เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 341

ตอนที่ 341 ภาพเหตุการณ์อันแปลกประหลาด1

อึ๋ย......คนหนึ่งเป็นผี อีกคนแปลกประหลาด มิน่าล่ะ พวกคุณสองคนถึงต้องหมั้นหมายกัน เพราะเป็นคู่ที่เหมาะสมกันแบบแปลกพิลึกดี......

ยังมีอีกเรื่อง ผมเคยได้ยินมาว่า นรกมีทั้งหมด18ขุม แต่พ่อน่าต้องตกไปในนรกขุมที่19ถึงจะถูกนะ เพราะที่นั่นเป็นนรกที่มืดที่สุด หนาวที่สุดและน่ากลัวที่สุดด้วยนะ......

พ่อผีจอมเฮี้ยน พ่อก็อยู่ในนรกคนเดียวไปเลย ไม่ต้องขึ้นมาหาพวกเราหรอก คนผีไม่ปะปนกัน......”เฉิงเฉิงมิงบนอย่างเอือมระอา “คนผีต่างกันต่างหากเล่า!”

“ฮะๆ......” กู้ฮอนหลุดขำออกมาอย่างสุดทนหยางหยางเปรียบเทียบได้เฉลียวฉลาดมาก อธิบายจากโลกมนุษย์ไปสู่โลกแห่งวิญญาณ

ฉิงฮัวแอบยืนปาดเหงื่ออยู่ข้างๆด้วยความกังวล

เป่หมิงโม่ยิ่งฟังยิ่งโมโหจนหน้าเริ่มเขียว “เป่หมิงซีหยาง! ถ้าแน่จริง ก็ลองพูดอีกครั้งสิ!”เขาเตรียมจัดการกับลูกชายตัวแสบ แต่กู้ฮอนเอาตัวเข้ามาขวางไว้ ด้วยท่าทีที่เอาเรื่อง ‘ก็ลองลงไม้ลงมือดูสิ ฉันก็จะสู้ยิบตาเหมือนกัน’!หยางหยางรีบอาศัยจังหวะนี้ ถือป้ายวิญญาณและวิ่งเข้าห้องไป เฉิงเฉิงเองก็วิ่งตามไปติดๆ......

เขาเห็นลูกๆวิ่งเจ้าห้องเธอไปต่อหน้าต่อหน้า!แต่เขาทำได้เพียงจ้องอย่างไม่สบอารมณ์เท่านั้น!

“เอาล่ะ เป่หมิงโม่! ฉันจะยอมให้เอาป้ายวิญญาณของนายไว้ในบ้านฉันก็ได้ ถึงฉันจะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ก็ตามที เพราะฉะนั้นคุณก็ไสหัวกลับไปห้องคุณได้แล้ว!” เธอพูดเย้ยเสียงเย็นต่ำ

“แต่คุณอย่าคาดหวังว่าฉันจะยอมให้ลูกๆจุดธูปไหว้คุณบ่อยๆนะ เพราะฉันกลัวว่าคุณจะกินอิ่มนอนอุ่นจนไม่มีอะไรทำแล้วออกมาหลอกหลอนคนไปทั่ว!”

“คุณฝันไปเถอะ!” เขาค้อนใส่เธอ “พวกลูกๆยังเด็กไม่รู้อีโหน่อีเหน่ หรือคุณก็ใสซื่อเหมือนพวกเขาด้วยเหรอ? คิดว่าป้ายวิญญาณอันเดียวสามารถใช้แทนตัวผมได้งั้นเหรอ?”

เมื่อสิ้นเสียงเย็นเยือก เขาก็รีบคว้าเอวบางของเธอและอุ้มขึ้นมาทันที!ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปในบ้านของเธอ......

เขาเดินเข้ามาในบ้านอย่างสบายใจเฉิบ!

ท่านโม่ผู้องอาจ! แน่นอนว่าเขาโอ้อวดความองอาจของตัวเอง!แต่สามแม่ลูกกลับไม่คิดแบบนั้น!“นี่! เป่หมิงโม่ คุณมันคนไม่มีสัจจะ คุณปล่อยฉันลงมานะ......”

เธอตะโกนด้วยเสียงที่แหบแห้งฉิงฮัวยืนอ้ำอึ้งอยู่ข้างๆประตูอย่างระแวดระวัง อันที่จริงเขาอยากถามเจ้านายว่า ในเมื่อพวกเขากลับมาอยู่ด้วยกันดั่งอสรพิษในบ่อเดียวกัน เอ้ย ไม่ใช่สิ กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน4คนพ่อแม่ลูกแล้ว คนนอกอย่างเขาควรจะกลับไปได้แล้วใช่ไหม?จนแล้วจนรอด ฉิงฮัวก็ไม่ได้พูดออกไปได้แต่ยืนแน่นิ่งอยู่ข้างประตูอย่างเงียบๆ......

หยางหยางกอดป้ายวิญญาณแนบอก ก่อนจะวิ่งหุนหันเข้าไปในด้วยความจมูกไว“ว้าว หอมจังเลย......

ไม่ได้ กินอาหารฝีมือแม่มานานมากแล้ว......”นี่เป็น ความจริงจากใจของหยางหยาง เพราะเขาเคยอยู่กับแม่มาตั้ง5ปี เรื่องอาหารการกินจึงเหมือนกับแม่ของตัวเองพอวันนี้ ได้กลิ่นอาหารฝีมือแม่อีกครั้ง เด็กน้อยก็พุ่งขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ทันที ก่อนจะยื่นมือไปหยิบจานอาหารที่ตั้งไว้จนเย็นหมดแล้ว.....

เพราะในตู้ปลานั้นยังมีดอกเหอฮอนเสียบอยู่......เพียงแต่ยิ่งเป่หมิงโม่มองตู้ปลานั้น และยิ่งมองดอกไม้ในตู้ปลานั้น คิ้วดุจฝักดาบของเขาก็ขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ!

จนเวลาล่วงเลยไปสักพักใหญ่ จนท้ายที่สุดท่านโม่ก็เอ็ดตะโรออกมาอย่างสุดทน

“กู้ฮอน! ให้ตายเถอะ เธอทำอะไรกับพวกมันเนี่ย?!!”เธออุ้มหยางหยางก่อนจะเบะปากอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันจะไปทำอะไรพวกมันได้เล่า?”

“แล้วทำไมเพียงชั่วค่ำคืน พวกมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?!”เขาเอ็ดเสียงต่ำ ก่อนจะหวนนึกถึงเมื่อคืน เขาเหมือนคนโง่ที่ถือดอกเหอฮอนที่เขาตั้งใจเลือกสรรมาด้วยตัวเอง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ดอกไม้ไร้สาระแบบนี้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่า แค่วันเดียวเท่านั้น!เมื่อคืนนี้ดอกไม้ที่เสียไว้ในตู้ปลานี้ ยังเป็นดอกเหอฮอนอันสวยสดงดงามอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเศษดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาไปเสียแล้ว

เขาก้มลงมองอย่างน่าเวทนาอยู่ข้างตู้ปลา......ปลาในตู้ปลายังคงแหวกว่ายไปมาอย่างเริงร่าและอวดดี!เฉิงเฉิงเองก็สังเกตเห็นดอกไม้ในตู้ปลานั้นอย่างชัดเจน เอ่อ เศษดอกไม้......กู้ฮอนมองบนใส่เป่หมิงโม่อย่างเอือมระอา

“ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าปลาพวกนั้นทำอะไรลงไป? คุณดึงดันที่จะใส่ลงไปในตู้ปลาเองนะ! จะโทษใครได้! เชอะ! หยางหยางเฉิงเฉิงครับ ไป เดี๋ยวแม่พาลูกๆไปล้างมือกันก่อนนะ แล้วค่อยกลับมากินข้าวกัน......”

เฉิงเฉิงเดินตามไปอย่างว่านอนสอนง่าย......หยางหยางเบิกตาโพลง ก่อนจะถามต่ออย่างสงสัย

“แม่ครับ......เจ้าปลาพวกนั้นกินดอกไม้พวกนั้นจนตายหรือเปล่าครับ?”“ไม่ใช่สักหน่อย! ดอกไม้พวกนั้นมีพิษ ถ้าปลาน้อยกินเข้าไปก็จะตายได้!”