันอีกหน่อย ถึงจะเป็นตัวโม่（อักษรจีน）”

“ออ! ครั้งหน้าผมจะระวังให้มากขึ้น!” หยางหยางตอบอย่าเชื่อฟัง

“ยังมีครั้งหน้าอีกเหรอ? ฮ่าๆ......” เป่หมิงยันพูดพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย “โอ้โห หยางหยางนี่ยอดเยี่ยมไปเลย......จะแช่งพ่อตัวเองให้ตาย ก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้หรือเปล่า......”