เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 357

ตอนที่ 357 คนละห้อง1

“นี่ เบาเสียงหน่อย......” แขกสาวคนที่สองพูดเตือนการสนทนาของพวกเขา

“เฮ่อ ฟังจากพวกแกพูดแล้ว อนาคตภรรยาของคุณชายเป่หมิงเอ่อ คงไม่ใช่นักเขียนคนนั้นแน่นอนเลย......” แขกสาวคนที่สามถอนหายใจ......

“ใช่ไง น่าเสียดายจังเนาะ......”

เมื่อเฟยเอ๋อฟังถึงจุดนี้ เธอขาวซีดไปทั้งหน้า

เธอบีบกำปั้นอย่างแรง แล้วรีบหันหลังเดินไปชั้นล่าง......

*

ความจริงแล้ว ชั้นสิบหกของโรงแรมจะเป็นที่ควบคุมของเหล่าบอดี้การ์ด

เพราะว่างานหมั้นของคุณชายเป่หมิงเอ้อนั้นจะจัดที่ชั้นสิบหก

แต่หยินปู้ฝันกลับจองห้องพักที่ชั้นสิบห้า

ในทางขึ้นบันไดระหว่างชั้นสิบห้าและสิบหกนั้นมีบอดี้การ์ดหลายคนเฝ้าอยู่

เฟยเอ๋อก้มหน้าแล้วรีบวิ่งลงชั้นล่าง

“คุณผู้หญิงครับ คุณลงมาจากชั้นสิบหกแล้ว จะเดินไปเรื่อยไม่ได้นะครับ เดี๋ยวอีกสักครู่ถ้าคุณจะขึ้นไปพวกผมต้องขออนุญาตดูบัตรผ่านนะครับ” บอดี้การ์ดเตือนเธอ

เฟยเอ๋อพยักหน้าอย่างไม่คิดอะไร แล้วรีบวิ่งตรงไปหาห้องน้ำของชั้นสิบห้า......

ห้องน้ำของชั้นสิบห้าเงียบมาก

เงียบจนแทบไม่ได้ยินเสียงใครเลย

เฟยเอ๋อรีบวิ่งเข้าห้องน้ำห้องหนึ่ง แล้วปิดประตูห้องน้ำนั้น

ผ่านไปไม่ถึงสามวินาที......

“ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ......”

เสียงร่ำไห้คร่ำครวญตัดผ่านห้องน้ำ ด้วยอารมณ์ที่เธออัดอั้นมาตั้งนาน ถูกปลดปล่อยออกมาทั้งหมด......

เฟยเอ๋อร้องจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ จากนั้นก็พูดเองเออเอง......

“ฮือ ๆ ๆ…... โม่...... เพราะอะไร......”

“ทำไมคุณถึงเล่นเพลง《Steel of Worry》นี้ให้เธอฟัง คุณเคยพูดเองว่าจะไม่เล่นเพลงนี้อีกแล้วไม่ใช่หรือ”

“แต่คุณก็เล่นเพลงนี้ให้เธอฟังแล้ว......เพราะอะไร......ฮือ ๆ ......”

“ทำไมเธอถึงมีลูกเพื่อคุณได้ตั้งสองคน แล้วทำไมฉันถึงไม่มีสิทธิ์นั้นล่ะ ฮือ......”

“แล้วทำไมคนอื่นถึงบอกว่าน่าเสียดายที่คุณไม่ได้แต่งงานกับเธอ……แต่ทำไมทุกคนถึงมองข้ามฉันไป...... ฉันต่างหากที่เป็นคนรักคุณที่สุด...... ฮือ ๆ ......โม่......”

“......ฉันเสียใจมาก คุณจะรู้บ้างไหม......ฉันเสียใจ......”

ทำไมต้องให้เธอได้รับรู้เรื่องเหล่านี้ในวันนี้ด้วย

ทำไมต้องเป็นเวลานี้

ทำไม......

*

ณ ห้องพักชั้นสิบหกของโรงแรมตะวันออก

เป่หมิงโม่ที่สวมใส่ชุดสูทราคาแพง เดินเข้ามาในห้องพักนั้นอย่างสง่างาม ช่างแต่งหน้าตกใจไปครู่หนึ่ง

บนโต๊ะเครื่องแป้งนั้นของกระจัดกระจายไปทั่ว เพราะซูยิ่งหวั่นเทของในกระเป๋าเฟยเอ๋อออกมาเพื่อหายาในเมื่อครู่นี้

เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

“ไปไหนแล้ว” เขาทำหน้าเคร่งเครียดเพราะเห็นของที่วุ่นวายบนโต๊ะนั้น แล้วมองไปรอบ ๆ กลับไม่เห็นเฟยเอ๋อ

“คุณชายเป่หมิงคะ......คุณผู้หญิงเฟยเอ๋อไปห้องน้ำค่ะ......” ช่างแต่งหน้าลังเลว่าจะบอกเขาหรือไม่ เรื่องที่เฟยเอ๋อควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ในเมื่อครู่นี้

“ยังไม่กลับมาเหรอ นี่มันกี่โมงแล้ว แล้วแต่งหน้ากันเสร็จหรือยัง” การแสดงออกและน้ำเสียงของเขาดูตึงเครียดมาก

เหมือนช่างแต่งหน้ารู้สึกตัวสั่น แล้วพูดติดอ่าง “คะ คืองี้ค่ะ......ไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงเฟยเอ๋อเกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ แกก็ร้องไห้หนักมากเลยค่ะ......แล้วมีอาการหอบหืดด้วย......ร้องจนเครื่องสำอางเลอะไปหมดเลยค่ะ......”

“หอบหืดเหรอ” เป่หมิงโม่ถามด้วยความสงสัย

“ใช่ค่ะ…...ยังดีที่มียา......” ช่างแต่งหน้าชี้ไปบนโต๊ะเครื่องแป้งที่วุ่นวายนั้น......

“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น” เสียงของเขาเยือกเย็นลงสามองศา

“พอดีคุณ Soso เอาหนังสือนิตยสารเล่มหนึ่งให้แกดู......จากนั้นแกก็ร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุดเลยค่ะ......”

“นิตยสารเหรอ”

“ใช่ค่ะ…...ปกนิตยสารคือรูปของคุณชายเป่หมิงที่กำลังเล่นเปียโนในคอนเสิร์ตDepmelsในคืนนั้นค่ะ......”

“สารเลว”

เป่หมิงโม่ถอนหายใจด้วยเสียงต่ำ หันหลังแล้วรีบเดินออกไป......

*

เจียงฮุ่ยซินเข้ามาพอดี......

“โม่ ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ เฟยเอ๋อล่ะ”

สีหน้าเป่หมิงโม่เริ่มไม่ดี “ป้าซินครับ รบกวนป้าช่วยต้อนรับแขกแทนผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอไปหาเฟยเอ๋อที่ห้องน้ำก่อนครับ”

เจียงฮุ่ยซินยังคงสับสนอยู่ “เฟยเอ๋อไม่ได้อยู่ในห้องแต่งตัวเหรอ”

“ใช่ครับ เธออาจจะเกิดอารมณ์แปรปรวนหน่อยครับ ผมห่วงว่าเธอ......”

“เดี๋ยวก่อน โม่ เธอเป็นผู้ชาย คงไม่สะดวกเข้าไปหาในห้องน้ำหญิงหรอก” เจียงฮุ่ยซินเตือนเขาด้วยความเอาใจใส่

ในขณะนั้นเป่หมิงโม่ขมวดคิ้วแล้วก็ชะงักก้าวเดินของเขาไว้

ไม่มีใครเข้าใจถึงความกังวลของเขาในตอนนี้

เขากลัวเฟยเอ๋อจะคิดมากจนทำอะไรไม่ดี......

เจียงฮุ่ยซินรีบโทรหาผู้ช่วยหลิวชุ่ย แล้วรีบให้นางไปหาเธอ

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลิวชุ่ยก็ได้กลับมา

“คุณนายหญิง คุณชาย คุณเฟยเอ๋อไม่อยู่ในห้องน้ำค่ะ ดิฉันถามยามหลายคนแล้ว เหมือนมีคนเห็นผู้หญิงแต่งตัวสวยร้องไห้แล้วเดินลงบันไดไปค่ะ......”

เป่หมิงโม่สีหน้าเคร่งขรึม

หลิวชุ่ยยังไม่ทันพูดจบ เป่หมิงโม่ก็หายไปจากสายตาของเขาแล้ว......

เจียงฮุ่ยซินรู้สึกตระหนักใจมากเมื่อเห็นเป่หมิงโม่เดินออกไป

หลิวชุ่ยกระซิบข้างหูของเจียงฮุ่ยซิน “นายหญิงคะ ทำไมคุณหญิงเฟยเอ๋ออยู่ ๆ ก็หายไปคะ”

“อย่าไร้สาระ” ด่าว่า

“ค่ะ นายหญิง......”

*

กู้ฮอนหาห้องน้ำนานมาก สุดท้ายเจอห้องน้ำชั้นสิบห้าจนได้

ทันใดนั้น ได้ยินเสียงร้องไห้ส่งออกมาจากในห้องน้ำนั่น......

กู้ฮอนรู้สึกตกใจมาก

แล้วเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป

“ฮือ ๆ ๆ …...” เป็นเสียงร้องไห้ของผู้หญิง

เหมือนเสียงจะออกมาจากห้องสุดท้าย......

“นี่…...คุณ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” กู้ฮอนถามอย่างสุภาพ

เสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนนั้นได้เงียบลง

เฟยเอ๋อหลบอยู่ในห้องน้ำ ไม่เห็นคนที่ยืนอยู่ข้างนอก เธอรีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วกัดริมฝีปากไว้ไม่กล้าส่งเสียงออกมา......

บรรยากาศในห้องน้ำเงียบลงทันใด

กู้ฮอนกัดริมฝีปากของเธอ แล้วยิ้มขอโทษกับประตูที่ปิดอยู่นั้น......