เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 338

ตอนที่ 338 รู้ตัวเมื่อสายไป2

กู้ฮอนหัวเราะอย่างเอือมระอา คนเรามักจะเป็นแบบนี้แหละ มารู้คุณค่าของสิ่งที่เคยมี ก็ตอนที่เสียมันไป หากไม่เป็นแบบนี้ หยูฟืนจะรู้ตัวหรือเปล่า?

แต่เธอรู้ตัวช้าเกินไปเสียแล้ว!

บางครั้งความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจ ก็จะกลายเป็นบาดแผลที่ติดอยู่ในใจตลอดไป

ไม่ว่าจะเยียวยาอย่างไรก็ตาม รอยแผลก็ไม่อาจจางหายไป!

เธอจะตั้งหน้าตั้งตารอดูจุดจบของตระกูลกู้!

เธอเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมบอกกับตัวเองว่า “กู้ฮอน ทุกอย่างได้ผ่านไปแล้ว! ต่อจากนี้ไป เธอต้องมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง! ”

เธอยืนตรงขึ้นมา ก่อนจะก้าวขาออกเดินพร้อมรอยยิ้ม เพื่อต้อนรับชีวิตที่จะมีลูกๆ มาอยู่ข้างกาย......

*

หน้าประตูโรงเรียนผู้ดีที่ดีที่สุดในเมืองA มีรถเก๋งสีดำจอดอยู่

ช่วงเวลาเลิกเรียน

เฉิงเฉิงเดินสะพายกระเป๋าออกมาจากโรงเรียน

หยางหยางกำลังเล่นวิ่งไล่จับกับเด็กผู้หญิงสองสามคน

เป่หมิงโม่นั่งมองอยู่ในรถ พอเห็นภาพนี้สีหน้าก็หม่นลงอย่างเสียไม่ได้

ฉิงฮัวรีบเปิดประตูรถลงจากห้องคนขับ และเดินไปรับคุณชายน้อยทั้งสอง

“เอ๊ะ คุณลุงฉิงฮัว ทำไมวันนี้เป็นลุงมารับพวกผมล่ะครับ?” หยางหยางโบกมือลาเด็กสาวเหล่านั้นพลางถามฉิงฮัว

เฉิงเฉิงเห็นพ่อของเขานั่งอยู่ในรถที่จอดอยู่ตรงริมถนนทันที

“ผมมารับคุณชายน้อยทั้งสองคนไปที่ที่หนึ่งน่ะครับ” ฉิงฮัวตอบกลับไป

“ไปไหนครับ?” หยางหยางถามอย่างสงสัย

“ไปบ้านคุณกู้ฮอนครับ......” ฉิงฮัวตอบอย่างราบรื่น เพราะเขารู้ว่าต้องตอบแบบนี้เท่านั้น คุณชายน้อยทั้งสองถึงจะยอมนั่งรถคันเดียวกันกับเจ้านายของเขา

“ว้าว ไปบ้านแม่เหรอครับ? สุดยอดไปเลย!” หยางหยางตาเป็นประกายในทันที

“จริงเหรอครับ?” เฉิงเฉิงถามอย่างตื่นเต้น

“จริงครับ เชิญคุณชายน้อยทั้งสองขึ้นรถเถอะครับ......”

พอฉิงฮัวพูดจบปุ๊บ ก็เห็นหยางหยางชายตามองไปยังรถที่จอดอยู่ริมถนนคันนั้น

ก่อนจะขมวดคิ้วน้อยๆขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณพ่อตัวดีก็อยู่ด้วยเหรอครับ? เขาก็จะไปบ้านแม่พร้อมเราเหรอครับ?”

ฉิงฮัวหันไปมองเป่หมิงโม่ที่นั่งอยู่ในรถ “เอ่อ......ใช่ครับ......”

“เพราะอะไรครับ? เขาก็มีคุณน้าประหลาดคนนั้นแล้วนี่ ทำไมต้องมาแย่งคุณแม่กับพวกเราอีก?”

ฉิงฮัวมองหยางหยางอย่างจนปัญญา “เรื่องนั้น......คุณชายน้อยหยางหยางขึ้นรถไปถามด้วยตัวเองเลย ดีไหมครับ?”

“เชอะ! ไม่เอาหรอก!” เห็นได้ชัดว่าหยางหยางยังคงโกรธอยู่ “คุณลุงฉิงฮัวครับ พวกเราขอนั่งรถอีกคันไปบ้านคุณแม่นะครับ คุณลุงช่วยนำทางให้ด้วยนะครับ!”

“คือ......” ฉิงฮัวหันกลับไปมองเป่หมิงโม่อย่างลำบากใจ

พอหันกลับมา ก็เห็นเฉิงเฉิงโบกแท็กซี่คันหนึ่งแล้ว

เขามองเธออย่างคับแค้นใจ “ทำไมถึงเป็นผมไม่ได้ล่ะ? คุณอย่าลืมสิ ถ้าไม่มีผม คุณจะมีลูกได้เหรอ?”

เธอมองบนใส่เขาอย่างแรง ก่อนจะพูดเหน็บแนมว่า “แล้วคุณคลอดลูกเองได้เหรอ? เก่งจริงก็ไถนาเอง หว่านเมล็ดพันธุ์เอง อุ้มท้องเองเลยสิ! ในเมื่อเป่หมิงโม่ก็ได้ฉายาว่าไม่มีสิ่งใดที่ทำไม่ได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

ชายหนุ่มหน้างอจนพูดไม่ออกไปเลย

บนโลกนี้ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาทำไม่ได้จริงๆเสียด้วย!

อย่างน้อยการอุ้มท้อง10เดือน ก็เป็นสิ่งที่เขาไม่มีวันทำได้!

เขาจ้องหญิงสาวอย่างดุดัน ถ้าเขามีปัญญาคลอดลูกเองได้ ตอนนั้นเขาจะดั้นด้นไปหาผู้หญิงมาอุ้มบุญให้ทำไมกัน?

แต่ เป่หมิงเอ้อไม่อาจยอมแพ้ มีมาดจนเคยตัว ต่อให้ไปเผลอกินรังแตนเข้าไป ก็ยังคงรักษาภาพลักษณ์ของเทพบุตรที่ถือเนื้อถือตัวเอาไว้เสมอ

ความเพิกเฉยจนดูหยิ่งยโส!

เขาเม้มเรียวปากบางเฉียบอย่างเจ้าเล่ห์ “อยากเจอพวกเขาเหรอ ได้เลย! ลูกจะต้องพักอยู่กับผมเท่านั้น ถ้าคุณไม่ย้ายไปอยู่กับผม ก็ต้องเป็นผมที่ย้ายมาอยู่กับคุณ!”

ความหมายของเขาก็คือ ไม่ว่ายังไง เขาก็จะมาอยู่คั่นกลางระหว่างเธอกับลูกของเธอ!

เธอถลึงตาใส่เขา ก่อนจะเอ็ดเสียงต่ำ

“เป่หมิงโม่! คุณจะเอายังไงกันแน่ หา? ทำไมต้องมีคุณมาคั่นกลางระหว่างฉันกับลูกๆด้วย? คุณมีสิทธิ์อะไร?”

เขายังคงเลิกคิ้วอย่างผยอง เสียงทุ้มต่ำอันไพเราะ กลับพูดจาชวนสับสนมึนงงไปหมด

“สิทธิ์ของการที่ผมเป็นพ่อของลูก สิทธิ์ในการที่ผมเป็นผู้ปกครองที่ถูกต้องตามกฎหมาย และสิทธิ์ในการที่ผมเป็นผู้ขายคนแรกของคุณ!”

ประโยคของเขาที่พูดว่าผู้ชายคนแรก พูดเหมือนตัวเองเป็นกษัตริย์ในยุคโบราณ ส่วนเธอก็คือสนมที่ถูกส่งมาบรรณาการ การที่เขาเป็นชายคนแรกของเธอนั้น เป็นบุญบารมีที่เธอสั่งสมมาตั้งแต่ชาติปางก่อนอย่างไงอย่างงั้นเลย!