เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 355

ตอนที่ 355 แผนการของหนุ่มน้อยทั้งสอง 1

ซูยิ่งหวั่นดูเวลาซ้ำไปซ้ำมา “เฟยเอ๋อ นี่มันจะสายแล้วนะ เธอรีบแต่งหน้าต่อเถอะ ไม่งั้นเดี๋ยวไม่กล้าออกไป เธอจะโทษฉันไม่ได้แล้วน่ะ เฮอะ ๆ ......”

ต่อมาเธอจึงให้ช่างรีบแต่งหน้าเฟยเอ๋อต่อ

จากนั้น เธอก้มเก็บนิตยสารขึ้นมาแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าหนังของเธอ แล้วหันไปมองเฟยเอ๋อที่กำลังละเมอคิดอะไรอยู่ แสดงสีหน้ายิ้มเล็กน้อย แล้วเปิดประตูออกจากห้องนั้นไป......

......

ผ่านไปครู่นึง ในห้องพักนั้นก็เงียบสงบลง

เฟยเอ๋อนั่งละเมออยู่หน้าโต๊ะแป้งนั้น เหมือนตุ๊กตาหุ่นเชิดที่ให้ช่างแต่งหน้าเธออย่างไร้ความรู้สึก......

“อุ๊ย คุณผู้หญิงเฟยเอ๋อ ทำไมถึงร้องไห้อีกแล้ว” ช่างแต่งหน้าถึงกับตกใจตาค้าง

เฟยเอ๋อรู้ตัวอีกทีน้ำตาก็ไหลคลอลงมาเต็มใบหน้าอีกครั้ง......

“ขอโทษที......ขอโทษที......”

เฟยเอ๋อพยายามกัดฟันพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ หลาย ๆ หน แต่ก็ยังห้ามน้ำตาไหลออกมาไม่ได้

เธอหลับตาลงด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจ จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นแบกกระโปรงแล้วพูดกับช่างแต่งหน้าอย่างสะอึกสะอื้น......

“ขอโทษด้วยนะ เดี๋ยวฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน......”

……

ณ สำนักงานกฎหมายหยินซือ

กู้ฮอนยังคงตั้งใจทำงานในห้องเลขานั้น

เธอกำลังช่วยหยินปู้ฝันจัดการเอกสารคดีความอยู่ รู้ตัวอีกทีเวลาก็ถึงสี่โมงเย็นแล้ว

กริ๊ง ๆ ๆ ......

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เธอหยิบขึ้นรับสายตามปกติ……

“ฮอน…...เธอยังอยู่ออฟฟิศไหม ตอนนี้ผมกำลังคุยเรื่องการสืบคดีกับลูกค้ารายหนึ่งอยู่ พอดีขาดเอกสารสำคัญเอกสารหนึ่ง รบกวนคุณส่งมาให้ผมตอนนี้ได้ไหมครับ”

สายโทรเข้าจากหยินปู้ฝัน

กู้ฮอนพยักหน้าตอบ มือถือปากกาไว้ “ได้ค่ะ รบกวนบอกฉันทีว่าเอกสารฉบับไหน แล้วให้ฉันส่งไปที่ไหน”

“คุณเข้าไปในออฟฟิศผม เอกสารฉบับนั้นน่าจะยังวางไว้บนโต๊ะทำงานของผม เก็บไว้ในแฟ้มงานที่มีรหัสโค้ดชื่อ CVPL รบกวรคุณส่งไปที่ถนนเสิ่งหัวซีเลขที่ 1โรงแรมตะวันออกตอนนี้เลย”

“ได้ค่ะ รับทราบ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

เมื่อวางสายแล้ว สายตาของกู้ฮอนมองไปที่นาฬิกาบนฝาผนังนั้นอีกครั้ง

แล้วรีบลุกขึ้นเดินไปข้างห้องทำงานของเธอ ในออฟฟิศบนโต๊ะทำงานของหยินปู้ฝันเธอเห็นแฟ้มงานรหัส CVPL ตามที่เขาพูด เธอจึงรีบหยิบมันขึ้นมา

หันไปหยิบกระเป๋าแล้วออกไปจากสำนักงานกฎหมายหยินซืออย่างเร่งรีบ……

……

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป แท็กซี่ก็ส่งเธอไปถึงหน้าประตูโรงแรมตะวันออก

กู้ฮอนจ่ายค่ารถแล้วลงจากแท็กซี่

เงยหน้าแล้วมองขึ้นไปยังโรงแรมตะวันออก

น่าจะอยู่ที่นี่ไม่ผิดแน่นอน

และแล้ว หน้าประตูโรงแรมตะวันออก เธอถูกบอดี้การ์ดสวมแว่นดำหลายคนรายล้อมไว้

เธอเห็นสื่อหลายสื่อพยายามจะฝ่าด่านของเหล่าบอดี้การ์ด แต่ไม่ได้ผล

“ขออภัยครับคุณผู้หญิง วันนี้ทางโรงแรมของเรามีงานพิเศษ และตอนนี้งดให้บริการกับลูกค้าทั่วไปครับ” เหล่าบอดี้การ์ดปิดกั้นทางเข้าของกู้ฮอนไว้

กู้ฮอนขมวดคิ้ว “แต่ว่าบริษัทฉันอยู่ชั้น 15 นะ เขากำลังรอฉันส่งเอกสารนี้ขึ้นไปอยู่”

บอดี้การ์ดจ้องหน้ากู้ฮอนไว้ แล้วใช้วิทยุสื่อสารติดต่อเพื่อถามสถานการณ์บนชั้น 15

จากนั้นเขาก็พยักหน้า “คุณผู้หญิงครับ คุณเข้าไปได้ ข้างในจะมีเจ้าหน้าที่พาคุณขึ้นไปยังชั้น 15 ครับ แต่ห้ามเดินไปที่อื่นนะครับ แล้วก็ รบกวนงดถ่ายภาพด้วยนะครับ”

กู้ฮอนรีบพยักหน้าตกลง ก้มหัวแล้วรีบเดินไปยังหน้าลิฟต์ด้วยความสงสัย......

ในลิฟต์นั้นก็มีบอดี้การ์ดสองคนยืนเฝ้าอยู่

พาเธอขึ้นชั้น 15 โดยตรง

โรงแรมตะวันออกวันนี้เกิดอะไรขึ้นเนี่ย

ทำไมถึงเคร่งครัดขนาดนี้ เหมือนมีผู้หลักผู้ใหญ่มา

เธอยักไหล่ ไม่ได้คิดอะไรมาก

ตรงไปที่ห้อง 1509

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ......

ผ่านไปครู่นึง ประตูเปิดออกเห็นช่องเล็ก ๆ

หัวของหยินปู้ฝันโผ่ลออกมา แต่ดันไม่เปิดประตูให้เธอ เหมือนกำลังปิดบังอะไรอยู่

ฉะนั้นกู้ฮอนไม่เห็นสถานการณ์ในห้องนั้นเลย

“ฮอน คุณมาแล้วเหรอ” เขามองไปที่นาฬิกาข้อมือหรูหราของเขา “ไวจังเลย…...”

“ปู้ฝัน นี่คือเอกสารของคุณ” กู้ฮอนยื่นแฟ้มเอกสารไปให้เขา แล้วเงยหน้าขึ้น “ลูกค้าคุณแปลกเหมือนกันนะ ปกติพวกคุณคุยเรื่องคดีกันแบบนี้เหรอ”

เขายักไหล่ แล้วรับเอกสารนั้น “ลูกค้าวีไอพีของผมเป็นคนมีชื่อเสียง แล้วเขาตั้งใจไม่อยากให้ใครพบเห็น เพราะฉะนั้น......”

“อ๋อ เข้าใจ ๆ” เธอพยักหน้า แล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ว่าสถานการณ์ข้างล่างนั้นมันคงมีความเกี่ยวข้องกับลูกค้าท่านนี้แน่ ๆ เลย ต่อให้สงสัย แต่เธอก็ไม่ได้คิดจะก้าวก่ายใคร “คุณลองเช็คเอกสารดู ถ้าไม่มีปัญหาอะไรฉันจะขอกลับไปก่อน”

“เดี๋ยวก่อนสิ…...” หยินปู้ฝันรีบคว้ามือเธอไว้ “ฮอน ผมลืมบอกคุณ คืนนี้ผมชวนเฉิงเฉิงกับหยางหยางมาทานมื้อเย็นที่นี่ด้วยกัน คุณอย่าเพิ่งกลับนะ รอพวกเขาที่นี่แหละ ผมให้คนไปรับพวกเขาสองคนแล้ว”

“หืม” กู้ฮอนทำหน้าตกใจ ลืมตาค้างไว้อย่างพูดไม่ออก “มันเป็นเรื่องของเมื่อไหร่กัน”

ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องเลย

หยินปู้ฝันหัวเราะแล้วพูด “ก็วันนี้ไง ทำไมเหรอ ผมแค่อยากเลี้ยงข้าวลูก ๆ คุณ แค่นี้ก็ไม่ได้เหรอครับ”

กู้ฮอนหัวเราะทำตัวไม่ถูก “ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น…...”

“ฮอน......” หยินปู้ฝันถอนหายใจ “คุณเองมีเรื่องไม่สบายใจ ไม่พอยังต้องให้เด็ก ๆ ต้องมาเครียดตามคุณเหรอ”

“เปล่านะ…...” เธอปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว แต่น้ำเสียงก็ไม่มีน้ำหนักเหมือนกัน

“เหอะ ๆ แล้วคุณจะกังวลอะไรกัน ผมไม่ได้จะกินคุณสามแม่ลูกนะ คืนนี้ให้เด็ก ๆ ได้ผ่อนคลายบ้าง โอเคมั้ย” น้ำเสียงที่ต่ำของหยินปู้ฝัน แม้เสียงจะแหบแห้ง แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ซึ่งทำให้เธอรู้สึกดีอย่างพูดไม่ถูก

เธอย้อนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เพราะเรื่องงานหมั้นของเป่หมิงโม่ทำให้เด็ก ๆ ไม่สบายใจ

วันนี้คงไม่ต้องพูดแล้ว

สองพี่น้องนั้นคงต้องอึดอัดใจมากแค่ไหน

ถ้าการที่คุณอาปู้ฝันของเขาจะเลี้ยงข้าวแล้วทำให้สองพี่น้องได้รู้สึกสบายใจขึ้น เธอคงยินยอมอย่างแน่นอน