เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 339

ตอนที่339 หมาป่ากับลูกแกะ1

“ผู้ขายคนแรกกับผีสิ!”

เธอโกรธจนกัดฟันกรอด ก่อนจะหันไปหยิบช้อนรองเท้าที่เพิ่งซื้อมาวันนี้

ที่สำคัญคือ เป็นช้อนรองเท้าเหล็กเบอร์ใหญ่สุด!

“คุณเชื่อหรือไม่ว่าฉันจะเอาช้อนรองเท้าฟาดคนเลวอย่างคุณให้เดี้ยงไปเลย?!”

เขาจ้องช้อนรองเท้าอย่างไม่วางตา สืบเนื่องจากการที่เขาเคยโดนเธอฟาดด้วยช้อนรองเท้าจนหัวแบะมาแล้ว จนเขาเริ่มกลายเป็นคนกลัวช้อนรองเท้าไปโดยปริยาย!

แค่เห็นช้อนรองเท้า ท้ายทอยของเขาก็เป็นตะคริวโดยอัตโนมัติ......

ซี๊ด......

เขาสูดหายใจเข้าอย่างขนลุก

“ผู้หญิงบ้า คุณจะตั้งตนเป็นศัตรูกับผมใช่ไหมเนี่ย! คุณซื้ออันใหม่มาอีกแล้วเหรอ?”

เธอแกว่งช้อนรองเท้าในมืออย่างลอยหน้าลอยตา “ใช่! นอกเสียจากว่าคุณจะออกประกาศแบนช้อนรองเท้าทั่วทั้งเมืองA! แต่ฉันก็จะหาทางสั่งซื้อออนไลน์กลับมาจากทั่วทุกมุมโลกอีกนั่นแหละ! เป่หมิงโม่ ถ้าคุณไม่ยอมคืนลูกๆให้กับฉัน ฉันก็จะเอาช้อนรองเท้าฟาดคุณทุกวัน ฟาดคุณให้ตายไปเลย......”

พูดยังไม่มันขาดคำ!

เธอก็ง้างช้อนรองเท้าในมือและหวดไปทางชายหนุ่ม

“กู้ฮอน!” เขากัดฟันเอ็ดเธอพร้อมหลบอย่างอัตโนมัติ

เธอหวดกลับไปอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้......

แต่กลับถูกชายหนุ่มผลักร่างผอมบางนั้นเข้าชิดกำแพง พร้อมร่างสูงใหญ่ที่แนบประชิดร่างเธอไว้อย่างแน่นหนา!

“เป่หมิงโม่! ไอ้คนชั่ว คุณมันเลวทรามต่ำช้า......ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ......”

ความจริงได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ท่านโม่ก็ยังคงเป็นท่านโม่ผู้ดุดันคนเดิม

แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะเป็นคู่ปรับของเขาได้อย่างไร?

ไออุ่นแห่งความเป็นบุรุษเพศ โชยมาปะทะกับพวงแก้มของหญิงสาว......

ทั้งคู่เริ่มหายใจแรงขึ้น!

มือใหญ่ของชายหนุ่มแย่งช้อนรองเท้ามาอย่างง่ายดาย!

ยืนเบียดร่างอรชรของหญิงสาว กัดฟันพูดเสียงทุ้มต่ำ

“คุณต้องการให้ผมทำอะไรอีก?! ยาก็ไม่ให้คุณกินแล้ว ดอกไม้ก็ให้คุณไปแล้ว เรื่องที่คุณหลับหูหลับตาจับคู่ให้ผมกับSoso ผมก็ไม่เอาเรื่องแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือเมื่อคืนผมถึงขั้นเล่นเปียโนให้คุณฟังไปแล้วด้วย......คุณจะเอาอะไรกับผมอีก?”

เขาตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงที่ลอดผ่านไรฟันอย่างจำใจ

ท่านโม่สาบานได้เลยว่าครั้งแรกในหลายๆเรื่องของเขา ได้ให้กับผู้หญิงคนนี้ไปหมดแล้ว เธอจะเอาอะไรกับเขาอีก?

สิ่งที่เขาต้องการก็มีเพียงเรื่องเดียว คือขอให้เธออยู่ข้างๆ เขาอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย แค่นี้มันผิดมากหรือไง?

เธอกลับหัวเราะออกมาราวกับฟังเรื่องตลกโปกฮาซะงั้น

“เป่หมิงโม่ ฉันขอย้ำอีกรอบหนึ่งนะ ที่ฉันต้องกินยา เพราะฉันเมาโดยไม่ทันระวังตัว จนทำให้คุณฉวยโอกาสทำแบบนั้นกับฉัน! ไม่งั้น ใครจะไปอยากกินยาพวกนั้นกัน? ยิ่งไปกว่านั้น ใครจะไปอยากได้ดอกไม้บ้าบอคอแตกของคุณไม่ทราบ? ใคร ใคร ใครอยากจะฟังคุณเล่นเปียโนกัน? คุณยังมีหน้ามาถามฉันว่า ฉันจะเอายังไงกับคุณ? คุณเป่หมิงคะ คุณไม่รู้สึกว่าตัวเองน่าขำบ้างเหรอ?”

“นี่คุณ......” ท่านโม่พูดไม่ออกอีกครั้ง!

เขายื่นมือไปช้อนเอวบางของเธอ ก่อนจะเอ็ดเสียงต่ำ “ผมทำเรื่องน่าอายมากมายขนาดนี้! จนตอนนี้รู้กันไปทั้งเมืองแล้ว! แต่คุณกลับไม่ต้องการมันเลยเหรอ?”

“ไม่ต้องการ!” เธอเอ่ยตอบอย่างเคียดแค้น ก่อนจะรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้น เธอตะคอกใส่เขาเพื่อห้ามปราม “ไอ้โรคจิต คุณหยุดเบียดฉันนะ......ไสหัว......อุ๊ป......”

ท่านโม่เกลียดปากนี้ที่คอยจ้องจะเอาชนะเขาอยู่ร่ำไป