เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 336

ตอนที่336 ลูกชายเผากงเต๊กให้พ่อที่เสียไป2

แต่หยางหยางกลับมองบนใส่เป่หมิงยันอย่างไม่คาดคิด “คุณอาสามครับ ป้ายวิญญาณก็อยู่นี่แล้ว ยังจำเป็นต้องสาปแช่งให้เขาตายอีกเหรอ?”

นั่นก็หมายความว่า หยางหยางถือว่าพ่อของตัวเองได้ตายไปแล้ว

“......” เป่หมิงยันหัวเราะดังลั่นบ้านโดยไม่เกรงกลัวใครอีกต่อไป

จากนั้น หยางหยางก็หยิบทิชชูที่ยับยู่ยี่ออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็หาปากกามาเขียนคำว่า (เปียโน)บนทิชชู

ก่อนจะขอไฟแช็กกับเป่หมิงยัน

ก่อนจะเผากระดาษทิชชูที่เขียนคำว่า (เปียโน) นั้น ต่อหน้าทุกคน......

“ไอ้หยา หยางหยางห้ามเล่นไฟ!” ผู้ใหญ่หลายคนรีบห้ามปรามอย่างตกใจ

หยางหยางกลับพูดกับเป่หมิงยันว่า “คุณอาสามบอกว่าพ่อผมเล่นเปียโนเป็นใช่ไหมครับ? งั้นผมจะเผาเปียโนไปให้หลังหนึ่ง ให้เขาเล่นจนกว่าจะพอใจ!”

ทันใดนั้น ปัง

เสียงดังลั่นขึ้น

เป่หมิงโม่ตบโต๊ะอาหารดังสนั่นไปทั้งบ้าน

“เป่หมิง ซี หยาง!”

มือน้อยของหยางหยางกระตุกเล็กน้อยด้วยความตกใจ ก่อนจะปล่อยทิชชูที่ยังไหม้ไม่หมดนั้นลงไปบนโต๊ะอาหารจนเริ่มไหม้ผ้าปูโต๊ะแสนแพงนั้น......

“เป่หมิงโม่! นายจะร้องโวยวายกับผีเหรอไง! เสียงดังแล้วยังไง?”

ใจความสำคัญของประโยคโวยวายกับผีที่หยางหยางพูด คือคำว่า ‘ผี’

เป่หมิงโม่โกรธจนหน้าดำเป็นตะโก ให้ตายเถอะไอ้ลูกบ้านี่กล้าแช่งให้เขาตายเลยเหรอ!

พ่อลูกก็เริ่มเผชิญหน้ากันอย่างคุมเชิงในชั่วพริบตา!

“อุ้ย ไฟไหม้แล้ว ยังไม่มีคนมารีบดับไฟอีก!” เจียงฮุ่ยซินรีบพูดขึ้นอย่างทันควัน พอเห็นบรรยากาศของพ่อลูกคู่นี้เริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงรีบยืนขึ้นจากเก้าอี้และยื่นมือไปอุ้มหยางหยางมาทันที “หยางหยางเด็กดี เดี๋ยวย่าพาหนูไปล้างมือก่อนนะ เป็นเด็กเป็นเล็กห้ามเล่นไฟนะรู้ไหม ถ้าเล่นไฟจะฉี่รดที่นอนนะ......”

“โอ๊ย คุณย่าครับผมยังเถียงกับเขายังไม่จบเลย......เล่นไฟจะฉี่รดที่นอนจริงๆ เหรอครับ? แต่หยางหยางแค่เล่นจุดไฟ ไม่ได้เล่นไฟนี่นา......”

เสียงของหยางหยางค่อยๆ ไกลออกไป

คนรับใช้ในบ้านรีบมาล้อมโต๊ะอาหารเพื่อดับไฟกันจ้าละหวั่น

เมื่อเฉิงเฉิงเห็นคุณย่าอุ้มหยางหยางเข้าไปในห้องน้ำ ก็รีบกระโดดลงจากเก้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบไปหยิบแผ่นไม้ที่หยางหยางทิ้งไว้บนโต๊ะอาหารนั้นขึ้นมาแนบอก เพราะเกรงว่าแผ่นไม้นั้นจะโดนเผา

เป็นภาพที่เป่หมิงโม่เห็นแล้ว เดือดดาลขึ้นกว่าเดิม!

เพราะลูกขายทั้งสองของเขาเห็นป้ายวิญญาณนี้มีค่ากว่าชีวิตตัวเอง

“เป่หมิงซีเฉิง เอามันมาให้พ่อ!” เขายื่นมือไปขอป้ายวิญญาณที่อยู่ในมือของเฉิงเฉิง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยือก

เฉิงเฉิงกลับกอดป้ายวิญญาณค่อยๆ ถอยร่นไปข้างหลังพร้อมส่ายหน้าปฏิเสธ “ผมไม่ให้!”

“เป่หมิงซีหยางเล่นเป็นเด็กๆ หรือแกก็จะเอากับเขาด้วยเหรอ?” เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วอย่างโกรธจัด

ลูกชายของตัวเองได้เตรียมป้ายวิญญาณไว้ให้ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว!

“พ่อยังแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่แม่ได้เลย ทำไมผมต้องเป็นเด็กดีด้วย?”

แต่พอนึกถึงสิ่งที่เป่หมิงโม่พูดเมื่อคืนนี้ว่า ขอแค่เธอยอมไปชมงานแสดงดนตรี เขาก็จะพาลูกๆ มาอยู่ที่นี่

ตอนนี้ เธอแทบอดรนทนไม่ไหวที่จะได้เจอกับลูกๆแล้ว

เธอรีบส่งข้อความไปให้เขา เพราะกลัวเขาจะไม่รักษาคำพูด

(อย่าลืมคำสัญญาที่คุณเคยให้ไว้ คืนนี้ฉันต้องการเจอลูกๆของฉัน)

เวลานี้ เป่หมิงโม่ที่เพิ่งหัวเสียอยู่ในบ้านตระกูลเป่หมิง จากเรื่องป้ายวิญญาณนั้น พอมาเห็นข้อความที่เธอส่งมา ก็ขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างเคร่งเครียดมากขึ้นกว่าเดิม......

*

เพียงแค่กู้ฮอนคิดถึงภาพการย้ายเข้ามาอยู่ของลูกๆ เธอก็อดที่จะอมยิ้มอย่างมีความสุขไม่ได้

เธอไม่รู้ว่าทำไมเป่หมิงโม่ถึงได้ยอมจำนนในท้ายที่สุด คิดแต่เพียงว่าคืนนี้ควรทำอาหารมื้อใหญ่เพื่อต้อนรับลูกๆ ควรเพิ่มเตียงและผ้าห่มสำหรับลูกๆ......

และข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันด้วย......

ดังนั้นเธอจึงรีบออกไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ต

ท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาในซูเปอร์มาร์เก็ตอันกว้างใหญ่นี้ บางครั้งก็จะต้องเจอเข้ากับคนที่ไม่อยากเจออยู่บ่อยๆ!

“ฮอนฮอน?”

น้ำเสียงที่แฝงความไม่มั่นใจ ที่เธอคุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ

กู้ฮอนหันกลับไปมองตามเสียงเรียกนั่น