เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 356

ตอนที่ 356 แผนการของหนุ่มน้อยทั้งสอง 2

เธอคิด ๆ แล้ว พยักหน้าตอบ “งั้นก็ได้ ตอนนี้คงเลิกเรียนกันแล้ว จากโรงเรียนมาที่นี่คงใช้เวลาไม่เกิน 20 นาทีก็ถึง งั้นฉันลงไปรอข้างล่างก็แล้วกัน”

“เอ๋ ไม่จำเป็นหรอก......” หยินปู้ฝันห้ามเธออีกครั้ง “เธอลืมไปแล้วเหรอ วันนี้ทางโรงแรมไม่รับแขกทั่วไป เธออย่าเดินไปไหนเรื่อยเลย”

“ก็จริงเหมือนกัน แล้วลูกค้าของเธอล่ะ ต้องเข้มงวดเหมือนกันเหรอ” กู้ฮอนถาม

“อื้ม ๆ …...” หยินปู้ฝันหัวเราะอย่างมีความสุข “ฮอน เธอวางใจได้ ผมตีสนิทกับเขาแล้ว เดี๋ยวจะมีคนพาเฉิงเฉิงและหยางหยางขึ้นมาเอง คุณรอที่นี่อย่างวางใจก็แล้วกัน เดี๋ยวผมให้พนักงานเปิดห้องให้คุณเข้าไปพัก......”

“ไม่ต้องหรอก ไหน ๆ ก็ไม่นานเท่าไหร่ ฉันยืนรอพวกเขาที่นี่ก็แล้วกัน คุณรีบเข้าไปเถอะ ลูกค้าคุณรอนานแล้วนะ”

“อื้ม ๆ โอเค คุณห้ามเดินไปไหนล่ะ รอผมที่นี่นะ......” หยินปู้ฝันย้ำแล้วย้ำอีกว่าห้ามเธอเดินไปไหน จากนั้นก็เดินกลับไปในห้อง......

......

เมื่อหยินปู้ฝันปิดประตูห้อง 1509 นั้นแล้ว หลังเขาพิงไว้ที่ประตูด้านในนั้น แล้วถอนหายใจด้วยความเหนื่อย

มือถือแฟ้มงานรหัส CVPL ไว้ ถึงตอนนี้เขาค่อยรู้สึกสบายใจขึ้น

ในห้องนั้น มีเสียงซุบซิบดังขึ้น

เป็นเสียงเด็กที่อ่อนโยนไพเราะลอยออกมา……

“โหย ๆ ฉี่เกือบราดเลย......”

“อาปู้ฝัน แม่ไม่รู้ใช่ไหมครับ” เฉิงเฉิงทำหน้าย่นเล็กน้อยแล้วถามด้วยเสียงที่เบาที่สุด

หยินปู้ฝันหัวเราะแล้วส่ายหัว นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก “จุ ๆ เบาเสียงหน่อย แม่ของพวกเธอยังยืนรออยู่หน้าประตูนะ”

หยางหยางเหลือบมองแล้วส่งสายตาไปที่หยินปู้ฝัน มุ้ยปากแล้วพูด “เพราะอาปู้ฝันคนเดียวเลย เป็นถึงทนายความยังขี้ลืมขนาดนี้ ลืมเอกสารสำคัญขนาดนี้ได้ยังไงกันเนี่ย”

“พอแล้ว ก็ให้แม่เธอส่งมาแล้วนี่” หยินปู้ฝันพูดไปด้วยแล้วหยิบเอกสารในแฟ้มนั้นออกมาด้วย

ดูจากหน้าซองเอกสารเขาก็มั่นใจได้ว่ากู้ฮอนไม่ได้แอบดูเอกสารข้างในนั้น

“อายังจะกล้าพูดอีก พวกผมยังเตรียมตัวไม่เสร็จเลย เพราะความขี้ลืมของอา ทำให้แม่ต้องมาที่นี่ก่อนเวลา ถ้าแผนการล้มเหลวจะทำยังไงล่ะ” มือหยางหยางดึกเสื้อไปด้วยบ่นไปด้วย

“ไว้ใจเถอะน่า ไม่มีทางหรอก พวกเธอรีบใส่ชุดนี้ให้เสร็จ”

หยินปู้ฝันเห็นถึงสองพี่น้องนี้ที่กำลังวุ่นวายกับการแต่งตัวอยู่ เขาอดขำไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าหัวเราะออกมา

เพราะเขารู้ดีเหมือนกัน ถ้าหัวเราะเยาะอีก หยางหยางก็คงต้องบ่นเขาต่อ

“บ้าจริง รู้งี้จะมาให้เช้ากว่านี้ เพราะเป่หมิงซิเฉิงคนเดียวเลย จะเรียนถึงคาบสุดท้ายให้ได้ ดูสิ ตอนนี้ยุ่งจนแทบไม่ทันละ......” หยางหยางใส่ชุดไปด้วยบ่นไปด้วย

เฉิงเฉิงทำตาขาวใส่หยางหยาง “คนขาสั้นขาสั้นถึงจะพูดแบบนี้แหละ”

“โห่ย ๆ เป่หมิงซิเฉิงแขนยาวขายาวจังเลยเนาะ” หยางหยางจ้องหน้าไม่พอใจด้วยความน่ารัก

ถึงวันนี้สองพี่น้องตัวแซบยังมีความรู้สึกว่าเขาไม่ใช่ฝาแฝดกัน

เพราะว่า เขาแตกต่างกันมาก......

หยินปู้ฝันดูเวลา “นี่มันสี่โมงสี่สิบแล้วนะ ต้องรีบกันหน่อยแล้ว งานหมั้นพ่อเธอเริ่มห้าโมงเย็นนะ......เดี๋ยวอาจะบังแม่พวกเธอไว้ แล้วให้พวกเธอสองคนขึ้นทางหนีไฟ......พวกบอดี้การ์ดเตรียมไว้แล้วนะ ตรงเวลาด้วยนะ”

“ทราบแล้วคร๊าบ......หยุดเร่งได้แล้ว ใกล้เสร็จแล้วเนี่ย......” ปากมุ้ยเล็ก ๆ ของหยางหยางบ่นขึ้นมา แน่นอนว่าชุดที่เขาใส่นั้นมันสวมใส่ยากมากสำหรับเด็ก......

“อาปู้ฝันครับ ไฟล์เอกสารนั้นให้ผมก่อนสิ......” สีหน้าที่แน่วแน่ของเฉิงเฉิง และแววตาสดใสของเขาจ้องมองที่เอกสารในมือของหยินปู้ฝัน

หยินปู้ฝันพยักหน้า แล้วยืนโทรศัพท์มือถือให้พวกเขาไปด้วย “อะ เพลงอาเตรียมไว้ให้พวกเธอแล้ว......”

……

*

ในระหว่างที่หยินปู้ฝันและเด็กหัวสับปะรดทั้งสองกำลังวางแผนอะไรบางอย่างในห้อง 1509 อยู่ ......

กู้ฮอนก็ยืนรออยู่หน้าประตูนั้นอย่างไม่รู้เรื่อง

ผ่านไปครู่นึง จู่ ๆ เธอก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมาทันที

แต่ในห้อง 1509 ที่ปิดอยู่นั้น หยินปู้ฝันกำลังคุยธุระกับลูกค้าวีไอพีอยู่ เธอจึงไม่อยากรบกวน

จึงจำเป็นต้องหาห้องน้ำในระเบียงชั้นนั้น เธอจึงเดินตรงไปทางออกเรื่อย ๆ ......

*

เฟยเอ๋อออกมาจากห้องพักนั้นอย่างรวดเร็วและออกมาพร้อมน้ำตา......

ถึงจะสังเกตเห็นแขกมากมายกำลังทะยอยกันเข้ามา

แขกที่มาร่วมงานเหล่านี้ส่วนมากจะได้รับเชิญจากบ้านตระกูลเป่หมิง

เธอตะลึง

พยายามก้มหัวเพื่อจะปกปิดใบหน้าที่เลอะเครื่องสำอางนั้น แล้วรีบเดินไปทางห้องน้ำ......

เมื่อเฟยเอ๋อเดินมาถึงห้องน้ำในชั้น 16 มีเสียงผู้หญิงของแขกที่มาร่วมงานกำลังหัวเราะอยู่......

“นี่ พวกแกรู้ไหมครั้งนี้คุณชายเป่หมิงเอ้อจะหมั้นกับใคร” แขกผู้หญิงคนนั้นถาม

“ได้ยินว่าเป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ฐานะทางบ้านก็ไม่มีอะไรพิเศษเลยนะ” แขกผู้หญิงอีกคนหัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา

“โอ้ จริงดิ พวกแกคิดว่าคนที่คุณชายเป่หมิงเอ้อจะหมั้นด้วยนั้นเธอเป็นแม่ของลูกเขาหรือเปล่านะ” เสียงของแขกผู้หญิงคนที่สามถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เหมือนจะไม่ใช่นะแก” แขกผู้หญิงคนที่สี่พูดขึ้น

“ไอ้คุณชายเป่หมิงเอ้อคนนั้นคงไม่มีจิตใต้สำนึกจริง ๆ เลยเนาะ” แขกผู้หญิงคนที่ห้าพูดนินทา

“นี่ ไหนพูดแบบนั้นน่ะ” แขกสาวคนแรกถาม

“พวกแกเคยดูเรื่อง Years when his father couldn't do it ไหมล่ะ” แขกสาวคนที่ห้าพูด

“เคยดูสิ......” แขกสาวคนที่สามพยักหน้าตอบ

“ใช่ ๆ ฉันก็เคยดูเหมือนกัน เขียนได้ดีมาก แต่ไม่อยากเชื่อว่านักเขียนคนนั้นเคยมีลูกกับคุณชายเป่หมิงเอ้อเลยนะ เหมือนในปีนั้นเขาเคยมีเรื่องกันจนต้องขึ้นศาลเลย” แขกสาวคนแรกพูดขึ้น

“หลังจากนั้นล่ะ” แขกคนที่สองถาม

“คุณชายเป่หมิงเอ้อชนะแน่นอนสิ” แขกสาวคนที่ห้าตอบ

“อั๊ยหยา น่าเสียดายจัง...... ไม่แปลกเลยที่นักเขียนคนนั้นจะเขียนเรื่องราวแบบนี้ออกมาได้ ฮ่า ๆ เขียนซะเหมือนเยาะเย้ยคุณชายเป่หมิงเอ้อเลย” แขกสาวคนที่สี่หัวเราะแล้วพูด